- 18 Haziran 2017
- 1.263
- 999
-
- Konu Sahibi gibigibiyim
- #241
o kadar içten ve güzel anlatmışsınız ki o yara o eksik hissetmeler fln.. sizin neden umudunuz yok sorun ne?
o kadar içten ve güzel anlatmışsınız ki o yara o eksik hissetmeler fln.. sizin neden umudunuz yok sorun ne?Ahhh ahhh yaram kanıyor yazınızı okuduktan sonra. Hem de oluk oluk.. Ne kadar acıtır insanın canını bilirim. Ne kadar koyar insana? Birileri hep annelikten, anne olmaktan bahsediyor gibi gelir size. Sanki bilerek yapıyorlar zannedersiniz. Halbuki onlar farkında değildir açık yaranızın? Kabuk tutması imkansız gibidir. Sosyal medyaya, işte, dışarıda, alış verişte, tatilde her şey ama her şey annelik üzerine kurulmuştur sanki. Bütün dünya bir olmuş sizin canınızı daha fazla acıtmanın peşine düşmüştür sanki. Anlatamazsınız. anlamazlar.
Kaç yıllık evlisiniz derler? Cevabı duyunca çocuk var mı derler? Yok dersiniz. Her seferinde bir yumru durur boğazınızda. Bir eksiğiniz olmadığı halde kendinizi inanılmaz eksik hissedersiniz..
Mesela ben olmayan bebeğime mektuplar yazıyordum önce. Hiç gelmeyeceğini bile bile sayfalar dolusu mektuplar. Sonra nasıl oldu bilmiyorum bıraktım yazmayı. Ben kabullenemedim maalesef ama kabul edebilen bunu aşabilen varsa nolur anlatsın. Zira parçalanıyorum her yerimden..
Benim de hastalığım müsade etmiyor anne olmama.. Hepimizin imtihanı farklı işte..o kadar içten ve güzel anlatmışsınız ki o yara o eksik hissetmeler fln.. sizin neden umudunuz yok sorun ne?
Cocuk istemeyen es de zor canim.Benim de eşim çocuk istemiyor. Sorumluluktan korkan sıkıya gelemeyen bir insan. Benim gelecek için çocuk planım vardı açıkcası ama ikna edemiyorum kendisini. Olup olmadığını bile bilmiyorum çünkü hiç denememize bile izin vermedi. Ben de kendimi bunun iyi yanlarını düşünerek ikna ediyorum. Kendime hobiler bulmaya çalışıyorum. Bu yaştan sonra kayağa başladım mesela. Görmek istediğim ülkelerin listesini yaptım. Muhabbet kuşum var ona konuşmayı öğrettim bana aşkım dedikçe mutlu oluyorum :) daha geniş bir eve taşınınca da kedi sahiplenmek istiyorum.
Niye umudunu yıtırşyorsun komşumuz pukoluydub15 sene sonra kızına kavustu o da umudunu kaybetseydı sımdı bır kızı olmazdı.Dene bırdaha olacak .Hanımlar selam.. Başlıktan da anlaşılacağı üzere dert belli, derman hemcinslerimde :) Lafı biraz uzatacağım çünkü bu konu çözümcül cevaplar alabilmem açısından benim için çok önemli.. Şimdiden güzel gözlerinizi benim için yorduğunuz için çok teşekkür ederim.
37 yaşındayım 3 yıllık evliyim.. Bu süreçte 1'i tüp bebek ve ikiz gebelik olmak suretiyle 3 gebelik,4 bebek kaybım var.. Hepsi de 8-10. haftalarda kalp atımı alınamaması veya durması şeklinde kürtajla sonlandı.. Bunun dışında 2 tane de transfere bile ulaşamayan tüp bebek denemem daha var.. Sonuncusu henüz yeni gerçekleşti embriyolarım 3.güne bile ulaşamadı tedavim iptal oldu.. Ve artık sıfır küsür AMH değeriyle kaliteli yumurta oluşturamıyo vücudum, doktorlar için kırmızı çizgiyim, tedavi şansı en düşük neredeyse imkansız hasta gurubundayım.
Son 2,5 yılımı hastaneler,doktorlar,iğneler,ilaçlar,avuç avuç vitaminler, bitkisel kürler, 2 histeroskopi, 3 kürtaj, 2 rahim filmi, 3 OPU, akupunktır, yüzlerce kan testleri, genetik testler, ilaçlar, hamile kalma taktikleri, kutularca yumurtlama testleri, kutularca gebelik testleri, umut, gözyaşları..gözyaşları..umutsuzluk..umut.. ve yeniden yeniden benzer süreçlerle geçirdim (geçirdik)..
