Anne Olduğuma Çok Pişmanım

KeskeYesilElmaOlsaydim .!.:
Vallahi Allah yardım etsin , benim de uykularım düzelmedi. Bir iki gece annem falan baktı çocuğa rahat uyudum vay be insanlar her gün böyle uyuyorlar dedim. Sanki dünyayı değiştirecek enerji vardı içimde
Genişletmek için tıkla...
Bazi zamanlar benim de kocam uyuyordu. Artik oda bitti cunku oglum sagolsun gecenin 3unde cigliklar atarak evin icinde beni aramaya basladi.
 
Benim lohusalığım da 40 gün değil aylarca sürdü hatta 2 yaşına kadar hafif hafif devam etti ama çocuk konuşmaya başlayınca, o seni anladığında sen anladığında zamanla azalıyor ama kullandığın kelimelere dikkat etmelisin. Musibet demek hiç hoş değil. Beklenmedik zamanda gelen uğursuz ve kötülük anlamına geldiği için hoş değil...
 
Aysenimi .!.:
Bir gülümsemesi yetiyordur.şimdi iyi ki olmuş diyorlardır.? Bu laflara da çok inanmıyorum ben.iyiki de olmuş demeyip ne yapacaksın yani? Atı alan Üsküdarı geçmiş.kanser olan insanlar bile bir süre sonra iyi ki kanser olmuşum gelişimime çok katkı sağladı falan diyorlar.5 paragraf trajedi anlatıp en son cümle şimdi iyiki de olmuş diyorum.yersen işte...
Genişletmek için tıkla...

Yani yapacak bir sey yok. Bi kedim var 10 yaşinda cok kotu bir hastaliga yakalandi sapasaglam saglikli bir kediydi hala bu hastalik haric saglikli hastaligin neyden kaynaklandigi bile belli degil ölene kadar sabah aksam ilac icmek zorunda ondan önce doktor randevusuna kadar varken(boşluk yoktu) 1 hafta krizler gecirdi devamli altina kacirdi tuylerinden yerlerden çis temizledim gece gunduz bazen 2-3 saatte bir zaten tetikte uyudum her seste kriz geldi diye kalktim boluk porcuk uyku ve stressten istifra ettim bile. 1 haftacik sadece evet kedimi asssiiiri seviyorum ama cok yorulmustum psikolojik olarakta sadece fiziksel degil ve nereden bilebilirim yuzde bilmem kaç boyle bir hastaligi cikacak 10 yil sonra? Ve ben buna nasil tepki verecegim? Tabi ki baktim bakiyorum ölene dek bakarim. Cogu kimse cocugunu atmiyor nefret etmiyor sadece yorgunluk...


Ha benim zorlanmam keske sadece uykusuzluk yorgunluk olsaydi hastalik kaynakli olmasi ayri bir duygusal yük ama anladim yani az cok o uykusuzlugu ve tetikte uyumayi. Iyi ki anne olmamişim kaldiramazdim bunu bir baska bi canliya annelik yaparken daha iyi anladim
 
Aysenimi .!.:
Bir haber değiliz bacım.fazla fazla biliyor herkes.buna rağmen niye yapıyorlar o zaman diyoruz? Bu kadar zor zor diye baş eti yiyeceğinize yapmayın o zaman? Zorunluluk değil ki? Herkes aynı şeyleri düşünmek zorunda mı?.evet öz evladına musibet demek çirkin bir hareket gerçekten.herşeyi hormonlara mi yıkacağız yani?.o zaman kavga edenlere falan da anlayış gösterelim erkeklik hormonlarına karşı koyamıyor ne yapsın yani diyelim? O kadar zorlaşmişsa yapmayın.insanlar da artık gıcık oluyor yani.boyundan büyük işlere kalkışmayın derler.yaşamak da çok güzel birşey değil zaten.ne siz çile çekin ne doğan kişi.ne gerek var?mutlu mu olacak sanki? 70, 80 sene acılar içinde oyalayıp ölüp gidecek o da.o da iyi ihtimalle.
Genişletmek için tıkla...
Evet buna kısmen katılıyorum çocuğum olduğu halde. Zorluğunu bilerek dünyaya getirsemde başıma gelmeden yine anlamamışım. Bu sürede kendimi tanıdım mesela, bir daha çocuk yapmak istemiyorum diyorum. Bir tane var onu güzel yetiştirmek, ona yetmek istiyorum. Çevrem hep ikinci yap diyor ve ben aşırı zorlanacağımı biliyorum ee neden yapayım aklımdan zorum ne ki kendimi bile bile zor bir hayatın içine sokayım. Çevremde de bana ikinci mutlaka yapmalısın baskısı oluyor sanki şart gibi, mecbur gibi. Hamileliğim çok sıkıntılı geçmişti, ilk ayları hastanede yatarak gecti ama bunu bile bile, öl ama yinede yap diyecekler nerdeyse. Ikinci çocuk ihtimali beni de çocuğumu da perişan edeceği için yapmıyorum.
 
