Desteğiniz için teşekkür ederim
Öncelikle bebeginizi gule gule büyütün. Inşallah hem size hem memlekete hayırlı bir evlat olur. Bahtı hayati güzel olur. Bu durum hem sizin hem eşiniz için çok yeni ve tecrübesiz olduğunuz bir durum. Ilk zamanlarda zaten siz lohusalığın da vermiş olduğu etkiyle farklı bir psikolojide oluyorsunuz, duygularınızı bu yüzden daha yoğun yaşıyorsunuz.
Eşiniz de o an tam olarak ne yaşadı tabii ki bilemeyiz. Korkmakta, soğumakta haklısınız ama sonra çok gönlünüzü almaya çalışmış. Belki de gerçekten siz olduğundan bi tık daha sinirli gibi algılamışta olabilirsiniz şu anki lohusalık psikolojiniz ile.
Bir sure esinizi caktirmadan gozlemlersiniz.
Bence çok fazla büyütmeyin artik. Belli ki eşiniz size ve cocuguna değer veriyor ve sizi, çocuğunu seviyor. Dilerim bundan sonra asla böyle bir şey yaşanmaz ve siz mutlu mesut hayatınıza devam edersiniz.
Desteğiniz için teşekkür ederimSes tonunu vs bilemiyoruz tabi ama gerçekten şakayla takılıyor olabilir, genelde hödük oldukları için. Lohusa halinizle mevzunun uzaması ve yalnız kalmanız tabi ki hoş olmamış, keşke alttan alabilip gönlünüzü alsaymış. Şu bir gerçek ki çocuk güzellikleriyle gelirken birçok ta sorunla geliyor, her iki tarafın alışması gereken süreçler olacak, karşı birsürü fikirleriniz olacak çocuğunuz için, o sizin yaptıklarını siz onun yaptıklarını beğenmediğiniz, biraz böyle bakmaya çalışın.
En azından şu süreçte uzatmayıp, kendinizi de duygusal boşlukta yormayın, sarılın gitsin, sonra ki ilgisini sonra takip edersiniz.
Sağlıkla büyütün yavrunuzu
belki de esin gercekten sakayla karisik konustu cocukla. bazi insanlarin cocukla konusma sekli salak salaktir.Şu dört günde evi süpürdü bulaşık makinesini halletti falan en azından bunları yapmaya çalışmış çocukla ilgilenemiyor diye. Bana da yemek getirmiş ben kendisine getirdi sandığım için yememiştim. Şimdi de ilgileniyor hem evle hem bebekle ama çok kırgınım. O dört gün benim için cehennem gibiydi
Çocuğu da kendisi gelsin alsın diye bekledim gidip de ben vermek istemedim o da benden beklemiş arap saçına döndü yani yoksa ben çocuğu sakınmıyorum onun ilgilenmediğini düşünüp üzülüyordum
Yani bence ılgılenmıyormus zatenŞu dört günde evi süpürdü bulaşık makinesini halletti falan en azından bunları yapmaya çalışmış çocukla ilgilenemiyor diye. Bana da yemek getirmiş ben kendisine getirdi sandığım için yememiştim. Şimdi de ilgileniyor hem evle hem bebekle ama çok kırgınım. O dört gün benim için cehennem gibiydi
Çocuğu da kendisi gelsin alsın diye bekledim gidip de ben vermek istemedim o da benden beklemiş arap saçına döndü yani yoksa ben çocuğu sakınmıyorum onun ilgilenmediğini düşünüp üzülüyordum
Ben de aynen böyle düşündüğüm için kahroldum ben bu adama güvenip çocuk yaptım suratına bakmıyor diye. Ara sıra odaya gelip bakıyordu uyuduğunu görünce geri gidiyordu. İsteseydi çocuğu getir diyebilirdi ama o benle konuşmadığı için bunu da söylemedi sonra da ben suçlu oldum çocuğu götürmüyorum diyeYani bence ılgılenmıyormus zaten
O benımde cocugum sen hayırdır deyıp gelirdı ozleyen onemseyen baba.
