Anneligi Beceremedim Diyen Var Mi ?

Koalina .!.:

Oncelikle cocuk sahibi olmak icin cabalayanlardan ozur dileyerek konuyu aciyorum. Eminim ki hosunuza gitmeyecek ama belki beni anlayacak 3-5 kisi olacaktir umuduyla konuyu aciyorum.
Normalde cocuk istemeyen, bu sebeple esimle evlenmiss biriyim. O da cocuk istemiyordu. Yakin zamanlarda cocuk yapmasam pisman olur muyum, ileriki yaslarda uzulur muyum, aile bagi arar miyim diye dusunceler sarmisti hatta buraya konu da acmistim. Uzerinden cok gecmeden plansiz bir sekilde hamile kaldigimi ogrendim. (burada neden plansiz oldugunu uzun uzun yazip sildim insanlara cinsel hayatimla ilgili ayrinti vermek hos olmaz diye dusundum). 2-2.5 senedir hamile kalmamis olan ben bu dusuncelere kapilinca hamile kalarak ilahi bir mesaj oldugunu falan dusundum. Doktora da gidince ikiz ihtimali oldugunu, kesenin gelisiminin ileride oldugunu ancak kalp atisi icin daha sonra gidecegimizi ogrenince hepten saskin ne yapacagini bilemez bir durumdaydim.
Bunu ogreneli 1 haftayi biraz gecti. Ilk 3-5 gun notr kaldim. Esimse ne karar verirsem vereyim yanimda olacagini boyle bir kararda kendisinin asla etkisinin olmayacagini soyledi. Bense artik karar asamasini coktan gectigimizi olusmus bir canli ve ciddi bir sebep yokken de aldiramayacagimi dusunerek herkese soyledim. Insanlar mutlu oldukca mutlu olurum zannediyordum ama 3 gundur her gun dakika agliyorum.
Ya bakamazsam? Ya bana yuk gibi gelirse? Milletin bebegi annesinin mutlulugunu hissederken benimki uzuntumu hissediyor diye de agliyorum. Bu yeterlilikte degil miyim, pisman olur muyum, hayatimi kisitladigi icin kotu davranir miyim diye dusunmekten kafayi yedim.
3 gundur esime ben cok kararsizim ve iyi degilim diyorum. O cocuk istemeyen adam kac gundur butun evin isini yapiyor, hava alalim diye bir yerlere goturuyor, eglenceli olacak, guzel olacak, evet benim de tercih ettigim bir sey degildi ama artik olmus zevk almaya bakacagiz, dunyaya iyi bir insan birakmak istiyorum, bizim gibi dusunceler cogalmali gibi seyler soyluyor. Onun tek derdi maddi olarak yetememek ve saglik problemi olursa uzuntuden guclu duramayacak olmasiymis. Bu sebeplerle cocuk istemiyormus. Benimkiyse tamamen bencillik. Anlamadigi ben daha yetistirme kismina gelemedim bile. Dogunca ya emzirmek istemezsem gibi bir suru takintilarim olustu. Artik buhun de mutsuz gorunce beni bana ne bicim kadinsin bu konularda bir erkegin sana telkin vermesi cok mantiksiz, o bebek dogunca yuzune tukurecek gibi seyler soylemeye basladi. Gecen gun de daha bos minicik bir kesenin gorundugu ilk ultrason kagidini atmistim. Sonucta bebek ultrasonu falan degil. Onu copten bulup bana ruhsuz duygusuz sen nasil atarsin diye bir suru laf saydi. Planli bir bebek olmadi ama bu kadar da degil diyerek aldi ve sakladi. Yani su an esim beni cok sasirtiyor, bense igrenc bir mahlukmusum gibi hissediyorum.

Bir de internetten acaba anne olmaktan pisman olan var midir diye baktim bir suru manasiz yazi okudum ve daha da korktum. Gercekten anne olmaktan sikilan, kacip giden, cocuguna kotu davranan anneler varmis. Ya bende de bu annelik duygusu olusmazsa?

Yakinda psikologa da gitmeyi dusunuyorum ama bilmiyorum biraz tokat atilmasina mi ihtiyacim var yoksa birinin omuzunda aglamaya mi. Kizip dovseniz mi yoksa bunlar bormal her sey guzel olacak mi deseniz inanin bilmiyorum.

Genişletmek için tıkla...

