Teyzenin şuan tek kalması da sakıncalı Allah korusun başına bir şey gelebilir ikisi de engelli olmaz ki böyle ,Çünkü o zaman ananemle beraber kalan teyzeme kimse bakmaz. Ev kirasını falan ödemezler. Ananem var diye onu da idare ediyorlar. Teyzemin de engelli maaşını kestiler. Teyzem öyle hiç bir şeyin farkında değil. Çocuk gibi öyle elinde tablet oynuyor. Sinirleniyor öyle. O yüzden o konuyu açmadım. Sadece ananeme bir kadın tutun dedim. Ama henüz kimseden bir cevap çıkmadı.
Çok üzüldüm adınıza. Her ne olursa olsun yaşayan çocukları varken bakmak size düşmez. Sizde hepsine bakamayacğınızı bakımevine vereceğinizi söyleseniz insafa gelmezlermi?Annemi 2 Ocak'ta birden bire kalp krizinden kaybettim. Kardeşim kendini tamamen temizliğe verdi, ben ise home office çalışıyorum ve mecburen izin alamadım. İşim sabah 7.30’dan akşam 6’ya kadar sürüyor.
Ananemi dayımlar ve teyzemler bize bıraktılar, "Sizde kalsın" diye. Annem hayattayken, ananeme her 3 günde bir yemek getirip götürürdü, bazen de bize getirip 1 hafta kalırdı. Ben de ananemi tuvalete götürür, yıkardım, yemek yedirirdim, çünkü zorla yemek yiyordu. Annem, yanında durur, "Bir şey olmasın, ayağa kalkıp düşmesin" diye hep dikkat ederdi. Şu an ananem, teyzemle kalıyor, ancak teyzem küçük boylu ve %50 sinirsel engelli olduğu için ananeme yeterince bakamıyor. Diğer teyzem ise görümceleriyle kalıyor, onları bırakmıyor. Dayım emekli oldu ama sürekli nöbete gidiyor. Diğer dayım ise karısına hizmetçi tutuyor, özel bakıcı tutuyor, ama annesiyle ilgili hiçbir şey yapmıyor. Bu durum beni gerçekten çok zorluyor. Kardeşim de gidecek, 1 hafta izin alabildi işten, o da evli ve kendi evi var.
Ananeme nasıl bakacağımı bilemiyorum. Tek başıma bakmak gerçekten çok zor. Annem öldüğünden beri, ananem daha da kötüleşti. Artık ayakta duramıyor, sürekli altına işiyor. Çalışmasam hiç sorun olmaz, her şeyle ilgilenirim ama çalışmak gerçekten çok zorlaştırıyor. Evde çalıştığım halde rahat değilim sürekli iş için telefon geliyor. Birileri aradığında, ananem yerinden kalkmaya çalışıyor ilgilenemiyorum ve bu beni çok zorluyor. Annem öleli 8 gün oldu ve ben hâlâ acımı tam olarak yaşayamadım. Annemsiz nasıl yaşayacağımı düşünürken, kardeşleri ananemi bize bıraktılar. Yanında kaldığı teyzem yemek yediremiyor. Ananem öyle bir deri bir kemik kaldı ki...
Bakıcı tutmak istesem de bunu karşılayamam çünkü bakıcı maaşı, benim maaşımdan daha fazla. Çok canım acıyor. Bir yandan annemi kaybettim, bir yandan da ananem bu halde... Yanımda bir insan olsa yine bakarım ama tek olmuyor. Kafayı yedim. Bundan sonra ne olacak nasıl olacak diye düşünmekten. Annemi çok özlüyorum. Her gece anne diye çığlıklarla uyanıyorum.
Başınız sağolsun.. Size düşmez, verin çocukları baksın diyenler, kabul etseler zaten getirip konu sahibine bırakmazlardı.. Anneannenizi onların eline verip olmayan vicdanlarına bırakmayın.. Ya hepsini bi yerde toplayıp para vermelerini sağlayın onunla bakıcı tutun ya da bakım evine verin.. Bu dünya kimseye kalmaz, herkesin ettiği iyilik veya kötülük kalır yanına..Annemi 2 Ocak'ta birden bire kalp krizinden kaybettim. Kardeşim kendini tamamen temizliğe verdi, ben ise home office çalışıyorum ve mecburen izin alamadım. İşim sabah 7.30’dan akşam 6’ya kadar sürüyor.
