Merhaba ben 22 yaşında bir genç kızım. Kendimi bildim bileli aşırı boyuttaki bir titizlik takıntısı - hastalığı- olan bir anneyle yaşıyorum. Anne babam ayrı ve annemin takıntılarının boyut atlama sebebi de babam tarafından uğradığı ihanetler ve ayrılığı... Basit bir titizlik hastalığı değil en ufak örnekleri vermek gerekirse; dışarıdan eve girdiğimde; dış kapı kapandığı an da önünde tüm üstümü çıkarıp çırılçıplak bir halde duşa girerim ve yaşıma rağmen beni annem kendi elleriyle yaklaşık 40 dk yıkar. Kendimi yıkamama müsaade yok, banyom bittiğinde annemin belirlediği yerlere sadece dokunarak odama; evin içerisinde ise sadece annemin müsaade ettiği alanlarda oturup yemek yeme vakit geçirme hakkım var. Mutfağa girme iznim neredeyse hiç yok, yemeğim suyum önüme gelir. Dışarıdan gelen şeyler silinmez direkt yıkanır. Eve beyaz ekmek bile sokulmaz çünkü o yıkanamaz ya da silinemez. Telefonum elime geçmeden önce annem tarafından 20 dk silinir ve elime öyle verilir. Artık dayanamayacak boyutlardayım. Her titizlik hastalığı geçti dediğimde tekrardan daha da artarak senelerdir devam ediyor. Dışarıdan evimize misafir asla gelmez. Annem sene de max acil durumlar olmadıkça beş kere çıkar. Senelerdir gıkım bile çıkmadı bu konularda elimden geldiği kadar onu ve kurallarını destekleyip uydum ama artık 22 yaşında olup onun tarafından yıkanmak diken üstünde yaşamak zoruma gidiyor. Ayrı eve çıkmam imkansız çünkü benden başka kimsesi yok. Psikologa götürmek imkansız asla istemiyor. Zorla dışarı çıkarmam bile imkansız. Ne yapacağım hayatımı nasıl düzelteceğim onu bırakmak istemek bencillik mi bilmiyorum... Dışarıdan geldiğimde yediğim azarlar ve her şeyin suçluusu benmişim gibi "sen hayatı yaşıyorsun ben bu cehennemi" sitemleri zoruma gidiyor. Bencil miyim yoksa vicdanım sonunda bana geriye baktığımda büyük pişmanlıklar mı yaşatacak bilmiyorum.
