Tam bir dert mi onca dertli insanın topicleri arasında bilemiyorum ama sizce aşk olunca diğer her şey önemsiz mi olur?
Yaklaşık 7 yıldır tanıdığım bir insan var ve küçükken onunla arkadaştık. Sonraları başkalarından hoşlandık hep konuştuk birbirimizle ama bir anda hani ne olduğunu anlamadan derler ya aynen öyle aşık olduk. :97: Hayatımda hiç hissetmediğim kadar güçlü bir duygu olduğunu ilk defa onda fark ettim. Bir sözcüğü bile karanlıklara boğulmama yetecek güçteydi. Ancak hayat çizgilerimiz birbirinden o kadar farklı ki.. Tüm ikna çabalarıma rağmen okulu bıraktı birlikte çalışma hayallerimiz vardı, birbirimize destek olup sınavı kazanacaktık bilemiyorum ailesi mi istemiyor okumasını konusu açılınca sinirleniyor, alınganlaşıyor ben de üzerine gidemiyorum. Fellik fellik iş arıyor şimdi ama nitelikli bir iş bulabilmesi zaten pek mümkün değil düşünsenize üniversite mezunları bile işsiz kalırken? Bu dönemimiz çok kavgalı geçti ben hep geç değil geri dön okula diye konuştum ama ikna edemedim. Depresyona girdi, boşluğa düştü. Açıköğretime ikna ettim bir ara ancak ondan da vazgeçti. Kızdım tabi okumaya niyetin yok diye ama öte yandan kendi seçimleri, zorlayamazsın ki.. Benimse ideallerim hiç değişmedi. Çok hırslı, iradeli tuttuğunu koparan bir insanım ve akademik kariyer hayalim var. Sürekli bir yurtdışına gidip gelmeli hayatım söz konusu, gelecekte de geçerli olacağını düşünüyorum bunun zaten. Stajdır, lisans üstüdür vb. biliyorsunuz zaten. Son zamanlarda da evlilik konusu çok açılmaya başlamıştı. :132: Nasıl olur, yürür, etrafım ne der diyerek ve bunları düşünerek 5 ay kadar önce ayrıldım ondan.. tabii direkt bunları söylemedim yüzüne başka sudan sebepler sundum içim kan ağlayarak yaptım bunu. İnanmadı tabii başkası var diye düşündü ama aklımdaki, kalbimdeki tek insan o. Hep oydu hala o. Yanımda çekinmeden ağladı, ben başkasını sevemem, yapamam, kaybolur giderim yalnız ya da başkalarında olamam vb. şeyler söyledi dayanamadım ben de ağladım
bir erkeğin ağlaması çok acıklı oluyor zaten, hele ki sevdiğinizse kıyamıyorsunuz o haline.. ama kararımdan vazgeçmedim. Kaç gün kaç gece kabuslar gördüm adını sayıklaya sayıklaya uyandım, bağırarak uyandım annem geldi sakinleştirdi.. ne kadar zormuş meğer onsuz yaşamak, ayaklarım bedenimi taşıyamaz oldu depresyona girdim resmen, etraftakileri duyup cevap vermiyordum, kimseyle iletişim kurmak istemiyordum. Biliyorum kızacaksınız ama yapmayın çünkü zaten içim parçalanıyor ne yapsam diye ve başkasıyla çıktım o arada benden uzaklaşması için ama her günü kıvrandım, pişman oldum, yapamadım 2 hafta sonra bıraktım zaten özür dileyerek ama O, başkasıyla çıktığım zaman bile vazgeçmedi.. hala bekliyorum seni, başkasıyla olmayacağım diyordu. Uzak durmasını istedikçe yapamam diyordu. Zaten sonra defalarca özür diledim ama geri dönmedim hala ne yapacağımı bilmiyorum kızlar bir kadının ekonomik üstünlüğünün olduğu ailede yaşam mümkün müdür? Bazen diyorum ki bırak tüm genellemeleri ve kanıtla işte böyle olur! de herkese aşkın o senin ama sonra çevrem sarsıyor beni böyle olur mu diye? Aranızda bu durumda olan var mı ya da tavsiye verebilecek? Tek korkum işte bu bir gün evlenip daha sonrasında onun gururuna dokunmasından ayrılmak ya da ben ülke ülke gezerken onun benimle her yere gelmekten yorulması bırakması.. Beni tek rahatsız eden bu. Rahatsız etmek de değil aslında sadece yürümeyebileceğindendir çekincem. Çünkü biliyorum buna son verilmezse biz bitiremeyiz bunu. Kopamayız birbirimizden.. Sizce aşk ve sadakat yeterli midir yoksa romantik olmayı bırakıp gerçekçi olmalı, kariyer ve eğitim peşinde mi koşmalıyım kızlar?.. 
