Anneligi Beceremedim Diyen Var Mi ?

Ben de öğretmenim, 34 yaşındayım, herkes ne bekliyorsun çocuk için diye soruyor, ben de korkuyorum. O sorumluluk, rahatımın tamamen bitecek olması vs korkutuyor beni. Ama bir kaç haftadır ikizim olsa ikisi bir anda büyüse diyorum. Bir şey söyleyim mi kualina, aslında çocuk da bir rutin oluyor ve büyüyor kendi halinde. Aşırı ilgi vs içinden geldiğinde yaparsın ki sen de benim gibi hayvanseversin. Onlara oluşturduğun rutini çocuklara oluşturacaksın, bir kaç yıl sonra bakmışsın arkadaş olmuş sana. İlerde bir hastalığın olsa bakmışsın o altından alıyor (kendi anneme yaptığım gibi)

Yani bu bir şart aslında. Doğanın gereği gibi görmelisin. Ay minnoş bebişim olacak vs bunları hissetmek zorunda değilsin. Ki ben kendim için de inanıyorum o bebeğin şapşallıkları, saflıkları içimde şefkat uyandırır elbet .
 
Meleknaz .!.:
Eee hamilesin sonuçta, daha ne istememesi, bebek geliyor hayırlısıyla.
Benim konuya değinme amacım, böyle konularda keskin yazılmasını yanlış bulduğum için. O konuları kararsız kadınlar veya düşüncesi tam oturmamış gencecik kızlar da okuyor. Yazılanlardan mutlaka etkileniyorlardır. Belki birileri senin yazdıklarını okuyup bebek fikrinden vazgeçti ama şimdi kendin hamilesin.
Bundan sonra aynı yönde yorumlar yazacağını sanmıyorum, duyguların değişecektir.
Genişletmek için tıkla...

Yorumun fazla abartılı değil mi, çocuk yapma kararı için burdan etkilenen insanlar lütfen çocuk yapmasın
Burda Koalina çocuk hakkındaki psikolojisini uzun uzun yazmış ama bu benim 2.çocuğu yapma kararımı hiç etkilemedi, çünkü bu benim eşimle olan mevzum, onunla olurunu olmazını maddi manevi boyutunu konuştuk, son karar bende, bitti gitti, burda 50 paragrafta yazsam beni hayatımı sınırlarımı bilmeyen insanlar ne derece sağlıklı yorum yapabilirler çocuk konusu hakkında
 
Bu kadar dertlendiyseniz eminim ki iyi bir şekilde maddi manevi bakabileceksiniz demektir. Böyle gelgitleri ben de yaşadım. Hormonlar insanı çok değiştiriyor. İlkinde plansız oldu böyle düşündüm. İkinci planlı bir zamanda nasip oldu yine aynı şeyler geçti aklımdan. Sütüydü dogumuydu bunları zamana bırakın. Emmese nolur eskisi gibi mama bulamama derdi yok. Normal doğuramazsanız nolur, sezeryan da çoğu durumda bir nimet. Her zaman için hakkımda hayırlısı böyle diye düşünürseniz bu sizi çok rahatlatır. Takdir edilen buysa biz de elimizden gelenin en iyisini yapıp gerisi için Allaha sığınırız. Su akar yolunu bulur. Siz zaten egitimcisiniz. Elinizden gelenin en iyisini yapabileceginizi biliyorsunuz. Henüz bu düşünceye alışamamış olmak tek sıkıntınız. Ancak dediğim gibi ben çok istediğim halde ben bile bu gelgitleri sürekli yaşadım. Biz çabamızdan sorumluyuz sonucu ise bekleyip görelim. Mevla görelim neyler neylerse güzel eyler. Sağlıcakla kucağınıza almanızı dilerim. :anne::KK36:
 
Annelik hissi herkeste rahme düştüğü an oluşmuyor sanırım. Benim de öyle. Yani herkes bademim tohumum bilmem nem diye severken ben karnıma bakınca sadece göbek görüyorum. Bı de isteyerek hamile kaldım yani ama senin yaşadığın bu duyguları ben de yaşadım. Sonra bebek hareket ettikçe biraz daha isindim. Ama esas aşkın ve sabrın doğumda kucağına aldığında geleceğini söylüyorlar.
 