Aysenimi .!.:
Bir haber değiliz bacım.fazla fazla biliyor herkes.buna rağmen niye yapıyorlar o zaman diyoruz? Bu kadar zor zor diye baş eti yiyeceğinize yapmayın o zaman? Zorunluluk değil ki? Herkes aynı şeyleri düşünmek zorunda mı?.evet öz evladına musibet demek çirkin bir hareket gerçekten.herşeyi hormonlara mi yıkacağız yani?.o zaman kavga edenlere falan da anlayış gösterelim erkeklik hormonlarına karşı koyamıyor ne yapsın yani diyelim? O kadar zorlaşmişsa yapmayın.insanlar da artık gıcık oluyor yani.boyundan büyük işlere kalkışmayın derler.yaşamak da çok güzel birşey değil zaten.ne siz çile çekin ne doğan kişi.ne gerek var?mutlu mu olacak sanki? 70, 80 sene acılar içinde oyalayıp ölüp gidecek o da.o da iyi ihtimalle.
Genişletmek için tıkla...
Gayet bihabersiniz işte, bi siz mi doğrusunu biliyorsunuz? Herkes aynı düşünmek zorunda değil diyip sizin gibi düşünmeyeni taşlayan sizsiniz. Kavga eden falan fişman alakasız örnekler, birinde başkasına zarar veren tiplerden bahsediyorsunuz. Bu toplumu da beni de ilgilendirir ama bariz tıpta yeri olan bir ruhsal rahatszılık sebebiyle geçici sıkıntı yaşayan sizi ilgilendirmez.

İnsanlara da bizler gıcık oluyoruz. Çoluğu yok çocuğu yok gelmiş yaşamadığı konu hakkında yorum yapıyor. Size kimse bir şey sormuyor zaten kendi gibi bunalımdan geçip atlatmış kişilere ulaşmak amaç. Ne uygulasa ne yapsa , süreç içinde bunlar normal mi. Seksen kişi diyor ki normal, yaşadık ve geçti. Üç tane çıkıntı konuda uzman gibi geziniyor.
Faydanız olmayacaksa gölge etmemeyi de yaşam amacı edinirseniz hem siz kimseyi gıcık etmezsiniz hem de gıcık olmazsınız.
 
Konuyu yakından takip edemedim ama böyle başlıklar görünce içim bir cız eder. 6 yıl önce lohusa depresyonunun dibini yaşadım. Hala konuma istinaden geçecek mi diye mesajlar gelir durur. Geçti ve geçecek...

Öyle dipteydim ki ölmek de istedim, pişman da oldum. Öyle 40 gün falan değil belki 2-3 sene sürdü depresyonum. Sürekli hayatı sorguluyor ve inanılmaz zorlanıyordum. Uykusuzluk yaşayacağını herkes biliyor da uyksuzluktan sanrılar göreceğini, bayılacağını falan bilmiyor. Bu zorlanmayı ve hissiyatı anlatmam mümkün değil, yaşayan bilir. Bütün dünya hayatını yaşıyor ama ben kör kuyularda ve asla çıkamayacak gibiydim. Bir de üzerine ben nasıl anneyim, yazık değil mi bu çocuğa düşünceleri eklenmişti. Asla oğlumu ihmal etmiyor gelişimi için her şeyi yapıyor, bol bol öpüyor sonra dönüp ağlıyordum.

İyi ki diyorum iyi ki bana normal ve geçecek diyen insanlar vardı. Annem dahi " biz böyle şey hiç bilmeyiz, sen ne biçim kadınsın, çocuğu bana ver" dediği durumda kilometrelerce ötede destek olan güzel insanlar vardı. Hem de gerçek adımı dahi bilmeden...Tanımayan onca insan yeri geldi aradı yeri geldi gece gündüz demeden yazdı. O sebeple şu an abuk sabuk konuşanlara inanılmaz sinir oluyorum. Hiç mi kalbiniz, empati yeteneğiniz yok? Yahu bilmiyorsunuz işte olayın vehametini ve ciddiyetini, sizin en ufak bir ne biçim anneniz lafı şu durumda olan bir kadını ipe götürebilir!
 
