Merhabalar,
Öncelikle sevdiğim insan ile ilgili böyle bir konu açma gereği duyduğum için üzgün olduğumu belirtmek isterim.
Ben 28 yaşındayım. Sevdiğim insan ise 30 yaşında. 5 yıldır birlikteyiz. Ondan bana karşı gelen hiçbir zarar, kötülük olmadı. Beni hiç üzmedi. Sıkıntılı bir hayatım vardı, hep desteğini gördüm. Bir yanlışını görmedim. Yani anlatmak istediğim ilişkimize bir zarar vermedik. Ben ondan önce lise döneminden başlayıp üniversite 3'e kadar devam eden bir ilişkim oldu maalesef. Bunun için çok pişmanım. Güzel ve verimli geçirip, hayatımda akademik anlamda idealleri uğruna mücadele edecek mizaçta ve başarıda bir öğrenci olmama rağmen, lise son sınıfta bu şahıs yüzünden hayatım onun varlığının olduğu her dönemde üzüntü ile ve boş mesajlaşma nedeniyle vakit kayıplarıyla geçirdim. Sürekli aldatılıyordum. Çok ağlıyordum sonra affediyordum. Kendime çok eziyet ettim. Ben hayatındayken en son hayatına giren kızla evlenmiş. O kız yüzünden üniversite hayatımda hep ağlamakla, üzüntü içinde geçmişti. Bunlara ben izin verdim. Akıllı olamadım. Anlatmaya çalıştığım şey şu ki. Ben şu an hayatımda olan sevdiğim insandan hiç bu tarzın zerresi kadar bir üzüntü, bir güven kırılması yaşamadım. Hep sevgisini, ilgisini hissettim. Karakterinin naifliği, iyi insan oluşu, konuşması, gülüşü, olgunluğu, her şeyine hayranım. Ve kendimi onu tanıdığım için de çok şanslı hissediyorum. Çok zor bir dönemimde hayatıma girdi ve ilgisini hiç çekmedi. İyi kalbi hep tanıdığımda olduğu halini korudu. Şefkatli yaklaşımı hiç değişmedi.
Tek sorunum var. Uzak şehirlerde yaşamamız. O batıda ben İç Anadolu'da. Şehir belirtmek istemiyorum. Aramızda otobüsle 10 saatlik bir mesafe var. Annem biliyor durumumu. Onu ikna etmeye çalışıyorum. İlk söylediğimde nereli olduğunu, beni bırakıp gidecek misin diye ağlayarak sarıldı. Çok kötü hissetmiştim.. Yıllardır ikna etmeye uğraşıyorum. Şu an ben senin mutluluğunu engel olamam, sen uzakta yaşamayı istiyorsan ne diyebilirim tarzı konuşuyor ve sesindeki tavır alışı hissediyorum. Bu sebeple sevdiğim insanla da defalarca ayrılmayı denedim, yapamadım tekrar barıştım. Hani onsuz hayatım iyi gitmiyor. Sesini duyunca dünyalar benim oluyor. Ne yapacağımı bilemez halde çıkmaza girdim.
Arada ikimize de aynı mesafede bir şehirde yaşayalım dedim kabul etmiyor sevdiğim insan. Ailemin olduğu şehirde yaşamayı kabul etmişti en son, annem kabul etmiyor, ayrıl gerekirse dediğini anlattım ona. Üzüldü ve kabul etti, sonrasında buna içerlemiş sen nasıl annem istemiyor diye benden ayrılabildin, bana bu cümleyi nasıl kurabildin diye üzülmüştü. En fazla 5 yıl senin şehrinde yaşayabiliriz diyor.
Bu arada ben 4 yıldır iş sebebiyle, doğuda bir şehirde, yine 9 buçuk saatlik bir mesafede yaşıyorum. Yani 4 yıldır ailemden uzağım zaten, ben de kendi şehrimde yaşamak istiyorum artık.
Ne yapacağımı birilerine sormak çok aptalca geliyor, ama çıkmaza düştüm, iyi hissetmiyorum. Görüşleriniz konu benim için özel olduğu için çok önemli.
Teşekkür ederim.
