Anne Olduğuma Çok Pişmanım

so lame · 21 Mart 2025

KeskeYesilElmaOlsaydim .!.:
Vallahi Allah yardım etsin , benim de uykularım düzelmedi. Bir iki gece annem falan baktı çocuğa rahat uyudum vay be insanlar her gün böyle uyuyorlar dedim. Sanki dünyayı değiştirecek enerji vardı içimde

Bazi zamanlar benim de kocam uyuyordu. Artik oda bitti cunku oglum sagolsun gecenin 3unde cigliklar atarak evin icinde beni aramaya basladi.

Bortecineee · 21 Mart 2025

Benim lohusalığım da 40 gün değil aylarca sürdü hatta 2 yaşına kadar hafif hafif devam etti ama çocuk konuşmaya başlayınca, o seni anladığında sen anladığında zamanla azalıyor ama kullandığın kelimelere dikkat etmelisin. Musibet demek hiç hoş değil. Beklenmedik zamanda gelen uğursuz ve kötülük anlamına geldiği için hoş değil...

CiRiLLA · 21 Mart 2025

Aysenimi .!.:
Bir gülümsemesi yetiyordur.şimdi iyi ki olmuş diyorlardır.? Bu laflara da çok inanmıyorum ben.iyiki de olmuş demeyip ne yapacaksın yani? Atı alan Üsküdarı geçmiş.kanser olan insanlar bile bir süre sonra iyi ki kanser olmuşum gelişimime çok katkı sağladı falan diyorlar.5 paragraf trajedi anlatıp en son cümle şimdi iyiki de olmuş diyorum.yersen işte...

Yani yapacak bir sey yok. Bi kedim var 10 yaşinda cok kotu bir hastaliga yakalandi sapasaglam saglikli bir kediydi hala bu hastalik haric saglikli hastaligin neyden kaynaklandigi bile belli degil ölene kadar sabah aksam ilac icmek zorunda ondan önce doktor randevusuna kadar varken(boşluk yoktu) 1 hafta krizler gecirdi devamli altina kacirdi tuylerinden yerlerden çis temizledim gece gunduz bazen 2-3 saatte bir zaten tetikte uyudum her seste kriz geldi diye kalktim boluk porcuk uyku ve stressten istifra ettim bile. 1 haftacik sadece evet kedimi asssiiiri seviyorum ama cok yorulmustum psikolojik olarakta sadece fiziksel degil ve nereden bilebilirim yuzde bilmem kaç boyle bir hastaligi cikacak 10 yil sonra? Ve ben buna nasil tepki verecegim? Tabi ki baktim bakiyorum ölene dek bakarim. Cogu kimse cocugunu atmiyor nefret etmiyor sadece yorgunluk...

Ha benim zorlanmam keske sadece uykusuzluk yorgunluk olsaydi hastalik kaynakli olmasi ayri bir duygusal yük ama anladim yani az cok o uykusuzlugu ve tetikte uyumayi. Iyi ki anne olmamişim kaldiramazdim bunu bir baska bi canliya annelik yaparken daha iyi anladim

baharbahcem · 21 Mart 2025

Aysenimi .!.:
Bir haber değiliz bacım.fazla fazla biliyor herkes.buna rağmen niye yapıyorlar o zaman diyoruz? Bu kadar zor zor diye baş eti yiyeceğinize yapmayın o zaman? Zorunluluk değil ki? Herkes aynı şeyleri düşünmek zorunda mı?.evet öz evladına musibet demek çirkin bir hareket gerçekten.herşeyi hormonlara mi yıkacağız yani?.o zaman kavga edenlere falan da anlayış gösterelim erkeklik hormonlarına karşı koyamıyor ne yapsın yani diyelim? O kadar zorlaşmişsa yapmayın.insanlar da artık gıcık oluyor yani.boyundan büyük işlere kalkışmayın derler.yaşamak da çok güzel birşey değil zaten.ne siz çile çekin ne doğan kişi.ne gerek var?mutlu mu olacak sanki? 70, 80 sene acılar içinde oyalayıp ölüp gidecek o da.o da iyi ihtimalle.

Evet buna kısmen katılıyorum çocuğum olduğu halde. Zorluğunu bilerek dünyaya getirsemde başıma gelmeden yine anlamamışım. Bu sürede kendimi tanıdım mesela, bir daha çocuk yapmak istemiyorum diyorum. Bir tane var onu güzel yetiştirmek, ona yetmek istiyorum. Çevrem hep ikinci yap diyor ve ben aşırı zorlanacağımı biliyorum ee neden yapayım aklımdan zorum ne ki kendimi bile bile zor bir hayatın içine sokayım. Çevremde de bana ikinci mutlaka yapmalısın baskısı oluyor sanki şart gibi, mecbur gibi. Hamileliğim çok sıkıntılı geçmişti, ilk ayları hastanede yatarak gecti ama bunu bile bile, öl ama yinede yap diyecekler nerdeyse. Ikinci çocuk ihtimali beni de çocuğumu da perişan edeceği için yapmıyorum.

filmdelisi · 21 Mart 2025

Aysenimi .!.:
Tam saldım çayıra mevlam kayıra mantığı.yap gitsin amann yaşar gider bir şekilde.
Dünyada geçmeyen şey yok ki.şu an nasil geçecek olay o zaten. geçiyor ama yıllar da geçiyor yani?

