İnsanlar çok acımasız. Bazısı da kim bilir ne kadar kötü insansın da sana nasip olmuyor diyor. Bu sitede okudum bu sözü de. Doğurup çöpe atanlar iyi insan yani. Gerçek hayatta da bunu hava atma haline getiren var. İşte benim var senin yok diye yürümeye çalışan insanlarYorumları okurken benim açtığım konu geldi aklıma. Egonu tatmin etmek için istiyorsun anne olmayı diyen olmuştu. Saplantı haline getirmişsin diyen olmuştu. Halbuki bu sadece iç sesimizin dışarıya yansıması. Her kadın birey farklıdır. Kimisi daha anaç bir karakterdeyken kimisi çocuk sesine bile tahammül edemez. İkisini de yargılamak doğru değil. Tıpkı her annenin farklı olması gibi. Kimisi evladına daha can ciğerken kimisi karakteri sebebiyle daha yüzeyseldir. Biz çocuk sahibi olamayanlarda da durum böyle. Kimimiz bunu kanayan yarası görürken, kimisi daha metanetli oluyor. Ki ben o metanetli duranlardan olmak isterdim lakin elimde değil. Yapım bu. Hassas duygusal olduğum için her duygumu yoğun yaşıyorum.
Evlat edinmek ile anneliği tatmanın aynı oldugunu düşünmüğyorum.merhaba ,
esiniz evlat edinmeye karsı ise ''anne olamıyorum bu acıyla basa cıkamıyorum'' yerine ''eşim evlat edinmek istemiyor cocugumuz eşim evlat edinmek istememesi yüzünden olamıyor '' diye düzeltirseniz hayat size daha pozitif gelecektir. sevgiler <3
Hanımlar selam.. Başlıktan da anlaşılacağı üzere dert belli, derman hemcinslerimde :) Lafı biraz uzatacağım çünkü bu konu çözümcül cevaplar alabilmem açısından benim için çok önemli.. Şimdiden güzel gözlerinizi benim için yorduğunuz için çok teşekkür ederim.
37 yaşındayım 3 yıllık evliyim.. Bu süreçte 1'i tüp bebek ve ikiz gebelik olmak suretiyle 3 gebelik,4 bebek kaybım var.. Hepsi de 8-10. haftalarda kalp atımı alınamaması veya durması şeklinde kürtajla sonlandı.. Bunun dışında 2 tane de transfere bile ulaşamayan tüp bebek denemem daha var.. Sonuncusu henüz yeni gerçekleşti embriyolarım 3.güne bile ulaşamadı tedavim iptal oldu.. Ve artık sıfır küsür AMH değeriyle kaliteli yumurta oluşturamıyo vücudum, doktorlar için kırmızı çizgiyim, tedavi şansı en düşük neredeyse imkansız hasta gurubundayım.
Son 2,5 yılımı hastaneler,doktorlar,iğneler,ilaçlar,avuç avuç vitaminler, bitkisel kürler, 2 histeroskopi, 3 kürtaj, 2 rahim filmi, 3 OPU, akupunktır, yüzlerce kan testleri, genetik testler, ilaçlar, hamile kalma taktikleri, kutularca yumurtlama testleri, kutularca gebelik testleri, umut, gözyaşları..gözyaşları..umutsuzluk..umut.. ve yeniden yeniden benzer süreçlerle geçirdim (geçirdik)..