Koalina Koalina suan 2 bucuk aylik bebegim var. Uykusuz da kaliyorum yoruluyorum da. Kendime zaman ayiramadigim cok oluyor. Bazen o uyudugunda oturup kahve yapip kendime zaman ayirayim diyorum ama öyle uykum oluyor ki ve bebek uyuduğunda ben de uyumazsam sonra daha da uykusuz kalirim diye vazgeçiyorum. Zor yorucu. Bazen ağlama krizlerinde ben de oturup agliyorum. Annelik senin neyine diyorum kendime. Bazen bebek yüzünden bi seyimi kısıtlamak zorunda kaldığımda da kendimi hep sorguluyorum

Amaa babasina bile 1 saat emanet edemiyorum aklim onda kaliyor. Onun gözlerimin icine bakması bana muhtac olması ben kendisini sevince hemen anlayip gulmesi...
Bunlar herseyi unutturuyor gercekten. Genel olarak merhametli bi insansan hic endise etme. Zor zamanlari gecip büyüdüğü zaman senin en iyi arkadasin olacak.

Annem anlatiyor da ben cok zor bi bebekmisim ne uyutmusum ne dinlemesine izin vermişim kadinin. Ama simdi yakin dost gibiyiz dertlesiriz sır veririz maddi manevi destek çıkarız birbirimize. Annem diyor ki suan ben gücümü siz cocuklarimdan aliyorum siz olmasaydiniz kim ayakta tutardi beni diyor. Ilerde bizde de böyle olacak.

Zaten doğduktan sonra gaz sıkıntısı ve dis çıkarmasını atlattın mı gerisi kolay ve eglenceliymis, ben de o zamanlari bekliyorum simdi :))
 
ben isteyerek planlı hatta tedavi ile hamile kalmama rağmen benzer düşünceler oluştu. ya bakamazsam ya yetersiz olursam vb.
ama başaracağım. başaracağız. bizim ne eksiğimiz var Koalina Koalina
hadi zıbın bakalım netten:KK16: geçici düşünceler bunlar. 14. haftama geldim geçti bile o düşünceler
 
Kizilcik123 .!.:
Annelik hissi herkeste rahme düştüğü an oluşmuyor sanırım. Benim de öyle. Yani herkes bademim tohumum bilmem nem diye severken ben karnıma bakınca sadece göbek görüyorum. Bı de isteyerek hamile kaldım yani ama senin yaşadığın bu duyguları ben de yaşadım. Sonra bebek hareket ettikçe biraz daha isindim. Ama esas aşkın ve sabrın doğumda kucağına aldığında geleceğini söylüyorlar.
Genişletmek için tıkla...
Ben de aynı sekilde. Ne hissediyorsun derlerdi hicbisey derdim. Odun derlerdi bana. Doğduğu gün de pek bi sey hissedemedim şaşkındım sanki benim degilmis gibi geliyordu. Zorla emzirtmeye çalışıyorlardı kucagima verip verip. Ama ne zamanki o kalabalık dağıldı 2 hafta sonra evimize gelip basbasa kaldik göğsümde uyumaya başladı iste o zaman hislerim gelmeye basladi. Hele bir de 2.aya yaklaşırken gülmeye sesler çıkarmaya falan başladı asik oldum sanki :)
 
Koalina eşin bana ilk defa çok sempatik göründü :KK70:
Normalde olgunlaşmamış, kadının ömrünü yedi bu da üff diye sinir olurdum :)

Bugünleri de görecekmişiz demek vay arkadaş! :)
 
dünyada çocuk yetiştirmekten daha büyük bir sorumluluk olamaz bence. hayatınız baştan aşağı değişecek, çok iyi düşünmelisiniz. bir iki yıllık bir durum değil, tüm ömrünüz çocuk olacak
 
