Dışarıdan ne güzel konuşmuş herkes artık 30 yaşındasın sen değiştin mi filan? Gerçekten nasıl bu kadar empatiden yoksun olmuşsunuz nasıl göremiyorsunuz ruhunun hala orada çocuklukta kaldığını, büyüyemediğini, yaşayamadığını?
Sana gelince arkadaşım keşke terapi alabilsen hem sen hem annen keşke çocukluğunu yaşayabilsen. Annen belli ki normal değil bu konuda baban nasıl? Belki anneni alıp götürebilir terapiste ya da sizin konuşmanızı en azından senin biriktirdiklerini söylemene fırsat tanır? İnan birşey değiştirmeyecek ama anlıl bir rahatlık olacaktır. Ayrıca okumak için geç değil bence okuyabilirsin. En azından bir içinde kalmışlık aydınlığa ulaşır. Bunu kendin için yapmalısın. Ne olmak isterdin okuyup?
Ve emin ol sen çoooook güzel ve hayırlı çocuksun onaylanmak sevilmek değer görmek bir çocuk için çok önemli sen bunun farkında ol. Ve affet annene git de ki ben seni affettim artık yüreğimde bir ağrı bir ağırlık değilsin özgürleştim, içinde ki prangalanmış çocuğu bıraktım. Evden ayrılamıyorsun belki maddi belki manevi ama kendin içinde bir alan aç hayatında yapmaktan zevk alacak şeyler bul. Ama şu yanlışı sakın yapma kimseden sevgi dilenme o zaman yanlışa sürüklenirsin. Sen sev kendini yatırımın kendine olsun sevilmek için sevme kimseyi sonra bağımlılık olur kendine bunu yapma. Umarım kanatlanırsın bir gün ve mutluluğa huzura uçarsın ve bu yaştan sonraki yaşamın sana hep iyi ki dedirtir. Çok mutlu ol, çok sağlıklı ol, çok yaşa (gerçekten yaşa geleceği geçmişten sıyrıl biliyorum zor ama zaten kimse kolay demedi).