Sunuç itibariyle çok yorgun ve umutsuzum artık.. Aslında umutsuz da değilim de sorun şu ki bu umut beni öldürecek diye korkuyorum.. Eşim artık tedavi olmak istemiyo zaten biz böyle mutluyuz falan diyo, benim çok yıprandığımı düşünüyo, gel vazgeçelim artık bu sevdadan diyo.. haklısın diyorum ki haklı da.. ama gel gör ki şu umuduma anlatamıyorum artık bittiğini.. Kabullenemiyorum anne olamama fikrini,hayatıma devam edemiyorum, her planımın içinde "ya bebek olursa" var, evimizi ilk aldığımız günden beri bebek odası yaparız diye kafamda tasarladığım o boş odaya eşim spor aletleri koydu diye üzülüyorum mesela içten içe.. tatil planı bile yaparken aklımda hep o düşünce, regl dönemim yaklaşınca elimi karnıma koymalarım beni hasta ediyo artık.. istemiyorum böyle olmak, devam etmek istiyorum.. çocuksuzluk fikriyle devam etmek istiyorum.. neden yapamıyorum?? Bitti artık işte neden bitiremiyorum ben
Siz nasıl yaptınız?? Nasıl bu fikre kalbinizi alıştırdınız? Nasıl vazgeçtiniz? Ya da gerçekten vazgeçebildiniz mi? Eminim benim durumumda olan binlerce kadın var burda da.. Nolur bana bi yol gösterin ben artık kendime, kalbime söz geçiremiyorum, hayatıma devam ediyo gibiyim ama edemiyorum, dışımdan normalim, içim yana yana bitti artık, kimseye belli etmemeye çalışıyorum takmıyo gibi gözüküyorum dışardan, kendimi bile bazen öyle zannediyorum "hah" diyorum "evet işte istediğim kadın profili bu güçlü kadın, oldum ben artık tamam" diyorum, sonra birden bi duş sırasında, bi yalnız kaldığımda, başka bi hemcinsimin hikayesi haberlerde karşıma çıktığında bir hıçkırık nöbeti, bir boğaz düğümlenmesi, böğüre böğüre ağlama isteği..ölüyorum.. içimde bişey ölüyo.. yaşamayan bi yerim var sanki onu hayata döndüremiyorum.. Bana anlatın nolur.. nasıl bu hislerle başa çıktığınızı anlatın bana, ne bileyim bi kitap önerin, bişey diyin, daha önce denilmemiş bişey diyin bana nolur
Not: Evlat edinme önerisinde bulunan arkadaşlarım için bir ekleme yapmak istiyorum.. Bu konuyu çok düşündüm ve çok araştırdım eşimle de çok konuştum.. Kendince gerekçelerle istemiyo, zaten o istemezken benim zorumla olursa ilerde o çocuk da üzülebilir diye korkumdan çok da fazla ısrarcı olamıyorum bu konuda.. Hiçbi günahsızın günahına girmek istemiyorum.. Malesef eşim donasyon ve evlat edinme fikrine tamamen karşı
Estağfurullah... ben hırs ve takıntı demedim. Size soru sordum hırs mı yaptınız acaba diye. Burdan bilebilmem imkansız çünkü. Gerçek bir soruydu yani ima değildi. Siz de dediniz ki ‘hayır değil’Siz buna hirs veya takinti deyin, ben hormonel anne olma içgüdüsü diyim farketmez.. aslolan bu beklentiyi icimden atabilmek icin bu konuyu acmis oluşum.. 2 yilda 2 si yarim kalan toplam 3 tedavi gordum.. diger 2 gebeligim spontan gelisti.. yumurta sayisi 3 den fazla cikmayan virisi icin inanin degil 2 yil, 3 ay bile cok uzun bi sure.. 2 yil onceki gebelikle sonuclanan ilk tedavimden sonra 2 hafta once saglikli embriyo bile olusturamadigimizi göz önüne alirsak, bu surede bile malesef gec kalmis ve imkansiz hale gelmis durumdayim bile zatenne yazikki bu islerde bu kadar hizla sona gelinebiliyo umarim aciklayabilmisimdir.. ben zaten bi tedavi dusunmuyorum artik.. genel olarak hirs mizacimda pek yoktur.. cok sukur hayatimin geri kalanindan genel olarak tatmin ve mutluyum.. zaten bu bebek sahibi olma mevzuu benim icin hirs veya takinti olarak adlandirilamayacak kadar hassas ve icgudusel bi duygu..
bazen bende sizin gibi düşünüp kendimi teselli etmeye çalışıyorumMerhaba. Canım seni çok iyi anlıyorum.5yıllık evliyiz. Biz evlenmeden önce normal yollarla çocuğumuzun olmayacağını biliyorduk 5 tüp bebek denemesi sonucu negatif.ben hiç hamilelik yaşayamadım ve yaşayamayacağım. Eşim evlat edinmeye ve donasyona karşıydı. Aynen benim de amh değerim 0lara düştü şu anda.
