- 6 Ağustos 2014
- 17.656
- 31.594
Normalde böyle günlük dertleri yazmam ama sinirliyim buraya yazabileceğim sadece şimdi de.
Uzun demeyin içimi dökeceğim. Zaten karman çorman yazmış bile olabilirim.
4,5 aylık bebeğim var diş döneminde ve daha fazla ağlıyor.
Açıkçası ben de çok daraldım bebeğimden değil ama bir şeyler yapamamaktan bunaldım.
Nefret ettiğim temizlik yapmaya bile hasret kaldım.
Yemek yapmayı çok severim o kadar uzun zaman oldu ki düzgün yemek yapmayalı. Bugün de eşim işten biraz daha erken geldi sen bebeğe bak ben yemek yapayım dedim. Ki çok sevdiği bir şeydi.
Yemeği ocağa koydum pişerken cv hazırlıyordum.
Bebek ağlıyor arada gidip onu susturuyorum dişi kaşınınca çok sık emmek istiyor. Emzirip işime geçiyorum. Eşim sürekli oflayıp pufluyor. Görmezden geldim. Sebebi ne ise bana da söylemiyor.
Annem de kayınvalidem de çalışma hayatına dönmem de full destekçi biz bebeğe bakarız diyorlar.
Evlerimiz de yakın sayılır birine yürüyerek, birine arabayla 10 dakika.
Eşim işe giderken ikisinin de evinden geçerek gidiyor.
Hani gelip bizde kalmayacaklar öyle bir durumda. Biz bebeğimizi bırakacağız soğuk havalarda da onlar gelecekler. İki anne bana bunu söyledi.
Kendi sektörümde işe başlarsam eylülde başlayacağım o zamana zaten 1 yaşında olacak.
İkinci diplomam ile de iş aramaya karar verdim. Onun mesai saatleri daha esnek olabilir. Sabah saatlerinde değil de öğlen başlayıp akşam olabilir gibi yada haftanın bazı günleri full bazı günleri boş gibi. Esnek mesaili.
Eşim çok istemiyor bebek iki yaşına gelsin öyle çalış diyor. Ben de 30dan sonraya kalmasını istemiyorum bu iş meselesinin.
Annesi çalışan bir kadındı ve hiç bir şekilde ilgilenememmiş bakıcı ablaların elinde büyümüşler.
Onun travması var hala.
Ben de hem maddi anlamda rahatlayacağız, ekonomi ortada.
Hem de çok bunaldım. Ben liseden beri hep çalıştım, pandemiye kadar.
Devlet olmadı kaç kere kpssye girdim. Mülakata girdim ama olmadı.
Özel sektörden iş bakıyorum şu an.
Bir kaç yere başvuru bıraktım.
Özellikle olmasını istediğim yer yarın başvuracağım yer. Ona heveslendiğimi görünce muhtemelen sinirleri bozuldu.
Yok benim iştahım yemek yemeyeceğim dedi. Ben de emek verip hazırladım sinirlenip üzüleceğimi biliyor ya oradan vurmaya çalışıyor.
İyi yeme, çocuğa sen bak ben yerim kendim dedim. Onda neyse bana da az bir şey koy madem dedi.
Sanki çocuğu ben sokağa atıyormuşum gibi hissediyor.
Öyle değil oysa ki. Çalışsam evin işine yardımcı biri gelir. İki haftada biri gelip temizlese bile ev toparlanır. Şimdi bebek ayağımda tezgaha bulaşığı nasıl bıraktığımı bilmiyorum çalışırsan iyice dağılacak ev vs...
Asla anlamıyoruz birbirimizi.
Diliyle destek olmaya çalışıyor ama gönülden istemediğini o kadar hissediyorum ki.
Çalışırsan bebeğimizin büyüdüğünü göremeyeceksin diyor.
Yorulup akşam kızımızla ilgilenemeyeceksin vs...
Çalışırsan beni beğenmezsin de diyor.
Saçmalık. Bugüne kadar zaten hep çalıştım adam 13 yılı geçti beraberiz. Bir tanesi onun iş yeri başvurduğum zaten kıdem olarak o daha üstte. Çok istediğim işte ise maaş olarak aynı olur sadece prestiji bir tık daha yüksek olur. Ama kendi kendine adam neleri dert ediyor.
Bu mutsuzlukla yapamam çocuğuma iyi gelmem diyorum. Anlamıyor beni.
İşte öyle bir dert postu idi.
