- 14 Nisan 2015
- 541
- 486
- 103
Annemi 2 Ocak'ta birden bire kalp krizinden kaybettim. Kardeşim kendini tamamen temizliğe verdi, ben ise home office çalışıyorum ve mecburen izin alamadım. İşim sabah 7.30’dan akşam 6’ya kadar sürüyor.
Ananemi dayımlar ve teyzemler bize bıraktılar, "Sizde kalsın" diye. Annem hayattayken, ananeme her 3 günde bir yemek getirip götürürdü, bazen de bize getirip 1 hafta kalırdı. Ben de ananemi tuvalete götürür, yıkardım, yemek yedirirdim, çünkü zorla yemek yiyordu. Annem, yanında durur, "Bir şey olmasın, ayağa kalkıp düşmesin" diye hep dikkat ederdi. Şu an ananem, teyzemle kalıyor, ancak teyzem küçük boylu ve %50 sinirsel engelli olduğu için ananeme yeterince bakamıyor. Diğer teyzem ise görümceleriyle kalıyor, onları bırakmıyor. Dayım emekli oldu ama sürekli nöbete gidiyor. Diğer dayım ise karısına hizmetçi tutuyor, özel bakıcı tutuyor, ama annesiyle ilgili hiçbir şey yapmıyor. Bu durum beni gerçekten çok zorluyor. Kardeşim de gidecek, 1 hafta izin alabildi işten, o da evli ve kendi evi var.
Ananeme nasıl bakacağımı bilemiyorum. Tek başıma bakmak gerçekten çok zor. Annem öldüğünden beri, ananem daha da kötüleşti. Artık ayakta duramıyor, sürekli altına işiyor. Çalışmasam hiç sorun olmaz, her şeyle ilgilenirim ama çalışmak gerçekten çok zorlaştırıyor. Evde çalıştığım halde rahat değilim sürekli iş için telefon geliyor. Birileri aradığında, ananem yerinden kalkmaya çalışıyor ilgilenemiyorum ve bu beni çok zorluyor. Annem öleli 8 gün oldu ve ben hâlâ acımı tam olarak yaşayamadım. Annemsiz nasıl yaşayacağımı düşünürken, kardeşleri ananemi bize bıraktılar. Yanında kaldığı teyzem yemek yediremiyor. Ananem öyle bir deri bir kemik kaldı ki...
Bakıcı tutmak istesem de bunu karşılayamam çünkü bakıcı maaşı, benim maaşımdan daha fazla. Çok canım acıyor. Bir yandan annemi kaybettim, bir yandan da ananem bu halde... Yanımda bir insan olsa yine bakarım ama tek olmuyor. Kafayı yedim. Bundan sonra ne olacak nasıl olacak diye düşünmekten. Annemi çok özlüyorum. Her gece anne diye çığlıklarla uyanıyorum.
Ananemi dayımlar ve teyzemler bize bıraktılar, "Sizde kalsın" diye. Annem hayattayken, ananeme her 3 günde bir yemek getirip götürürdü, bazen de bize getirip 1 hafta kalırdı. Ben de ananemi tuvalete götürür, yıkardım, yemek yedirirdim, çünkü zorla yemek yiyordu. Annem, yanında durur, "Bir şey olmasın, ayağa kalkıp düşmesin" diye hep dikkat ederdi. Şu an ananem, teyzemle kalıyor, ancak teyzem küçük boylu ve %50 sinirsel engelli olduğu için ananeme yeterince bakamıyor. Diğer teyzem ise görümceleriyle kalıyor, onları bırakmıyor. Dayım emekli oldu ama sürekli nöbete gidiyor. Diğer dayım ise karısına hizmetçi tutuyor, özel bakıcı tutuyor, ama annesiyle ilgili hiçbir şey yapmıyor. Bu durum beni gerçekten çok zorluyor. Kardeşim de gidecek, 1 hafta izin alabildi işten, o da evli ve kendi evi var.
Ananeme nasıl bakacağımı bilemiyorum. Tek başıma bakmak gerçekten çok zor. Annem öldüğünden beri, ananem daha da kötüleşti. Artık ayakta duramıyor, sürekli altına işiyor. Çalışmasam hiç sorun olmaz, her şeyle ilgilenirim ama çalışmak gerçekten çok zorlaştırıyor. Evde çalıştığım halde rahat değilim sürekli iş için telefon geliyor. Birileri aradığında, ananem yerinden kalkmaya çalışıyor ilgilenemiyorum ve bu beni çok zorluyor. Annem öleli 8 gün oldu ve ben hâlâ acımı tam olarak yaşayamadım. Annemsiz nasıl yaşayacağımı düşünürken, kardeşleri ananemi bize bıraktılar. Yanında kaldığı teyzem yemek yediremiyor. Ananem öyle bir deri bir kemik kaldı ki...
Bakıcı tutmak istesem de bunu karşılayamam çünkü bakıcı maaşı, benim maaşımdan daha fazla. Çok canım acıyor. Bir yandan annemi kaybettim, bir yandan da ananem bu halde... Yanımda bir insan olsa yine bakarım ama tek olmuyor. Kafayı yedim. Bundan sonra ne olacak nasıl olacak diye düşünmekten. Annemi çok özlüyorum. Her gece anne diye çığlıklarla uyanıyorum.