Koalina .!.:
Oncelikle cocuk sahibi olmak icin cabalayanlardan ozur dileyerek konuyu aciyorum. Eminim ki hosunuza gitmeyecek ama belki beni anlayacak 3-5 kisi olacaktir umuduyla konuyu aciyorum.
Normalde cocuk istemeyen, bu sebeple esimle evlenmiss biriyim. O da cocuk istemiyordu. Yakin zamanlarda cocuk yapmasam pisman olur muyum, ileriki yaslarda uzulur muyum, aile bagi arar miyim diye dusunceler sarmisti hatta buraya konu da acmistim. Uzerinden cok gecmeden plansiz bir sekilde hamile kaldigimi ogrendim. (burada neden plansiz oldugunu uzun uzun yazip sildim insanlara cinsel hayatimla ilgili ayrinti vermek hos olmaz diye dusundum). 2-2.5 senedir hamile kalmamis olan ben bu dusuncelere kapilinca hamile kalarak ilahi bir mesaj oldugunu falan dusundum. Doktora da gidince ikiz ihtimali oldugunu, kesenin gelisiminin ileride oldugunu ancak kalp atisi icin daha sonra gidecegimizi ogrenince hepten saskin ne yapacagini bilemez bir durumdaydim.
Bunu ogreneli 1 haftayi biraz gecti. Ilk 3-5 gun notr kaldim. Esimse ne karar verirsem vereyim yanimda olacagini boyle bir kararda kendisinin asla etkisinin olmayacagini soyledi. Bense artik karar asamasini coktan gectigimizi olusmus bir canli ve ciddi bir sebep yokken de aldiramayacagimi dusunerek herkese soyledim. Insanlar mutlu oldukca mutlu olurum zannediyordum ama 3 gundur her gun dakika agliyorum.
Ya bakamazsam? Ya bana yuk gibi gelirse? Milletin bebegi annesinin mutlulugunu hissederken benimki uzuntumu hissediyor diye de agliyorum. Bu yeterlilikte degil miyim, pisman olur muyum, hayatimi kisitladigi icin kotu davranir miyim diye dusunmekten kafayi yedim.
3 gundur esime ben cok kararsizim ve iyi degilim diyorum. O cocuk istemeyen adam kac gundur butun evin isini yapiyor, hava alalim diye bir yerlere goturuyor, eglenceli olacak, guzel olacak, evet benim de tercih ettigim bir sey degildi ama artik olmus zevk almaya bakacagiz, dunyaya iyi bir insan birakmak istiyorum, bizim gibi dusunceler cogalmali gibi seyler soyluyor. Onun tek derdi maddi olarak yetememek ve saglik problemi olursa uzuntuden guclu duramayacak olmasiymis. Bu sebeplerle cocuk istemiyormus. Benimkiyse tamamen bencillik. Anlamadigi ben daha yetistirme kismina gelemedim bile. Dogunca ya emzirmek istemezsem gibi bir suru takintilarim olustu. Artik buhun de mutsuz gorunce beni bana ne bicim kadinsin bu konularda bir erkegin sana telkin vermesi cok mantiksiz, o bebek dogunca yuzune tukurecek gibi seyler soylemeye basladi. Gecen gun de daha bos minicik bir kesenin gorundugu ilk ultrason kagidini atmistim. Sonucta bebek ultrasonu falan degil. Onu copten bulup bana ruhsuz duygusuz sen nasil atarsin diye bir suru laf saydi. Planli bir bebek olmadi ama bu kadar da degil diyerek aldi ve sakladi. Yani su an esim beni cok sasirtiyor, bense igrenc bir mahlukmusum gibi hissediyorum.

Bir de internetten acaba anne olmaktan pisman olan var midir diye baktim bir suru manasiz yazi okudum ve daha da korktum. Gercekten anne olmaktan sikilan, kacip giden, cocuguna kotu davranan anneler varmis. Ya bende de bu annelik duygusu olusmazsa?

Yakinda psikologa da gitmeyi dusunuyorum ama bilmiyorum biraz tokat atilmasina mi ihtiyacim var yoksa birinin omuzunda aglamaya mi. Kizip dovseniz mi yoksa bunlar bormal her sey guzel olacak mi deseniz inanin bilmiyorum.
Genişletmek için tıkla...

Biz de kendimizi sözde hazır hissediyorduk meğer öyle değilmiş. Hamile olduğumu öğrendiğimde öyle mutlu olmadım. İlerki günleri düşündükçe içim karardı, canım yandı. Aynı senin gibi düşündüm. Hayatım bitecek, uykusuz kalacağım, sürekli ona göre yaşayacağım gibi...Üstelik benim eşim de benimle aynı korkuları, kaygıları yaşadı ve 9. Haftalara kadar pişmalık yaşadık. Her kontrole belki boş gebeliktir belki kalp atımı yoktur diye geçirdim içimden. Ve artık alıştım çocuğum olacağı fikrine. Eşimde öyle. Üstelik kızımız olacakmış bunu duyduktan sonra havalara uçtuk ama ilk haftalar büyük pişmalıklar duyduk. Neyse ki bu korkuyu tek sen yaşıyorsun. Eşin yanında ve bebeğe istekli. Eminim sen de 15-20 güne kadar bu fikre alışacaksın.
 