Bunun için kavga ederdi filan gerekirse.
Gelmemis ısıne gelmıs rahat etmıs
Sonra da manıpule etmıs lehine cevirmeye calısmıssandığımız kadar saf degıl erkekler.
Bunun farkında olmana Cok sevındımBen de aynen böyle düşündüğüm için kahroldum ben bu adama güvenip çocuk yaptım suratına bakmıyor diye. Ara sıra odaya gelip bakıyordu uyuduğunu görünce geri gidiyordu. İsteseydi çocuğu getir diyebilirdi ama o benle konuşmadığı için bunu da söylemedi sonra da ben suçlu oldum çocuğu götürmüyorum diye
ama kadin daha 11gün önce dogum yapmis, hormonal degisiklikler yaşanan hassas, hem mental hem fiziksel olarak yorgun ve hayatinin belki de en endiseli- stresli dönemindeBunun farkında olmana Cok sevındım
Kadın ilk ne hissediyorsa o dogrudur
Ben de aynen böyle düşündüğüm için kahroldum ben bu adama güvenip çocuk yaptım suratına bakmıyor diye. Ara sıra odaya gelip bakıyordu uyuduğunu görünce geri gidiyordu. İsteseydi çocuğu getir diyebilirdi ama o benle konuşmadığı için bunu da söylemedi sonra da ben suçlu oldum çocuğu götürmüyorum diye
Ben de bunu hazmedemedim işte. Tamam biz normalde bir şey olur küseriz konuşmayız da şu an bunun sırası mıydı. Hiç mi demedi bizim yeni çocuğumuz oldu bu kız yeni anne oldu tek başına çocuğa bakmaya çalışıyor iyi mi kötü mü yardıma ihtiyacı var mı diye. Anca geldi çocuğa baktı uyuduğunu görüp geri gitti bu kadar. Beni hiç düşünmediLohusa karısına küsen adami burda ilk defa gördüm.
Şok. Manupulatif herif. Dört gün boyunca küsmek neyin nesi?
O da öyle söyledi çok kötü durumdaymış. Ama hiç düşünemedi bizi. Egosundan gelip de kendisi konuşmadı ben bu kadar düşüncesizlik edebileceğini asla tahmin bile edemezdim ona ayrı şok oldum zaten. Nasıl böyle yapar diye içim içimi yedi mahvoldumSiz o 4 günü nasıl berbat geçirdiyseniz eşinizde kendi açısından berber geçirmiş.
Ben de bunu hazmedemedim işte. Tamam biz normalde bir şey olur küseriz konuşmayız da şu an bunun sırası mıydı. Hiç mi demedi bizim yeni çocuğumuz oldu bu kız yeni anne oldu tek başına çocuğa bakmaya çalışıyor iyi mi kötü mü yardıma ihtiyacı var mı diye. Anca geldi çocuğa baktı uyuduğunu görüp geri gitti bu kadar. Beni hiç düşünmedi
Zaten bağıra çağıra cinnetli kavga ettik bir yandan o ağladı bağırdı bir yandan ben. Sonra sakinleşince işte düzeltmeye çalıştı ama kalbim çok kırık. Biz bunları yaşamak zorunda mıydıkYerden göğe kadar haklısın.
Yerinde olsam stresimi güzel bir kavgayla atarim. Lohusalikta yaşanan malasef unutulmuyor.
Nerede, nezaman susacağını, alttan alacağını öğrensin bir zahmet.
Olmuyorsa annesinin evinde geçirsin premses lohusaliğini.
Tavız verme ve altdan alma.
Küsmeyi kendine strateji yapamaz artik. Evde sorumlusu olduğu iki insan var. Küsecekse dağlara, ağaçlara küssün.