Koalina .!.:

Oncelikle cocuk sahibi olmak icin cabalayanlardan ozur dileyerek konuyu aciyorum. Eminim ki hosunuza gitmeyecek ama belki beni anlayacak 3-5 kisi olacaktir umuduyla konuyu aciyorum.
Normalde cocuk istemeyen, bu sebeple esimle evlenmiss biriyim. O da cocuk istemiyordu. Yakin zamanlarda cocuk yapmasam pisman olur muyum, ileriki yaslarda uzulur muyum, aile bagi arar miyim diye dusunceler sarmisti hatta buraya konu da acmistim. Uzerinden cok gecmeden plansiz bir sekilde hamile kaldigimi ogrendim. (burada neden plansiz oldugunu uzun uzun yazip sildim insanlara cinsel hayatimla ilgili ayrinti vermek hos olmaz diye dusundum). 2-2.5 senedir hamile kalmamis olan ben bu dusuncelere kapilinca hamile kalarak ilahi bir mesaj oldugunu falan dusundum. Doktora da gidince ikiz ihtimali oldugunu, kesenin gelisiminin ileride oldugunu ancak kalp atisi icin daha sonra gidecegimizi ogrenince hepten saskin ne yapacagini bilemez bir durumdaydim.
Bunu ogreneli 1 haftayi biraz gecti. Ilk 3-5 gun notr kaldim. Esimse ne karar verirsem vereyim yanimda olacagini boyle bir kararda kendisinin asla etkisinin olmayacagini soyledi. Bense artik karar asamasini coktan gectigimizi olusmus bir canli ve ciddi bir sebep yokken de aldiramayacagimi dusunerek herkese soyledim. Insanlar mutlu oldukca mutlu olurum zannediyordum ama 3 gundur her gun dakika agliyorum.
Ya bakamazsam? Ya bana yuk gibi gelirse? Milletin bebegi annesinin mutlulugunu hissederken benimki uzuntumu hissediyor diye de agliyorum. Bu yeterlilikte degil miyim, pisman olur muyum, hayatimi kisitladigi icin kotu davranir miyim diye dusunmekten kafayi yedim.
3 gundur esime ben cok kararsizim ve iyi degilim diyorum. O cocuk istemeyen adam kac gundur butun evin isini yapiyor, hava alalim diye bir yerlere goturuyor, eglenceli olacak, guzel olacak, evet benim de tercih ettigim bir sey degildi ama artik olmus zevk almaya bakacagiz, dunyaya iyi bir insan birakmak istiyorum, bizim gibi dusunceler cogalmali gibi seyler soyluyor. Onun tek derdi maddi olarak yetememek ve saglik problemi olursa uzuntuden guclu duramayacak olmasiymis. Bu sebeplerle cocuk istemiyormus. Benimkiyse tamamen bencillik. Anlamadigi ben daha yetistirme kismina gelemedim bile. Dogunca ya emzirmek istemezsem gibi bir suru takintilarim olustu. Artik buhun de mutsuz gorunce beni bana ne bicim kadinsin bu konularda bir erkegin sana telkin vermesi cok mantiksiz, o bebek dogunca yuzune tukurecek gibi seyler soylemeye basladi. Gecen gun de daha bos minicik bir kesenin gorundugu ilk ultrason kagidini atmistim. Sonucta bebek ultrasonu falan degil. Onu copten bulup bana ruhsuz duygusuz sen nasil atarsin diye bir suru laf saydi. Planli bir bebek olmadi ama bu kadar da degil diyerek aldi ve sakladi. Yani su an esim beni cok sasirtiyor, bense igrenc bir mahlukmusum gibi hissediyorum.

Bir de internetten acaba anne olmaktan pisman olan var midir diye baktim bir suru manasiz yazi okudum ve daha da korktum. Gercekten anne olmaktan sikilan, kacip giden, cocuguna kotu davranan anneler varmis. Ya bende de bu annelik duygusu olusmazsa?

Yakinda psikologa da gitmeyi dusunuyorum ama bilmiyorum biraz tokat atilmasina mi ihtiyacim var yoksa birinin omuzunda aglamaya mi. Kizip dovseniz mi yoksa bunlar bormal her sey guzel olacak mi deseniz inanin bilmiyorum.

Genişletmek için tıkla...

Mune .!.:

Hamile kaldığı için tedirgin olan, panikleyen, korkan ve anneliği becerebilir miyim diye kendini sorgulayan kadınların üstüne gidilmesini anlamıyorum, anlamayacağım.