Koalina .!.:
Yani bu kadar inancınız varsa Allah da bişeyleri benden iyi biliyor da nasip ediyor demeniz lazım. Size mi kaldı bunu sorgulamak?

Yıl olmuş 2025 daha lohusa sendromundan, günümüz çağı çocuk yetiştirmenin ananızın nenenizin zamanındakilere benzemediğinden bihaber kadınların olması okuma yazma bilmemeye benziyor.

Bir de hemen tek cümleyle dünya yakmalar falan. Neymiş efendim çocuğuna musibet demişmiş. Kocişleriniz bi sinirle o.u dese boşamaz döner ayaklarını yıkarsınız. Bi elaleme zaten şu büyük büyük laflarınız, hata kabul etmeyen burnu havadalıklarınız.

Karşınızda desteğe ihtiyacı olan bir lohusa var, kendinize gelin.
Genişletmek için tıkla...
Koalina ben de zor durumdayım geçecek mi gerçekten belki bir konuşsak iyi gelirdi
 
Koalina .!.:
Tabii ki geçecek, benimk çok yavaş oldu ama o bile geçti. Herkes ben gibi olmayabilir tabii. Yalnız olmak çok kötüydü benim için.
Her zaman konuşabiliriz...
Genişletmek için tıkla...
Sizin gibi beklenmedik gebelik yaşadım eşim aldirmadi cok zor günler geçirdim hala da geçiriyorum annem dahi anlamıyor eskiye özlem bitmiyor gün içi çocuk bakımını yapıp geceleri agliyorum
 
psikolojikdanismannisa .!.:
Beni yargılayacaklarınız olacak ama belki bir insan bile beni aydınlatsa kârdır diyerek bu yazıyı yazıyorum.

Anne olmamın üzerinden neredeyse 2 ay geçti. Ben halâ anneliği sevemedim. Çocuğumdan nefret etmiyorum ama çocuğumsuz daha mutluyum. (Anneme bebeği verip tek başıma vakit geçirdiğim o nadir zamanlardan bahsediyorum)

Bebeğim kolik bir bebek ve kolik bebeği olanlar anlar saatler gün gibi günler yıl gibi geçer...

Eski hayatımı halâ özlüyorum. Bebeğim hiç durmadığı için 2 aydır annemgildeyiz. Şimdi gelecek "kendi evine çık böyle alışamazsın" diyenler. Neden annem gibi bir imkanım varken kendimi zorla KİMSESİZ gibi atayım evime? Niye imkanlarım yok gibi davranayım? Bu da bana kötü hissettiriyor. Tamam en güçlü kadın sizsiniz! En anne de sizsiniz! En en en sizsiniz..!

Eşim gerçekten yardımcı olmaya çalışsa da evde durduğu zaman çok kısıtlı. Eskiden birlikte zaman geçirir kafa dinlerdik. Ben eski hayatımda eşimle çok mutluydum.

İnançlı bir kimseyim normalde. Ama bu süreç beni öyle yıprattı ki çok isyan ettim. Hayatım tamamen değişti, tuvalete gitmek lüks haline geldi. Benim için sıradan olan her şey imkansız oldu. Kısacası rahat hayatımın yasını tutuyorum.

Sormak istediğim bazı şeyler var:

*Ben çocuğumu bana gönderilen bir musibet gibi hissediyorum. İnsanlar evlatlarını nasıl seviyor da "nimet" gibi davranıyorlar anlayamıyorum. Her zaman endişe edeceğin, sürekli diken üstünde olacağın bir varlık var ömrünün sonuna kadar. Nasıl bir nimet gibi düşünebiliyorlar? Ben evlat sahibi olmanın mantığını anlayamadım. Ben eşim için istemiştim. Ve tabii gerçekten bu kadar zor olduğunu sanmıyordum. Annemde 10 gün kalır evime geçerim hallederim sanıyordum. Ne kadar aptalmışım. Şimdi diyeceksiniz çocuğu olmayanlar var utan utan! Çocuğu senelerce olmayıp sonra olup pişman olanlar da var. Bana yazıp konuşan çok kadın var. Senelerce çocuğu olmamış ama olunca da pişman olmuş... O yüzden bana bunlarla gelmeyin.