Öncelikle sevdiğim insan ile ilgili böyle bir konu açma gereği duyduğum için üzgün olduğumu belirtmek isterim.
Ben 28 yaşındayım. Sevdiğim insan ise 30 yaşında. 5 yıldır birlikteyiz. Ondan bana karşı gelen hiçbir zarar, kötülük olmadı. Beni hiç üzmedi. Sıkıntılı bir hayatım vardı, hep desteğini gördüm. Bir yanlışını görmedim. Yani anlatmak istediğim ilişkimize bir zarar vermedik. Ben ondan önce lise döneminden başlayıp üniversite 3'e kadar devam eden bir ilişkim oldu maalesef. Bunun için çok pişmanım. Güzel ve verimli geçirip, hayatımda akademik anlamda idealleri uğruna mücadele edecek mizaçta ve başarıda bir öğrenci olmama rağmen, lise son sınıfta bu şahıs yüzünden hayatım onun varlığının olduğu her dönemde üzüntü ile ve boş mesajlaşma nedeniyle vakit kayıplarıyla geçirdim. Sürekli aldatılıyordum. Çok ağlıyordum sonra affediyordum. Kendime çok eziyet ettim. Ben hayatındayken en son hayatına giren kızla evlenmiş. O kız yüzünden üniversite hayatımda hep ağlamakla, üzüntü içinde geçmişti. Bunlara ben izin verdim. Akıllı olamadım. Anlatmaya çalıştığım şey şu ki. Ben şu an hayatımda olan sevdiğim insandan hiç bu tarzın zerresi kadar bir üzüntü, bir güven kırılması yaşamadım. Hep sevgisini, ilgisini hissettim. Karakterinin naifliği, iyi insan oluşu, konuşması, gülüşü, olgunluğu, her şeyine hayranım. Ve kendimi onu tanıdığım için de çok şanslı hissediyorum. Çok zor bir dönemimde hayatıma girdi ve ilgisini hiç çekmedi. İyi kalbi hep tanıdığımda olduğu halini korudu. Şefkatli yaklaşımı hiç değişmedi.
Tek sorunum var. Uzak şehirlerde yaşamamız. O batıda ben İç Anadolu'da. Şehir belirtmek istemiyorum. Aramızda otobüsle 10 saatlik bir mesafe var. Annem biliyor durumumu. Onu ikna etmeye çalışıyorum. İlk söylediğimde nereli olduğunu, beni bırakıp gidecek misin diye ağlayarak sarıldı. Çok kötü hissetmiştim.. Yıllardır ikna etmeye uğraşıyorum. Şu an ben senin mutluluğunu engel olamam, sen uzakta yaşamayı istiyorsan ne diyebilirim tarzı konuşuyor ve sesindeki tavır alışı hissediyorum. Bu sebeple sevdiğim insanla da defalarca ayrılmayı denedim, yapamadım tekrar barıştım. Hani onsuz hayatım iyi gitmiyor. Sesini duyunca dünyalar benim oluyor. Ne yapacağımı bilemez halde çıkmaza girdim.
Arada ikimize de aynı mesafede bir şehirde yaşayalım dedim kabul etmiyor sevdiğim insan. Ailemin olduğu şehirde yaşamayı kabul etmişti en son, annem kabul etmiyor, ayrıl gerekirse dediğini anlattım ona. Üzüldü ve kabul etti, sonrasında buna içerlemiş sen nasıl annem istemiyor diye benden ayrılabildin, bana bu cümleyi nasıl kurabildin diye üzülmüştü. En fazla 5 yıl senin şehrinde yaşayabiliriz diyor.
Bu arada ben 4 yıldır iş sebebiyle, doğuda bir şehirde, yine 9 buçuk saatlik bir mesafede yaşıyorum. Yani 4 yıldır ailemden uzağım zaten, ben de kendi şehrimde yaşamak istiyorum artık.
Ne yapacağımı birilerine sormak çok aptalca geliyor, ama çıkmaza düştüm, iyi hissetmiyorum. Görüşleriniz konu benim için özel olduğu için çok önemli.
Teşekkür ederim.
Son düzenleme: