Kusura bakmayın uzun süredir giremedim buraya. Her mesajı ayrı ayrı alıntılamak istemediğinden, öylece durumu yazayım, hepsine cevap olsun.
Şerefsiz eski sevgilimi mahkemeye verdim, tanıdık bi avukat ilgileniyor, ben hic bakmak bile istemiyorum, gerekirse eski sozlum de ifade ya da şahit olarak yardim ederim dedi.
Dayanamadim, sozlumle Gerçek ayrılık gerekçemizi aileme anlattım(yumuşatarak tabiki).
Olay soğuduğundan olacak, Bana öyle tepki göstermediler ama Sozlumu hakli buldular, babam sozlumle konuşmuş ama ona da bitti artik bu iş, uzatmaya gerek yok demiş.
Ve sozlum...
Burası küçük bi yer, neredeyse iki günde bir görüyorum onu, her seferinde de ortalık yerde ağlamamak için kaçıyorum...
Bazen dayanamayip whup'tan yazıyorum, Bi kaç sefer cafede yanıma bile gidip oturdum(bunu yazarken bile utanıyorum ama yakınındaki birini unutmaya çalışmak hiç bir şeye benzemiyor).
Adam farkı biri olmuş, değişmiş kelimesi yetersiz kalıyor durumunu anlatmaya. karakteri, görünüşü hatta kokusu bile değişmiş.
Mesela bunu, çalıştığı kurumda staj yapan kızlardan biriyle görüyorum bazen. "sen, İng. öğretmenliği okuyan bi kızla görüşüyordun, hatta komsunuzun kızıydı. Ne oldu ayrıldın mı?" diye sorunca "yok devam ediyor, stajyer kız da biliyor. O sorun etmiyorsa ben niye edeyim" dedi. Sanki karşımda başka biri var.
Bi kaç kez sohbet ettik, ben "yazık değil mi o kıza diyince";
"Artik karşımdaki insana, Hak ettiğini kanıtlamadan ne saygı, ne güven, ne de sadakat veriyorum.
Sen nasıl karşındaki kişi erkek diye peşin peşin güvenini vermiyorsan; ben de sırf kız diye saygımı vermiyorum. Çok ilginç, bu sayede hayatımın en güzel 3 ayını geçirdim. Kıza açık açık görüştüğüm biri var, sevgili aramiyorum, isine gelirse diyorum, yanımdan ayrılmıyor. Sanırım doğru yolu 26 yaşımda buldum."
Dedi.