Anneligi Beceremedim Diyen Var Mi ?

nooption .!.:

hangi bebek anlattı bu masalı?

Genişletmek için tıkla...

O yorumdan çok bu yoruma koptum..
Sosyal medya saçmalıkları.
Ben bunları paylaşanları takipten çıkarıyorum artık..

Ben de bir çok anne çocuk, etkinlik vs. sayfasını takip ediyorum ama böyle basit paylaşımları dikkate alıp bir de paylaşmak?

başlığı okuyunca "allesen kim becerebilmiş ki?" deyiverdim..
konuyu ve birkaç yorumu okudum.
çok farklı şeyler söylemeyeceğim ama olsun yazmak istedim..

evet anne olmak büyük sorumluluk..
ama mükemmeliyetçi olmaya gerek yok.
başkalarının bakış açısıyla kendinizi yargılamanıza da gerek yok.
sadece akışa bırakacaksınız kendinizi.
yani..
emerek de uyuttum, yatağıma da aldım.
kiloları hep ortalamanın altında gitti mama vermediğim için umursamaz anne oldum.
ayağımda da salladım yeri geldi püre de yaptım mama sandalyesinde özgür de bıraktım.
kakasını beze yapmaya devam etti zorlamadım.
grip oldular ilaç vermedim kötü anne oldum..
bütün bunları yaparken çok kınandım..

ha bir de ben duygularını tavanda veya yerlerde yaşayan biri değilim.
çocuğumla çocuk olmadım.. aşırı neşeli hallere bürünmedim
oynadım ama normal iletişim kurdum.
çok anaç biri değilim. kendimi parçalamıyorum.
beslenme, temizlenme bakım, uyku ihtiyaçlarını karşılıyorum tabi ki.
üstü açıldı diye vicdan yapmıyorum ya da dışarı çıkarken tam teçhizatlı bir çanta hazırlayamıyorum hala..
elbette hayatımı çocuklarıma göre düzenliyorum ama "aman uyku saati aman yemek saati zamazingolu yoğurdunu yemezse olmaz" tarzı bir anne değilim.
uykusuzluk yorgunluk asosyallik vs.
bunlar geçici şeyler..

beceremedim iki çocuk bana göre değilmiş dediğim çok oldu.
sosyal hayatımız iki çocukla çok etkilendi.
ama kesinlikle iyi ki dediğim zamanlar çok daha fazla.

annelik kutsaldır diye diye yediler bizi.
sonra böyle kaygılı kadınlara dönüştük.
yarını düşünmeyin.. bugünün keyfini çıkarmaya bakın.

Koalina .!.:

Oncelikle cocuk sahibi olmak icin cabalayanlardan ozur dileyerek konuyu aciyorum. Eminim ki hosunuza gitmeyecek ama belki beni anlayacak 3-5 kisi olacaktir umuduyla konuyu aciyorum.
Normalde cocuk istemeyen, bu sebeple esimle evlenmiss biriyim. O da cocuk istemiyordu. Yakin zamanlarda cocuk yapmasam pisman olur muyum, ileriki yaslarda uzulur muyum, aile bagi arar miyim diye dusunceler sarmisti hatta buraya konu da acmistim. Uzerinden cok gecmeden plansiz bir sekilde hamile kaldigimi ogrendim. (burada neden plansiz oldugunu uzun uzun yazip sildim insanlara cinsel hayatimla ilgili ayrinti vermek hos olmaz diye dusundum). 2-2.5 senedir hamile kalmamis olan ben bu dusuncelere kapilinca hamile kalarak ilahi bir mesaj oldugunu falan dusundum. Doktora da gidince ikiz ihtimali oldugunu, kesenin gelisiminin ileride oldugunu ancak kalp atisi icin daha sonra gidecegimizi ogrenince hepten saskin ne yapacagini bilemez bir durumdaydim.
Bunu ogreneli 1 haftayi biraz gecti. Ilk 3-5 gun notr kaldim. Esimse ne karar verirsem vereyim yanimda olacagini boyle bir kararda kendisinin asla etkisinin olmayacagini soyledi. Bense artik karar asamasini coktan gectigimizi olusmus bir canli ve ciddi bir sebep yokken de aldiramayacagimi dusunerek herkese soyledim. Insanlar mutlu oldukca mutlu olurum zannediyordum ama 3 gundur her gun dakika agliyorum.
Ya bakamazsam? Ya bana yuk gibi gelirse? Milletin bebegi annesinin mutlulugunu hissederken benimki uzuntumu hissediyor diye de agliyorum. Bu yeterlilikte degil miyim, pisman olur muyum, hayatimi kisitladigi icin kotu davranir miyim diye dusunmekten kafayi yedim.
3 gundur esime ben cok kararsizim ve iyi degilim diyorum. O cocuk istemeyen adam kac gundur butun evin isini yapiyor, hava alalim diye bir yerlere goturuyor, eglenceli olacak, guzel olacak, evet benim de tercih ettigim bir sey degildi ama artik olmus zevk almaya bakacagiz, dunyaya iyi bir insan birakmak istiyorum, bizim gibi dusunceler cogalmali gibi seyler soyluyor. Onun tek derdi maddi olarak yetememek ve saglik problemi olursa uzuntuden guclu duramayacak olmasiymis. Bu sebeplerle cocuk istemiyormus. Benimkiyse tamamen bencillik. Anlamadigi ben daha yetistirme kismina gelemedim bile. Dogunca ya emzirmek istemezsem gibi bir suru takintilarim olustu. Artik buhun de mutsuz gorunce beni bana ne bicim kadinsin bu konularda bir erkegin sana telkin vermesi cok mantiksiz, o bebek dogunca yuzune tukurecek gibi seyler soylemeye basladi. Gecen gun de daha bos minicik bir kesenin gorundugu ilk ultrason kagidini atmistim. Sonucta bebek ultrasonu falan degil. Onu copten bulup bana ruhsuz duygusuz sen nasil atarsin diye bir suru laf saydi. Planli bir bebek olmadi ama bu kadar da degil diyerek aldi ve sakladi. Yani su an esim beni cok sasirtiyor, bense igrenc bir mahlukmusum gibi hissediyorum.

