Merhabalar sevgili hanımlar
32 yaşında 2 çocuk annesiyim.
Ve çocukluğumdan beri annemin hem fiziksel hemde psikolojik şiddetine maruz kalarak büyümek zorunda kalan bir kadınım.
Öyle ki çocukluğumda gördüğüm şiddetin ve travmaların sonuçlarını çeşitli psikolojik rahatsızlıklar yaşayarak atlatmaya çalışıyorum.
Kardeşimle kavga ettiğimizde 10 yaşındayken kömürlüğe kapatmıştı annem bizi. Daracık kapkaranlık alanda korkudan titriyordum nefes alamıyordum. Şimdi ise kapalı ortam fobim var.
2. Sınıfa giderken üst katımızda oturan arkadaşımla sırf erkek diye eve döndüğüm için bana hakaret edip yastıkla beni boğmaya çalışmıştı annem. Şimdi ise duşta bile boğulacağımı düşünül nefes nefese kalıyorum. Yani o minicik yaşta yaşadıklarımı yazmaya çalışsam sayfalar yetmez.
Artık evim ayrı kendi yuvamdayım tüm bunlara rağmen anneme kalpten sevgi ile bağlıyım.
Ama anneliğimden tutun, her konuda eleştiriliyorum. 2 çocuğumu büyütürken hiç yanımda olmadı ne o nede bir başkası ona rağmen sürekli kendisine ve etrafındakilere fedakarlık yapmamı bekliyor. Kendisi bize hiç değer vermedi hep başkaları için yaşadı bense önceliğim çocuklarım olduğu için beni bencillikle ve kötülükle suçluyor. Yakın akrabamız 3. Çocuğunu doğurdu ve geçenlerde beni aradı kızımın öğlen yemeğini sen götürür müsün dedi. Benim çocuğumla ayrı okuldalar ve bende kendi çocuğuma öğlen yemek götürmek zorundayım. Ve ayrı olarak bunları yaparken peşimde koşturan 3 yaşında küçük bir yavrum daha var. Çocuğumun yemeğini verip koştur koştur diğer okula gitmem benim için oldukça yorucu olacaktı kaldı ki bende çok zor dönemlerden geçtim ve kimseden birşey beklememiştim. Anneme bu durumu anlattım ne kadar kötü ve bencil bir insansın dedi. Yani artık ona söyleyecek söz bulamıyorum. Kendi evimde çocuklarımla ne kadar yorulduğumu bilmeden evine gittiğimde sürekli iş yaptırmaya çalışıyor bana. Akşam yemeğe kalsam tüm yemekleri bana yaptırıyor. Yetmiyor sürekli iş yapmamı istiyor.annem daha 50 yaşında yaşı gerçekten çok daha büyük olsa yada sağlık problemleri olsa bunları asla söylemem bile. Yani gerçekten 2 evim var gibi ve bazen hastane işim vs çıktığında binbir zorlukla çocuklarıma baktırtıyorum. Sürekli söylenmesi beni çocuklarımın yanında eleştirmesi beni öyle yordu ki. Oturup karşıma konuşsam inanın beni haksız çıkarır. Bunu daha önce denedim ve sadece sinirlerim bozuldu kendimi ağlarken buldum. Ne yapacağım bu şekilde gerçekten onunla anlaşabilmeyi o kadar çok dilerdim ki maalsef beni sorunlu bir insanmışım gibi hissettiriyor. Eşime anlatıyorum gerçekten ben mi garip düşünüyorum dediğimde inan garip düşünen sen olsan bunu söylerdim ama sonuna kadar haklısın diyor. Evlensem de bu toksit ilişkiden kurtulamadım. Bazen yaşadığım şehri sevmesem tayin isteyip gitme isteği gelmiyor değil. Ne önerirsiniz bana
