merhaba herkese ben 25 yaşima girecek üni ogrencisi biriyim. Çok uzun olursa özür dilerim içimi de dökmek istedim bir yandan.
Benim derdim annemle. Annem kök ailesine aşırı duskun birisi. Ben cocuklugumda da böyleydi. O yüzden onun ailesini hiç sevmiyorum. Çünkü kendi ailesini kayırmak için sürekli babamla kavga halindeydi. Evimizin huzurunu onlar bozuyor diye düşünürdüm. Keza bence onlar da bozuyorlardi. Anneannemgil çok arsız insanlar. Belli bir kötülükleri yok ama çat kapı gelirler mesela planımız programımız varken, planımız olduğunu söylersek ananem küser gider,annem günlerce ağlar bize küser. Ananeniz size hakaret mi etti neden ona böyle kötü davranıyorsunuz gibi cümleler kurar.. Teyzem bizi hiç bir yere cagirmaz mesela ama biz onu cagirmadigimiz için suçluyuz, o cagirmasin siz cagirin diyor annem mesela... Annemin kuzenleri var,dayısının kızları, o kadar tehlikeli kişiler ki, iftira bile attıkları oldu adamın birisine. Mesela diyor ki annem neden onlarla goruşmuyorsunuz, benim ailemi fakir diye mi begenmiyorsunuz(???) Ablamla anlatmaya çalışıyoruz "bize uygun insanlar değiller,tehlikeliler" diyoruz, ama yok. Sizi ilgilendirmez başkasına yaptıkları, siz insandan kaçıyorsunuz, psikolojiniz bozuk tarzı şeyler söylüyor anca.
Ve daha kötüsü benim kendime olan güvenim tamamen tükenmek üzere. Birisine iftira atan 20 yaşındaki kuzenini bile benden üst görüyor. Akıllı diyor kıza inanabiliyor musunuz, ama ben insanlardan kaçan psikolojisi bozuk, mesleğim olunca bile iletişim kuramadigim için mesleğimi devam ettiremeyecegini düşündüğü cocuguyum.
Annem yüzünden kendime olan güvenim de tamamen bitti. Hayatımın bazı noktalarından zevk alamıyorum. Kendime güvenim yok gerçekten de mesleğimi elime aldığımda acaba yapabilecek miyim?
Bugün yine tartiştik annemle. Yarın okul için başka şehire gideceğim ve eve kimseyi kabul etmemesini dün söylemiştim. Çünkü valiz hazırlıyorum,banyoya giriyorum, babamla oturup yalnız başimiza son gecemizde sohbet etmek istiyorum. Ama tutup yine ailesini cagirmis. Gelip dedi ki "gelmek istediler hayır diyemedim". Ama yalan söylüyor kendim duydum gelin diye zorluyordu telefonda. Dün söylemiştim istemediğimi, ama beni hiç onemsemeyip çağırıyor.
Tartışma çıktı dolayısıyla. Akşam yemeği bile yemedik biliyor musunuz? Gitmeden önce son akşam annemin yaptığı çok sevdiğim çorbadan istemiştim. Bu tartişma yüzünden akşam yemeği bile yemedim..
Beni ailemden ayiramazsiniz diye ağladı tüm aksam. Evi terketti. Ben aradım, eve gel babamı üzme dedim o şekilde geldi şimdi ergen gibi odasına çekildi.
Ve daha uzucu olansa kendimi suçlu hissetmem. Keşke diyorum gelselerdi seslenmeseydim. Babamla da son akşam muhabbet etmeyiverseydim. Huzurumu kaçırmaya değdi mi sanki. Öyle de edemedim böyle de. Karakterim küçüklükten beri bunlarla şekillenmiş durumda.
Ben sorun çıkartan cocugum, onlar sevgili anneanne,dede.
Halbuki anneannem ben su içiyorum da bardağı kirletiyorum diye bana demedigini bırakmayan bir kadın. Anneme bunu söylediğimde onu yaşadiginda 5 yaşindaydin diyor. Ama ben unutmuyorum. Teyzemin okul karnelerine baktım diye bana demedigini bırakmayan anneannemin hal hareketlerini unutmuyorum. Şimdi yaşlandilar susuyorlar, ama gençken ne olduklarını biliyorum. Annemin gözleri bunu görmüyor. Görse bile önemsemek istemiyor. onlar yaptılar siz büyüklük yapın saygı duyun da demiyor. onlar yaptilarsa haklılar siz onları sevmek zorundasınız diyor..
. 
benim babam aşırı düşkün anneme o ne derse yapar gerçekten cok sever seni gezdireyim şuraya gidelim der istemez ama kardesleriyle uzaya çıkar.O da bıktı yıllardır ama uğraşma o öyle degistiremezsin diyor
Her dk ananemgille olalım, her yere çağıralım,davet edelim. Bunu istiyor