Ananemi dayımlar ve teyzemler bize bıraktılar, "Sizde kalsın" diye. Annem hayattayken, ananeme her 3 günde bir yemek getirip götürürdü, bazen de bize getirip 1 hafta kalırdı. Ben de ananemi tuvalete götürür, yıkardım, yemek yedirirdim, çünkü zorla yemek yiyordu. Annem, yanında durur, "Bir şey olmasın, ayağa kalkıp düşmesin" diye hep dikkat ederdi. Şu an ananem, teyzemle kalıyor, ancak teyzem küçük boylu ve %50 sinirsel engelli olduğu için ananeme yeterince bakamıyor. Diğer teyzem ise görümceleriyle kalıyor, onları bırakmıyor. Dayım emekli oldu ama sürekli nöbete gidiyor. Diğer dayım ise karısına hizmetçi tutuyor, özel bakıcı tutuyor, ama annesiyle ilgili hiçbir şey yapmıyor. Bu durum beni gerçekten çok zorluyor. Kardeşim de gidecek, 1 hafta izin alabildi işten, o da evli ve kendi evi var.
Ananeme nasıl bakacağımı bilemiyorum. Tek başıma bakmak gerçekten çok zor. Annem öldüğünden beri, ananem daha da kötüleşti. Artık ayakta duramıyor, sürekli altına işiyor. Çalışmasam hiç sorun olmaz, her şeyle ilgilenirim ama çalışmak gerçekten çok zorlaştırıyor. Evde çalıştığım halde rahat değilim sürekli iş için telefon geliyor. Birileri aradığında, ananem yerinden kalkmaya çalışıyor ilgilenemiyorum ve bu beni çok zorluyor. Annem öleli 8 gün oldu ve ben hâlâ acımı tam olarak yaşayamadım. Annemsiz nasıl yaşayacağımı düşünürken, kardeşleri ananemi bize bıraktılar. Yanında kaldığı teyzem yemek yediremiyor. Ananem öyle bir deri bir kemik kaldı ki...
Bakıcı tutmak istesem de bunu karşılayamam çünkü bakıcı maaşı, benim maaşımdan daha fazla. Çok canım acıyor. Bir yandan annemi kaybettim, bir yandan da ananem bu halde... Yanımda bir insan olsa yine bakarım ama tek olmuyor. Kafayı yedim. Bundan sonra ne olacak nasıl olacak diye düşünmekten. Annemi çok özlüyorum. Her gece anne diye çığlıklarla uyanıyorum.
O zaman bakılması gereken bir anane bir teyze ve onlara bakmakla yükümlü 3 kardeş var...2 dayiniz 1 teyzeniz dururken onlara bakmak sizin haddinize bile değil. Yikilmasinlar sizin üstünüze, sakın izin vermeyin...Çünkü o zaman ananemle beraber kalan teyzeme kimse bakmaz. Ev kirasını falan ödemezler. Ananem var diye onu da idare ediyorlar. Teyzemin de engelli maaşını kestiler. Teyzem öyle hiç bir şeyin farkında değil. Çocuk gibi öyle elinde tablet oynuyor. Sinirleniyor öyle. O yüzden o konuyu açmadım. Sadece ananeme bir kadın tutun dedim. Ama henüz kimseden bir cevap çıkmadı.
Allah rahmet eylesin anneciğine...Annemi 2 Ocak'ta birden bire kalp krizinden kaybettim. Kardeşim kendini tamamen temizliğe verdi, ben ise home office çalışıyorum ve mecburen izin alamadım. İşim sabah 7.30’dan akşam 6’ya kadar sürüyor.
Ananemi dayımlar ve teyzemler bize bıraktılar, "Sizde kalsın" diye. Annem hayattayken, ananeme her 3 günde bir yemek getirip götürürdü, bazen de bize getirip 1 hafta kalırdı. Ben de ananemi tuvalete götürür, yıkardım, yemek yedirirdim, çünkü zorla yemek yiyordu. Annem, yanında durur, "Bir şey olmasın, ayağa kalkıp düşmesin" diye hep dikkat ederdi. Şu an ananem, teyzemle kalıyor, ancak teyzem küçük boylu ve %50 sinirsel engelli olduğu için ananeme yeterince bakamıyor. Diğer teyzem ise görümceleriyle kalıyor, onları bırakmıyor. Dayım emekli oldu ama sürekli nöbete gidiyor. Diğer dayım ise karısına hizmetçi tutuyor, özel bakıcı tutuyor, ama annesiyle ilgili hiçbir şey yapmıyor. Bu durum beni gerçekten çok zorluyor. Kardeşim de gidecek, 1 hafta izin alabildi işten, o da evli ve kendi evi var.