Bir de internetten acaba anne olmaktan pisman olan var midir diye baktim bir suru manasiz yazi okudum ve daha da korktum. Gercekten anne olmaktan sikilan, kacip giden, cocuguna kotu davranan anneler varmis. Ya bende de bu annelik duygusu olusmazsa?

Yakinda psikologa da gitmeyi dusunuyorum ama bilmiyorum biraz tokat atilmasina mi ihtiyacim var yoksa birinin omuzunda aglamaya mi. Kizip dovseniz mi yoksa bunlar bormal her sey guzel olacak mi deseniz inanin bilmiyorum.

Genişletmek için tıkla...

Herkes anne olmak zorunda değil. Ki ben kürtaja karşı bir insan da değilim ama içimden bir ses senin çok iyi bir anne olacağını söylüyor. Çok hassassın şu an. Hamileliğin ilk aylarında da çok normal bu halde olman. Senin vereceğin karar elbette ama ben kendi vücudumda bir canlı büyüdüğümü, onun benim bir parçam olduğunu ilk hareketinde anlamıştım anca. Ki ben de çok annelik sevdalısı değildim hatta 38 yaşına kadar bekledim. Sana tavsiyem bol bol gez toz. Hamilesin diye hayatından ve onu yaşama şeklinden vazgeçme. Güzel müzikler dinle. Insanın varsa iki günlük kısa tatiller ayarla mesela. Pozitif kalmaya çalış. Ve kararın ne olursa olsun kimsenin seni yargılamaya hakkı yok. Bu hakkı kimseye verme.

H E .!.:

Koalina
Ben 6 yllık evlıyım . Bugune kadar hep bir bahanem vardı çocuk ıstememek için ama geçen oturdum dusundum sanırım bende aynı senın gibi düşüünüyorum ..
2 kedım var evet çook merhametlıyım ama hayvanlara karşı
Mesela ben sokakta bı çocuk görsem onu kucagıma alıp mıcc mıcc sevmek ıstemem. Yegenlerım dahil
Ama bi kedi göreyım deliriim , çıldırım onu sevmek için ağzımdan milyon tane tatlı söz çıkar
Ama arada da diyorum bu kadar uzattım ya bu bencilliğimden ötürü rabbim nasip etmezse
Bazen heveslenıyorum hamıle insan görunce sonra dıyorum saçmala nasıl uğraşıcaksın

Not: Reglim 2 gun gecikti
Allahım sen hakkımda hayırlısını eyle . Ama şuan hazır değilim Nolur mevsimsel bir gecikme olsun.
6 yıldır ilk defa regl gecikince psikolojım bozuldu . Senın de hamileliğini görünce bunaldum

Genişletmek için tıkla...

Benim de 1 gun gecmisti. Son kullanma tarihi mayis olan test vardi evde. Nasil olsa atarim bunlari diye oylesine yaptim. Ve sonuc

Koalina .!.:

Benim de 1 gun gecmisti. Son kullanma tarihi mayis olan test vardi evde. Nasil olsa atarim bunlari diye oylesine yaptim. Ve sonuc

Genişletmek için tıkla...

Benım evımde hiç öyle bişey yok . Çünkü hiç ihtiyacım olmadı sağolsun hep 1 2 gun önce gelirdı böyle düşündürmezdi
Şuan sadece her ay regl olucağım zaman yuzumde çıkan sivilcelerle kendımı kandırmaya çalışıyorum .
Gelicek emınım

2 çocuğum var, dün akşam bu dünyaya neden çocuk getirdim ki diyerek 2 saat yatakta debelendim uyuyamadım. Dünyanın gittiği yön beni bazen çok bunaltıyor. Bu aralar iyi psikolojide değilim yazmasaydım daha mı iyiydi acaba.
Bir yakınım şey derdi, ben öleyim falan sorun değil de çocuklarım da ölecek diye düşününce dayanamıyorum diye. Böyle bir psikoloji işte

arwen evenstar .!.:

Tam 3.

Genişletmek için tıkla...

Oğlumu 3 yaşında tuvalet eğitimine başladım. Öncesi demedim, başarılı olmayınca zorlamadım. 3 yaşında sıkı denetime başladım. Çok zordu. 7 ay bezsiz gezdirdim. Tuvalet saatlerini ezberlemiştim, ben götürünce yapıyordu ama kendisi yapmıyordu.

Gece altına yapmıyordu, gündüz yapıyordu. Yani aslında tuvaletini tutabiliyordu ama istemiyordu. Buna tuvalet eğitimine direnç deniyormuş ve tamamen psikolojikmiş, çocuğun özgürlüğü elinden alınıyormuş gibi hissettiğinden verdiği bir tepki.

Doktora görürdüm, 4 yaşında gel dedi, çok kızdım. İnternetten İngilizce Türkçe her şeyi okudum. Millet devamlı hala mı diyor.

7-8 ay kafayı yedikten sonra tekrar bez taktım ki, etrafımda en fazla 15 gün 1 ay içinde arkadaşlarımın çocukları öğrenmiş oluyordu.

Annem nereye kadar böyle gidecek dediğinde, anne, markette 15 yaşına kadar bezler var. O zamana kadar düzelmezse bakarım çaresine dedim. Çocuğu da rahat bıraktım.

O kafaya gelmemde de sağolsun eczacı bir ablam vesile oldu. Bak benim çocukken tuvalet eğitimi zorla verilmiş bir hastam var, 21 yaşında haşa altına kaçırıyor. Zorlama dedi. Biraz aklıma yattı.

Bu sürede yine hep ben tuvalete götürdüm, altknda bez olsa da tuvalete yaptırdım. Ama hiç hatırlatmadım, ya da olumsuz bir şey söylemedim. Düzenimiz öyle gitti artık.

Ve 4 yaşına girdiği gün, anne ben artık büyüdüm, artık kilot giymek istiyorum dedi. Bezini kendisi çıkardı, kilodunu giydi ve bir daha hiç altına yapmadı.

Endişelerinizi hiç belli etmeyin çocuğunuza. Emin olun öğrenecek. Doktora götürün uzun sürerse, fiziksel bir sorun var mı baktırın. Bazen ondan kaynaklı oluyor ama onun haricinde kendinizi ve çocuğunuzu çok yormayın psikolojik olarak.

omergry .!.:

O yorumdan çok bu yoruma koptum..
Sosyal medya saçmalıkları.
Ben bunları paylaşanları takipten çıkarıyorum artık..

Ben de bir çok anne çocuk, etkinlik vs. sayfasını takip ediyorum ama böyle basit paylaşımları dikkate alıp bir de paylaşmak?

Genişletmek için tıkla...

paylaşım alıntısımıydı
ilk defa duydum böyle birşeyi ben.
insan okuduklarını akıl süzgecinden geçirmeli.
komik duruma düşer yoksa

arwen evenstar .!.:

Erkeklerdeki erken boşalma gibi cinsel sorunların tuvalet eğitiminde annelerinin yanlış tutumlarıyla alakalı olabileceğine dair çok fazla makale var.
Yorumunuz için de teşekkür ederim bazen sakinim bazen sakin değilim yoruldum aylardır sürüncemede kaldığı için sanırım :)
Bu arada konuyu da sabote ettim özür diliyorum Koalina

Genişletmek için tıkla...

Yanlış tutum daha çok aşırı zorlamadan ileri geliyor. Çocuk da inatlaşmaya başlayabiliyor bilinçaltında. Bilerek değil, içten gelen bir direnç oluyor.

Tuvalet eğitiminde Aşırı zorlanmış çocuklardaki en belirgin özelliklerden birtanesi kararsız olmak.seçim yapmanın uzun sürmesi. Bu da annesi baskıcı çocuklarda altıma yapmak istiyorum ama annem istemiyor, yapsam mı yapmasam mı, ah kaçırdım, şimdi bunu nasıl saklasam gibi git gellerden kaynaklı olduğunu söylemişti eğitim psikolojisi hocamız.

Çünkü tuvalet yapmak bir çeşit haz çocuk için, arkasından gelen rahatlamayla eşleştiriliyor. Ve tuvalet eğitimi, bir şekilde bu hazzın ötelenmesi.

nooption .!.:

paylaşım alıntısımıydı
ilk defa duydum böyle birşeyi ben.
insan okuduklarını akıl süzgecinden geçirmeli.
komik duruma düşer yoksa

Genişletmek için tıkla...

Tabi ki. Ama ben hala beğenilip inanıldığına şaşırdım asıl..

Facebook hayatımıza girince başladı böyle paylaşımlar malesef. O zaman bile gülerdim.

Koalina .!.:

Oncelikle cocuk sahibi olmak icin cabalayanlardan ozur dileyerek konuyu aciyorum. Eminim ki hosunuza gitmeyecek ama belki beni anlayacak 3-5 kisi olacaktir umuduyla konuyu aciyorum.
Normalde cocuk istemeyen, bu sebeple esimle evlenmiss biriyim. O da cocuk istemiyordu. Yakin zamanlarda cocuk yapmasam pisman olur muyum, ileriki yaslarda uzulur muyum, aile bagi arar miyim diye dusunceler sarmisti hatta buraya konu da acmistim. Uzerinden cok gecmeden plansiz bir sekilde hamile kaldigimi ogrendim. (burada neden plansiz oldugunu uzun uzun yazip sildim insanlara cinsel hayatimla ilgili ayrinti vermek hos olmaz diye dusundum). 2-2.5 senedir hamile kalmamis olan ben bu dusuncelere kapilinca hamile kalarak ilahi bir mesaj oldugunu falan dusundum. Doktora da gidince ikiz ihtimali oldugunu, kesenin gelisiminin ileride oldugunu ancak kalp atisi icin daha sonra gidecegimizi ogrenince hepten saskin ne yapacagini bilemez bir durumdaydim.
Bunu ogreneli 1 haftayi biraz gecti. Ilk 3-5 gun notr kaldim. Esimse ne karar verirsem vereyim yanimda olacagini boyle bir kararda kendisinin asla etkisinin olmayacagini soyledi. Bense artik karar asamasini coktan gectigimizi olusmus bir canli ve ciddi bir sebep yokken de aldiramayacagimi dusunerek herkese soyledim. Insanlar mutlu oldukca mutlu olurum zannediyordum ama 3 gundur her gun dakika agliyorum.
Ya bakamazsam? Ya bana yuk gibi gelirse? Milletin bebegi annesinin mutlulugunu hissederken benimki uzuntumu hissediyor diye de agliyorum. Bu yeterlilikte degil miyim, pisman olur muyum, hayatimi kisitladigi icin kotu davranir miyim diye dusunmekten kafayi yedim.
3 gundur esime ben cok kararsizim ve iyi degilim diyorum. O cocuk istemeyen adam kac gundur butun evin isini yapiyor, hava alalim diye bir yerlere goturuyor, eglenceli olacak, guzel olacak, evet benim de tercih ettigim bir sey degildi ama artik olmus zevk almaya bakacagiz, dunyaya iyi bir insan birakmak istiyorum, bizim gibi dusunceler cogalmali gibi seyler soyluyor. Onun tek derdi maddi olarak yetememek ve saglik problemi olursa uzuntuden guclu duramayacak olmasiymis. Bu sebeplerle cocuk istemiyormus. Benimkiyse tamamen bencillik. Anlamadigi ben daha yetistirme kismina gelemedim bile. Dogunca ya emzirmek istemezsem gibi bir suru takintilarim olustu. Artik buhun de mutsuz gorunce beni bana ne bicim kadinsin bu konularda bir erkegin sana telkin vermesi cok mantiksiz, o bebek dogunca yuzune tukurecek gibi seyler soylemeye basladi. Gecen gun de daha bos minicik bir kesenin gorundugu ilk ultrason kagidini atmistim. Sonucta bebek ultrasonu falan degil. Onu copten bulup bana ruhsuz duygusuz sen nasil atarsin diye bir suru laf saydi. Planli bir bebek olmadi ama bu kadar da degil diyerek aldi ve sakladi. Yani su an esim beni cok sasirtiyor, bense igrenc bir mahlukmusum gibi hissediyorum.

Bir de internetten acaba anne olmaktan pisman olan var midir diye baktim bir suru manasiz yazi okudum ve daha da korktum. Gercekten anne olmaktan sikilan, kacip giden, cocuguna kotu davranan anneler varmis. Ya bende de bu annelik duygusu olusmazsa?

Yakinda psikologa da gitmeyi dusunuyorum ama bilmiyorum biraz tokat atilmasina mi ihtiyacim var yoksa birinin omuzunda aglamaya mi. Kizip dovseniz mi yoksa bunlar bormal her sey guzel olacak mi deseniz inanin bilmiyorum.

Genişletmek için tıkla...

Hayırlı olsun canım.İnşallah bunların hepsi geçecek sen pozitif düşünürsen pozitif olur.Bak eşin ne kadar güzel davranış sergiliyor daha ne olsun.Kimbilir kucağına aldığında benim eşimle yaptığımız gibi beşik tarafında yatma kavgası bile yaparsınız :) Eşim ikizler olunca gündüz ben baktığımdan gece de o sütlerini veriyordu fakat beşik tarafında kontrol amaçlı ben yatmak istesem beni yatırmıyordu sen uyu ben bakarım diyordu :) muhtemelen senin eşinde bu yönüyle sana destek çıkacağa benziyor.Sen hamileliğini güzel yaşa dua et herşey güzel olur Allahın izniyle.Çok kafa yorma iyi bir annemi olucam kötümü olur acaba diye .Sen istediğin kadar düşünsen de yavrunun kokusunu almadan bu duyguları asla öğrenemeyeceksin ki.Emin ol o koku seni de büyüleyecek.Melekler sağlıkla getirsin kucağına inşallah.

hayırlı olsun :)
seni anlıyorum aynı bencilliği bende gösterdim hayatım kısıtlanıcak daha yapmak istediğim cok fazla sey vardı vs vs diye düşündüm ilk öğrendigimde
hatta hosuma gider diye hamile günlüğü yaptm burda ama o bebek görüntüsü bile moralimi bozdu geri kaldırdım :))
ama simdi hiçte öyle değil. cok mutluyum tekme attıgı zaman tekrar atsın die oturup bekliyorum faln ona güzel giysiler alıyorum ismiyle hitab ediyorum mutluyum ve umutluyum darısı basına canım:)

Koalina .!.:

Bugun butun tup bebek ve evlat edinme konularini dolastim belki kendimden utanirim diye 1-2 saat oturup agladim. Sonra yine ayni hisler.

Genişletmek için tıkla...

Öncelikle sakin olun, her bilinçli anne bu duygu ve düşünceleri yaşar. Şu anda içinde bulunduğunuz duruma odaklanın. Kalp atışını duyduğunuz an birçok güzel duygunuz başlayacak o an olmazsa hareketlerini hissettiğinizde o da olmadı kucağınıza alıp gözlerinizin içine baka baka emmeye başladığında. Siz bakmayın çocuğunu bırakıp kaçanlara, onlar kendi ruh hallerini iyi özümseyip bir çok noktada kendilerine yardımcı olamadıklarından böyle. Bir psikologdan destek alın, facebookta "danışman anne " diye bir sayfa var ona göz atın, herşey güzel olacak inşallah :)

Ben plansiz iki gebelik yasadim istemeden hatta korunurken hamile kalinabiliyor sizi cok iyi anliyroum.hamileliklerimi ogrenince korktum telaslandim ama demekki dunyaya gelmesi gerekiyor yavrularimin dedim.
kizim 3 yasinda oglumda yolda insallah yakinda kollarimda olacak inan hic pisman olmuyorsunuz lohusa donemim dogumum zordu sonrasi toparlanma agladim uzuldum ama bebegime hic baglamadim bunlari bir kac ay sonra hersey okdr guzel oluyor ki.. inan bambaska.bir mutluluk esimde cok cocuk seven bir adam degildi ama simdi tam bir aile olduk diyor bende oyle hissediyrm kendimi. Hamilelikten dogumdan sonrasi cocuk buyutmekten korkman normal az veya cok her annede bu vardir sen biraz daha derin yasiyorsun sadece.ben lohusa doneminde cok agladim sende agla rahatla gerekirse git psikologa ama cok da dusunme yapman gereken o minik dunyaya geldiginde ona elinden geldigince iyi bak cok mukemmel olmak icin ugrasma dusunme inan hic bir anne mukemmel degildir hepimizin eksikleri var. Evladin buyuyup anne dediyce inan hic vazgecemiyeceksin. Saglikla atlatirsinz insallah.

arwen evenstar .!.:

Bunu bana yazdınız sanırım alıntı hatalı olmuş :)
Üzülüyorum çünkü hiç başaramayacağız gibi geliyor. Ve pedagogla konuştuk bu yaz mevsimini de geçirirsek sonrasının artık bilinçli alışkanlığa dönüşeceğini söyledi bu yüzden de endişeliyim. Ve katı tuvalet eğitimi ileride cinsel yaşamını etkileyebilir. Bilemiyorum nerde hata yaptım. Ama durum kötü işte. Tam tuvalet meselesine alışırken ev hatta ülke değiştirdik, babasından biraz ayrı kaldı falan. Bilmiyorum.

Genişletmek için tıkla...

Tuvalet eğitimine yeniden başladınız mı? Siz hata yapmamışsınızdır, en azından bilinçli olarak hata yapmadığınızı düşünüyorum, Bak Şu Konuşana filmini bilirsiniz çoğunuz, filmde tuvalete giren çocukla konuşmaya başlayan ağzı, gözleri ve dişleri olan tuvalet sahnesi var, ben nereden bilirdim ki çocuk filmi diye seyrettiğimiz o filmin kızımın tuvalet eğitiminde bir kabusa dönüşeceğini, ne zaman hadi kızım bezimizi çıkaralım tuvaletimizi yapalım dediysem reddetti, tuvalet popomu yiyecek diye ağlardı, lazımlık aldım oturtamadım popomu yer diye korkuyla kaçardı, korkusunu yensin diye tuvalete gidip bak bu tuvalet popo yemiyor mu demedim, lazımlıkta otursun diye şebeklikler yapıp oyunlar mı oynamadım, tuvalet eğitimi için 1 sene uğraştım.

