Evet bu durum 2. çocuk korkusuna ve kardeşsiz bırakma düşüncesine sebep oluyor. Benim de ikinci çocuk düşüncem hiç yok.Ben de onu diyorum. Benim akraba çevrem de köstekti maalesef. Dediğin gibi doğumdan bir müddet sonra her şey tatlıya bağlansa da kadın en aciz anında yaşadığı şeyleri unutmuyor. Travmatik bir süreç bu. Doğum yaparken kimseyi yanına yaklaştırmayan hayvanları anlıyorum şimdi. Köpeğim doğum yaparken yardım etmek için yanına sokulduğumda bana hırlamıştı. Kadın ve çocuk dürtüleriyle halledecek bu işi. Evde olanlar ev işi, yemek bulaşık, ne kadar angarya varsa onla ilgilenecek. Deneyimli kadınlar yol göstermeli diyeceğim ama tek bildikleri, sevmek için kucaklarına aldıkları bebek ağladığında, tekrar lohusanın kucağına atıp ''acıkmış bu emzir'' demek. Benim kv nin doğumundan sonraki misyonu buydu mesela.
Ben de olur da ikinciyi yaparsam kimseyi evime sokmayacağım. Gerçi ikinciyi yapmayacağım ama kendimi bu şekilde avutuyorum işte.
O lohusa döneminde köprüleri attığım insanlar oldu maalesef.
Ben durumu erken toprladım belki alıp başını giden yaşımdan bilmiyorum. Benim oğlan da şükür pek aksi değil. Seninki bayağı uzun sürmüş. Ama beni de nasıl günler bekliyor bilemem. Başındayım daha. Diş çıkarma evreleri, ateşlenmeler... çoook işimiz var.Evet bu durum 2. çocuk korkusuna ve kardeşsiz bırakma düşüncesine sebep oluyor. Benim de ikinci çocuk düşüncem hiç yok.
Benim lohusalığım çok uzun sürdü. Kızımı 8. ayda ancak benimsedim Senin bebeğin daha çok küçükmüş. Benim kızım 19 aylık oldu.
Ama o sıkıntıyı dibine kadar yaşayanın tamamen iyi olacağına inanmıyorum ben o hüzün bir yerlerde kalıyor.
Çok güzel günler seni beklesin:)Ben durumu erken toprladım belki alıp başını giden yaşımdan bilmiyorum. Benim oğlan da şükür pek aksi değil. Seninki bayağı uzun sürmüş. Ama beni de nasıl günler bekliyor bilemem. Başındayım daha. Diş çıkarma evreleri, ateşlenmeler... çoook işimiz var.
Herkese teşekkürler sadece bunları yaşayan ben değilmişm bunu bilmek bile iyi geldi.
Ay pembe sana bakınca 2. çocuğa dair nedense olmayan hevesim yine öldü.Arkadaşlar iyiyim Şükürler olsun her geçen gün daha da iyi oluyorum çünkü artık sakinleştirebiliyorum ne istediğini anlıyorum.
Uyuduğunda özlemeye başladım hatta.
Hala zor hala zaman zaman delirecek givi oluyorum ama kendimi durdurmayı öğrendim.
Önce. Kendimi sakinleştirp sonra kıcagıma alıyorum konuşuyorum öpüyorum ve beni dinliyor hatta gülüyor memeden çıkıp yüzüme bakıp gülüyor geri emiyor işte o an deliriryorum mutluluktan.
Hiç bişey dört dörtlük değil hala çok zor ama iyiyim inşallah daha da iyi olcam herkese sevgiler
Bebek deyip.geçme canım senin stresin bebegime yansıyor ne kadar streslisin biraz rahat bırak kendini bebeğini sev konuş onunla.sakinlestir bebeğini. Belkide senin bilmediğin bir rahatsızlığı vardır olamaz mi bebek sonuçta dile de getiremiyorsa sürekli huzursuz oluyordurÇıldırmak üzereyim..
Çevremde bir tane bile benim gibi anne göremiyorum herkes doğduğu an büyük bir aşkla bağlanmış çocuğuna hiç kimse yaşadıklarından şikayetçi değil herkes çok mutlu hayatından..