Ananeme nasıl bakacağımı bilemiyorum. Tek başıma bakmak gerçekten çok zor. Annem öldüğünden beri, ananem daha da kötüleşti. Artık ayakta duramıyor, sürekli altına işiyor. Çalışmasam hiç sorun olmaz, her şeyle ilgilenirim ama çalışmak gerçekten çok zorlaştırıyor. Evde çalıştığım halde rahat değilim sürekli iş için telefon geliyor. Birileri aradığında, ananem yerinden kalkmaya çalışıyor ilgilenemiyorum ve bu beni çok zorluyor. Annem öleli 8 gün oldu ve ben hâlâ acımı tam olarak yaşayamadım. Annemsiz nasıl yaşayacağımı düşünürken, kardeşleri ananemi bize bıraktılar. Yanında kaldığı teyzem yemek yediremiyor. Ananem öyle bir deri bir kemik kaldı ki...
Bakıcı tutmak istesem de bunu karşılayamam çünkü bakıcı maaşı, benim maaşımdan daha fazla. Çok canım acıyor. Bir yandan annemi kaybettim, bir yandan da ananem bu halde... Yanımda bir insan olsa yine bakarım ama tek olmuyor. Kafayı yedim. Bundan sonra ne olacak nasıl olacak diye düşünmekten. Annemi çok özlüyorum. Her gece anne diye çığlıklarla uyanıyorum.
Çok üzüldüm acınız çok taze Allâh rahmet eylesin sabırlr versın. Annanenız annenızden emanet aıle buyuklerı ile konuşup hepsı ortak pra verıp bakıcı tutulmalı bşka türlü oluru yok gıbı. Herkes taşın altına elını koysun bı zahmetAnnemi 2 Ocak'ta birden bire kalp krizinden kaybettim. Kardeşim kendini tamamen temizliğe verdi, ben ise home office çalışıyorum ve mecburen izin alamadım. İşim sabah 7.30’dan akşam 6’ya kadar sürüyor.
Ananemi dayımlar ve teyzemler bize bıraktılar, "Sizde kalsın" diye. Annem hayattayken, ananeme her 3 günde bir yemek getirip götürürdü, bazen de bize getirip 1 hafta kalırdı. Ben de ananemi tuvalete götürür, yıkardım, yemek yedirirdim, çünkü zorla yemek yiyordu. Annem, yanında durur, "Bir şey olmasın, ayağa kalkıp düşmesin" diye hep dikkat ederdi. Şu an ananem, teyzemle kalıyor, ancak teyzem küçük boylu ve %50 sinirsel engelli olduğu için ananeme yeterince bakamıyor. Diğer teyzem ise görümceleriyle kalıyor, onları bırakmıyor. Dayım emekli oldu ama sürekli nöbete gidiyor. Diğer dayım ise karısına hizmetçi tutuyor, özel bakıcı tutuyor, ama annesiyle ilgili hiçbir şey yapmıyor. Bu durum beni gerçekten çok zorluyor. Kardeşim de gidecek, 1 hafta izin alabildi işten, o da evli ve kendi evi var.
Ananeme nasıl bakacağımı bilemiyorum. Tek başıma bakmak gerçekten çok zor. Annem öldüğünden beri, ananem daha da kötüleşti. Artık ayakta duramıyor, sürekli altına işiyor. Çalışmasam hiç sorun olmaz, her şeyle ilgilenirim ama çalışmak gerçekten çok zorlaştırıyor. Evde çalıştığım halde rahat değilim sürekli iş için telefon geliyor. Birileri aradığında, ananem yerinden kalkmaya çalışıyor ilgilenemiyorum ve bu beni çok zorluyor. Annem öleli 8 gün oldu ve ben hâlâ acımı tam olarak yaşayamadım. Annemsiz nasıl yaşayacağımı düşünürken, kardeşleri ananemi bize bıraktılar. Yanında kaldığı teyzem yemek yediremiyor. Ananem öyle bir deri bir kemik kaldı ki...