Senden anne olmaz, sen insan bile değilsin! Bu cümleleri diyecekseniz çoktan kendime diyorum bunları da. Ben de böyle hissetmek istemiyorum. Ben de anne olmaktan zevk almak istiyorum. Ama o kadar dayanıksız ve rahatına düşkün birisiymişim ki çocuğumu bir musibetten fazlası olarak göremiyorum...

Benim gibi hissedip bu süreci atlatabilen sağlıklı düşünebilen var mı? Psikolojik tedavi de aldım ama sadece intihar düşüncelerim geçti. Yaşamak bile istemiyordum. En azından yaşama tutunmaya çalışıyorum şu an. Ama içimden söküp atamıyorum çocuksuz olmayı özlemeyi... Hayatımdan zerre zevk alamıyorum. Her gece kuş gibi kalbim. Uyanacak da uyumayacak diye. Çocuğu anneme vermek için her şeyi yapıyorum. "Anne ben temizlik yapayım sen çocuğa bak, ben yemek yaparım sen bebeği sustur"
Ben de "bütün gece uyumadım ama yavrum gülünce tüm yorgunluğum geçti. Onun için değer" diyen bir anne olmak istiyorum. Eğer hastaysam iyileşmek, kötü bir insansam iyi bir insan olmak istiyorum.

Herkes geçecek diyor. Herkes benim daha kötüydü haline şükret diyor. Ben acı yarıştırmıyorum ki! Ya da geçtiği kadar NASIL GEÇTİĞİ de önemli değil mi? Değip de geçebilir, DELİP de geçebilir...

Bana faydası olabilecek her öneriye açığım. Artık kolik bebeğime rağmen hayatıma dönmek istiyorum. Ama sanırım bana bağımlı olan bu minik insan büyüyene kadar benim için her şey çok zor olacak... Ve yine herkes "büyüyünce geçecek" diyecek.

Bu yazım inşallah doğru insanların önüne çıkar. Niyet ediyorum ki bu yazım beni artık bu çukurdan çıkmama vesile olacak kişinin karşına çıkmasına...
Genişletmek için tıkla...
Hemen hemen aynı yollardan geçmişiz daha hamileyken başladı kısıtlanmalarım bazı alışkanlıklarımı bırakmak zorunda kalmalarım artı kanama aylarca yatma gibi gibi,annem 22 günlükken gitti eşim sürekli nöbetçi oluyordu uzaktaydım ve ben delirmek üzerdeydim sürekli ağlıyordum saate bakardım her dakika eşim gelse de alsa diye ve çok kez bende bebeğim olmadan yaptıklarımın hayaliyle uyudum :) sonra ona karşı vicdan yapmaya başladım sonuçta biz istedik şuan 23 aylık ve hala o yokken ki hayatımı özlüyorum ama hayat biraz da böyle
sosyal medyada gördüğünüz çoğu şey yalan dört dörtlük anne yok dört dörtlük insan yok hep mutlu,hep özgür olmak diye bişe yok bunlar kandırmaca.. Büyüyünce geçmeyecek ama alışacaksınız bazı insanlara sorumluluk ağır geliyor ve bebek olunca özgürlüğümüze düşkünlüğümüzü anlıyoruz inanın tv izleyemiyorum diye bile ağlamışlığım var😄terapi aldım hâlâ alıyorum ve artık bana ağır gelmiyor,Yapmanız gereken ilk şey 2. çocuğu kesinlikle düşünmemek ve var olan evladınızın tadını çıkarmak,çocuklar anda yaşamayı bizden iyi biliyorlar elbet büyüyecek hatta odasına çekilecek belki akşamdan akşama 2 saat göreceğimiz yaşlara gelecekler 🌿kendinizi rahat bırakın özgürlük güzel ama tamamen kaybetmedik,zamanı gelene kadar anın tadını çıkaracağız ve lütfen çok düşünmeyin,sadece geçeceğini bilin yeter
 
psikolojikdanismannisa .!.:
Beni yargılayacaklarınız olacak ama belki bir insan bile beni aydınlatsa kârdır diyerek bu yazıyı yazıyorum.

Anne olmamın üzerinden neredeyse 2 ay geçti. Ben halâ anneliği sevemedim. Çocuğumdan nefret etmiyorum ama çocuğumsuz daha mutluyum. (Anneme bebeği verip tek başıma vakit geçirdiğim o nadir zamanlardan bahsediyorum)

Bebeğim kolik bir bebek ve kolik bebeği olanlar anlar saatler gün gibi günler yıl gibi geçer...

