Merhaba hikayenizi o kadar kendime benzettim ki. 22 yaşımda evlendim pcosla ve ben de öğretmenim :) evlendikten 1 yıl sonra atandım 3 yıl eşimden ayrı yaşadım mecburen. O sıralar da hatta çocuk düşüncem oldu ama iyi ki bir adım atmamışız bunun için çünkü hem ayrı yaşamak zor evinden uzakta çalışmak zor bir de üstüne çocuk… 2 sene önce eşimin yanına tayinim çıktı ve bu sene tüp bebeğe başladık 28 yaşımda. Ki onda bile bazen diyorum acele mi ettim diye hatta o yüzden başlığınız dikkatimi çekti.
o yüzden demem o ki bu güzel yaşlarınızın tadını çıkarın. Nasılsa olmayacak diye de düşünmeyin asla. Çocuk büyük bir sorumluluk ve bu yaşlarınız asla geri gelmeyecek. Pcos dolayısıyla zaten avantajımız çok büyük şu am sürecin sonunda transfer bekleyen biri olarak söylüyorum. Şimdilik güzel beslenin, bedeninizi içten iyileştirmeye çalışın bol bol gezin ve hayallerinizi gerçekleştirin
hiç aceleye gerek yok
bana doktorum dedi ki senin isteğini görmesem ve kararsız olsan sana 5 sene gez öyle gel pcostan dolayı çok avantajlısın demişti.
boyle umut dolu mesajlara denk gelmek iyi hissettiriyor cunku paylasmasaydim acele edicektim ustelik + stres ile siz ne guzel atanmissiniz hayatiniz rayinda belki rayinda degildir ama duzeniniz kurulmus ben atanicam belki de yukarida dediginiz gibi cocukla ve eşten uzakta cok zor olucak ama benim korkum ya hic olmazsa diyerek kendimi bitirmem bir yandan düşündüğümde bir kere 22 yasinda olucam hatta boyle dusunurdum ta ki hamile kalamadigimi fark edene kadar hep derdim her zaman anne olurum ama iste bir noktada gebelik testlerinde sürekli negatif görmek biraz yipratiyor. Umarim sizin gonlunuzce olur her sey yaziniz beni duygulandirdi sanki okurken bende kendimi gördüm:))