Şimd eşim son çareleri de tükettiğimiz için evlat edinmek istiyor. Yalnız bazı durumlardan dolayı şu anda evlat edinmemiz de çok zor.
Hep üZülüp ağlıyordum. Etrafta hamile ya da bebekli kadın görünce bebekli dilenci görünce onların ne kadar şanslı ne kadar zengin olduklarını düşünüyordum hep ağlıyordum.
Ama şu anda türkiyenin ve dünyanın içinde bulunduğu durum pek iç açıcı değil. Bu pis dünyaya gerçekten kendimden bir parça bırakmak istiyor muyum diye düşünüyorum. Hayır istemiyorum. Evet bebek düşüncesi anne olma düşüncesi çok güzel (anneler günü de geldi yine o lanet gün) ama çok seveceğim en çok seveceğime bunu yapmak istemiyorum. Bile bile bu dünyaya kendi isteğimle bir çocuk getiremem. Böyle düşünürsen belki senin için de daha kolay olur.
Belki ilerde senin isteğinle doğmayan; zaten dünyaya gelmiş olan bi bebeğe güzel bir hayat verebilirsin.
O kadar haklısınız ki işte ben de tam sizin gibi olmak istiyorum.. Eşimi en son tedavide bi arkadaşımızla konuşurken duydum banyodan kulak misafiri oldum.. Kardeşim yazık değil mi bu kıza bana göre bişey yok gidiyorum sperm veriyorum bitiyo ama bu kızın çektiklerine bak, ben bu kadını seviyosam onu da düşünmek zorundayım üzüntüden hasta olucak, bu ilaçlardan bişey olucak diye korkuyorum falan diyodu.. Yine ağlamıştım ama o kadar haklıydıki işte orda bana dank etti.. Vazgeçmeliyim bu sevdadan diye.. Ama nasıl işte onu bilemiyorum.. Söküp atabilsem bu beklentiyi içimden keşke.. Sanırım destek almam şart bu konuda..
Seni şöyle bi bağrıma basasım geldi...
Arkadaşımın 5 sene olmadı bebeği aşılama denedi en son gene olmadı,tüp bebek dene dedik tamam yoruldum artık dedi tükenmişti, 5 ay falan geçti sonra bigün bir telefon 6 haftalık hamileyim diye :)
Şimdi 2.5 aylık kızı var Allahım sana da versin tez zamanda,dualarımdasın Allah isteyen dileyen tüm arkadaşların kucağını doldursun en kalbi duygularımla yazıyorum
ilk 5 sayfadan sonrasını okumadım....
bir süre aynı topiklerde yer almıştık. ben tedaviden vazgeçtim. evlat edinmeyi düşünmüyor musun diyenler oldu. dedim 37... şimdi bir bebek alsam evlatlık; o 16-17 yaşlarında bir ergen olduğunda 53 yaşında olacağım. annemle aramda 38 yaş var, ben onun yaşayan 4. çocuğuyum, doğurduğu 8. çocuk.... uçurum var aramızda, bildiğin 2 kuşak farkı.... aynı şey olacak, annesi değil anneannesi gibi olacağım, anlayamayacağım...vs.vs. ben istemiyorum evlat edinmeyi...
umut da etmiyorum, regl tarihlerini takip ettiğim programlardan vardı telde kaldırdım, vücudumu dinlemiyorum, ovulasyonlar falan çöpe gideli çok oluyor zaten.
bir de etrafıma bakıyorum evliliklere falan, inan çok çok çok şanslı sayıyorum kendimi. ha dersen ki annelikle ilgili bir şeyde hiç mi gözlerin dolmaz, dolar...dolar da bu ben bekarken de vardı. hassasım anneme karşı, o duygusallığım anneme olan sevgimden...
nası geçiyor inan bilmiyorum ancak ben tedavi dönemlerinde de galiba çok hayatımın merkezine koymamıştım. şimdi son tedavimi olurken "bu son" diye başlamıştım, tedavi süresi bitince de oh be bitti diyip devam ettim. tatil planlarken gün hesaplamama, ne biliyim biriktirdiğin her paranın tedavi için olmaması, aldığın alkol, gazlı içecek, sigara...vs.vs. keyif aldığın yeme içmeler için bile suçluluk duymamak bence büyük rahatlık.... hoplamak zıplamak ağır kaldırmak aniden eğilebilmek koşmak ip atlamak... tüm bunları yaparken özgür olmak, karnına iğne saplamamak, vücuduna o işkenceyi çektirmemek onca hormon almamak....