Sunuç itibariyle çok yorgun ve umutsuzum artık.. Aslında umutsuz da değilim de sorun şu ki bu umut beni öldürecek diye korkuyorum.. Eşim artık tedavi olmak istemiyo zaten biz böyle mutluyuz falan diyo, benim çok yıprandığımı düşünüyo, gel vazgeçelim artık bu sevdadan diyo.. haklısın diyorum ki haklı da.. ama gel gör ki şu umuduma anlatamıyorum artık bittiğini.. Kabullenemiyorum anne olamama fikrini,hayatıma devam edemiyorum, her planımın içinde "ya bebek olursa" var, evimizi ilk aldığımız günden beri bebek odası yaparız diye kafamda tasarladığım o boş odaya eşim spor aletleri koydu diye üzülüyorum mesela içten içe.. tatil planı bile yaparken aklımda hep o düşünce, regl dönemim yaklaşınca elimi karnıma koymalarım beni hasta ediyo artık.. istemiyorum böyle olmak, devam etmek istiyorum.. çocuksuzluk fikriyle devam etmek istiyorum.. neden yapamıyorum?? Bitti artık işte neden bitiremiyorum ben
Siz nasıl yaptınız?? Nasıl bu fikre kalbinizi alıştırdınız? Nasıl vazgeçtiniz? Ya da gerçekten vazgeçebildiniz mi? Eminim benim durumumda olan binlerce kadın var burda da.. Nolur bana bi yol gösterin ben artık kendime, kalbime söz geçiremiyorum, hayatıma devam ediyo gibiyim ama edemiyorum, dışımdan normalim, içim yana yana bitti artık, kimseye belli etmemeye çalışıyorum takmıyo gibi gözüküyorum dışardan, kendimi bile bazen öyle zannediyorum "hah" diyorum "evet işte istediğim kadın profili bu güçlü kadın, oldum ben artık tamam" diyorum, sonra birden bi duş sırasında, bi yalnız kaldığımda, başka bi hemcinsimin hikayesi haberlerde karşıma çıktığında bir hıçkırık nöbeti, bir boğaz düğümlenmesi, böğüre böğüre ağlama isteği..ölüyorum.. içimde bişey ölüyo.. yaşamayan bi yerim var sanki onu hayata döndüremiyorum.. Bana anlatın nolur.. nasıl bu hislerle başa çıktığınızı anlatın bana, ne bileyim bi kitap önerin, bişey diyin, daha önce denilmemiş bişey diyin bana nolur
Not: Evlat edinme önerisinde bulunan arkadaşlarım için bir ekleme yapmak istiyorum.. Bu konuyu çok düşündüm ve çok araştırdım eşimle de çok konuştum.. Kendince gerekçelerle istemiyo, zaten o istemezken benim zorumla olursa ilerde o çocuk da üzülebilir diye korkumdan çok da fazla ısrarcı olamıyorum bu konuda.. Hiçbi günahsızın günahına girmek istemiyorum.. Malesef eşim donasyon ve evlat edinme fikrine tamamen karşı
güzel anlatmışsın derken lütfen yanlış anlama yanlış konuşmuşum tam kendimi gördüm etrafımda herkes sanki yaramı kanatmak için uğraşıyor o kadar hassaslaştım ki herşeyden bişey çıkarıyorum ruh halim hiç iyi değilBenim de hastalığım müsade etmiyor anne olmama.. Hepimizin imtihanı farklı işte..
Canım çok üzüldüm rabbim en kısa zamanda nasip eder inşallah ALLAHtan umut kesilmez canım benimde 2sene sonunda tüp bebekle oldu ama ben bi dua vardı onu yaptım 110 defa "Bismillâ-hirrahmânirrahîm" bir kağıda adetim bitikten sonra öğle vaktine yakın yazdım ve üstümde taşıdım hala üstümde hatta Meryem suresini okudum sürekli ya varis ya ALLAH dedim ben duaya çok inanıyorum canım dene şansını bişey kaybetmezsin ama inşallah kazanırsınHanımlar selam.. Başlıktan da anlaşılacağı üzere dert belli, derman hemcinslerimde :) Lafı biraz uzatacağım çünkü bu konu çözümcül cevaplar alabilmem açısından benim için çok önemli.. Şimdiden güzel gözlerinizi benim için yorduğunuz için çok teşekkür ederim.