Mesela diyelim ki çocuğa kızmadı gerçekten şakalaştı da ben yanlış anladım. Canım sıkıldı konuşmadım. O konuşmayacak pozisyonda mıydı. Gelsin söylesin yanlış anladın sonra çocuğu alsın sevsin inanayım. Dört gün yapayalnız çaresiz kaldım bu hissi nasıl aşacağımı bilmiyorum biz bunları yaşamak zorunda değildikama kadin daha 11gün önce dogum yapmis, hormonal degisiklikler yaşanan hassas, hem mental hem fiziksel olarak yorgun ve hayatinin belki de en endiseli- stresli döneminde
sence de su an cok saglikli dusunebildigi ve hislerine guvenebilecegi bir pozisyonda mi?
insan pespese iki gün uykusuz kalsa algilari kapaniyor. konu sahibi 2 haftadir uykuya hasret durumda. diger seyler de bonusu.
bundan dolayi olaylari yanlis yorumlamis olabilir
Senı cok ıyı anloyorım. Lohusalık ılk annelık hormonlar ve bır bebek ıle zor surecler gecııryorsun. Ama bıde soyle dusun. Babada da hormon degsıımı oluyor oda zor surecten gecıyor. Ilk kez baba olmus ve yenıdogan bebekte anneye xaha cok muhtac oldugu için oda adapte olamıyor. Erkkler bzıım kadar hassas ve ınce fikirli degıl. Konuşarak cozemeyecegınız bırsey yok aslında ortada15 gün önce doğum yaptım.
Eşim öğretmen. Çocukları çok sever iletişimi iyidir. Memlekete gittiğimizde yeğenlerim beni değil onu görmek ister.
İyi bir baba olacağına güvenerek ve evliliğimde de mutlu olduğum için planlı şekilde hamile kaldım.
Birkaç gün önce ben bir şeyler yiyeceğim için bebeğe mama yedirmesini istedim. Bebek ağlıyordu ellerini de yüzüne götürüyordu. Bir süre yediremedi sonra kızgın şekilde konuşmaya başladı çocukla. Sana şöyle yaparım böyle yaparım, şu yumruğunu vururum gibisinden. Ve ben şok oldum. Bırak ben yediririm ne biçim konuşuyorsun çocukla dedim, hayır ben şakalaşıyorum diyip vermedi çocuğu. Sonra da severek güzel konuşarak yedirmeye çalıştı. Ama ben o kadar etkilendim ki gece kâbus bile gördüm bu yüzden. Ses tonu çok kötüydü basbayağı kızıyordu çocuğa.
Bu olaydan sonra o bana tavır aldı ben ona tavır aldım ve konuşmayı bıraktık. Bebeğim zor bi çocuk saatlerce emmek istiyor bırakmıyor beni. Çok yorucu bir süreç geçiriyorum ve kocam yüzüme bakmıyor benimle konuşmuyor. Ben sıkıntılı zamanlarımı ona sarılarak atlatan bi insanım ve beni böyle bir süreçte yapayalnız bıraktı. Ben çocuğumuz olunca mutlu bi aile oluruz sanmıştım çok hevesliydim. Geldiğimiz noktayı düşünüp düşünüp ağladım.
En son dayanamadım ağır bi mesaj attım buna. Geldi kapıya dayandı aç kapıyı diye. Açmadım. Beni suçlamaya başladı. Bu kadar saçma bir şey yüzünden ona tavır almışım, onun çocuğa zarar verebileceğini nasıl düşünürmüşüm. 15 günlük babayım çocuğuma hasret kaldım diyip ağlamaya başladı. Her geldiğinde bebek ya emiyormuş ya uyuyormuş, uyanıkken ben ona çocuğu götürmeliymişim ama götürmemişim. Kendimi o odaya kapatmışım (ilk kez mesaj attım diye kapıyı kitledim yoksa kapı hep açıktı) benim yüzümden çocuğuyla ilgilenememiş. Ben çocuğa olan tavrını söylediğimde kriz geçirdi sen kocanı hiç mi tanımadın nasıl bunu düşünürsün diye.
Sonunda odaya geldiğinde sakindi. Yanlış anlaşılmalar olmuş düzeltelim dedi. Ben de beni yapayalnız bıraktığını söyledim. Sarılmaya çalıştı izin vermedim. Bebeği sevdi ben sana zarar verebilir miyim dedi. Benim ağrıma giden bu oldu ben başka çocukları bile bu kadar sever ilgilenirken sen nasıl benim kendi çocuğuma zarar verebileceğimi düşünürsün diyip yine ağladı.
