sanırım öyle. benimki de öyle. benle kavga ederken ailesi özellikle annesi aradığında sanki güllik gülistanlık bir durum içindeymiş gibi konuşup kapatırdı, benle kavgaya devam tabi. ister istemez ben de kızıyordum. nasıl ya nasıl? benim ailem arasa telefonu açamıyordum ben. ben evde salya sümük ağlarken o akrabalarıyla piknikte denizdeydi. abileri eşlerine kötü olarak ne derse o da ilerleyen günlerde saçma sapan bir şekilde aynı lafları derdi. şimdi ben nasıl ailesini seveyim? ve derdimi açmaya çalıştığımda kimse bana inanmazken.
en son ayrılma sebebimizde aile lafı yok, aile ile en ufak bağlantı yok! ama son laf oraya geldi. gene eski mevzuları papağan gibi şakıyor. artık ben ne diyeceğimi bilemedim. sen şunları şunları dediğin için ben artık en son bunu demiştim diye bile kendimi savunmadım. boş yavrum boş. anlamayana davul zurna az!
aile mevzusu en .oktan iş. çözümsüz. açıldı mı kapanmaz. ve senin ailen eşinle kurduğun aile olsa da , erkek için çocuk olduğu ailedir.
benimki de boşanıcam dedi. ben de tamam dedim. gidip dava açalım dedi. ben de git aç davanı ben imzalarım dedim.bekliyorum. ev araba borcu, onların satılma işi bende de var. ne hayalle aldığım ev-araba şimdi başıma bela oldu. akıl alır gibi değil!