Kızlar inanın utandığım için konu açamadım, uzun süredir kendim ile mücadele ediyorum unutabilmek için ama bir gün iyi olsam bir gün kötüyüm, akıl akıldan üstündür diye size danışmak istedim, belki başına gelen vardır bir fikir verir. Ben eski sevgilimden ayrılalı 7 ay oldu yani çoktan unutmam lazım ama ne yapsam unutamıyorum, hayatıma tam adapte olamıyorum, işlerim aksıyor. Daha önce biri böyle olacaksın dese asla inanmazdım, işinde gücünde akıllı mantıklı bir insanımdır normalde, niye böyle oldum anlayamıyorum ve artık bu durumumdan çok utanıyorum. Eski sevgilimle çok kısa bir ilişkimiz oldu 4 ay, fakat kısa sürede çok sevdim. 29 yaşındaydım ilk defa birisini böyle sevip ısınabilmiştim, ilk sevgilimdi ama unutalamayacak bir şey de yaşamadım, bu acının bu kadar uzun sürmesi çok tuhafıma gidiyor, acaba aşk değil de takıntı mı diye soruyorum kendime. Takıntı mı diye düşünmemin nedeni bana yaptığı kötülükler, eski sevgilimin bana yaptığı kötülükleri özet geçecek olursam;
Bana inanılmaz aşık gibi davrandı, dünyada en çok seni seviyorum, kimseyi böyle sevmedim sensiz ölürüm vs. Normalde bunlara inanılmazmış burayı okuya okuya öğrendim ama ben çok tecrübesiz olduğumdan ve o inanılmaz tecrübeli olduğundan, cidden çok inandırıcı yalan söylüyor, oscarlık oyuncu, bir de ağlar seviyorum derken, inanmamanız mümkün değil, ben inandım hepsine. Ben birbirimizi tanıyalım derken o evlenmek için aşırı ısrar etti, yüzüklerimizi almışken de beni aldattı, ben aldatmadım dedi ağladı zırladı inandım affettim sonrasında başka kızlar rahat bırakmadı, yalanlar vs derken dayanamadım ayrıldım. Ayrılırken en ufak bir sitemde bulunmadım, hakkımı helal ettim, iyi ayrılalım istedim tam tersi o bana sana kırgınım biz evlenecektik beni yarı yolda bıraktın dedi, dayanamayıp son kez sarıldım bana sarılmadı bile, bunu yaptığım için kendime ayrı kızgınım zaten. Çok seviyorum, sensiz yaşayamam diyen adam 1 haftada başka sevgili buldu, 3 ayda nişanlandı.
Ben beni sevdiğine çok inanmıştım, dünyanın en beyfendi en aşık adamı gibiydi benleyken hiç şüphe etmedim, seviyor ama hastalık rahat duramıyor diye düşünüyordum ayrıldığımızda, bu kadar sevmemiş olmasına inanamıyorum, eminim ki ben böyle acı çekerken o varlığımı bile unuttu, bu değersizlik hissini üzerimden atamıyorum, öncesinde de kendimi çok seven özgüvenli biriydim. Burada öyle konular okuyorum ki evli kadınlar aldatılıyor, gerçek yüzünü bu kadar kısa sürede görmüş olduğum için her gün şükrediyorum Rabbime, inanın içten şükrediyorum, derdim onunla falan olamamak değil aslında. Sanırım bana yaptığı bu kadar kötülüğe rağmen onun mutlu olup benim mutsuz olmam yaralıyor beni. Allah kimsenin yaptığını yanına bırakmaz, eninde sonunda çıkar onu da biliyorum, asla ah etmedim, sadece Allah'a havale ediyorum ama atlatamıyorum işte. Siz şimdi haklı olarak millet neler yaşıyor bu da dert mi otur şükret diyeceksiniz biliyorum ben de zaten çok utanıyorum dert yanarken ama elimde değil unutamıyorum.
Aldatılıp da unutamayan takıntı haline getiren var mı aranızda? Bu durumu aşmayı nasıl başardınız? Bazen sanki hiç aşamayacakmışım hep mutsuz olacakmışım gibi geliyor, böyle hissedip aşabilen oldu mu? İnternetten eski sevgili nasıl unutulur diye araştırırken bazı dualara denk geldim, inşirah süresi, esma ül hüsna, ayetül kürsü ve kurandaki bazı süreler okunuyor, hiç deneyip etkisini gören oldu mu acaba? Bu aciz halimden cidden çok utanıyorum, kimse ile de paylaşamıyorum, uzattıysam nolur kusuruma bakmayın.