Ben yeni anne oldum hiç mi bu kız ne haldedir diye düşünmedin dedim o kısımları düşünememişim dedi özür diledi. Bir tek emzirmeyi yapamam geri kalan her şeyiyle ben ilgilenirim dedi. şimdi çocuk hep kucağında bana da sarılmaya çalışıyor ben istemiyorum. Dört günde hissettiklerimi aşamıyorum. O yapayalnızlık bebekle bir başıma çaresiz kalmışlığımı düşündükçe içim soğumuyor. Ben birlikte çocuğumuzu severiz bakarız sanmıştım. Sanki baba ölmüş de ben bir başıma kalmışım gibi bir ortam oldu dört gün. Eşimin yanımda olmadığını düşünüp sürekli ağladım. Ne düzgün yemek yiyebildim ne duş alabildim ben çocuğa bakmaktan. Şimdi iyi olsa da bana o dört günü yaşattığı için affedemiyorum onu. Hayat boyu unutamayacakmışım gibi hissediyorum ve muhtemelen bir gün boşanma kararı alırsam en başta aklıma gelecek şey o dört gün yaşadıklarım hissettiklerim olacak. Dış gözden fikirlerinizi almak istiyorum ben abartıyor muyum bu durumu? Lütfen kırıcı yorum yapmayın zaten bitik haldeyim
Eğitim fakültesi mezunu ve pedagojik eğitim almış birisinin ,şaka yolu bile olsa ki söylediğinize göre şaka olarak durmuyormuş, çok ilginç bir durum ... Umarım öğrencileri ile de bu şekilde iletişim kurmuyordur.Ama ebeveynlik zor bir yoldur tanışması, alışması , süresi uzun ve meşakkatlidir.İlerleyen yıllarda hem sinirle hem gülerek anımsayacağınız olaylar için boşanmayı düşünmeyin derim15 gün önce doğum yaptım.
Eşim öğretmen. Çocukları çok sever iletişimi iyidir. Memlekete gittiğimizde yeğenlerim beni değil onu görmek ister.
İyi bir baba olacağına güvenerek ve evliliğimde de mutlu olduğum için planlı şekilde hamile kaldım.
Birkaç gün önce ben bir şeyler yiyeceğim için bebeğe mama yedirmesini istedim. Bebek ağlıyordu ellerini de yüzüne götürüyordu. Bir süre yediremedi sonra kızgın şekilde konuşmaya başladı çocukla. Sana şöyle yaparım böyle yaparım, şu yumruğunu vururum gibisinden. Ve ben şok oldum. Bırak ben yediririm ne biçim konuşuyorsun çocukla dedim, hayır ben şakalaşıyorum diyip vermedi çocuğu. Sonra da severek güzel konuşarak yedirmeye çalıştı. Ama ben o kadar etkilendim ki gece kâbus bile gördüm bu yüzden. Ses tonu çok kötüydü basbayağı kızıyordu çocuğa.
Bu olaydan sonra o bana tavır aldı ben ona tavır aldım ve konuşmayı bıraktık. Bebeğim zor bi çocuk saatlerce emmek istiyor bırakmıyor beni. Çok yorucu bir süreç geçiriyorum ve kocam yüzüme bakmıyor benimle konuşmuyor. Ben sıkıntılı zamanlarımı ona sarılarak atlatan bi insanım ve beni böyle bir süreçte yapayalnız bıraktı. Ben çocuğumuz olunca mutlu bi aile oluruz sanmıştım çok hevesliydim. Geldiğimiz noktayı düşünüp düşünüp ağladım.