Koalina .!.:

Oncelikle cocuk sahibi olmak icin cabalayanlardan ozur dileyerek konuyu aciyorum. Eminim ki hosunuza gitmeyecek ama belki beni anlayacak 3-5 kisi olacaktir umuduyla konuyu aciyorum.
Normalde cocuk istemeyen, bu sebeple esimle evlenmiss biriyim. O da cocuk istemiyordu. Yakin zamanlarda cocuk yapmasam pisman olur muyum, ileriki yaslarda uzulur muyum, aile bagi arar miyim diye dusunceler sarmisti hatta buraya konu da acmistim. Uzerinden cok gecmeden plansiz bir sekilde hamile kaldigimi ogrendim. (burada neden plansiz oldugunu uzun uzun yazip sildim insanlara cinsel hayatimla ilgili ayrinti vermek hos olmaz diye dusundum). 2-2.5 senedir hamile kalmamis olan ben bu dusuncelere kapilinca hamile kalarak ilahi bir mesaj oldugunu falan dusundum. Doktora da gidince ikiz ihtimali oldugunu, kesenin gelisiminin ileride oldugunu ancak kalp atisi icin daha sonra gidecegimizi ogrenince hepten saskin ne yapacagini bilemez bir durumdaydim.
Bunu ogreneli 1 haftayi biraz gecti. Ilk 3-5 gun notr kaldim. Esimse ne karar verirsem vereyim yanimda olacagini boyle bir kararda kendisinin asla etkisinin olmayacagini soyledi. Bense artik karar asamasini coktan gectigimizi olusmus bir canli ve ciddi bir sebep yokken de aldiramayacagimi dusunerek herkese soyledim. Insanlar mutlu oldukca mutlu olurum zannediyordum ama 3 gundur her gun dakika agliyorum.
Ya bakamazsam? Ya bana yuk gibi gelirse? Milletin bebegi annesinin mutlulugunu hissederken benimki uzuntumu hissediyor diye de agliyorum. Bu yeterlilikte degil miyim, pisman olur muyum, hayatimi kisitladigi icin kotu davranir miyim diye dusunmekten kafayi yedim.
3 gundur esime ben cok kararsizim ve iyi degilim diyorum. O cocuk istemeyen adam kac gundur butun evin isini yapiyor, hava alalim diye bir yerlere goturuyor, eglenceli olacak, guzel olacak, evet benim de tercih ettigim bir sey degildi ama artik olmus zevk almaya bakacagiz, dunyaya iyi bir insan birakmak istiyorum, bizim gibi dusunceler cogalmali gibi seyler soyluyor. Onun tek derdi maddi olarak yetememek ve saglik problemi olursa uzuntuden guclu duramayacak olmasiymis. Bu sebeplerle cocuk istemiyormus. Benimkiyse tamamen bencillik. Anlamadigi ben daha yetistirme kismina gelemedim bile. Dogunca ya emzirmek istemezsem gibi bir suru takintilarim olustu. Artik buhun de mutsuz gorunce beni bana ne bicim kadinsin bu konularda bir erkegin sana telkin vermesi cok mantiksiz, o bebek dogunca yuzune tukurecek gibi seyler soylemeye basladi. Gecen gun de daha bos minicik bir kesenin gorundugu ilk ultrason kagidini atmistim. Sonucta bebek ultrasonu falan degil. Onu copten bulup bana ruhsuz duygusuz sen nasil atarsin diye bir suru laf saydi. Planli bir bebek olmadi ama bu kadar da degil diyerek aldi ve sakladi. Yani su an esim beni cok sasirtiyor, bense igrenc bir mahlukmusum gibi hissediyorum.

Bir de internetten acaba anne olmaktan pisman olan var midir diye baktim bir suru manasiz yazi okudum ve daha da korktum. Gercekten anne olmaktan sikilan, kacip giden, cocuguna kotu davranan anneler varmis. Ya bende de bu annelik duygusu olusmazsa?

Yakinda psikologa da gitmeyi dusunuyorum ama bilmiyorum biraz tokat atilmasina mi ihtiyacim var yoksa birinin omuzunda aglamaya mi. Kizip dovseniz mi yoksa bunlar bormal her sey guzel olacak mi deseniz inanin bilmiyorum.

Genişletmek için tıkla...

Tatlım öncelikle tebrik ederim. Hamile olmak, içinde bir canlının var olduğunu bilmek çok güzel bir duygu.Senin uzun süredir aklında olmayan birşeymiş ve sürpriz bir şekilde hamile kalmışsın. Şuan duyguların birbirine geçmiş durumda.Biz de eşimle çocuğumuzun olmasını çok istedik hemen olmadı, ağladım sızladım inan hamile haberi almaya tahammülüm yoktu kıskandığımdan değil lütfen yanlış anlaşılmasın. Sonra nasıl oldu bilmem Rabbimin mucizesi rabbim bizede şükürler olsun nasip etti. Daha sonra ben o çok çocuk isteyen ben Allahım acaba bakabilir miyim acaba erken mi anne oluyorum acaba hayatımız alt üst olur mu yok şöyle yok böyle neler neler düşündüm.Yani demem o ki bu duygu karışımları geçecek. Senin hormonlar biraz hızlı çalışıyor demekki.Şuan 5 aylık hamileyim içimde tepiniyor canım oğlumm çok mutluyum çokk.Biraz zaman geçsin anlayacaksın hak vereceksin.Bu duygu fırtınaların dinecek iyiki diyeceksin sakın korkma mükemmel bir anne olucaksın. :)))