ve her şeyin bir hayrı olduğu fikrini aklından çıkarmamak...
olacağını düşünmeyelim evrene olumlu mesaj gönderelim zırvalığından vazgeçmek de lazım. olmayacak demek lazım içinden defalarca... olmayacak, olmayacak, olmayacak.... olmayacağına inandırmak lazım ki kendini, içinde bulunduğun hayatı kabul et gibigibiyim.... kabul et, elinde olan hayatı sev, seviyosun da daha çok sev, ve şükret; şükret ki mutlusun... sağlıklısın, iyi bi evliliğin var....
bir de genelde yazılan mesajlarda "bi tanıdığımın bilmem kaç sene sonra kaç tedaviden sonra kendiliğinden oldu" hikayeleri var ki akıllara zarar.... o ihtimalden ve o umuttan kurtulması gerektiğini düşünüyorumgibigibiyim in... ha olamaz mı? olursa sürpriz olur, başının tacı da eder. ama zaten konu sahibesi umudundan şikayetçi.... bence bu hikayelere ara verilmeli ... sadece burada değil hayatında.... ben izin vermiyorum etrafımda... işte şunca zaman sonra oldu diye başlayan sohbetleri bi şekilde bitiriyorum. umutlanırım diye de değil bende ki!!! umudumu kaldırdım ben. çocuksuz hayatın güzelliklerini yaşıyorum
Seni hatırlıyorum canım yüksek FSH topiklerinde beraber yürümüştük bu yollarda.. Ne kürler, ne bitkiler, neler neler :) Ben de şu an senin geldiğin noktaya ulaşabilmek istiyorum inanki bu topiği açmaktaki tek gayem buydu.. En son tedavimi bundan sonra bitti artık diye girdim.. ama çıktığımda bikaç gün sonra yine aynı noktaya geldim.. Sen beni çok iyi anlıyosun.. Spor bile yaparken düşünmek, başın ağrıdığında ağrı kesici almamak için direnmek, dolabın üst rafına bile yıllardır uzanmamak, çok sevdiğim küveti sıcak suyla doldurup içinde keyif yapamamak.. eşinle beraber olurken son saniyede uygun pozisyonda olabilmek için taklalar atmak.. ve sayamayacağımız bi dünya daha şey işte gayet iyi bilirsin.. bilir tüm aynı yollardaki arkadaşlarım.. Ben artık bu kısır döngüden çıkmak istiyorum.. Özgürlük istiyorum.. gözyaşlarıyla sonlanan, olumlu sonuca ulaşmayan, tüm bu süreçlerin, fedakarlıkların kısır döngüsünde bir ömrü tüketmek istemiyorum.. Kabullenmek ve hayatıma yeniden başlayabilmek istiyorum.. Sanırım bi destek almalıyım bunun için.. Çok sevgiler canım.. karşılaştığımız yer başka biyer olsun isterdim ama yine de seni tekrar gördüğüme çok sevindim
Rabbim varsa umutta vardır.
bugün 12 senedir bebek hasretiyle yanan bir arkadaşım hamile oldugunu öğrendi.
hemde 3 tüp bebekten sonra 4.ye giderken kan tahlilinde
Şu mübarek günde inşallah Allah sana mucize verir. Sapasağlam, hayırlı bir evlat doğurursun inşallah.Hanımlar selam.. Başlıktan da anlaşılacağı üzere dert belli, derman hemcinslerimde :) Lafı biraz uzatacağım çünkü bu konu çözümcül cevaplar alabilmem açısından benim için çok önemli.. Şimdiden güzel gözlerinizi benim için yorduğunuz için çok teşekkür ederim.
