cok dokundu hikayeniz bana. elbette Rabbim neylerse guzel eyler, hasa, o konuda bir suphemiz yok. ama kadinlardaki bu annelik icgudusu, bazen mumkun olmamasi filan...5 aylik evliyim. gectigimiz ay artik haziriz dedik kendimizce (yas itibariyle bekleme luksumuz yok). ovulasyon testleri, o gunlerde ve hatta sonrasinda spora gitmemem, vucudumdaki her hareketlenmeyi biseylere yormam filan, dusunun, henuz bir ay oldu, simdiden beni etkisi altina aldi bi sekilde. takintili sekilde degil daha cok eglenceli merakli bi sekilde, ama bu surec uzarsa nasil etkiler beni, hic bilmek istemiyorum. esim yaptigim ovulasyon testlerine simdiden kizdi, hersey Yaradan'in elinde ne testiymis testte neymis filan kafasinda. hikayenizle birlikte belkide mumkun olamayacagi dusuncesi biraz icimi bogdu sanki. her karanlik yolun sonunda bir isik vardir ama. bi sekilde ne yapip edip kabullenmek zorundayiz. insanlarin buyuk uzuntuleri kabullenmelerindeki asamalar geldi aklima; siz su anda en dipte, kabullenememe yerindesiniz. yavas yavas insanin hem beyni hem vucudu eror verir ama bu durumlarda, hadi kendine gel diye. sonra bu karanlik uzuntu bi sekilde yas tutmaya cevrilir. yasinizi da tutup o asamayida astiktan sonra yolun sonundaki isiga dogru yuruyeceksiniz. derken bi bakacaksiniz adet donemlerinizi takip etmiyosunuz. bisuru kosusturmaca pesinde hayatin akisinda ilerleyip gidiyosunuz. yavas yavas cok daha fazla zevk alabiliyorsunuz biseylerden. ve sonunda iyilesiyosunuz iste.
umarim uzun surmez bu surec. ama kendinizi rahat birakin, bu hayal kirikligina kafanizda ve kalbinizde yer vermek zorundasiniz.