Iki çocuğumu da planlı bir şekilde dünyaya getirdim.Ama yine de söylediğin düşünceler ill 3 ay her kadında oluyor.Annelikle alakalı.Yapabilecekmiyim korkusu.4 aydan sonra hamileliğe bünyevi olarak da kafa olarak da alışıyorsun ve inan hiçbir sorun kalmıyor.Ah bir bilsen dünyanın en güzel şeyi.Allah sana nasıl güzel birşey nasip etti.Ellerini açıp hergün şükredeceksin.Elbette zorlanıyor da insan ama Allah sevgisini de öyle bir koyuyor ki kalbine kucağına aldığın an da eşinmiş,annen,babanmış herkes siliniveriyor.Bunun nasıl hepsinin üstünde bir sevgi olduğunu anlıyorsun.Nasılsa aldırmak gibi bir düşüncen yok eşinin hevesini kursağında bırakma,sen de hamileliğinin tadını çıkar.Allah hayırlısıyla kucağına almayı nasip etsin inşallah canım.Isteyen,kıymetini bilecek olan herkese de tez vakitte nasip etsin inşallah.Aminnn...
 
Koalina seninle daha önce de konuştuk çok kısa, ben yine aynı şeyleri yazacağım belki, senin iyi bir anne olacağına inanıyorum. Ben de çok istesim hamile olmayi 8 aydır düşünüyorduk, bir kimyasal gebelik geçirdim vs. Sonra bi şekilde hamile olduğumu öğrendim. Sevindik. Ama bende de ara ara onu koruyabilir miyim, iyi bakabilir miyim düşünceleri oluyor. Bunu bence her anne düşünüyor. Kesin iyi bakarım diyenler de tökezliyor bence bi yerde bu da çok normal. Hayat düz bi yol değil. inişleri çıkışları olacak elbette. kaygı çok doğal bir duygu.
Bugün lekelenmem oldu ve kalbim acıdı kaybedeceğim korkusuu oluştu, ha dedim Rabbim alirsa benden elbet bi bildiği vardır. Ama çok şükür ciddi bi şeyi yokmuş. Bazi duygular zamanla oluşacaktır.
Sabırla ve kendini üzmeden yaşama devam et. Yani instagramdaki gibi bütün fotoğraflarını hafta detaylarını paylaşıp merakla aşırı sevgiyle bekleyem anneler gibi görünmek zorunda değiliz bence.
Ve maddi olarak da şunu söyleyeyim gerçekten de Allah onun kısmetini veriyor bi şekilde. Ablam ikinci çocuğu na hamileyken 10 yıldır atanamayan eniştem atandı. Allah mutlaka ona rızk verir bence. Sadece duaya sığınalım, zaten olumsuz ise Rabbim bilir...
 
Meleknaz .!.:
Eee hamilesin sonuçta, daha ne istememesi, bebek geliyor hayırlısıyla.
Benim konuya değinme amacım, böyle konularda keskin yazılmasını yanlış bulduğum için. O konuları kararsız kadınlar veya düşüncesi tam oturmamış gencecik kızlar da okuyor. Yazılanlardan mutlaka etkileniyorlardır. Belki birileri senin yazdıklarını okuyup bebek fikrinden vazgeçti ama şimdi kendin hamilesin.
Bundan sonra aynı yönde yorumlar yazacağını sanmıyorum, duyguların değişecektir.
Genişletmek için tıkla...
Bu benim kararim olmadi yalniz. Hala ayni fikirdeyim.
Benim yazilarimi okuyup vazgececek kafadaki insanlar burayi okuyup evlenmekten de vazgecebilir. Burasi dert kosesi tabi ki anlatacagim ve anlatacagiz. Benim burada nisan seruvenimden itibaren hayatim var. Genel yorumlar evlenme, mutlu olamazsin, bu adam degismez, ilerisini gormuyorum seklindeydi. Ben neden etkilenmedim mantikli olduklari halde? Normal bir insan okur kendine yakin ve uygulayabilecegi fikri alir ve uygular, digerlerini de daha sonrasi icin saklar.
 
Burada cogu kisi kucaginda aldiginda hersey degisecek felan diyor fakat bu benim tecrübem degil acikcasi.

Bebek dogunca evet annelik güdüleri var fakat insan pembe bulutlarin üzerine ucmuyor. Ilk basta süt yetiyormu yetmiyormu olayi var. Ücüncü gün uykusuzluk iyice dibe vuruyor. Gelen giden bitmiyor. Herkeste uzman kesiliyor birseyler söylüyor. Gögüsler istemedigin anlarda patliyor. Üstünü mecburen degistiriyorsun...

Birde hormonlar var tabi. En kücük olayda kendini yetersiz his ediyorsun. Bebegi tanimiyorsun cünkü. Eh derdinde anlatamiyor. Öyle sirf annesin diye derdini anlamak yok yani. O cook sonradan gelen birsey.

Yani ilk basta berbat his ediyorsun. Bebegim hic büyümeyecek, hep böyle uykusuz ve kötü his edecem diye düsünmüstüm.