Anlattık ya?

Koalina · 21 Mart 2025

Aysenimi .!.:
Bir haber değiliz bacım.fazla fazla biliyor herkes.buna rağmen niye yapıyorlar o zaman diyoruz? Bu kadar zor zor diye baş eti yiyeceğinize yapmayın o zaman? Zorunluluk değil ki? Herkes aynı şeyleri düşünmek zorunda mı?.evet öz evladına musibet demek çirkin bir hareket gerçekten.herşeyi hormonlara mi yıkacağız yani?.o zaman kavga edenlere falan da anlayış gösterelim erkeklik hormonlarına karşı koyamıyor ne yapsın yani diyelim? O kadar zorlaşmişsa yapmayın.insanlar da artık gıcık oluyor yani.boyundan büyük işlere kalkışmayın derler.yaşamak da çok güzel birşey değil zaten.ne siz çile çekin ne doğan kişi.ne gerek var?mutlu mu olacak sanki? 70, 80 sene acılar içinde oyalayıp ölüp gidecek o da.o da iyi ihtimalle.

Gayet bihabersiniz işte, bi siz mi doğrusunu biliyorsunuz? Herkes aynı düşünmek zorunda değil diyip sizin gibi düşünmeyeni taşlayan sizsiniz. Kavga eden falan fişman alakasız örnekler, birinde başkasına zarar veren tiplerden bahsediyorsunuz. Bu toplumu da beni de ilgilendirir ama bariz tıpta yeri olan bir ruhsal rahatszılık sebebiyle geçici sıkıntı yaşayan sizi ilgilendirmez.

İnsanlara da bizler gıcık oluyoruz. Çoluğu yok çocuğu yok gelmiş yaşamadığı konu hakkında yorum yapıyor. Size kimse bir şey sormuyor zaten kendi gibi bunalımdan geçip atlatmış kişilere ulaşmak amaç. Ne uygulasa ne yapsa , süreç içinde bunlar normal mi. Seksen kişi diyor ki normal, yaşadık ve geçti. Üç tane çıkıntı konuda uzman gibi geziniyor.
Faydanız olmayacaksa gölge etmemeyi de yaşam amacı edinirseniz hem siz kimseyi gıcık etmezsiniz hem de gıcık olmazsınız.

Koalina · 21 Mart 2025

womanme .!.:
Kocam o lafı etse anında boşarım. Bu yorumlarınızdan anlaşılıyor ki asıl ne derse desin dönüp bir tarafını yalayacak olan sizsiniz.

Yorumlarımdan bunu anlayanın zaten konuda nato mermer natı o kafa dolaşması çok normal

Koalina · 21 Mart 2025

Konuyu yakından takip edemedim ama böyle başlıklar görünce içim bir cız eder. 6 yıl önce lohusa depresyonunun dibini yaşadım. Hala konuma istinaden geçecek mi diye mesajlar gelir durur. Geçti ve geçecek...

Öyle dipteydim ki ölmek de istedim, pişman da oldum. Öyle 40 gün falan değil belki 2-3 sene sürdü depresyonum. Sürekli hayatı sorguluyor ve inanılmaz zorlanıyordum. Uykusuzluk yaşayacağını herkes biliyor da uyksuzluktan sanrılar göreceğini, bayılacağını falan bilmiyor. Bu zorlanmayı ve hissiyatı anlatmam mümkün değil, yaşayan bilir. Bütün dünya hayatını yaşıyor ama ben kör kuyularda ve asla çıkamayacak gibiydim. Bir de üzerine ben nasıl anneyim, yazık değil mi bu çocuğa düşünceleri eklenmişti. Asla oğlumu ihmal etmiyor gelişimi için her şeyi yapıyor, bol bol öpüyor sonra dönüp ağlıyordum.

