Arkadaşlık...

Durum
Mesaj gönderimine kapalı.
Sizi üzmeden yazmak istiyorum ama nasıl olur emin değilim.
Bakın şu dünya düzeninde hepimizin bir sürü telaşı var: aile, kök aile, çocuklar, iş, patron, ev sahibi, cumhurbaşkanı (!), ekonomi vs vs.
Herkes soluğu başka tarafından alıyorken bir de bu arkadaşlık vs için bu kadar zorlamak çok fazla ve anlamsız. İnsanlar birbirine bu kadar zaman ayırmak zorunda değil. Sosyal medya vs derken zaten adeta her gün birlikteymişiz gibi, yüz yüze görüşmek için bu kadar çaba anlamsız.
Siz çok ekstra zorlamışsınız kendinizi. Yanlış anlamayın ama görüşmek için küçük bür bebekle kendini bu kadar hırpalayan bir arkadaşım beni sadece strese sokar. Bakın sıra kendisine geldinde zaten bebeğimin düzeni vs demiş ki bence de haklı. Salın… İsteyen görüşür istemeyen görüşmez. Bu tarz ilişkilerde hep şunu düşünüyorum, bir bırakın, bir teklif etmeyin bakalım karşı taraf ne zaman arzu edecek? Beklediğin zaman gelmiyorsa üzgünüm, ilişkileri tek kişi ayakta tutamaz.
 
Bence bu zamana kadar bu fedakarlıklara alıştırdığınız için sizin üzerinize yakıştıramıyorlar bu davranışları. ondandır siz yapınca zorlarına gitmesi. Benim de bir arkadaşım var şehir dışında, yaşadığım yere gelince otobüsle gelir ben arabayla bırakırım. gelebiliyorsa bana gelir gelemiyorsa onun durduğu yere yakın bir yere ben giderim.Hep ben ya da hep o verici olmaz. En son 2 yıl önce yaşadığım yere geldi olmadı uyduramadık görüşemedik ne o küstü ne ben kızdım. Akışına bırakın ve bu idrakle arkadaşlığınıza ikinci bir şansı verin
 
Neden bahane olsun?
Çok seviyorum arkadaşımı. Bana 4 saat mesafede yaşıyor. Gitmek istesek zorlarız görüşürüz elbette. Ama çocuklarımız ufak, başka başka sebeplerimiz var. Allahtan ikimizde sizin gibi düşünmüyoruz demek ki. Sık sık yazışır araşırız. Çocuklarımız yaşıt görüntülü de görüşürler. Ama dediğim gibi şartları zorlamıyoruz. Çünkü yüz yüze görüşmeden de sık sık haberleşiyoruz. Yine bir sıkıntısı olsa ilk beni arıyor.
Ben sizin fedakarlıklarınızı garipsedim açıkçası. İlla sevgiyi ispat etmek için şartları da kendimi de zorlamama gerek olduğunu düşünmüyorum.
Tatil beldesinde yazlığı olan kardeş gibi kuzenim var. Senelerdir tatile bana gel der ben başka ile giderim. Sitem etmez. Çünkü biri on saat biri beş saat. Çocuğumu neden perişan edeyim dedim bana hak verdi. Bu sene boşanma aşamasında bana gerçekten ihtiyacı var şartlarımı zorladım gidiyorum. Yani beş sene görüşemedik diye yine gitmezdim çocuğumu perişan etmezdim ki bizim araç da var. Ama şu an gerçekten bir ihtiyaç durumu var gidiyorum.
sevmek için sevilmek için illa verici olmak gerekmez bence. Arkadaşlıklarda karşılıklı idare etmek de gerekiyor
 

Kesinlikle haklısınız.

Kahin olmaya gerek yok sizin dediğiniz şekilde akışına bıraktığımda zaten bir kaç sene sonra hepsiyle birer yabancı olacağız. Bir zamanlar koyun koyuna yattığımız, dertlerini dert bildiğimiz o insanlardan böylece kopacağız.

Onlar için sorun yoksa benim için de yok artık.
 
Ben de senin gibiydim nomu
Sonra baktım karşıdan göremiyorum azalttım bu davranışlarımı
Mesela zamanında hepsinin üniversite mezuniyetlerine gittim başka şehirlerde
Ama kimse benimkine gelmedi
Ben şehir değiştirip gittim onlar şehir dışında olduğu için gelmediler

Artık öyle verici olmuyorum. Ben de zamanında çok yaptım bu bir hata. Boşver zaten senin ittirmenle süren bir arkadaşlıksa bitsin
 

Artik çoğu kişi sizin gibi yapıyor ise gariplik sizde değildir.
Cok iyi yapıyorsunuz.
Sonunda sizin gibi yapanlar mutlu :)
 
Böyle böyle de yalnızlaştım ben. Çıkarttım insanları hayatımdan. Çünkü değer görmüyorsam değer göstermeyeceğim diyince ortada paylaşacak bir şey de kalmıyor.

Arkadaşsızlık ve yalnızlıktan muzdarip bir kişi olarak konuyu benimseyerek okudum. Pek çok mesaj bana ters gelen, benim samimiyet anlayışımın dışında. Kabullenmeye çalışıyorum ki insanların yaklaşımları bu, ben öğrenmeli, özünsemeliyim.

