Ne güzel yazmışsınız çok hoşuma gitti :) hasta olmamızın sebebi farklı ama korkularımız aynı.. Hani dediniz ya poşeti bile kedi ölüsü sandım diye. O bendede olmuştu bi kaç kez. Balkondan bakarken bi poşet gördüm arabalar üstünden geçti tabi ben kedi sanıyorum. Ağlayarak aşağı koştum bi baktım posetmiş. Sonra her poşet gördüğümde kedileri araba çarpıyor gibi gözümde canlanıyordu ağlıyordum..her şerde bir hayır vardır derler ya sizinki öyle olmuş. Köpeğinizin ölmesiyse yardıma muhtaç iki kedi beslemişsiniz. Bende hep anksiyete anında en fazla ne olabilir diye soruyorum kendime. Olması imkansız şeyleri olacakmış gibi hayal edip korkuyoruz.bilinç altı çok garip ne verirsen sana iki mislini veriyor. Olumlu telkinle geçer bu hastalık. Psikologum korkmuyorum dersen korku olarak algılar beynin ve gene korkarsın dedi. Cesurum iyiyim diyeceksin dedi. İlaçla geçmiyor gerçekten bir sene ilaç kullandım bıraktım gene başa döndüm. Önemli olan düşünce yapısını değiştirebilmekMerhaba hepinize bende 2 yıl önce travmaya bağlı anksiyete oluştu çok sevdiğim köpeğimi çok ummadık bi anda aniden kaybettik. Hemen arkasından lisede çok sevdiğim bi arkadaşımın ölüm haberi geldi. O da çok aniden hiç beklenmedik şekilde olan bi olay sonucu oldu. Haberlere çıktı videoları yayınlandı. Sanki çok normal bi psikolojideymişim gibi o haberlere baktıkça daha da kötü oldum. Daha sonrasında herşeyden korkma,uykudan korkarak uyanma,telefonum bile çalsa birine bişey oldu ondan arıyorlar gibi saçma sapan şeyler düşünmeye başladım. O kadar berbat bi psikolojideydim ki yolda duran poşeti bile kedi ölüsüne benzetip korkudan elimin ayağımın titrediğini bilirim. Düğüne gidip önce herşey normalken, eğlenirken bi anda içime düşen o korkuyla (evde kedim vardı,daha yeni sahiplenmiştik ona bişey oldu diye) apar topar gitmeye çalışıyodum. İlaç kullanmadım,kimseye derdimi anlatmadım. Çünkü kendimi kimseye anlatamayacak kadar yorgun hissediyodum. Anlatsam da abartıyosun vs gibi tepkiler geleceğini tahmin ediyodum. Yavaş yavaş atlatmaya başladım. Benim korkum ölümle alakalı olduğu için (belki yanlış bi taktik ama) ölümü kafamda normalleştirmeye çalıştım. Sürekli dua ettim. Allah'a sığındım bi bildiği vardır dedim. Daha sonra 2 kedi daha sahiplendim. 2side gerçekten yardıma ihtiyacı olan hayvanlardı.köpeğim yaşıyo olsaydı onları alamazdım,yardımcı olamazdım. Ondan dolayı onun ölümünün çok güzel şeylere vesile olduğunu,yardıma muhtaç hayvanlara yol açtığını düşündüm. Kendimi daha iyi hissetmeye başladım. Şimdi çok çok çok iyiyim. Arada oluyo tabiki özellikle birini aradım ulaşamadım mesela yine aynı kötü düşünceler geliyo aklıma ama artık başka seçenekler düşünebiliyorum en azından. Yada o korku içime geldiği zaman en kötüsünü düşünüp kendimi daha çok telaşlandırmak yerine "daha öncede bunlar oldu.daha öncede bu hisleri yaşadın. Bişey olduğu yok kendini topla,kötü düşünme" deyip kendimi teselli edebiliyorum. Bu duyguların,bu paniğin,o berbat kaybetme hissinin ilaçla geçebileceğini düşünmüyorum. Herşey kendi elimizde. Herşey kafamızda. Bu hislerin nasıl oluştuğunu biliyorsak nasıl geçeceğini en azından nasıl kontrol altına alabileceğimizi yine kendimiz yapmalıyız. Belki konuşarak birilerine anlatarak,belki profesyonel kişilerle paylaşarak ama ilaç kullanarak şu kısacık hayatlarımızda uyuşarak,hislerimizi körelterek değil. İnananlar dine yönelebilir mesela. Boş bulduğu her vakti yatarak uyuyarak değil en azından kendine bakım yaparak,bi doğa yürüyüşü yaparak,çok zor değil yağmur yağarken ıslanarak yani kısaca hayatın tadını almaya başlayarak,vücudunu,ruhunu tanıyarak önüne küçük küçük hedefler koyarak onları gerçekleştirdikçe kendini ödüllendirerek kendimize değer vermeyi öğrenerek tamamiyle bitmese de azaltabiliriz. Herşey sizin elinizde. Herşey benim elimde. Benim ruhum benim beynim.