Ama ne oldu biliyor musun? Zaman ile baglandim hemde cok. Degistigini, ögrendigini görüyorsun. Ilk gülmesi. Ilk defa kendi basina döndügünde sanki kizim dünyanin en zeki ve harika bebegiymis gibi his ediyordum :)

Annelik cok güzel bir duygu fakat bunu dengelemen lazim. Fazla kendini kaptirmamak lazim. Kendi benligini koruman lazim. Ben mesela ayda bir 1 hafta sonu kizimi annemlere birakirim. Sirf esim ile biraz uykumuzu alalim, beraber kendimizce gezelim diye. Enerjimi depoluyurum bu sekilde.

Bu arada mutluluklar diliyorum Koalina Koalina Eminim basaracaksin. Ben yaparsam herkes yapar.
 
nomunomuchua .!.:
Koalina eşin bana ilk defa çok sempatik göründü :KK70:
Normalde olgunlaşmamış, kadının ömrünü yedi bu da üff diye sinir olurdum :)

Bugünleri de görecekmişiz demek vay arkadaş! :)
Genişletmek için tıkla...
Ben de nasil sasiriyorum ve kotu hissediyorum anlatamam.
Ogrendigimizden beri eve geldigimde her gun evi supurulmus,yatagi toplanmis, bulasiklari kaldirilmis olarak buluyorum. Bana diyoe ki hayatimda sen olduktan sonra gerisinin onemi yok bir sekilde asariz, sen bakamam dersen ben bakarim vs. Yani bu sozleri belki yerine getirmeyecek ama cabasi bile biraz rahatlatiyor. Ne kadar saskinim anlatamam belki de baba olmak icin dogmus adam bilemiyorum :KK70:
 
Koalina .!.:
Oncelikle cocuk sahibi olmak icin cabalayanlardan ozur dileyerek konuyu aciyorum. Eminim ki hosunuza gitmeyecek ama belki beni anlayacak 3-5 kisi olacaktir umuduyla konuyu aciyorum.
Normalde cocuk istemeyen, bu sebeple esimle evlenmiss biriyim. O da cocuk istemiyordu. Yakin zamanlarda cocuk yapmasam pisman olur muyum, ileriki yaslarda uzulur muyum, aile bagi arar miyim diye dusunceler sarmisti hatta buraya konu da acmistim. Uzerinden cok gecmeden plansiz bir sekilde hamile kaldigimi ogrendim. (burada neden plansiz oldugunu uzun uzun yazip sildim insanlara cinsel hayatimla ilgili ayrinti vermek hos olmaz diye dusundum). 2-2.5 senedir hamile kalmamis olan ben bu dusuncelere kapilinca hamile kalarak ilahi bir mesaj oldugunu falan dusundum. Doktora da gidince ikiz ihtimali oldugunu, kesenin gelisiminin ileride oldugunu ancak kalp atisi icin daha sonra gidecegimizi ogrenince hepten saskin ne yapacagini bilemez bir durumdaydim.
Bunu ogreneli 1 haftayi biraz gecti. Ilk 3-5 gun notr kaldim. Esimse ne karar verirsem vereyim yanimda olacagini boyle bir kararda kendisinin asla etkisinin olmayacagini soyledi. Bense artik karar asamasini coktan gectigimizi olusmus bir canli ve ciddi bir sebep yokken de aldiramayacagimi dusunerek herkese soyledim. Insanlar mutlu oldukca mutlu olurum zannediyordum ama 3 gundur her gun dakika agliyorum.
Ya bakamazsam? Ya bana yuk gibi gelirse? Milletin bebegi annesinin mutlulugunu hissederken benimki uzuntumu hissediyor diye de agliyorum. Bu yeterlilikte degil miyim, pisman olur muyum, hayatimi kisitladigi icin kotu davranir miyim diye dusunmekten kafayi yedim.
3 gundur esime ben cok kararsizim ve iyi degilim diyorum. O cocuk istemeyen adam kac gundur butun evin isini yapiyor, hava alalim diye bir yerlere goturuyor, eglenceli olacak, guzel olacak, evet benim de tercih ettigim bir sey degildi ama artik olmus zevk almaya bakacagiz, dunyaya iyi bir insan birakmak istiyorum, bizim gibi dusunceler cogalmali gibi seyler soyluyor. Onun tek derdi maddi olarak yetememek ve saglik problemi olursa uzuntuden guclu duramayacak olmasiymis. Bu sebeplerle cocuk istemiyormus. Benimkiyse tamamen bencillik. Anlamadigi ben daha yetistirme kismina gelemedim bile. Dogunca ya emzirmek istemezsem gibi bir suru takintilarim olustu. Artik buhun de mutsuz gorunce beni bana ne bicim kadinsin bu konularda bir erkegin sana telkin vermesi cok mantiksiz, o bebek dogunca yuzune tukurecek gibi seyler soylemeye basladi. Gecen gun de daha bos minicik bir kesenin gorundugu ilk ultrason kagidini atmistim. Sonucta bebek ultrasonu falan degil. Onu copten bulup bana ruhsuz duygusuz sen nasil atarsin diye bir suru laf saydi. Planli bir bebek olmadi ama bu kadar da degil diyerek aldi ve sakladi. Yani su an esim beni cok sasirtiyor, bense igrenc bir mahlukmusum gibi hissediyorum.