Doğduğu an kucagıma verdiklerinde inanmıyorum bu benim mi çok güzel dedim evet harika ni duyguydu ama sonra sorna emzirme sorunları uykusuzluk sürekli kucagımda durmak istemesi vs.. memeyi kesmeyi düşünüyorum diye konu açmıştım zor geliyor canım acıyordu..
Şükür ki düzeldi ve şuan yeni yeni anlıyorum emzirmenin güzelliğini..
Tabi memeyle savaşmadığı düzgün emdiği nadir anlarda..
Çok zor geliyor sürekli ağlıyor sürekli mutsuz memede ağlıuor uyurken bile ağlıyor 40ını bekle diyor herkes eee ne değişecek 3 gün sonra sihirli bi değenek değip hersey normale mi dönecek?
Evde yalnızken daha normal ama evde babası ve benim dışında bi kişi bile varsa sürekli ağlıyor memeyi red ediyor beni sevmiyor gibi geliyor başkasının kucagında duruyor bende durmuyor meme istiyor diyolar veriyorum çekip çekip bırakıyor süt damlıuor diliyle yalıyor ama çekmiyor oyun yapıyor desem 1 aylık çocuk ne anlar oyundan..
Akşam 10 dan sonra saatlerve ağlıyor ne meme ne mama ne altınınaçma hiç bişi sakinleştiremiyor işte o anlarda lanet ediyorum keşke anne olmasaydım diyorum kendimi tokatladım dün gece sinirden salonda konsolun üstünde ne varsa duvara fırlattım kapılara kafamı vurdum. 20 saattir uyumadım kucagımda uyuyor yerime yatıramıyorum hemen ağlıyor.
Asla böyle tahammülsüz bi insan değildim küçücük bana muhtaç ne derdi oldugunu bilmediğim bebeğim bana bunları hissettiriyor.
Neden herkes gibi sabırlı güler yüzlü bi anne olamıyorum.. eşim çok sabırlı davranıyor ağladığında onun için üzülüyor kim bilir ne derdi var bi yeri mi ağrıyor diye endişeleniyor bense uyusun biran önce yok bişeyi şımarıklıktan yapıyor diyorum..içimde sürekli kızıyorum bazen emmeye çalışırkende yüzüne bakıp söylüyorum neden uyumuyorsun ben hiç mutlu değilim diye..
Sabah oluyor gece hissettiklerim söylediklerim için ağlıyorum ne biçim insansın diyorum ama o anlarda o kadar çaresiz hissediyorum ki kendimi..
Kendimi bi yerlerden atasım geliyor. Doktor çocuk bu ağlar yapavak bişi yok dedi bi sıkıntısı yok dedi.
Herkes bana sende sakinleşecek sende mutlu olacak demişti hani kucagıma aldıgımda susacak bi tek bende huzur bulacaktı..
Asla öyle bişey yok ben bişeyleri yanlış yapıyorum nolur bana bişey söyleyin..
Daha çok küçük büyüyüp beni iyice tanımaya başladıgında benden böyle şeyler görmesin her anne bebek gibi sağlıklı bi ilişki kuralım istiyorum ama imkansız gibi geliyor.arkadaşlarımla konusuyorum ben hiç böyle şeyler hissetmedim bi gün bile kızmadım uyumadı diye diyor kimisi günlerce kucagımda tuttum hiç yorulmadım sevgidi yeter diyor. Bana niye yetmıyor ?
Ne yapayım nasıl dayanayım siz uykusuzluga yorgunluga açlığa nasıl dayanıyorsunuz?
Eve bazen kaynanam kardeşim annem geliyor ev işini yemeği yapıyolar ama her gelen bu çocuk niye böyle ben hiç böyle çocuk görmedim sütün mü yok ağrısı mı var o mu bu mu diye beynimi yedikleri için def ettim herkesi kimse gelmiyor artık. Deli gibi tek başımaym bütün gün. Akşam eşim geliyor hemen veriyorum al sen ilgilen diye onda da ağlıuor deliricem dayanamıyorum artık ben neyi yanlış yapıyorum?
İkiz annesi olmak gerçekten zorYaşadıkları, hissettiklerini öyle iyi anlıyorum ki..2 yılllik tedaviden sonra ikiz bebek..ve ben anne olmaya hazır değilmişim dedim..onlar ağladı ben ağladım.biri hiç uyumaz.o uyusa öteki kalkıyor..kv yok.annem aynı şehirde umru olmadı..ağladım..hep ağladım..