Eski hayatımı halâ özlüyorum. Bebeğim hiç durmadığı için 2 aydır annemgildeyiz. Şimdi gelecek "kendi evine çık böyle alışamazsın" diyenler. Neden annem gibi bir imkanım varken kendimi zorla KİMSESİZ gibi atayım evime? Niye imkanlarım yok gibi davranayım? Bu da bana kötü hissettiriyor. Tamam en güçlü kadın sizsiniz! En anne de sizsiniz! En en en sizsiniz..!

Eşim gerçekten yardımcı olmaya çalışsa da evde durduğu zaman çok kısıtlı. Eskiden birlikte zaman geçirir kafa dinlerdik. Ben eski hayatımda eşimle çok mutluydum.

İnançlı bir kimseyim normalde. Ama bu süreç beni öyle yıprattı ki çok isyan ettim. Hayatım tamamen değişti, tuvalete gitmek lüks haline geldi. Benim için sıradan olan her şey imkansız oldu. Kısacası rahat hayatımın yasını tutuyorum.

Sormak istediğim bazı şeyler var:

*Ben çocuğumu bana gönderilen bir musibet gibi hissediyorum. İnsanlar evlatlarını nasıl seviyor da "nimet" gibi davranıyorlar anlayamıyorum. Her zaman endişe edeceğin, sürekli diken üstünde olacağın bir varlık var ömrünün sonuna kadar. Nasıl bir nimet gibi düşünebiliyorlar? Ben evlat sahibi olmanın mantığını anlayamadım. Ben eşim için istemiştim. Ve tabii gerçekten bu kadar zor olduğunu sanmıyordum. Annemde 10 gün kalır evime geçerim hallederim sanıyordum. Ne kadar aptalmışım. Şimdi diyeceksiniz çocuğu olmayanlar var utan utan! Çocuğu senelerce olmayıp sonra olup pişman olanlar da var. Bana yazıp konuşan çok kadın var. Senelerce çocuğu olmamış ama olunca da pişman olmuş... O yüzden bana bunlarla gelmeyin.

Senden anne olmaz, sen insan bile değilsin! Bu cümleleri diyecekseniz çoktan kendime diyorum bunları da. Ben de böyle hissetmek istemiyorum. Ben de anne olmaktan zevk almak istiyorum. Ama o kadar dayanıksız ve rahatına düşkün birisiymişim ki çocuğumu bir musibetten fazlası olarak göremiyorum...

Benim gibi hissedip bu süreci atlatabilen sağlıklı düşünebilen var mı? Psikolojik tedavi de aldım ama sadece intihar düşüncelerim geçti. Yaşamak bile istemiyordum. En azından yaşama tutunmaya çalışıyorum şu an. Ama içimden söküp atamıyorum çocuksuz olmayı özlemeyi... Hayatımdan zerre zevk alamıyorum. Her gece kuş gibi kalbim. Uyanacak da uyumayacak diye. Çocuğu anneme vermek için her şeyi yapıyorum. "Anne ben temizlik yapayım sen çocuğa bak, ben yemek yaparım sen bebeği sustur"
Ben de "bütün gece uyumadım ama yavrum gülünce tüm yorgunluğum geçti. Onun için değer" diyen bir anne olmak istiyorum. Eğer hastaysam iyileşmek, kötü bir insansam iyi bir insan olmak istiyorum.

Herkes geçecek diyor. Herkes benim daha kötüydü haline şükret diyor. Ben acı yarıştırmıyorum ki! Ya da geçtiği kadar NASIL GEÇTİĞİ de önemli değil mi? Değip de geçebilir, DELİP de geçebilir...

Bana faydası olabilecek her öneriye açığım. Artık kolik bebeğime rağmen hayatıma dönmek istiyorum. Ama sanırım bana bağımlı olan bu minik insan büyüyene kadar benim için her şey çok zor olacak... Ve yine herkes "büyüyünce geçecek" diyecek.