Bir de internetten acaba anne olmaktan pisman olan var midir diye baktim bir suru manasiz yazi okudum ve daha da korktum. Gercekten anne olmaktan sikilan, kacip giden, cocuguna kotu davranan anneler varmis. Ya bende de bu annelik duygusu olusmazsa?

Yakinda psikologa da gitmeyi dusunuyorum ama bilmiyorum biraz tokat atilmasina mi ihtiyacim var yoksa birinin omuzunda aglamaya mi. Kizip dovseniz mi yoksa bunlar bormal her sey guzel olacak mi deseniz inanin bilmiyorum.
Genişletmek için tıkla...
Annelik bir meslek değildir.Yok becerdim beceremedim olsun.İnternette anneliğinden pişman olan var mı yok m u diye araştırman çok saçma.Herkesin duyguları yaşam şartları eşi,olanakları cehaleti bilgisi farklıdır.Onu araştıracağına bebek bakımı ile öilgili bilgileri araştırsan daha iyi olur.
Sonuç itibariyle isteyerek veya istemeyerek hamile kalmışsın.Ama Hamileliği devam ettirme kararı da almışsın.Bence snein annelikten ziyade psikolojik sorunun var.Hamile kalmasan da bi sorun bulaacak kendine ve üzülecektin.
Kendi duygularını ön planda tutup,eşinin duygularını hiçe sayman ve onun hevesini kursağında bırakman çok yanlış.Bak bu olay,öyle basit mevzulardan küsüp barışmaya benzemez.Çocuğunu taşıyorsun.Yaptığın her hareket ciddi sorunlar oluşturur.Ve yıllar geçse kafasından atmaz bunları.
Evlat nasip etmiş Allah,onun sağlıklı gelişimi için çaba sarfedeceğine,yaşadığın şu anların tadını çıkaracağına nasıl kendime ve eşime hayatımı zehretsem,evladımı nasıl riske atsam durumuna gelmiş kusura bakma.O üzüntüler bebekte sağlık problemi olarak kalıyor.Kendini topla bence.
Hayatta yarınımızın ne olacağını bilemeyiz.Acana ne olacak nasıl olacak acaba iyui mi olur kötü mü olurla ömür geçmez ki.Biraz hayatı akışına bırakmak gerekir.Ultrason kağıdını çöpe atman çok çok ilginç.Sen bunu bilerek mi yaptın yoksa eşini öfkelendirmek için mi.Bilerek yaptıysan gerçekten destek almalısın.
 