Bakıcı tutmak istesem de bunu karşılayamam çünkü bakıcı maaşı, benim maaşımdan daha fazla. Çok canım acıyor. Bir yandan annemi kaybettim, bir yandan da ananem bu halde... Yanımda bir insan olsa yine bakarım ama tek olmuyor. Kafayı yedim. Bundan sonra ne olacak nasıl olacak diye düşünmekten. Annemi çok özlüyorum. Her gece anne diye çığlıklarla uyanıyorum.
Siz evlenin, kendi hayatınızı kurun. Herkes baksın ebeveynine. Babanızın ihtiyacı olursa onunla ilgilenirsiniz siz. Ki günümüzde 60lı yaşlar orta yaş sayılıyor. Eğer bir sağlık problemi yoksa babanız için de endişelenmeyinHerkese cevap veremiyorum kusuruma bakmayın. Genç kız diyenler olmuşta 36 yaşındayım bende yaşlandım artık. Evlenecektim bu sene kaldı öyle... Çok teşekkürler destekleriniz için.
cidden mi anlamıyorunuz?Başınız sağolsun mekanı cennet olsun inşAllah
Biz bile o kadar üzüldük ki durumunuza, nasıl bu kadar kayıtsız kalabilirler anlamıyorum
Öncelikle başınız sağolsun.Annemi 2 Ocak'ta birden bire kalp krizinden kaybettim. Kardeşim kendini tamamen temizliğe verdi, ben ise home office çalışıyorum ve mecburen izin alamadım. İşim sabah 7.30’dan akşam 6’ya kadar sürüyor.
Ananemi dayımlar ve teyzemler bize bıraktılar, "Sizde kalsın" diye. Annem hayattayken, ananeme her 3 günde bir yemek getirip götürürdü, bazen de bize getirip 1 hafta kalırdı. Ben de ananemi tuvalete götürür, yıkardım, yemek yedirirdim, çünkü zorla yemek yiyordu. Annem, yanında durur, "Bir şey olmasın, ayağa kalkıp düşmesin" diye hep dikkat ederdi. Şu an ananem, teyzemle kalıyor, ancak teyzem küçük boylu ve %50 sinirsel engelli olduğu için ananeme yeterince bakamıyor. Diğer teyzem ise görümceleriyle kalıyor, onları bırakmıyor. Dayım emekli oldu ama sürekli nöbete gidiyor. Diğer dayım ise karısına hizmetçi tutuyor, özel bakıcı tutuyor, ama annesiyle ilgili hiçbir şey yapmıyor. Bu durum beni gerçekten çok zorluyor. Kardeşim de gidecek, 1 hafta izin alabildi işten, o da evli ve kendi evi var.
Ananeme nasıl bakacağımı bilemiyorum. Tek başıma bakmak gerçekten çok zor. Annem öldüğünden beri, ananem daha da kötüleşti. Artık ayakta duramıyor, sürekli altına işiyor. Çalışmasam hiç sorun olmaz, her şeyle ilgilenirim ama çalışmak gerçekten çok zorlaştırıyor. Evde çalıştığım halde rahat değilim sürekli iş için telefon geliyor. Birileri aradığında, ananem yerinden kalkmaya çalışıyor ilgilenemiyorum ve bu beni çok zorluyor. Annem öleli 8 gün oldu ve ben hâlâ acımı tam olarak yaşayamadım. Annemsiz nasıl yaşayacağımı düşünürken, kardeşleri ananemi bize bıraktılar. Yanında kaldığı teyzem yemek yediremiyor. Ananem öyle bir deri bir kemik kaldı ki...
Bakıcı tutmak istesem de bunu karşılayamam çünkü bakıcı maaşı, benim maaşımdan daha fazla. Çok canım acıyor. Bir yandan annemi kaybettim, bir yandan da ananem bu halde... Yanımda bir insan olsa yine bakarım ama tek olmuyor. Kafayı yedim. Bundan sonra ne olacak nasıl olacak diye düşünmekten. Annemi çok özlüyorum. Her gece anne diye çığlıklarla uyanıyorum.
Ama adamlar istese de bakamaz çünkü kadinlar istemiyor büyük ihtimalle. Ama aynı kadınlar anneleri olsa bakarlar.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?