İyi ki diyorum iyi ki bana normal ve geçecek diyen insanlar vardı. Annem dahi " biz böyle şey hiç bilmeyiz, sen ne biçim kadınsın, çocuğu bana ver" dediği durumda kilometrelerce ötede destek olan güzel insanlar vardı. Hem de gerçek adımı dahi bilmeden...Tanımayan onca insan yeri geldi aradı yeri geldi gece gündüz demeden yazdı. O sebeple şu an abuk sabuk konuşanlara inanılmaz sinir oluyorum. Hiç mi kalbiniz, empati yeteneğiniz yok? Yahu bilmiyorsunuz işte olayın vehametini ve ciddiyetini, sizin en ufak bir ne biçim anneniz lafı şu durumda olan bir kadını ipe götürebilir!

gamze64 · Perşembe 18:07

Koalina .!.:
Yani bu kadar inancınız varsa Allah da bişeyleri benden iyi biliyor da nasip ediyor demeniz lazım. Size mi kaldı bunu sorgulamak?

Yıl olmuş 2025 daha lohusa sendromundan, günümüz çağı çocuk yetiştirmenin ananızın nenenizin zamanındakilere benzemediğinden bihaber kadınların olması okuma yazma bilmemeye benziyor.

Bir de hemen tek cümleyle dünya yakmalar falan. Neymiş efendim çocuğuna musibet demişmiş. Kocişleriniz bi sinirle o.u dese boşamaz döner ayaklarını yıkarsınız. Bi elaleme zaten şu büyük büyük laflarınız, hata kabul etmeyen burnu havadalıklarınız.

Karşınızda desteğe ihtiyacı olan bir lohusa var, kendinize gelin.

Koalina ben de zor durumdayım geçecek mi gerçekten belki bir konuşsak iyi gelirdi

Koalina · Perşembe 21:42

gamze64 .!.:
Koalina ben de zor durumdayım geçecek mi gerçekten belki bir konuşsak iyi gelirdi

Tabii ki geçecek, benimk çok yavaş oldu ama o bile geçti. Herkes ben gibi olmayabilir tabii. Yalnız olmak çok kötüydü benim için.
Her zaman konuşabiliriz...

gamze64 · Perşembe 22:11

Koalina .!.:
Tabii ki geçecek, benimk çok yavaş oldu ama o bile geçti. Herkes ben gibi olmayabilir tabii. Yalnız olmak çok kötüydü benim için.
Her zaman konuşabiliriz...

Sizin gibi beklenmedik gebelik yaşadım eşim aldirmadi cok zor günler geçirdim hala da geçiriyorum annem dahi anlamıyor eskiye özlem bitmiyor gün içi çocuk bakımını yapıp geceleri agliyorum

aysse77 · 37 dakika önce

psikolojikdanismannisa .!.:
Beni yargılayacaklarınız olacak ama belki bir insan bile beni aydınlatsa kârdır diyerek bu yazıyı yazıyorum.

Anne olmamın üzerinden neredeyse 2 ay geçti. Ben halâ anneliği sevemedim. Çocuğumdan nefret etmiyorum ama çocuğumsuz daha mutluyum. (Anneme bebeği verip tek başıma vakit geçirdiğim o nadir zamanlardan bahsediyorum)

Bebeğim kolik bir bebek ve kolik bebeği olanlar anlar saatler gün gibi günler yıl gibi geçer...

Eski hayatımı halâ özlüyorum. Bebeğim hiç durmadığı için 2 aydır annemgildeyiz. Şimdi gelecek "kendi evine çık böyle alışamazsın" diyenler. Neden annem gibi bir imkanım varken kendimi zorla KİMSESİZ gibi atayım evime? Niye imkanlarım yok gibi davranayım? Bu da bana kötü hissettiriyor. Tamam en güçlü kadın sizsiniz! En anne de sizsiniz! En en en sizsiniz..!

Eşim gerçekten yardımcı olmaya çalışsa da evde durduğu zaman çok kısıtlı. Eskiden birlikte zaman geçirir kafa dinlerdik. Ben eski hayatımda eşimle çok mutluydum.

İnançlı bir kimseyim normalde. Ama bu süreç beni öyle yıprattı ki çok isyan ettim. Hayatım tamamen değişti, tuvalete gitmek lüks haline geldi. Benim için sıradan olan her şey imkansız oldu. Kısacası rahat hayatımın yasını tutuyorum.

Sormak istediğim bazı şeyler var:

*Ben çocuğumu bana gönderilen bir musibet gibi hissediyorum. İnsanlar evlatlarını nasıl seviyor da "nimet" gibi davranıyorlar anlayamıyorum. Her zaman endişe edeceğin, sürekli diken üstünde olacağın bir varlık var ömrünün sonuna kadar. Nasıl bir nimet gibi düşünebiliyorlar? Ben evlat sahibi olmanın mantığını anlayamadım. Ben eşim için istemiştim. Ve tabii gerçekten bu kadar zor olduğunu sanmıyordum. Annemde 10 gün kalır evime geçerim hallederim sanıyordum. Ne kadar aptalmışım. Şimdi diyeceksiniz çocuğu olmayanlar var utan utan! Çocuğu senelerce olmayıp sonra olup pişman olanlar da var. Bana yazıp konuşan çok kadın var. Senelerce çocuğu olmamış ama olunca da pişman olmuş... O yüzden bana bunlarla gelmeyin.