Koalina .!.:
Oncelikle cocuk sahibi olmak icin cabalayanlardan ozur dileyerek konuyu aciyorum. Eminim ki hosunuza gitmeyecek ama belki beni anlayacak 3-5 kisi olacaktir umuduyla konuyu aciyorum.
Normalde cocuk istemeyen, bu sebeple esimle evlenmiss biriyim. O da cocuk istemiyordu. Yakin zamanlarda cocuk yapmasam pisman olur muyum, ileriki yaslarda uzulur muyum, aile bagi arar miyim diye dusunceler sarmisti hatta buraya konu da acmistim. Uzerinden cok gecmeden plansiz bir sekilde hamile kaldigimi ogrendim. (burada neden plansiz oldugunu uzun uzun yazip sildim insanlara cinsel hayatimla ilgili ayrinti vermek hos olmaz diye dusundum). 2-2.5 senedir hamile kalmamis olan ben bu dusuncelere kapilinca hamile kalarak ilahi bir mesaj oldugunu falan dusundum. Doktora da gidince ikiz ihtimali oldugunu, kesenin gelisiminin ileride oldugunu ancak kalp atisi icin daha sonra gidecegimizi ogrenince hepten saskin ne yapacagini bilemez bir durumdaydim.
Bunu ogreneli 1 haftayi biraz gecti. Ilk 3-5 gun notr kaldim. Esimse ne karar verirsem vereyim yanimda olacagini boyle bir kararda kendisinin asla etkisinin olmayacagini soyledi. Bense artik karar asamasini coktan gectigimizi olusmus bir canli ve ciddi bir sebep yokken de aldiramayacagimi dusunerek herkese soyledim. Insanlar mutlu oldukca mutlu olurum zannediyordum ama 3 gundur her gun dakika agliyorum.
Ya bakamazsam? Ya bana yuk gibi gelirse? Milletin bebegi annesinin mutlulugunu hissederken benimki uzuntumu hissediyor diye de agliyorum. Bu yeterlilikte degil miyim, pisman olur muyum, hayatimi kisitladigi icin kotu davranir miyim diye dusunmekten kafayi yedim.
3 gundur esime ben cok kararsizim ve iyi degilim diyorum. O cocuk istemeyen adam kac gundur butun evin isini yapiyor, hava alalim diye bir yerlere goturuyor, eglenceli olacak, guzel olacak, evet benim de tercih ettigim bir sey degildi ama artik olmus zevk almaya bakacagiz, dunyaya iyi bir insan birakmak istiyorum, bizim gibi dusunceler cogalmali gibi seyler soyluyor. Onun tek derdi maddi olarak yetememek ve saglik problemi olursa uzuntuden guclu duramayacak olmasiymis. Bu sebeplerle cocuk istemiyormus. Benimkiyse tamamen bencillik. Anlamadigi ben daha yetistirme kismina gelemedim bile. Dogunca ya emzirmek istemezsem gibi bir suru takintilarim olustu. Artik buhun de mutsuz gorunce beni bana ne bicim kadinsin bu konularda bir erkegin sana telkin vermesi cok mantiksiz, o bebek dogunca yuzune tukurecek gibi seyler soylemeye basladi. Gecen gun de daha bos minicik bir kesenin gorundugu ilk ultrason kagidini atmistim. Sonucta bebek ultrasonu falan degil. Onu copten bulup bana ruhsuz duygusuz sen nasil atarsin diye bir suru laf saydi. Planli bir bebek olmadi ama bu kadar da degil diyerek aldi ve sakladi. Yani su an esim beni cok sasirtiyor, bense igrenc bir mahlukmusum gibi hissediyorum.

Bir de internetten acaba anne olmaktan pisman olan var midir diye baktim bir suru manasiz yazi okudum ve daha da korktum. Gercekten anne olmaktan sikilan, kacip giden, cocuguna kotu davranan anneler varmis. Ya bende de bu annelik duygusu olusmazsa?

Yakinda psikologa da gitmeyi dusunuyorum ama bilmiyorum biraz tokat atilmasina mi ihtiyacim var yoksa birinin omuzunda aglamaya mi. Kizip dovseniz mi yoksa bunlar bormal her sey guzel olacak mi deseniz inanin bilmiyorum.
Genişletmek için tıkla...
Annelik bir meslek değildir.Yok becerdim beceremedim olsun.İnternette anneliğinden pişman olan var mı yok m u diye araştırman çok saçma.Herkesin duyguları yaşam şartları eşi,olanakları cehaleti bilgisi farklıdır.Onu araştıracağına bebek bakımı ile öilgili bilgileri araştırsan daha iyi olur.
Sonuç itibariyle isteyerek veya istemeyerek hamile kalmışsın.Ama Hamileliği devam ettirme kararı da almışsın.Bence snein annelikten ziyade psikolojik sorunun var.Hamile kalmasan da bi sorun bulaacak kendine ve üzülecektin.
Kendi duygularını ön planda tutup,eşinin duygularını hiçe sayman ve onun hevesini kursağında bırakman çok yanlış.Bak bu olay,öyle basit mevzulardan küsüp barışmaya benzemez.Çocuğunu taşıyorsun.Yaptığın her hareket ciddi sorunlar oluşturur.Ve yıllar geçse kafasından atmaz bunları.
Evlat nasip etmiş Allah,onun sağlıklı gelişimi için çaba sarfedeceğine,yaşadığın şu anların tadını çıkaracağına nasıl kendime ve eşime hayatımı zehretsem,evladımı nasıl riske atsam durumuna gelmiş kusura bakma.O üzüntüler bebekte sağlık problemi olarak kalıyor.Kendini topla bence.
Hayatta yarınımızın ne olacağını bilemeyiz.Acana ne olacak nasıl olacak acaba iyui mi olur kötü mü olurla ömür geçmez ki.Biraz hayatı akışına bırakmak gerekir.Ultrason kağıdını çöpe atman çok çok ilginç.Sen bunu bilerek mi yaptın yoksa eşini öfkelendirmek için mi.Bilerek yaptıysan gerçekten destek almalısın.
 