37 yaşındayım 3 yıllık evliyim.. Bu süreçte 1'i tüp bebek ve ikiz gebelik olmak suretiyle 3 gebelik,4 bebek kaybım var.. Hepsi de 8-10. haftalarda kalp atımı alınamaması veya durması şeklinde kürtajla sonlandı.. Bunun dışında 2 tane de transfere bile ulaşamayan tüp bebek denemem daha var.. Sonuncusu henüz yeni gerçekleşti embriyolarım 3.güne bile ulaşamadı tedavim iptal oldu.. Ve artık sıfır küsür AMH değeriyle kaliteli yumurta oluşturamıyo vücudum, doktorlar için kırmızı çizgiyim, tedavi şansı en düşük neredeyse imkansız hasta gurubundayım.
Son 2,5 yılımı hastaneler,doktorlar,iğneler,ilaçlar,avuç avuç vitaminler, bitkisel kürler, 2 histeroskopi, 3 kürtaj, 2 rahim filmi, 3 OPU, akupunktır, yüzlerce kan testleri, genetik testler, ilaçlar, hamile kalma taktikleri, kutularca yumurtlama testleri, kutularca gebelik testleri, umut, gözyaşları..gözyaşları..umutsuzluk..umut.. ve yeniden yeniden benzer süreçlerle geçirdim (geçirdik)..
Sunuç itibariyle çok yorgun ve umutsuzum artık.. Aslında umutsuz da değilim de sorun şu ki bu umut beni öldürecek diye korkuyorum.. Eşim artık tedavi olmak istemiyo zaten biz böyle mutluyuz falan diyo, benim çok yıprandığımı düşünüyo, gel vazgeçelim artık bu sevdadan diyo.. haklısın diyorum ki haklı da.. ama gel gör ki şu umuduma anlatamıyorum artık bittiğini.. Kabullenemiyorum anne olamama fikrini,hayatıma devam edemiyorum, her planımın içinde "ya bebek olursa" var, evimizi ilk aldığımız günden beri bebek odası yaparız diye kafamda tasarladığım o boş odaya eşim spor aletleri koydu diye üzülüyorum mesela içten içe.. tatil planı bile yaparken aklımda hep o düşünce, regl dönemim yaklaşınca elimi karnıma koymalarım beni hasta ediyo artık.. istemiyorum böyle olmak, devam etmek istiyorum.. çocuksuzluk fikriyle devam etmek istiyorum.. neden yapamıyorum?? Bitti artık işte neden bitiremiyorum ben
Siz nasıl yaptınız?? Nasıl bu fikre kalbinizi alıştırdınız? Nasıl vazgeçtiniz? Ya da gerçekten vazgeçebildiniz mi? Eminim benim durumumda olan binlerce kadın var burda da.. Nolur bana bi yol gösterin ben artık kendime, kalbime söz geçiremiyorum, hayatıma devam ediyo gibiyim ama edemiyorum, dışımdan normalim, içim yana yana bitti artık, kimseye belli etmemeye çalışıyorum takmıyo gibi gözüküyorum dışardan, kendimi bile bazen öyle zannediyorum "hah" diyorum "evet işte istediğim kadın profili bu güçlü kadın, oldum ben artık tamam" diyorum, sonra birden bi duş sırasında, bi yalnız kaldığımda, başka bi hemcinsimin hikayesi haberlerde karşıma çıktığında bir hıçkırık nöbeti, bir boğaz düğümlenmesi, böğüre böğüre ağlama isteği..ölüyorum.. içimde bişey ölüyo.. yaşamayan bi yerim var sanki onu hayata döndüremiyorum.. Bana anlatın nolur.. nasıl bu hislerle başa çıktığınızı anlatın bana, ne bileyim bi kitap önerin, bişey diyin, daha önce denilmemiş bişey diyin bana nolur
Not: Evlat edinme önerisinde bulunan arkadaşlarım için bir ekleme yapmak istiyorum.. Bu konuyu çok düşündüm ve çok araştırdım eşimle de çok konuştum.. Kendince gerekçelerle istemiyo, zaten o istemezken benim zorumla olursa ilerde o çocuk da üzülebilir diye korkumdan çok da fazla ısrarcı olamıyorum bu konuda.. Hiçbi günahsızın günahına girmek istemiyorum.. Malesef eşim donasyon ve evlat edinme fikrine tamamen karşı
Allah derdinize derman versin öncelikle..O kadar haklısınız ki işte ben de tam sizin gibi olmak istiyorum.. Eşimi en son tedavide bi arkadaşımızla konuşurken duydum banyodan kulak misafiri oldum.. Kardeşim yazık değil mi bu kıza bana göre bişey yok gidiyorum sperm veriyorum bitiyo ama bu kızın çektiklerine bak, ben bu kadını seviyosam onu da düşünmek zorundayım üzüntüden hasta olucak, bu ilaçlardan bişey olucak diye korkuyorum falan diyodu.. Yine ağlamıştım ama o kadar haklıydıki işte orda bana dank etti.. Vazgeçmeliyim bu sevdadan diye.. Ama nasıl işte onu bilemiyorum.. Söküp atabilsem bu beklentiyi içimden keşke.. Sanırım destek almam şart bu konuda..