Kurban olduğum Allah iyi ki bizi anne yapmış, yukarı çıkıyoruz anneliğimiz, aşağı iniyoruz anneliğimiz, anneliğimizi sorgular, acaba çocuğumu iyi yetiştirebilir miyim, yetebilir miyim, benden anne olur mu diye sesli düşünürsek vay halimize.

Koalina ,
geçen gün arkadaşın konusuna da yazmıştım, okumuştun diye hatırlıyorum, hissetiklerin çok normal, bazı kadınlar anneliği becerebilir miyim diye sorgulayınca kötü anne olmuyorlar, bir birey yetiştireceğiz, değer yargıları, aile içi eğitimi, okul eğitimi, arkadaş çevresi, sağlığı, dış dünyada karşılaşacağı sorunlar, kötülükler, ilk aşkı, alışkanlıkları, karakteri, büyürken yaşayacağımız çatışmaları, evliliği.

Bu ne 5 dakika bir başkasının çocuğunun başını okşamaya benziyor ne de bir sınıf dolusu çocuğa ders vermeye, 7/24 bir arada olup nakış gibi işleyeceğimiz bir birey söz konusu.


Ben korktum, bir tane yetiştirebildik, 2.ye cesaret edemedik, ben iyi anne olmak için uğraşsam da benim iyi anne olmamla bitmiyor ki, sadece benim maddi manevi yetebilmemle kalmıyor, önce ona huzurlu bir ev sağlamakla başlıyor sorumluluğumuz, iyi birer anne baba olmaya çabalamakla adım atıyoruz ebeveynliği, sonra bu çocuğu kazalardan belalardan, uyuşturucudan, kötü arkadaş çevresinden, insanların kötülüklerinden, sapkın takıntılı tiplerden korumak içinde mücadele vermek zorundayız, ergenlikte yaşama ihtimali olan psikolojik buhranlara karşı da savaşmak zorundayız, ilk aşkında yemesi muhtemel darbede nasıl yaklaşmamız gerektiğini de bilmek zorundayız, yeri gelecek belki çocuklarımızı kocalarından korumak zorunda kalacağız, çocuğun dünyası evlerin içiyle sınırlı kalmayacak çünkü.

Bizler çocuklarımızı ölüp son nefesimizi verene kadar korumak zorundayız, doğurdum, kendi başına yemek ve tuvalet ihtiyaçlarını da karşılıyor artık diyerek bitmiyor çünkü, bir kere anne olduysanız mezara kadar annesiniz ve ölene kadar da korkuyorsunuz, büyüttüm de korkularım bitti mi sanki? Bitmedi maalesef.

Senin iyi bir anne olacağına eminim, sorumluluk duygusu olan bir kadınsın, öğretmen olduğun için mutlaka bu kadar yıldır öğrencilerin arasında sorunlu çocuklarda olduğundan belki de gözün daha çok korktu ama sen tecrübeli ve bilinçli bir eğitimcisin, korkuların hep olacak, çocuğun büyüdükçe şekil değiştirecek ama olacak, annelik bu korkulara rağmen çocuğunu iyi yetiştirebilmek için elinden geleni yapabilmektir, sen yapabilirsin bence, korkularına rağmen çok güzel bir çocuk yetiştireceksin.

Genişletmek için tıkla...

Kova hatunu .!.:

Ay herkes 2 sene sonrasi keyf diyo benim cocuk niye ters ya :)
2 yaşina kadar gayet cool takılıyordu vhalla
Sal butun gun ugrasacak bisey bulurdu kendine...2 ye bi girdi tepemden inmiyor

Genişletmek için tıkla...

2 sene sonrası keyif mi?
hayır değil
bence herkesin keyif dediği: yavaş yavaş anlamaya başlıyor, koşarken daha az düşecek gibi oluyor, ağzına küçük cisim atmaması gerektiğini biraz anlıyor vs

2 - 4 yaş sendromlar falan zaten zor
ilkokula başlayınca, yok bahçede düştü mü, kiminle çarpıştı vs, bi geliyor burnu kanamış, bi geliyor arkadaşı vurmuş
biraz daha büyüyünce arkadaş problemleri, o benimle neden oynamıyor vs
daha da büyüyor, onları yukarıda Mune yazmış zaten

2 yaştan sonra kolay olan tek yanı, ay düştü düşecek peşinde koşmak zorunda kalmamak

arwen evenstar .!.:

Ara ara ben de beceremediğimi düşünüyorum. Tuvalet eğitiminde sınıfta kaldık beceremedik eylülden beri uğraşıyoruz ara verdik yeniden denedik vs vazgeçtik şu bu derken geçen akşam bezini çıkarıp halıya işedi. Ve ağzımdan hiç hoş olmayan laflar bağırtılar çıktı. 3 gün geçti ama hala içim acıyor.
Bazen çok kolay bazen çok zor. Bazen annelikten güzel duygu yok diyorum bazen zihin yorgunluğundan damarlarım yırtılacak gibi geliyor.