Kv kaybetmenin problemlerini hmgormezden gelen eşimle büyük kavgalar,afra tafta yapan görümce in a.s....tim.annem bana mı sordun iki tane koydurmasaydin dedi..akşam 5 oluyordu bir dilim ekmek yiyemezken, anne olmuşum ya yemiyecek uyumayacsk mişim.ve bunları söyleyen annem..
Psikolog a gittim,devam etmedim.cevrenden yardım almalidin dedi..annem paran var tut bskiciyi baktır derken ben 12 kişiyle görüşmüştü m.yanima yardımcı ..ikiz diye kabul edilmedi..
Ve boşanma eşiği..
Çocukla beraber herşey patlıyor.. eşler anlayışlı olmalı..gün geçtikçe zorlaşacak yalanlarina İnanma..herşey iyiye gidiyor..
Ve koptugum,artık sevgi duymadığım adamdan ayrılmak istiyorum..bu iki bebeğin suçu yoktu..ama öncesinde defalarca bağırdım çağırdım adam " işime öyle geliyordu" dediği günden beri nefretim geçmiyor kimseye..
Kolaylıklar diliyorum..
İkiz annesi olmak gerçekten zor
Bende ikizlerime yalnız bakıyorum
Bı haftadır eşimle küsüz
Önceden hep yardım ederdi
Ama artık etmiyor
Bı tane peçete getirir mısın desem kavga ediyoruz...
Allah bizlere güç versin
Kimseden fayda yok
Tatlım aynı şeyleri yaşadım. Hep böyle kalacak değil merak etme geçecek, biraz sabret. Benim bebeğim de kolik dr.umuz mucize bir damla verdiğinden beri yarı yarıya rahatlamış durumdayız. Relactaz damlayı dr.una danış uygun görürse kesinlikle tavsiye ederim.
Bir de bol bol kimyon rezene çayı iç. Rezene çayını günde 5 çay kaşığı kadar bebeğime veriyorum ben. Uykusunu getiriyor. Tabiki bunları dr.una danış öyle yap. Önemli olan sağlık. Güle güle büyüt inşallah.
Gözüm korktu acaba bende böyle şeyler yaşar mıyım diye...Yazıdan çıkardığım sonuç sanırım bebeğiniz gerginliğinizi hissedip huzursuz oluyor.Çıldırmak üzereyim..
Çevremde bir tane bile benim gibi anne göremiyorum herkes doğduğu an büyük bir aşkla bağlanmış çocuğuna hiç kimse yaşadıklarından şikayetçi değil herkes çok mutlu hayatından..
Doğduğu an kucagıma verdiklerinde inanmıyorum bu benim mi çok güzel dedim evet harika ni duyguydu ama sonra sorna emzirme sorunları uykusuzluk sürekli kucagımda durmak istemesi vs.. memeyi kesmeyi düşünüyorum diye konu açmıştım zor geliyor canım acıyordu..
Şükür ki düzeldi ve şuan yeni yeni anlıyorum emzirmenin güzelliğini..
Tabi memeyle savaşmadığı düzgün emdiği nadir anlarda..
Çok zor geliyor sürekli ağlıyor sürekli mutsuz memede ağlıuor uyurken bile ağlıyor 40ını bekle diyor herkes eee ne değişecek 3 gün sonra sihirli bi değenek değip hersey normale mi dönecek?
Evde yalnızken daha normal ama evde babası ve benim dışında bi kişi bile varsa sürekli ağlıyor memeyi red ediyor beni sevmiyor gibi geliyor başkasının kucagında duruyor bende durmuyor meme istiyor diyolar veriyorum çekip çekip bırakıyor süt damlıuor diliyle yalıyor ama çekmiyor oyun yapıyor desem 1 aylık çocuk ne anlar oyundan..
Akşam 10 dan sonra saatlerve ağlıyor ne meme ne mama ne altınınaçma hiç bişi sakinleştiremiyor işte o anlarda lanet ediyorum keşke anne olmasaydım diyorum kendimi tokatladım dün gece sinirden salonda konsolun üstünde ne varsa duvara fırlattım kapılara kafamı vurdum. 20 saattir uyumadım kucagımda uyuyor yerime yatıramıyorum hemen ağlıyor.