26 sayfalık mesajlardaki en güzel mesajı yazmışsınız tebrik ediyorum. Konu sahibi bu umuttan, bu psikolojiden nasıl kurtulurum diye yardım istiyor. Ama mesajların %90’ı mucize şekilde hamile kalma hikayeleri. Bunları okuyan konu sahibinin tekrar umutlanması ve yine bu durumu takıntı yapması büyük olasılık.Kendimi hiç bunalıma sokmadım bu konuda
Herkes çocuk sahibi olmak zorunda değil
Tedavilerinizi okurken içim acıdı, bu kadar eziyeti kendine neden yapar insan
Geçen yıl belki dedi doktor, tedaviye başlayalım dedi o umudu bile değerlendirmedim, olacaksa kendiliğinden olsun dedim, o kadar hastane psikolojisine sokamam kendimi.
Ömrümde hiç içim yanmadı çocuk diye, hep hayırlısı Rabbim dedim öyle yaşadım
Bence psikolojik bir yardım alın ve kendinizi toparlayın, çünkü durumu takıntı haline getirmişsiniz
Birazda toplum dayatması bu ; evlendin çocuğun olmalı, olmuyorsa eksik kadınsın vss...
Evlenmeden önce evlatlık alma girişimim oldu, olumlu sonuçlanmadı, evlendikten sonra da eşim bu konuya sıcak bakmadı, şimdi kedimiz var, birlikte iyi vakit geçiriyoruz. Doktor bir umut var dediğinde oturup konuştuk, tedavi istemiyorum dedim, internetten tüp bebek tedavisini araştırmış, doktorumla da konuşmuş, istememekte haklısın bende öyle bir cenderenin içine girmeni istemiyorum, benim için önemli olan sensin dedi ve konu kapandı. Eşimin çocuk istediğini, iki çocuğu olmasına rağmen yeni bir bebekle her şeye yeni baştan başlamak istediğini, huzurla çocuk büyütme hayalleri olduğunu biliyorum, bunları konuşmuştuk ama sağolsun beni hiç üzmedi bu konuda. Bence var olmak anne olmayı zorunlu kılmıyor, mutlu bir hayatımız var. Eşim ve kedimle geçinip gidiyoruz, Rabbimin vermediği her şeyde bir hayır vardır diyorum
cok duygulandım Allah yardimcin olsun sana dua edicemHanımlar selam.. Başlıktan da anlaşılacağı üzere dert belli, derman hemcinslerimde :) Lafı biraz uzatacağım çünkü bu konu çözümcül cevaplar alabilmem açısından benim için çok önemli.. Şimdiden güzel gözlerinizi benim için yorduğunuz için çok teşekkür ederim.
37 yaşındayım 3 yıllık evliyim.. Bu süreçte 1'i tüp bebek ve ikiz gebelik olmak suretiyle 3 gebelik,4 bebek kaybım var.. Hepsi de 8-10. haftalarda kalp atımı alınamaması veya durması şeklinde kürtajla sonlandı.. Bunun dışında 2 tane de transfere bile ulaşamayan tüp bebek denemem daha var.. Sonuncusu henüz yeni gerçekleşti embriyolarım 3.güne bile ulaşamadı tedavim iptal oldu.. Ve artık sıfır küsür AMH değeriyle kaliteli yumurta oluşturamıyo vücudum, doktorlar için kırmızı çizgiyim, tedavi şansı en düşük neredeyse imkansız hasta gurubundayım.
Son 2,5 yılımı hastaneler,doktorlar,iğneler,ilaçlar,avuç avuç vitaminler, bitkisel kürler, 2 histeroskopi, 3 kürtaj, 2 rahim filmi, 3 OPU, akupunktır, yüzlerce kan testleri, genetik testler, ilaçlar, hamile kalma taktikleri, kutularca yumurtlama testleri, kutularca gebelik testleri, umut, gözyaşları..gözyaşları..umutsuzluk..umut.. ve yeniden yeniden benzer süreçlerle geçirdim (geçirdik)..