37 yaşındayım 3 yıllık evliyim.. Bu süreçte 1'i tüp bebek ve ikiz gebelik olmak suretiyle 3 gebelik,4 bebek kaybım var.. Hepsi de 8-10. haftalarda kalp atımı alınamaması veya durması şeklinde kürtajla sonlandı.. Bunun dışında 2 tane de transfere bile ulaşamayan tüp bebek denemem daha var.. Sonuncusu henüz yeni gerçekleşti embriyolarım 3.güne bile ulaşamadı tedavim iptal oldu.. Ve artık sıfır küsür AMH değeriyle kaliteli yumurta oluşturamıyo vücudum, doktorlar için kırmızı çizgiyim, tedavi şansı en düşük neredeyse imkansız hasta gurubundayım.
Son 2,5 yılımı hastaneler,doktorlar,iğneler,ilaçlar,avuç avuç vitaminler, bitkisel kürler, 2 histeroskopi, 3 kürtaj, 2 rahim filmi, 3 OPU, akupunktır, yüzlerce kan testleri, genetik testler, ilaçlar, hamile kalma taktikleri, kutularca yumurtlama testleri, kutularca gebelik testleri, umut, gözyaşları..gözyaşları..umutsuzluk..umut.. ve yeniden yeniden benzer süreçlerle geçirdim (geçirdik)..
Sunuç itibariyle çok yorgun ve umutsuzum artık.. Aslında umutsuz da değilim de sorun şu ki bu umut beni öldürecek diye korkuyorum.. Eşim artık tedavi olmak istemiyo zaten biz böyle mutluyuz falan diyo, benim çok yıprandığımı düşünüyo, gel vazgeçelim artık bu sevdadan diyo.. haklısın diyorum ki haklı da.. ama gel gör ki şu umuduma anlatamıyorum artık bittiğini.. Kabullenemiyorum anne olamama fikrini,hayatıma devam edemiyorum, her planımın içinde "ya bebek olursa" var, evimizi ilk aldığımız günden beri bebek odası yaparız diye kafamda tasarladığım o boş odaya eşim spor aletleri koydu diye üzülüyorum mesela içten içe.. tatil planı bile yaparken aklımda hep o düşünce, regl dönemim yaklaşınca elimi karnıma koymalarım beni hasta ediyo artık.. istemiyorum böyle olmak, devam etmek istiyorum.. çocuksuzluk fikriyle devam etmek istiyorum.. neden yapamıyorum?? Bitti artık işte neden bitiremiyorum ben
Siz nasıl yaptınız?? Nasıl bu fikre kalbinizi alıştırdınız? Nasıl vazgeçtiniz? Ya da gerçekten vazgeçebildiniz mi? Eminim benim durumumda olan binlerce kadın var burda da.. Nolur bana bi yol gösterin ben artık kendime, kalbime söz geçiremiyorum, hayatıma devam ediyo gibiyim ama edemiyorum, dışımdan normalim, içim yana yana bitti artık, kimseye belli etmemeye çalışıyorum takmıyo gibi gözüküyorum dışardan, kendimi bile bazen öyle zannediyorum "hah" diyorum "evet işte istediğim kadın profili bu güçlü kadın, oldum ben artık tamam" diyorum, sonra birden bi duş sırasında, bi yalnız kaldığımda, başka bi hemcinsimin hikayesi haberlerde karşıma çıktığında bir hıçkırık nöbeti, bir boğaz düğümlenmesi, böğüre böğüre ağlama isteği..ölüyorum.. içimde bişey ölüyo.. yaşamayan bi yerim var sanki onu hayata döndüremiyorum.. Bana anlatın nolur.. nasıl bu hislerle başa çıktığınızı anlatın bana, ne bileyim bi kitap önerin, bişey diyin, daha önce denilmemiş bişey diyin bana nolur
Not: Evlat edinme önerisinde bulunan arkadaşlarım için bir ekleme yapmak istiyorum.. Bu konuyu çok düşündüm ve çok araştırdım eşimle de çok konuştum.. Kendince gerekçelerle istemiyo, zaten o istemezken benim zorumla olursa ilerde o çocuk da üzülebilir diye korkumdan çok da fazla ısrarcı olamıyorum bu konuda.. Hiçbi günahsızın günahına girmek istemiyorum.. Malesef eşim donasyon ve evlat edinme fikrine tamamen karşı