Benimki planli gebelikti ama 4_5 ay denedik tutmuyor nasilsa diye çok takmiyordum zamanla olur diyordum 6.ayda hamile oldugumu ogrendim aglamaya basladim ama mutlulukmu korkumu endisemi oyle karmaşa ki 1 hafta kendimde degl ruh gibiydim eş dost sevincle arardi ben gayet durgun sagolun derdim sanirim hormonlar insani bu duruma sokuyor simdi karnim buyudu hergun bebegmle konusuyorum tek dunyam tek dusuncem o gun sayiyorum

Hayırlı olsun diyeyim Koalina.
Sana şöyle dürüst, dümdüz yazayım; bana da sarabilirler taşlanabilirim de sorun yok :))

Öncelikle ben "Hazırdım" çocuk için diye gireyim konuya, tırnak içinde aldım ki hazırken nasıl hazır olamadığımı anladığım bir annelik yaşadığımı anlatacağım, vakit bulunca oku (Uzun kaçabilir):

Evlendikten iki yıl sonra çocuk düşünmeye başladık, madden-manen hazırdık ama; manen ne kadar hazır olduğum tartışılırmış, o zaman görememişim. Hiçbir zaman "Asla çocuk yapmam" fikrinde biri olmadım hatta kalabalık ailelere meraklı abili ablalı evleri daha bi seven yapıdaydım. Ona ilaveten, yolda gördüğü çocuğa içi kıpırdayıp seven, yakınların-arkadaşların çocuklarını sevmelere doyamayan, bebek videolarına bayılan gülen biri de olmadım ve hatta korkardım, kucağıma yeni evlendikten sonra bebek filan tutuşturanlar oldu "Kız sevsene" diye, "Yok tutamam" der çekilirdim, korkardım-çok bi manası da olmazdı benim için, gerilirdim de canını yakacağım ters bi şey yapacağım anlamam etmem diye.
(Ömrümde ilk kucağıma aldığım bebek, kendi oğlum Koalina)

Neyse...
Manen hazırım sandım, belki biraz meraktı belki "Neden olmasın, iyi insanlarız sonuçta" fikriydi belki de çevreden görüp bunu bilinçaltımca "Sen de yapmalısın onlar hazırsa sen de hazırsın" şeklinde yorumladığım bir yanılsamaydı.
Hamile kaldığımı öğrendiğimde aptallaşıp sevinmem bi heyecanlanmam filan oldu 3 dakika sürmüştür.
Eşim benden daha sevinçliydi. Ben ise tıpkı senin gibi endişeler alemine yolculuğa başlamıştım çoktan. Tabi hormonlarla da birleşince... Yapamayacağım, yetemeyeceğim, koruyamayacağım, ya bıkarsam, doğumda canım yanacak, sezaryende göbeğimde iz kalacak, vücudum bozulacak- memelerim sarkacak (Bak bu kadar bencilliğe girdim Koalina, hazır olduğum halde), kilo almaya başladım bile gitti fit zamanlarım, ben ne halt ettim böyle bir dünyaya çocuk mu getirilir, daha gezer miydim, daha okur muydum, daha yaşar mıydım bla bla bla...

Hamileliğimde, durup durup göbeğimi sevmedim, kafamı taktığım şeylerden birisi göbeğimdeki tüylenmeydi, göbeğime baktığımda "Ay bebişim var burada" demez, tüylere, sonralara doğru çoğalan çatlaklara bozulurdum.

Klasik müzik dinleteyim, aman şunu okuyayım hazırlanayım, gidelim kıyafetleri alalım aman heyecanını sıfırda yaşadım desem yalan olmaz, bebek kıyafeti görünce bile duygulanmadım. Ama kalp atışlarını ilk duyduğumda tuhaf oldum, ağlama geldi şaşkınlık hissi gibi bir şeyle karışık hala hatırlarım o anı "İki kalbim var" dedim öyle bi güldüm, o gündü o duygulanma, diğer gün yine kaygı, sorgu, endişe, kabus, nettim, olur mu olmaz mı...

Doğurana kadar "Bakabilir miyim, yapabilir miyim" sorgusu...

Doğurdum.
Sezaryen videomu çekmiş benim doktor (Eşim tembihlemiş, çekin diye ameliyathaneye almamışlardı onu); oğlanı çıkarıyorlar yanağıma değdiriyorlar, tabi nasıl ağlıyor garibim. "Ağlama yavruuum" diye bir başlamışım ağlamaya, o kısımlar kopuk bende, video olmasa hatırlayamazdım Hemşireler anestezisyen hepsi de kahkaha atmış vicdonsız novmissizlar tipime gülüyorlar utanmadan. Gülünür mü loğusa kadına