En son dayanamadım ağır bi mesaj attım buna. Geldi kapıya dayandı aç kapıyı diye. Açmadım. Beni suçlamaya başladı. Bu kadar saçma bir şey yüzünden ona tavır almışım, onun çocuğa zarar verebileceğini nasıl düşünürmüşüm. 15 günlük babayım çocuğuma hasret kaldım diyip ağlamaya başladı. Her geldiğinde bebek ya emiyormuş ya uyuyormuş, uyanıkken ben ona çocuğu götürmeliymişim ama götürmemişim. Kendimi o odaya kapatmışım (ilk kez mesaj attım diye kapıyı kitledim yoksa kapı hep açıktı) benim yüzümden çocuğuyla ilgilenememiş. Ben çocuğa olan tavrını söylediğimde kriz geçirdi sen kocanı hiç mi tanımadın nasıl bunu düşünürsün diye.
Sonunda odaya geldiğinde sakindi. Yanlış anlaşılmalar olmuş düzeltelim dedi. Ben de beni yapayalnız bıraktığını söyledim. Sarılmaya çalıştı izin vermedim. Bebeği sevdi ben sana zarar verebilir miyim dedi. Benim ağrıma giden bu oldu ben başka çocukları bile bu kadar sever ilgilenirken sen nasıl benim kendi çocuğuma zarar verebileceğimi düşünürsün diyip yine ağladı.
Ben yeni anne oldum hiç mi bu kız ne haldedir diye düşünmedin dedim o kısımları düşünememişim dedi özür diledi. Bir tek emzirmeyi yapamam geri kalan her şeyiyle ben ilgilenirim dedi. şimdi çocuk hep kucağında bana da sarılmaya çalışıyor ben istemiyorum. Dört günde hissettiklerimi aşamıyorum. O yapayalnızlık bebekle bir başıma çaresiz kalmışlığımı düşündükçe içim soğumuyor. Ben birlikte çocuğumuzu severiz bakarız sanmıştım. Sanki baba ölmüş de ben bir başıma kalmışım gibi bir ortam oldu dört gün. Eşimin yanımda olmadığını düşünüp sürekli ağladım. Ne düzgün yemek yiyebildim ne duş alabildim ben çocuğa bakmaktan. Şimdi iyi olsa da bana o dört günü yaşattığı için affedemiyorum onu. Hayat boyu unutamayacakmışım gibi hissediyorum ve muhtemelen bir gün boşanma kararı alırsam en başta aklıma gelecek şey o dört gün yaşadıklarım hissettiklerim olacak. Dış gözden fikirlerinizi almak istiyorum ben abartıyor muyum bu durumu? Lütfen kırıcı yorum yapmayın zaten bitik haldeyim
Tipik doğuran anadan daha lohusa olan koca problemi. Canım babalık duygusu bunlara itekleme geri bildirim ve kaos ile yükleniyor. İyi yapmışsın silkelenir kendine gelir.15 gün önce doğum yaptım.
Eşim öğretmen. Çocukları çok sever iletişimi iyidir. Memlekete gittiğimizde yeğenlerim beni değil onu görmek ister.
İyi bir baba olacağına güvenerek ve evliliğimde de mutlu olduğum için planlı şekilde hamile kaldım.
Birkaç gün önce ben bir şeyler yiyeceğim için bebeğe mama yedirmesini istedim. Bebek ağlıyordu ellerini de yüzüne götürüyordu. Bir süre yediremedi sonra kızgın şekilde konuşmaya başladı çocukla. Sana şöyle yaparım böyle yaparım, şu yumruğunu vururum gibisinden. Ve ben şok oldum. Bırak ben yediririm ne biçim konuşuyorsun çocukla dedim, hayır ben şakalaşıyorum diyip vermedi çocuğu. Sonra da severek güzel konuşarak yedirmeye çalıştı. Ama ben o kadar etkilendim ki gece kâbus bile gördüm bu yüzden. Ses tonu çok kötüydü basbayağı kızıyordu çocuğa.