Sunuç itibariyle çok yorgun ve umutsuzum artık.. Aslında umutsuz da değilim de sorun şu ki bu umut beni öldürecek diye korkuyorum.. Eşim artık tedavi olmak istemiyo zaten biz böyle mutluyuz falan diyo, benim çok yıprandığımı düşünüyo, gel vazgeçelim artık bu sevdadan diyo.. haklısın diyorum ki haklı da.. ama gel gör ki şu umuduma anlatamıyorum artık bittiğini.. Kabullenemiyorum anne olamama fikrini,hayatıma devam edemiyorum, her planımın içinde "ya bebek olursa" var, evimizi ilk aldığımız günden beri bebek odası yaparız diye kafamda tasarladığım o boş odaya eşim spor aletleri koydu diye üzülüyorum mesela içten içe.. tatil planı bile yaparken aklımda hep o düşünce, regl dönemim yaklaşınca elimi karnıma koymalarım beni hasta ediyo artık.. istemiyorum böyle olmak, devam etmek istiyorum.. çocuksuzluk fikriyle devam etmek istiyorum.. neden yapamıyorum?? Bitti artık işte neden bitiremiyorum ben
Siz nasıl yaptınız?? Nasıl bu fikre kalbinizi alıştırdınız? Nasıl vazgeçtiniz? Ya da gerçekten vazgeçebildiniz mi? Eminim benim durumumda olan binlerce kadın var burda da.. Nolur bana bi yol gösterin ben artık kendime, kalbime söz geçiremiyorum, hayatıma devam ediyo gibiyim ama edemiyorum, dışımdan normalim, içim yana yana bitti artık, kimseye belli etmemeye çalışıyorum takmıyo gibi gözüküyorum dışardan, kendimi bile bazen öyle zannediyorum "hah" diyorum "evet işte istediğim kadın profili bu güçlü kadın, oldum ben artık tamam" diyorum, sonra birden bi duş sırasında, bi yalnız kaldığımda, başka bi hemcinsimin hikayesi haberlerde karşıma çıktığında bir hıçkırık nöbeti, bir boğaz düğümlenmesi, böğüre böğüre ağlama isteği..ölüyorum.. içimde bişey ölüyo.. yaşamayan bi yerim var sanki onu hayata döndüremiyorum.. Bana anlatın nolur.. nasıl bu hislerle başa çıktığınızı anlatın bana, ne bileyim bi kitap önerin, bişey diyin, daha önce denilmemiş bişey diyin bana nolur
Not: Evlat edinme önerisinde bulunan arkadaşlarım için bir ekleme yapmak istiyorum.. Bu konuyu çok düşündüm ve çok araştırdım eşimle de çok konuştum.. Kendince gerekçelerle istemiyo, zaten o istemezken benim zorumla olursa ilerde o çocuk da üzülebilir diye korkumdan çok da fazla ısrarcı olamıyorum bu konuda.. Hiçbi günahsızın günahına girmek istemiyorum.. Malesef eşim donasyon ve evlat edinme fikrine tamamen karşı
Siz buna hirs veya takinti deyin, ben hormonel anne olma içgüdüsü diyim farketmez.. aslolan bu beklentiyi icimden atabilmek icin bu konuyu acmis oluşum.. 2 yilda 2 si yarim kalan toplam 3 tedavi gordum.. diger 2 gebeligim spontan gelisti.. yumurta sayisi 3 den fazla cikmayan virisi icin inanin degil 2 yil, 3 ay bile cok uzun bi sure.. 2 yil onceki gebelikle sonuclanan ilk tedavimden sonra 2 hafta once saglikli embriyo bile olusturamadigimizi göz önüne alirsak, bu surede bile malesef gec kalmis ve imkansiz hale gelmis durumdayim bile zatenAllah derdinize derman versin öncelikle..
affınıza sığınarak şunu sormak istiyorum; bu konuyu hırs yapmış olabilir msnz? Üstüdte çok tedavi görmüşsünğz. Bu yüzden böyle düşündüm. Bi kendinizi tartın düşünün neden bu kadar istiyorsunuz?
Bunun dışında evlenemeyen veya çocuk sahibi olmadan eşini kaybeden arkadaş var çevremde. Onlar da bu süreci yaşıyorlar. Ama işte umut olmayınca daha kolay kabulleniliyor. Sizin dediğiniz gibi sürekli umut ediyor olmak yorucu.
Ben regl olduğumda şöyle düşünüyorum ‘eeee noldu...hayatın sonu mu geldi. Sağlıklıyım, evim huzurlu, her sabah güneş doğuyor hamdolsun.’
Bi de zaten stresli ve mutsuz ve hırslı bir insansanız şayet (varsayım olarak söylüyorum) anne olsanız da mutlu huzurlu olamıyorsunuz. Çok yakınımdan biliyorum bu durumu. Anne olunca herşey düzelecek sandı arkadaşım ama hiçbir şey değişmiyor.