Siz umurumda olacak bir tip değilsiniz ki fikrinizi dikkate alayım. Çok şanslıymışım ki lohusa zamanlarımda sizin gibi zehir saçan birileri olmadı etrafımda. Nefretle düşmanlıkla beslenen birisiniz. 6-7 aydan sonra iletişim kurabildim çocuklarımla. Gezmeye yemeğe kafeye yürüyüşe gidebildim. Göğüs yaralarım iyileşti, saatli uyutmaya başlayabildim, akşam oturup bir şeyler izleyebildim kitap okuyabildim. Benim kızlarım boyuma geldi. Parmaklarımla tırnaklarımla kazıyarak her ihtiyaçlarını gördüm. Eksik kalmasınlar diye gerektiği yerde yemedim yedirdim. Eğitimi sağlığı beslenmesi sosyalleşmesi... Yetişemediğim yerde de uzmanından yardım aldım. Cahil cühelanın lafını kafama taksam çökerdim, depresyondan çıkamazdım heralde. Siz kin nefret kusmaya devam edin, ben konu sahibini desteklemeye yardım etmeye, yalnız olmadığını hissettirmeye gidiyorum.
P
psikolojikdanismannisa
; çocuğuna musibet dediysen üzülme içten gelerek söylemediğini biliyorum, benim de ağzımdan hoş olmayan kelimeler çıktı ama çocuğum için canımı verirdim, eminim sen de verirsin. Bizler anne olanlar seni anlıyoruz. Derdini sıkıntını bizlerle paylaşmaktan vazgeçme.