Senden anne olmaz, sen insan bile değilsin! Bu cümleleri diyecekseniz çoktan kendime diyorum bunları da. Ben de böyle hissetmek istemiyorum. Ben de anne olmaktan zevk almak istiyorum. Ama o kadar dayanıksız ve rahatına düşkün birisiymişim ki çocuğumu bir musibetten fazlası olarak göremiyorum...

Benim gibi hissedip bu süreci atlatabilen sağlıklı düşünebilen var mı? Psikolojik tedavi de aldım ama sadece intihar düşüncelerim geçti. Yaşamak bile istemiyordum. En azından yaşama tutunmaya çalışıyorum şu an. Ama içimden söküp atamıyorum çocuksuz olmayı özlemeyi... Hayatımdan zerre zevk alamıyorum. Her gece kuş gibi kalbim. Uyanacak da uyumayacak diye. Çocuğu anneme vermek için her şeyi yapıyorum. "Anne ben temizlik yapayım sen çocuğa bak, ben yemek yaparım sen bebeği sustur"
Ben de "bütün gece uyumadım ama yavrum gülünce tüm yorgunluğum geçti. Onun için değer" diyen bir anne olmak istiyorum. Eğer hastaysam iyileşmek, kötü bir insansam iyi bir insan olmak istiyorum.

Herkes geçecek diyor. Herkes benim daha kötüydü haline şükret diyor. Ben acı yarıştırmıyorum ki! Ya da geçtiği kadar NASIL GEÇTİĞİ de önemli değil mi? Değip de geçebilir, DELİP de geçebilir...

Bana faydası olabilecek her öneriye açığım. Artık kolik bebeğime rağmen hayatıma dönmek istiyorum. Ama sanırım bana bağımlı olan bu minik insan büyüyene kadar benim için her şey çok zor olacak... Ve yine herkes "büyüyünce geçecek" diyecek.

Bu yazım inşallah doğru insanların önüne çıkar. Niyet ediyorum ki bu yazım beni artık bu çukurdan çıkmama vesile olacak kişinin karşına çıkmasına...

Hemen hemen aynı yollardan geçmişiz daha hamileyken başladı kısıtlanmalarım bazı alışkanlıklarımı bırakmak zorunda kalmalarım artı kanama aylarca yatma gibi gibi,annem 22 günlükken gitti eşim sürekli nöbetçi oluyordu uzaktaydım ve ben delirmek üzerdeydim sürekli ağlıyordum saate bakardım her dakika eşim gelse de alsa diye ve çok kez bende bebeğim olmadan yaptıklarımın hayaliyle uyudum :) sonra ona karşı vicdan yapmaya başladım sonuçta biz istedik şuan 23 aylık ve hala o yokken ki hayatımı özlüyorum ama hayat biraz da böyle
sosyal medyada gördüğünüz çoğu şey yalan dört dörtlük anne yok dört dörtlük insan yok hep mutlu,hep özgür olmak diye bişe yok bunlar kandırmaca.. Büyüyünce geçmeyecek ama alışacaksınız bazı insanlara sorumluluk ağır geliyor ve bebek olunca özgürlüğümüze düşkünlüğümüzü anlıyoruz inanın tv izleyemiyorum diye bile ağlamışlığım var

terapi aldım hâlâ alıyorum ve artık bana ağır gelmiyor,Yapmanız gereken ilk şey 2. çocuğu kesinlikle düşünmemek ve var olan evladınızın tadını çıkarmak,çocuklar anda yaşamayı bizden iyi biliyorlar elbet büyüyecek hatta odasına çekilecek belki akşamdan akşama 2 saat göreceğimiz yaşlara gelecekler

kendinizi rahat bırakın özgürlük güzel ama tamamen kaybetmedik,zamanı gelene kadar anın tadını çıkaracağız ve lütfen çok düşünmeyin,sadece geçeceğini bilin yeter

Anne Olduğuma Çok Pişmanım

Ayrıntılı Düzenleme

so lame

Aktif Üye

Bortecineee

Popüler Üye

CiRiLLA

♈

baharbahcem

Yeni Üye

filmdelisi

Nirvana

Koalina

Başlangıç:62.5 Güncel:60.85 Hedef:48

Koalina

Başlangıç:62.5 Güncel:60.85 Hedef:48

Koalina

Başlangıç:62.5 Güncel:60.85 Hedef:48

gamze64

Yeni Üye

Koalina

Başlangıç:62.5 Güncel:60.85 Hedef:48

gamze64

Yeni Üye

aysse77

Aktif Üye

Benzer Konular