Neyse, sonra ağla ağla ağla... Emziremedimm (Başta sütüm gelmeyince o memelerim sarkacak diye korkan ben diyorum bunu he :)) ), ben kötü anneyim bk anneyim... Kendimi deştim.
Oğlan da sağ olsun kolik çıktı başıma (İnşallah kolik yaşamazsın, amin) , ağlar da ağlar ağlar da ağlar... O ağlar ben ağlar, eşim 40 parçaya bölünür, baktı olmuyor o da ağlar... Hepimiz ağlar, anam gelir "Manyak mısınız çocum bu ne hal" der iki sert çıkar, ben daha çok ağlar...
4 ay kadar koliği devam etti ve ben bazı anlarda bayılıyordum artık, uykudan kırılırken ve müsaitken de uyuyamıyordum nefes dinlemekten. Dayanamıyordum direkt kontak kapatıyordu beynim.
Ve evet, bu süreçte beni "Piremses anne" yapmak, eğlemek zorunda kaldılar hepsi. Çünkü loğusa depresyonunun kralını yaşadım, bebeğimden kaçıyordum an geliyordu ve bir de "Kaçtım" diye bunun suçluluk duygusu altında eziliyordum. Dışarı gezmeye çıkarırlardı, 10 dkya bir evi arardım "Bebek nasıl?" diye. İyi olduğunu bileyim ama artık yanında durmayayım dayanamıyorum halindeydim... Ne kadar hastalıklı şimdi bakınca.
Emziremeden ilaçla koparırsak iyice kötü olacak diye ilaç vermedi inisiyatif kullandı doktorum, sürekli kontrolle 8 ay ilaçsız ve kendi gayretimle de yarı manyak emzirdim çocuğumu. 8 ay dayanabildim ve "İlaç verin" dedim. Sonra zaten 1 ay demedi, belki placebo etkisi belki bakışımı değiştirmeye başladığım-kendimi buna zorladığım için ilaca da gerek kalmadı.

Sonra ne dedim kendime biliyor musun? Zart zurt doğurmadın, bi kere doğurdun, onda da düşün-sorgula-düşün-sorgula kendini de en güzel zamanlarını da zıkkım ettin; her şeye yetmeyiver, her şeyi düşünmeyiver, bugün bağırsan yarın kucaklarsın, bugün kaçsan yarın peşinde koşarsın, bugün sıkılsan bıksan yarın doyamazsın... İnsansın ya insansın. Anne olmadan önce insansın. Annelik, bir görev, sorumluluk, emanet alma bilincinden ibaret. Bu zamana kadar sorumluluklarında iyi miydin tamam iyi anne olur senden, verilen her görevi layığıyla yapmak için çabalayan biri misindir, tamam olur anne senden, savunmasız emanet bir canın yemini suyunu sevgisini gözettin mi gözettin (Evcillerin vardı yanılmıyorsam) tamam iyi anne olur senden bu kadar bu.

Şimdi 20 aylık oğlan, bazen gözüme görünmesin derim içimden yani o minicik yüzü, masumiyeti filan yok "Yaa sabıııır" diye içime içime böyle... Ama uzun sürmez, koynuma karnıma geri katasım gelir sonra "Tipine bak şunun" diye sevmelere doyamam, kuzguna yavrusu şahin mi görünür nedir, maşallah maşallah yok böyle bir sevgi, böyle bir aşk, yakışıklılık :)))

Arada çok daral gelirse annemle paslaşırız hala daha bak, çünkü kolay geçmiyor bazı sıkıntılar ama yetiyorsun vallahi oluyor. Bir şey yemedi mi, onu yedireceği şekle sokana kadar milyon çeşit serecek enerji geliyor, ağladı mı zaten kıyamıyorsun bi tuhaf oluyorsun... O cezalandıran anneler vs akıl sağlığını ya tamamen göçürüp gitmiş anneler ya da zaten hiçbir zaman bu kadar kendini sorgulamamış-kendine "Yeter miyim?" diye adam akıllı soramamış anneler.
Özetle (Artık özet vereyim di mi )
Bu endişelerin çok ilerletmemen kaydıyla gayet olabilecek endişeler.
Senden de iyi anne olacağına inanıyorum, ha bunalmaların mı oluyor, yardım da alırsın.
Cahil cühela değilsin, bağımlı manyak değilsin, aklı başında insansın; doğurmak da çok güzel yakışacak.

Hakkında hayırlısı, sağlıklısı olsun.

Çok isteyerek hamile kaldım ikinci kontrolde kalbinin durduğunu ögrendık
Diğer aya tekrar istedim oldu, herşey yoluna ilerlerken kendi kendimi yedim. Ya kalbi durursa ya birşey olursa diye her hafta doktordaydım. Hareketlerini hissedince bir nebze rahatladım. Gün gün, hafta hafta sayarak büyük sabırsızlıkla geldim doğuma
Doğumum cok zordu saatler sürdü bebegımı kucağıma aldığımda kokusunu duyunca da hiçbirseyi unutmadım
Zamanla alışırım heralde dedim 1 ay oldu yok hala içimde öyle anlatıkları gibi bir sevgi 40 gün oldu yok bu kadınlar anneliğide abartmış dedim iyi olsun sağlıklı olsun yeterdi benim için 2 aylık oldu yok. Ya ben diğer anneler gibi herşeyimi veremem evcilime duydugum gibi bir sevgi bu dedim. Taa ki 3. Ayına yaklaşana kadar gözlerimin içine anlamlı bakıp iletişime gecene kadar...
Suan 5 aylık kalbim sevgiden patlıcak gibi
Kendine zaman tanı doguncada hemen herşeyin olamayabilir

Annelik hergün yeniden aşık olmakmış..