Ben sizden bir kaç yaş büyüğüm sanırım. Sizin yaşlarınızda ben de tatilimi arkadaşlarıma göre düzenlerdim. Böyle son dakikaya bırakmazdım ama önceden onunla tarih konuşurdum. Şimdiyse artık gittiğim yerden story atıyorum, görüşmek isteyen yazıyor.
 

Peki sen haklısın diyorlar mı bari?
Biz senin kadar verici olamadık diyorlar mı?
Bunu bile duyamamak sinirlerimi iyice bozdu.
Benim de iyim aşırı iyi tersim de aşırı pis.

Şimdi mesela çok dolup taştığım, bencillikleri biriken arkadaşlarımın aramalarına bile dönmeyeceğim uzunca bir zaman.
Sonunda yine vayy neden öyle yaptın diyecekler :)
Haklı diyen olmayacak.
 
Artik çoğu kişi sizin gibi yapıyor ise gariplik sizde değildir.
Cok iyi yapıyorsunuz.
Sonunda sizin gibi yapanlar mutlu :)
Bu arada arkadaşlarımı önemsemediğimi ya da çıkar üzerine ilişkiler kurduğumu düşünmeyin, öyle değil. Sadece şu: Akışına bırakıyorum. Olmuyorsa zorlamıyorum ve olmayan ilişkiler için de canımı sıkmıyorum. Bunu bi deneyin. Belki daha az üzülürsünüz.
 
Ay hayır derler mi
Herkes kendince en haklı olduğunu düşünüyor
Mesela sen muhtemelen joker arkadaş gibisin onların gözünde. Yani ne zaman ne koşulda olursan ol çağırıldığında, yardıma ihtiyaçları olduğunda, onlar görüşmek istediğinde sen şartları oluşturur, zorlar gidersin, yanlarında olursun. Bu yüzden sen sanki onlara arkadaşlığını sunan onlar da bi zahmet bu arkadaşlığı kabul eder bi pozisyona girmişler.

Sen de önceliklerini gözden geçirmelisin nomucum. Seni öncelik listesine almayanlar sendeki yerini de kaybetmeliler. Yoksa anlamıyorlar öyle konuşmakla falan
 

Yaşım 38..
35 ten sonra gördüm ki yeni içine sinen, gerçek anlamda samimi arkadaşlıklar yakalamak çok zor.
Elindeki dostluklara sahip çıkmalı insan.
Iste çabam hep bundandı.
Ben de bu çoğunluğa uyup akışına bırakacağım her şeyi..
Önce geçmiş olsun, baş sağlığı, tebrik falan aramalarına dönüşecek ve bir gün onlar da kalkacak ortadan biliyorum.
Herkesin içine sineni ben de içime sindiririm, olsun..
 
Siz eşiniz ve ailesine karşı istemediklerinizi yapmaktan imtina edemiyordunuz doğru mu hatırlıyorum? (İnşallah doğru yazmışımdır )
 

Evet joker ben..
Artik çıkıntı ben oluyorum.
Başladım bile de.
İçim acıyor ne yalan diyeyim.
 
Benim arkadaşlarım da bazen şunu yapar: kendilerine göre plan… benim iki çocuğum var, onların tek çocukları on yaşı geçti. Çocuksuz gidilecek bir şey planlarlar, ben rahat edemeyeceksem çocukları bırakamayacaksam gitmem. Kızdığımı belli ederim ama çok da gönül koymam. Sonuçta onlara uymak için çaba göstermedim zaten. Sonra ben de bir plan yaparım çocuklarımı gözeterek, onlar ister gelirler ister gelmezler. Onlar da bana kızabilirler ama umrumda olmaz. Burada mesele şu: arkadaşlarımı seviyorum, benim için önemliler. Uzakta yaşasalar da başıma bir iş gelse ilk onları ararım. Böyle her şeyde birbirini silmek doğru değil.
 
Bende arkadaşlık kavramına çok değer verir-dim. Baktım kimse benim verdiğim kadar vermiyor bir noktada kendimi enayi gibi hissetmeye başladım. Artık sadece bana gelen kadarı gidiyorum asla ekstra adım atmak içimden gelmiyor. Yıllar yılı arkadaşım için yaptığım onca şey bir tartışmada “yapmasaydın” oldu. Doğru yapmasaydım üzülmezdim. Herkes kendini düşünüyor ve normali bu sanırım. Anormal olan fazla özveri gösterenmiş geçte olsa öğrendim
 
Yani onlara çok karşı gelemiyordunuz??

Niye gelemiyormuşum?

Onlardan bıktım.
Bencil ve zor insanlar ama ben de bildiğimden şaşmıyorum.
Kayinpederimle 7 senedir küsüm konuşmuyorum.

Kayinvalidemle 4 sene konuşmadım kanser oldu da o sebeple küsluge son verdim.
 
Yanlış hatırlamışım o zaman. Fedakarlık genel huyunuz mu diyecektim ama değilmiş
 
Yanlış hatırlamışım o zaman. Fedakarlık genel huyunuz mu diyecektim ama değilmiş

Ben sadece sevdiğim insanlar için fedakarlık yaparım. Ve eğer kızarsam tepem atarsa sevdiğim insanların bile canını acıtacak hamleler yaparım ve pişman da olmam. :) seviyorum ama haketti yaptim derim.
 
Durum
Mesaj gönderimine kapalı.
Bu siteyi kullanmak için çerezler gereklidir. Siteyi kullanmaya devam etmek için onları kabul etmelisiniz. Daha Fazlasını Öğren.…