Bu yazım inşallah doğru insanların önüne çıkar. Niyet ediyorum ki bu yazım beni artık bu çukurdan çıkmama vesile olacak kişinin karşına çıkmasına...
Genişletmek için tıkla...
Merhabalar. Yazınıza yeni denk geldim. Öncelikle lohusalık sendromunda böyle şeyler normal diye biliyorum. Ve bu sendrom uzun yıllar sürebiliyormuş. Ayrıca herkes anne olmayı isteyecek ya da sevecek diye bir şey yok. Böyle bir dayatma olamaz. Ama doğurulduysa bakılması elbette şart. Benim bebeğim inanılmaz uslu bir bebekti. 2 yaşına kadar harika geçti benim için. Ona bakmak büyük zevk veriyordu , annelik buysa çok sevdim diyordum. Ama ne zaman büyümeye başladı, aksilikler, huysuzluklar, laf dinlememeler, küçük ergenlikler başladı… O zaman dedim ki ben anneliğe uygun değilmişim. Benden ancak bebek bakıcısı olurmuş. Anneliğin gerektirdiği o sabır, o her durumda olan şefkat bende yokmuş. Ben çocuğumun çocuk olduğunu unutup , yetişkin gibi davranmasını bekliyorum. Her şeyi doğru yapmasını bekliyorum. Leb demeden leblebiyi anlasın istiyorum. Oysa o henüz 6 yaşında bir çocuk! Robot değil ki. Her şeyin bilincinde olsam da, onu çok sevsem de maalesef ona hak ettiği anneliği yapamadığım için üzülüyorum ve keşke beceremeyeceğim işe kalkışmasaydım diyorum. Tabi bunu çocuk sahibi olmadan bilemezdik. Hal böyle olunca, kendinizi suçlamayın. Hisleriniz zamanla değişir. Belki de hiç değişmez , bilemeyiz. Önemli olan hislerinize rağmen ona nasıl davrandığınız. Zor olsa da ona yansıtmamaya çalışın, büyüdükçe birbirinize alışacaksınız. İyi kötü bir bağ kuracaksınız. Kendinizden bu kadar feragat ettiğiniz, ödün verdiğiniz varlık sizin için daha değerli olacaktır. En büyük emeğiniz evlat. Öyle düşünün. Ve daha çok yenisiniz. Duygu karmaşası çok normal. Kendinize bu kadar yüklenmeyin ve yüklenenleri de duymayın.
 
heft .!.:
İnsan bir problemin içindeyken asla bitmeyecekmiş gibi geliyor. Şu an geçecek diyen herkese sinirleniyorsunuzdur. Zaman ilaç, sabret falan hikaye geliyordur. Biri bir şey yapsa da her şey şak diye eski haline dönse diyorsunuzdur. Çok iyi anlıyorum. Öncelikle ben anne değilim o konuda size bir tavsiyem olamaz elbet ama kendini kötü hissedip belli bir zaman sonra içinde çıkma konusunda uzmanım :) ufak şeylerle başlayın. Eski hayatınızda çok sevdiğiniz şeylerin bir listesini yapın. Ama işte bir hafta deniz tatili tarzı şeyler olmasın. Daha günlük kısa şeyler. Sevdiğiniz bir komedi dizisi, bir fincan kahve, bir dilim tatlı vb. Her gün en az iki tanesini yapıp kendinizi iyi hissedince. Ve o beş dakikada bak eskisi gibi hissedebiliyorum demek ki kötü hissetmem kalıcı değil geçici deyin. Değişiklik beni de çok korkutur. Hele ki böyle köklü bir değişiklik. Ama insanoğlu adapte olabilen bir canlı. Şu an zor gelse de kendinize inanın. Başkası için değil kendiniz için iyi olun. Düşüncelerinizden de utanmayın asla. Yargılamayın kendinizi.
Genişletmek için tıkla...
bambaşka bir konuda canım çok sıkkın ama yazdıklarınızı okuyunca ben bile iyi hissettim:))
 
Cevap yazabilmek için giriş yapmalı veya kayıt olmalısınız.

Benzer Konular

A
Anneler, eğitimciler bana akıl verır mısınız
3 4 5
Yorumlar
81
Görüntüleme
3K
Ada-Alya35
A
TheQueeninthenorth
kendini liseli ergen sanan anne
2
Yorumlar
27
Görüntüleme
2K
migrenimsi
M
A
Boşanma konusunda yardım
Yorumlar
4
Görüntüleme
337
muzdarip35
muzdarip35
Umay Ben
Yeni evlilikte yatılı hasta misafirliği
5 6 7
Yorumlar
124
Görüntüleme
5K
loverofscottishhighlands
loverofscottishhighlands
A
Eşimle artık anlaşamıyoruz büyük bir çıkmazdayız…
2 3
Yorumlar
46
Görüntüleme
3K
eyeofthesky
eyeofthesky
Back
X