Bu olaydan sonra o bana tavır aldı ben ona tavır aldım ve konuşmayı bıraktık. Bebeğim zor bi çocuk saatlerce emmek istiyor bırakmıyor beni. Çok yorucu bir süreç geçiriyorum ve kocam yüzüme bakmıyor benimle konuşmuyor. Ben sıkıntılı zamanlarımı ona sarılarak atlatan bi insanım ve beni böyle bir süreçte yapayalnız bıraktı. Ben çocuğumuz olunca mutlu bi aile oluruz sanmıştım çok hevesliydim. Geldiğimiz noktayı düşünüp düşünüp ağladım.
En son dayanamadım ağır bi mesaj attım buna. Geldi kapıya dayandı aç kapıyı diye. Açmadım. Beni suçlamaya başladı. Bu kadar saçma bir şey yüzünden ona tavır almışım, onun çocuğa zarar verebileceğini nasıl düşünürmüşüm. 15 günlük babayım çocuğuma hasret kaldım diyip ağlamaya başladı. Her geldiğinde bebek ya emiyormuş ya uyuyormuş, uyanıkken ben ona çocuğu götürmeliymişim ama götürmemişim. Kendimi o odaya kapatmışım (ilk kez mesaj attım diye kapıyı kitledim yoksa kapı hep açıktı) benim yüzümden çocuğuyla ilgilenememiş. Ben çocuğa olan tavrını söylediğimde kriz geçirdi sen kocanı hiç mi tanımadın nasıl bunu düşünürsün diye.
Sonunda odaya geldiğinde sakindi. Yanlış anlaşılmalar olmuş düzeltelim dedi. Ben de beni yapayalnız bıraktığını söyledim. Sarılmaya çalıştı izin vermedim. Bebeği sevdi ben sana zarar verebilir miyim dedi. Benim ağrıma giden bu oldu ben başka çocukları bile bu kadar sever ilgilenirken sen nasıl benim kendi çocuğuma zarar verebileceğimi düşünürsün diyip yine ağladı.
Ben yeni anne oldum hiç mi bu kız ne haldedir diye düşünmedin dedim o kısımları düşünememişim dedi özür diledi. Bir tek emzirmeyi yapamam geri kalan her şeyiyle ben ilgilenirim dedi. şimdi çocuk hep kucağında bana da sarılmaya çalışıyor ben istemiyorum. Dört günde hissettiklerimi aşamıyorum. O yapayalnızlık bebekle bir başıma çaresiz kalmışlığımı düşündükçe içim soğumuyor. Ben birlikte çocuğumuzu severiz bakarız sanmıştım. Sanki baba ölmüş de ben bir başıma kalmışım gibi bir ortam oldu dört gün. Eşimin yanımda olmadığını düşünüp sürekli ağladım. Ne düzgün yemek yiyebildim ne duş alabildim ben çocuğa bakmaktan. Şimdi iyi olsa da bana o dört günü yaşattığı için affedemiyorum onu. Hayat boyu unutamayacakmışım gibi hissediyorum ve muhtemelen bir gün boşanma kararı alırsam en başta aklıma gelecek şey o dört gün yaşadıklarım hissettiklerim olacak. Dış gözden fikirlerinizi almak istiyorum ben abartıyor muyum bu durumu? Lütfen kırıcı yorum yapmayın zaten bitik haldeyim
Hormonlar zirve, sakin kalmaya çalış.Ciddi ciddi boşanmayı düşündüm o hale geldim. Babamlar memlekette değil arayıp soracaktım ne zaman varacaksınız ben de geliyorum diye. Umarım zamanla abarttığımı fark ederim
Öğrencileriyle de şakalaşıyor ama böyle değil. Bu baba oğul şakalaşmasıymış. Bebek ne anlayacaksa.Eğitim fakültesi mezunu ve pedagojik eğitim almış birisinin ,şaka yolu bile olsa ki söylediğinize göre şaka olarak durmuyormuş, çok ilginç bir durum ... Umarım öğrencileri ile de bu şekilde iletişim kurmuyordur.Ama ebeveynlik zor bir yoldur tanışması, alışması , süresi uzun ve meşakkatlidir.İlerleyen yıllarda hem sinirle hem gülerek anımsayacağınız olaylar için boşanmayı düşünmeyin derim