Genişletmek için tıkla...

Koalina .!.:

Oncelikle cocuk sahibi olmak icin cabalayanlardan ozur dileyerek konuyu aciyorum. Eminim ki hosunuza gitmeyecek ama belki beni anlayacak 3-5 kisi olacaktir umuduyla konuyu aciyorum.
Normalde cocuk istemeyen, bu sebeple esimle evlenmiss biriyim. O da cocuk istemiyordu. Yakin zamanlarda cocuk yapmasam pisman olur muyum, ileriki yaslarda uzulur muyum, aile bagi arar miyim diye dusunceler sarmisti hatta buraya konu da acmistim. Uzerinden cok gecmeden plansiz bir sekilde hamile kaldigimi ogrendim. (burada neden plansiz oldugunu uzun uzun yazip sildim insanlara cinsel hayatimla ilgili ayrinti vermek hos olmaz diye dusundum). 2-2.5 senedir hamile kalmamis olan ben bu dusuncelere kapilinca hamile kalarak ilahi bir mesaj oldugunu falan dusundum. Doktora da gidince ikiz ihtimali oldugunu, kesenin gelisiminin ileride oldugunu ancak kalp atisi icin daha sonra gidecegimizi ogrenince hepten saskin ne yapacagini bilemez bir durumdaydim.
Bunu ogreneli 1 haftayi biraz gecti. Ilk 3-5 gun notr kaldim. Esimse ne karar verirsem vereyim yanimda olacagini boyle bir kararda kendisinin asla etkisinin olmayacagini soyledi. Bense artik karar asamasini coktan gectigimizi olusmus bir canli ve ciddi bir sebep yokken de aldiramayacagimi dusunerek herkese soyledim. Insanlar mutlu oldukca mutlu olurum zannediyordum ama 3 gundur her gun dakika agliyorum.
Ya bakamazsam? Ya bana yuk gibi gelirse? Milletin bebegi annesinin mutlulugunu hissederken benimki uzuntumu hissediyor diye de agliyorum. Bu yeterlilikte degil miyim, pisman olur muyum, hayatimi kisitladigi icin kotu davranir miyim diye dusunmekten kafayi yedim.
3 gundur esime ben cok kararsizim ve iyi degilim diyorum. O cocuk istemeyen adam kac gundur butun evin isini yapiyor, hava alalim diye bir yerlere goturuyor, eglenceli olacak, guzel olacak, evet benim de tercih ettigim bir sey degildi ama artik olmus zevk almaya bakacagiz, dunyaya iyi bir insan birakmak istiyorum, bizim gibi dusunceler cogalmali gibi seyler soyluyor. Onun tek derdi maddi olarak yetememek ve saglik problemi olursa uzuntuden guclu duramayacak olmasiymis. Bu sebeplerle cocuk istemiyormus. Benimkiyse tamamen bencillik. Anlamadigi ben daha yetistirme kismina gelemedim bile. Dogunca ya emzirmek istemezsem gibi bir suru takintilarim olustu. Artik buhun de mutsuz gorunce beni bana ne bicim kadinsin bu konularda bir erkegin sana telkin vermesi cok mantiksiz, o bebek dogunca yuzune tukurecek gibi seyler soylemeye basladi. Gecen gun de daha bos minicik bir kesenin gorundugu ilk ultrason kagidini atmistim. Sonucta bebek ultrasonu falan degil. Onu copten bulup bana ruhsuz duygusuz sen nasil atarsin diye bir suru laf saydi. Planli bir bebek olmadi ama bu kadar da degil diyerek aldi ve sakladi. Yani su an esim beni cok sasirtiyor, bense igrenc bir mahlukmusum gibi hissediyorum.