Dua postu olsun.
İnşallah güzel haberler gelir en kısa zamanda.
Uzun demeyin içimi dökeceğim. Zaten karman çorman yazmış bile olabilirim.
4,5 aylık bebeğim var diş döneminde ve daha fazla ağlıyor.
Açıkçası ben de çok daraldım bebeğimden değil ama bir şeyler yapamamaktan bunaldım.
Nefret ettiğim temizlik yapmaya bile hasret kaldım.
Yemek yapmayı çok severim o kadar uzun zaman oldu ki düzgün yemek yapmayalı. Bugün de eşim işten biraz daha erken geldi sen bebeğe bak ben yemek yapayım dedim. Ki çok sevdiği bir şeydi.
Yemeği ocağa koydum pişerken cv hazırlıyordum.
Bebek ağlıyor arada gidip onu susturuyorum dişi kaşınınca çok sık emmek istiyor. Emzirip işime geçiyorum. Eşim sürekli oflayıp pufluyor. Görmezden geldim. Sebebi ne ise bana da söylemiyor.
Annem de kayınvalidem de çalışma hayatına dönmem de full destekçi biz bebeğe bakarız diyorlar.
Evlerimiz de yakın sayılır birine yürüyerek, birine arabayla 10 dakika.
Eşim işe giderken ikisinin de evinden geçerek gidiyor.
Hani gelip bizde kalmayacaklar öyle bir durumda. Biz bebeğimizi bırakacağız soğuk havalarda da onlar gelecekler. İki anne bana bunu söyledi.
Kendi sektörümde işe başlarsam eylülde başlayacağım o zamana zaten 1 yaşında olacak.
İkinci diplomam ile de iş aramaya karar verdim. Onun mesai saatleri daha esnek olabilir. Sabah saatlerinde değil de öğlen başlayıp akşam olabilir gibi yada haftanın bazı günleri full bazı günleri boş gibi. Esnek mesaili.
Eşim çok istemiyor bebek iki yaşına gelsin öyle çalış diyor. Ben de 30dan sonraya kalmasını istemiyorum bu iş meselesinin.
Annesi çalışan bir kadındı ve hiç bir şekilde ilgilenememmiş bakıcı ablaların elinde büyümüşler.
Onun travması var hala.
Ben de hem maddi anlamda rahatlayacağız, ekonomi ortada.
Hem de çok bunaldım. Ben liseden beri hep çalıştım, pandemiye kadar.
Devlet olmadı kaç kere kpssye girdim. Mülakata girdim ama olmadı.
Özel sektörden iş bakıyorum şu an.
Bir kaç yere başvuru bıraktım.
Özellikle olmasını istediğim yer yarın başvuracağım yer. Ona heveslendiğimi görünce muhtemelen sinirleri bozuldu.
Yok benim iştahım yemek yemeyeceğim dedi. Ben de emek verip hazırladım sinirlenip üzüleceğimi biliyor ya oradan vurmaya çalışıyor.
İyi yeme, çocuğa sen bak ben yerim kendim dedim. Onda neyse bana da az bir şey koy madem dedi.
Sanki çocuğu ben sokağa atıyormuşum gibi hissediyor.
Öyle değil oysa ki. Çalışsam evin işine yardımcı biri gelir. İki haftada biri gelip temizlese bile ev toparlanır. Şimdi bebek ayağımda tezgaha bulaşığı nasıl bıraktığımı bilmiyorum çalışırsan iyice dağılacak ev vs...
Asla anlamıyoruz birbirimizi.
Diliyle destek olmaya çalışıyor ama gönülden istemediğini o kadar hissediyorum ki.
Çalışırsan bebeğimizin büyüdüğünü göremeyeceksin diyor.
Yorulup akşam kızımızla ilgilenemeyeceksin vs...
Çalışırsan beni beğenmezsin de diyor.
Saçmalık. Bugüne kadar zaten hep çalıştım adam 13 yılı geçti beraberiz. Bir tanesi onun iş yeri başvurduğum zaten kıdem olarak o daha üstte. Çok istediğim işte ise maaş olarak aynı olur sadece prestiji bir tık daha yüksek olur. Ama kendi kendine adam neleri dert ediyor.
Bu mutsuzlukla yapamam çocuğuma iyi gelmem diyorum. Anlamıyor beni.
İşte öyle bir dert postu idi.
Dua postu olsun.
İnşallah güzel haberler gelir en kısa zamanda.