Asla böyle tahammülsüz bi insan değildim küçücük bana muhtaç ne derdi oldugunu bilmediğim bebeğim bana bunları hissettiriyor.
Neden herkes gibi sabırlı güler yüzlü bi anne olamıyorum.. eşim çok sabırlı davranıyor ağladığında onun için üzülüyor kim bilir ne derdi var bi yeri mi ağrıyor diye endişeleniyor bense uyusun biran önce yok bişeyi şımarıklıktan yapıyor diyorum..içimde sürekli kızıyorum bazen emmeye çalışırkende yüzüne bakıp söylüyorum neden uyumuyorsun ben hiç mutlu değilim diye..
Sabah oluyor gece hissettiklerim söylediklerim için ağlıyorum ne biçim insansın diyorum ama o anlarda o kadar çaresiz hissediyorum ki kendimi..
Kendimi bi yerlerden atasım geliyor. Doktor çocuk bu ağlar yapavak bişi yok dedi bi sıkıntısı yok dedi.
Herkes bana sende sakinleşecek sende mutlu olacak demişti hani kucagıma aldıgımda susacak bi tek bende huzur bulacaktı..
Asla öyle bişey yok ben bişeyleri yanlış yapıyorum nolur bana bişey söyleyin..
Daha çok küçük büyüyüp beni iyice tanımaya başladıgında benden böyle şeyler görmesin her anne bebek gibi sağlıklı bi ilişki kuralım istiyorum ama imkansız gibi geliyor.arkadaşlarımla konusuyorum ben hiç böyle şeyler hissetmedim bi gün bile kızmadım uyumadı diye diyor kimisi günlerce kucagımda tuttum hiç yorulmadım sevgidi yeter diyor. Bana niye yetmıyor ?
Ne yapayım nasıl dayanayım siz uykusuzluga yorgunluga açlığa nasıl dayanıyorsunuz?
Eve bazen kaynanam kardeşim annem geliyor ev işini yemeği yapıyolar ama her gelen bu çocuk niye böyle ben hiç böyle çocuk görmedim sütün mü yok ağrısı mı var o mu bu mu diye beynimi yedikleri için def ettim herkesi kimse gelmiyor artık. Deli gibi tek başımaym bütün gün. Akşam eşim geliyor hemen veriyorum al sen ilgilen diye onda da ağlıuor deliricem dayanamıyorum artık ben neyi yanlış yapıyorum?
benimde bebeğim 2 aylık bende relactaz damlaya başladım ve çok rahatladım fakat bebeğim kakasını yapamıyor artık ve uyku düzeni bozuldu aceba bu damla dan olabilir mi diye düşünüyorum sizde de buna benzer yan etkiler oldu mu?
Ah şu yazıda kendi lohusalığımı gördüm ! Bakın size diyeceğim tek şey emin olun çoğu anne bunları yaşıyor he kimisi dışa vurur kimisi vurmaz. Sürekli Benim gibi hisseden birileri var mı diye internette araştırma yapıyordum sırf vicdanımı rahatlatmak için. Sonradan her şey daha kolay oldu. Bebeğim artık beni tanıyor, bana gülücükler atıyor. Yani o ilk zamanlar sosyal olmayan anneye muhtaç varlık sosyalleltikçe her şey güzelleşiyor. Çok KLASİK olacak ama zaman ve sabır her şeyin ilacı. Zaman geçtikçe sizde alışacaksınız oda alışacak. Bu Arada gerçekten bir derdi olabilir. Gazı olabilir mesela, karnı doymuyor olabilir bunları tespit edip ona göre bir yol izlemenizi öneririm lohuslaık içinde psikolojik destek alabilirsiniz. Ben o zamanlar kendimi tanıyanıyordum resmen. Hala bazen sinirlendiğim zamanlar oluyor bebeğime kızdığım zamanlar. Fakat hatırlatmak istiyorum, hepimiz İNSANIZ. Anne olmak doğa üstü güçlere sahip olmak değil. Zamanla her şey güzel olacak inşAllahÇıldırmak üzereyim..