Bir de internetten acaba anne olmaktan pisman olan var midir diye baktim bir suru manasiz yazi okudum ve daha da korktum. Gercekten anne olmaktan sikilan, kacip giden, cocuguna kotu davranan anneler varmis. Ya bende de bu annelik duygusu olusmazsa?

Yakinda psikologa da gitmeyi dusunuyorum ama bilmiyorum biraz tokat atilmasina mi ihtiyacim var yoksa birinin omuzunda aglamaya mi. Kizip dovseniz mi yoksa bunlar bormal her sey guzel olacak mi deseniz inanin bilmiyorum.

Genişletmek için tıkla...

PrensesiminAnnesi .!.:

Hiç üzülme tuvalet eğitiminde ben çok fazla üzüldüm vermediğim tepkiler verdim ama şu kadarını söyleyeyim dünyanın sonu değil bırak herşey yavaş gelişsin dünyanın en iyi annesi ödülünü kazanmak için anne olmadık bırak kusurlu anne olalım her çocuk aynı değil tuvalet eğitiminde benimkide zor bir çocuk ablamın kendiliğinden kolaydı çocukları, ama on sene sonra hepsi geride kalacak Allah yeter ki başka dert vermesin

Genişletmek için tıkla...

arwen evenstar .!.:

Bunu bana yazdınız sanırım alıntı hatalı olmuş :)
Üzülüyorum çünkü hiç başaramayacağız gibi geliyor. Ve pedagogla konuştuk bu yaz mevsimini de geçirirsek sonrasının artık bilinçli alışkanlığa dönüşeceğini söyledi bu yüzden de endişeliyim. Ve katı tuvalet eğitimi ileride cinsel yaşamını etkileyebilir. Bilemiyorum nerde hata yaptım. Ama durum kötü işte. Tam tuvalet meselesine alışırken ev hatta ülke değiştirdik, babasından biraz ayrı kaldı falan. Bilmiyorum.

Genişletmek için tıkla...

muzurtilki .!.:

kaç yaşında ki çocuğunuz?

Genişletmek için tıkla...

cowgirll .!.:

Anne degilim ancak bu dusunceler iyi bir cocuk yetistirmek isteyen tum annelere geliyordur eminim. Cahil cesaretiyle ise atlamak cok kolay da, olayin ciddiyetinin bilincindeki her anne baba bu endiseleri yasar. Bir de hormonlar var tabii, cevremdeki tum hamile kadinlar ilk aylarini "ya beceremezsem" diyerek gecirdiler. Bir de beklenmedik bir hamilelik, daha da zordur suphesiz. Ben belli bir bilince sahip bir kadin oldugunuzdan dolayi cok iyi anne olacaginizi dusundum acikcasi :) Once rahatlayin, sonra da durumunuz uygunsa bir psikologla gorusun bu alanda uzmanlasmis. Bu donemi en az hasarla atlatmis olursunuz.

Genişletmek için tıkla...

dream3416 .!.:

Aynı düşünceler bende de var
Haziranda tüp bebek yaptıracağiz ama aynen seninki gibi düşüncelere sahibim

Herkes cocuk için ölüp biterken bende mi bu acayip duygular var sadece diye düşünüyorum

Genişletmek için tıkla...

arwen evenstar .!.:

Tam 3.

Genişletmek için tıkla...

arwen evenstar .!.:

Bunu bana yazdınız sanırım alıntı hatalı olmuş :)
Üzülüyorum çünkü hiç başaramayacağız gibi geliyor. Ve pedagogla konuştuk bu yaz mevsimini de geçirirsek sonrasının artık bilinçli alışkanlığa dönüşeceğini söyledi bu yüzden de endişeliyim. Ve katı tuvalet eğitimi ileride cinsel yaşamını etkileyebilir. Bilemiyorum nerde hata yaptım. Ama durum kötü işte. Tam tuvalet meselesine alışırken ev hatta ülke değiştirdik, babasından biraz ayrı kaldı falan. Bilmiyorum.

Genişletmek için tıkla...

muzurtilki .!.:

bence endişelenmeyin
endişelenirseniz de sakın yansıtmayın, çocuğunuz da bilinç altında endişe duyar
siz bu tuvalet olayını "normal bir şeymiş" gibi gösteremezseniz, çocuk için de "normal bir şey" olmaz

katı tuvalet eğitimi ileride cinsel yaşamını etkileyebilir yazmışsınız, anlayamadım, neden?

Genişletmek için tıkla...