nazlideniz .!.:
Annelik bir meslek değildir.Yok becerdim beceremedim olsun.İnternette anneliğinden pişman olan var mı yok m u diye araştırman çok saçma.Herkesin duyguları yaşam şartları eşi,olanakları cehaleti bilgisi farklıdır.Onu araştıracağına bebek bakımı ile öilgili bilgileri araştırsan daha iyi olur.
Sonuç itibariyle isteyerek veya istemeyerek hamile kalmışsın.Ama Hamileliği devam ettirme kararı da almışsın.Bence snein annelikten ziyade psikolojik sorunun var.Hamile kalmasan da bi sorun bulaacak kendine ve üzülecektin.
Kendi duygularını ön planda tutup,eşinin duygularını hiçe sayman ve onun hevesini kursağında bırakman çok yanlış.Bak bu olay,öyle basit mevzulardan küsüp barışmaya benzemez.Çocuğunu taşıyorsun.Yaptığın her hareket ciddi sorunlar oluşturur.Ve yıllar geçse kafasından atmaz bunları.
Evlat nasip etmiş Allah,onun sağlıklı gelişimi için çaba sarfedeceğine,yaşadığın şu anların tadını çıkaracağına nasıl kendime ve eşime hayatımı zehretsem,evladımı nasıl riske atsam durumuna gelmiş kusura bakma.O üzüntüler bebekte sağlık problemi olarak kalıyor.Kendini topla bence.
Hayatta yarınımızın ne olacağını bilemeyiz.Acana ne olacak nasıl olacak acaba iyui mi olur kötü mü olurla ömür geçmez ki.Biraz hayatı akışına bırakmak gerekir.Ultrason kağıdını çöpe atman çok çok ilginç.Sen bunu bilerek mi yaptın yoksa eşini öfkelendirmek için mi.Bilerek yaptıysan gerçekten destek almalısın.
Genişletmek için tıkla...
Iste sabahtan aksama kadar insanlarin problemli cocuklariyla ugrasmaktan pek psikoloji kalmiyor haliyle. Dogal olarak ne kadar yanlis yetistirilmis cocuk gordugumu ve ne kadar cekincelerim oldugunu anlamak zor degil. Bebek bakimini arastirmam icin daha o ay var henuz alp atisini duymamisim neden oyle bir sey yapayim? Daha benkhamileligi kabullenememisken emzirmelere alt acmalara bakmam ne kadar saglikli olur?

Esimin bir duygusu falan yok. Havalara ucmuyor asla ama uzulmuyor da. O da ileride pisman olmanin korkusunu ve Allah vermis vardir bir bildigi teslimiyetini yasiyor. Emzirecek olan, en cok ilgilenecek olan ve doguracak olan o olsaydi eminim benim kadar telaslanirdi.
Ultrason kagidi denilen bos bir kesenin fotosu bebek falan yok. Esimle de alakasi yok kitapcikla beraber attim onemsemeyip. Yani saklayacagim bir sey degil normalde de zaten.

Hayati akisina birakmak icin de bir zaman gerekir. Hanhi insan dunyasini degistirecek bir seye bodoslama dalmistir acaba? Daha 10 gun olmus ogreneli alisirim veya alismam bilemem ama cocuk istemeyen kimse de 10 gunde sevgi kelebegine donusmez. Bu cikislarinizi yersiz buldum o yuzden.
 
Cevap yazabilmek için giriş yapmalı veya kayıt olmalısınız.

Benzer Konular

K
Kürtaj olmak mı olmamak mı kötü?
9 10 11
Yorumlar
204
Görüntüleme
8K
hukukkusu
hukukkusu
J
Çocuklu bir erkekle sevgiliyim ve sizce onunla evlenmeli miyim?
2 3 4
Yorumlar
79
Görüntüleme
4K
Sadecebenbb
S
G
  • Kilitli
Doğumda eş ailesi bebeğe bir şey almalı mı ?
7 8 9
Yorumlar
172
Görüntüleme
4K
Mune
Mune
L
Doğum günü meselesinden eşimle birbirimize girdik
5 6 7
Yorumlar
121
Görüntüleme
4K
Processes
Processes
C
Çocuklu yakın arkadaştan çocuk baskısı
2 3 4
Yorumlar
65
Görüntüleme
4K
Aysenimi
A
X