Çevremde bir tane bile benim gibi anne göremiyorum herkes doğduğu an büyük bir aşkla bağlanmış çocuğuna hiç kimse yaşadıklarından şikayetçi değil herkes çok mutlu hayatından..
Doğduğu an kucagıma verdiklerinde inanmıyorum bu benim mi çok güzel dedim evet harika ni duyguydu ama sonra sorna emzirme sorunları uykusuzluk sürekli kucagımda durmak istemesi vs.. memeyi kesmeyi düşünüyorum diye konu açmıştım zor geliyor canım acıyordu..
Şükür ki düzeldi ve şuan yeni yeni anlıyorum emzirmenin güzelliğini..
Tabi memeyle savaşmadığı düzgün emdiği nadir anlarda..
Çok zor geliyor sürekli ağlıyor sürekli mutsuz memede ağlıuor uyurken bile ağlıyor 40ını bekle diyor herkes eee ne değişecek 3 gün sonra sihirli bi değenek değip hersey normale mi dönecek?
Evde yalnızken daha normal ama evde babası ve benim dışında bi kişi bile varsa sürekli ağlıyor memeyi red ediyor beni sevmiyor gibi geliyor başkasının kucagında duruyor bende durmuyor meme istiyor diyolar veriyorum çekip çekip bırakıyor süt damlıuor diliyle yalıyor ama çekmiyor oyun yapıyor desem 1 aylık çocuk ne anlar oyundan..
Akşam 10 dan sonra saatlerve ağlıyor ne meme ne mama ne altınınaçma hiç bişi sakinleştiremiyor işte o anlarda lanet ediyorum keşke anne olmasaydım diyorum kendimi tokatladım dün gece sinirden salonda konsolun üstünde ne varsa duvara fırlattım kapılara kafamı vurdum. 20 saattir uyumadım kucagımda uyuyor yerime yatıramıyorum hemen ağlıyor.
Asla böyle tahammülsüz bi insan değildim küçücük bana muhtaç ne derdi oldugunu bilmediğim bebeğim bana bunları hissettiriyor.
Neden herkes gibi sabırlı güler yüzlü bi anne olamıyorum.. eşim çok sabırlı davranıyor ağladığında onun için üzülüyor kim bilir ne derdi var bi yeri mi ağrıyor diye endişeleniyor bense uyusun biran önce yok bişeyi şımarıklıktan yapıyor diyorum..içimde sürekli kızıyorum bazen emmeye çalışırkende yüzüne bakıp söylüyorum neden uyumuyorsun ben hiç mutlu değilim diye..
Sabah oluyor gece hissettiklerim söylediklerim için ağlıyorum ne biçim insansın diyorum ama o anlarda o kadar çaresiz hissediyorum ki kendimi..
Kendimi bi yerlerden atasım geliyor. Doktor çocuk bu ağlar yapavak bişi yok dedi bi sıkıntısı yok dedi.
Herkes bana sende sakinleşecek sende mutlu olacak demişti hani kucagıma aldıgımda susacak bi tek bende huzur bulacaktı..
Asla öyle bişey yok ben bişeyleri yanlış yapıyorum nolur bana bişey söyleyin..
Daha çok küçük büyüyüp beni iyice tanımaya başladıgında benden böyle şeyler görmesin her anne bebek gibi sağlıklı bi ilişki kuralım istiyorum ama imkansız gibi geliyor.arkadaşlarımla konusuyorum ben hiç böyle şeyler hissetmedim bi gün bile kızmadım uyumadı diye diyor kimisi günlerce kucagımda tuttum hiç yorulmadım sevgidi yeter diyor. Bana niye yetmıyor ?
Ne yapayım nasıl dayanayım siz uykusuzluga yorgunluga açlığa nasıl dayanıyorsunuz?
Eve bazen kaynanam kardeşim annem geliyor ev işini yemeği yapıyolar ama her gelen bu çocuk niye böyle ben hiç böyle çocuk görmedim sütün mü yok ağrısı mı var o mu bu mu diye beynimi yedikleri için def ettim herkesi kimse gelmiyor artık. Deli gibi tek başımaym bütün gün. Akşam eşim geliyor hemen veriyorum al sen ilgilen diye onda da ağlıuor deliricem dayanamıyorum artık ben neyi yanlış yapıyorum?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?