Yaklaşık 7 yıldır tanıdığım bir insan var ve küçükken onunla arkadaştık. Sonraları başkalarından hoşlandık hep konuştuk birbirimizle ama bir anda hani ne olduğunu anlamadan derler ya aynen öyle aşık olduk. :97: Hayatımda hiç hissetmediğim kadar güçlü bir duygu olduğunu ilk defa onda fark ettim. Bir sözcüğü bile karanlıklara boğulmama yetecek güçteydi. Ancak hayat çizgilerimiz birbirinden o kadar farklı ki.. Tüm ikna çabalarıma rağmen okulu bıraktı birlikte çalışma hayallerimiz vardı, birbirimize destek olup sınavı kazanacaktık bilemiyorum ailesi mi istemiyor okumasını konusu açılınca sinirleniyor, alınganlaşıyor ben de üzerine gidemiyorum. Fellik fellik iş arıyor şimdi ama nitelikli bir iş bulabilmesi zaten pek mümkün değil düşünsenize üniversite mezunları bile işsiz kalırken? Bu dönemimiz çok kavgalı geçti ben hep geç değil geri dön okula diye konuştum ama ikna edemedim. Depresyona girdi, boşluğa düştü. Açıköğretime ikna ettim bir ara ancak ondan da vazgeçti. Kızdım tabi okumaya niyetin yok diye ama öte yandan kendi seçimleri, zorlayamazsın ki.. Benimse ideallerim hiç değişmedi. Çok hırslı, iradeli tuttuğunu koparan bir insanım ve akademik kariyer hayalim var. Sürekli bir yurtdışına gidip gelmeli hayatım söz konusu, gelecekte de geçerli olacağını düşünüyorum bunun zaten. Stajdır, lisans üstüdür vb. biliyorsunuz zaten. Son zamanlarda da evlilik konusu çok açılmaya başlamıştı. :132: Nasıl olur, yürür, etrafım ne der diyerek ve bunları düşünerek 5 ay kadar önce ayrıldım ondan.. tabii direkt bunları söylemedim yüzüne başka sudan sebepler sundum içim kan ağlayarak yaptım bunu. İnanmadı tabii başkası var diye düşündü ama aklımdaki, kalbimdeki tek insan o. Hep oydu hala o. Yanımda çekinmeden ağladı, ben başkasını sevemem, yapamam, kaybolur giderim yalnız ya da başkalarında olamam vb. şeyler söyledi dayanamadım ben de ağladım
bir erkeğin ağlaması çok acıklı oluyor zaten, hele ki sevdiğinizse kıyamıyorsunuz o haline.. ama kararımdan vazgeçmedim. Kaç gün kaç gece kabuslar gördüm adını sayıklaya sayıklaya uyandım, bağırarak uyandım annem geldi sakinleştirdi.. ne kadar zormuş meğer onsuz yaşamak, ayaklarım bedenimi taşıyamaz oldu depresyona girdim resmen, etraftakileri duyup cevap vermiyordum, kimseyle iletişim kurmak istemiyordum. Biliyorum kızacaksınız ama yapmayın çünkü zaten içim parçalanıyor ne yapsam diye ve başkasıyla çıktım o arada benden uzaklaşması için ama her günü kıvrandım, pişman oldum, yapamadım 2 hafta sonra bıraktım zaten özür dileyerek ama O, başkasıyla çıktığım zaman bile vazgeçmedi.. hala bekliyorum seni, başkasıyla olmayacağım diyordu. Uzak durmasını istedikçe yapamam diyordu. Zaten sonra defalarca özür diledim ama geri dönmedim hala ne yapacağımı bilmiyorum kızlar bir kadının ekonomik üstünlüğünün olduğu ailede yaşam mümkün müdür? Bazen diyorum ki bırak tüm genellemeleri ve kanıtla işte böyle olur! de herkese aşkın o senin ama sonra çevrem sarsıyor beni böyle olur mu diye? Aranızda bu durumda olan var mı ya da tavsiye verebilecek? Tek korkum işte bu bir gün evlenip daha sonrasında onun gururuna dokunmasından ayrılmak ya da ben ülke ülke gezerken onun benimle her yere gelmekten yorulması bırakması.. Beni tek rahatsız eden bu. Rahatsız etmek de değil aslında sadece yürümeyebileceğindendir çekincem. Çünkü biliyorum buna son verilmezse biz bitiremeyiz bunu. Kopamayız birbirimizden.. Sizce aşk ve sadakat yeterli midir yoksa romantik olmayı bırakıp gerçekçi olmalı, kariyer ve eğitim peşinde mi koşmalıyım kızlar?..
Son düzenleme:
kaçmasa iyi olacaktı da neyse:)))
yönlendirmeyi deneyeceğim, derdini söylemeyen derman bulamaz sonuçta belki de bu konuyu ona açmanın zamanı gelmiştir..