merhaba bayanlar bendede asiri kaybetme hissi sanki esime cocuklarima bisey olucak butun gun dua ediyorum bizi birbirimize bagisla diye balikesirde dugunumuz var yazin diyorumki ya yolda kaza yaparsak gelebilicegimiz tarihi sordular nikah gunu icin tamam kesin bisey olucak biz bukadar ayarlama yapiyoruzya diye her iyi seyin aldinda kotu bir durum ariyorum butun gun hayal ediyorum tel calsa esiniz kaza yapmis deseler ne yaparim diyorum kafayi yiycem
aynen dusunurken vucudumun yoruldugunu hissediyorum bu arada smear testi yaptirmak istiyorum inanilmaz korkuyorum simdide basladim ya kansersem diye yoruldumçok kötü bi duygu ben de öyleyim hersey iyi gidiyoe kesin bişi cıkar diyorum hem bize hem cevremizdekine yazık eziyet ya ceken bilir
bu arada bisey sormak istiyorum smear yaptirdinizmi aciyomu acimasindanda aslinda belki pek korkmuyorum ama beni cok tedirgin ediyo dusunuyorum uykularim kaciyo
aslinda dusunmekten vucutta kafada yoruluyo ben dusunurken okadar yoruluyorumki bir an of yeter diyorum smear icin bilgin olsun saglik ocaklari kanser tarama testi yapiyo smeardan bunu yaptirinca 5 sene yapmana gerek kalmiyo hastanedeki sadece smear hiv testi icermiyo yapmisken saglik ocaginda yaphem ablam hem yakın arkadsm yaptırdı ikisi de bosuna abartmısım o kdr da acıyormus dedi ins bi an önce kurtulurusun kendimi hep yorgun hissediorm hep keyifsiz sanki çok iş yapmıs da yorulmus gibi ben de test yaptırıcam
Merhaba kizlar sizde kalp carpintiyla sicrayarak uyamiyormusunuz ? Cok zor bianda aayaga kalkiyorum elimi kalbime koyuyorum oyle hızlı atıyorki sonra elim ayagim uyusuyor atak geçiriyorum artik uyumaya korkar oldumanksiyee bozuklugu agir derecede atlatiyorum bazen aglama krizi aglarken bianda gülme krizi cok yoruldum herseyi kafaya takmaktan
Evet bende o sevgiyi hissetmedim başlarda hep başkalarında aradım sevgili arkadaş falan ama sonra kötü deneyimlerle birlikte mesafe oluştu insanlara karşı güvensizlik çok fazla fazla, nolucak sanki akışına bıraksam da çok önemli olmasa karşımdakinin özellikleri davranışları diyorum bazen. Dediğiniz gibi sanki herkes mükemmel bir ben eksiğim düşüncesi ya da değişmesinde eksik yanları görünce uzaklaşma gibi.Benim hayatımda mutsuz olunabilecek birşey yok yani hayatımda herşey yolunda ama ben mutsuzum.Sanki eksik birşeyler var.Çocukluğumdan beri içe kapanık mutsuzum aslında çok sevgi görmedim biraz yanlız büyüdüm.Kimseye sevgi göstermem hep insanlara karşı mesafeliyimdir.Belki sizde sevgisiz büyüdüyseniz kalkanlarınız olabilir.
Ben birde empati çok kurduğumuzu düşünüyorum.Başka insanlarlada çok meşgul oluyoruz.Karşımızdaki insanların ne düşündüğü karakteri vs çok didikliyoruz kimsede mükemmel olmadığı için bir şey illa bulup mesafe koyuyoruz.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?