40 derece ateş mi daha kötü ailem mi bilemedim.

idrakyollariiltihabi .!.:

Gerçekten inanmıyorlar. Hayret edilecek bir durum ama inanmıyorlar. Eşimin ailesi derecedeki 40 yazısını görene dek inanmadılar mesela. Hatta gördükten sonra bile görümcem "e normalde senin şu an baylman lazım ayaktasın" dedi. İnatla inanmamaya devam ediyor duruma şahit olmasına rağmen. Gidip gelip "telefonla konuşuyorsun iyisin sanırım" diyor. Lan hastayım işte ne yapmam lazım sürünmem, ağlamam, inlemem mi lazım bilmiyorum ki.

Evet kolay kolay yatmam ben. Hani devasa böbrek taşlarının ağrısıyla kıvranırken, kıpkırmızı kan işeyip en nihayetinde ameliyat olurken bile yatmadım. Doğumdan yürüyerek çıkıp iki saat sonra dolaşmaya başladım. O kadar alışmış ki insanlar ayakta durmama inanmıyorlar.

İyi de aksi olması gerekmiyor mu? Bak bu kadın kolay kolay hastayım demez yatmaz. Bunu diyorsa demek ki gerçekten hasta demeleri gerekmez mi?

Genişletmek için tıkla...

Demiyorlar işte

Üzülme ne olur

Zaten kimseye muhtaç olmadığın için güçlüsün

tosia .!.:

Bu kadar yalnızlığı benim aklım almıyor.
Kuzenleriniz gelecekmiş, sağolsunlar. Ama kim annenin yerini tutabilir ki?
Bebeğim doğduktan 40 gün sonra annem ölünce, ben bebeğimi taşımaktan bileğimi sakatlayıp atel takılınca hüngür hüngür ağladım anne neredesin diye.
Biliyordum ki çünkü annem yaşasaydı iki eli kanda olsa gelirdi.

Var olan annenin yokluğu ne kadar acı kim bilir, çok çok üzgünüm. Keşke elden birşey gelse.

Onlar yaşadıkları sürece -ki Allah uzun ömür versin yine de, siz ummaya, onlar muhtemelen yapmamaya devam edecekler. Eski konularınızı da okumuştum, o zaman da çok üzülmüştüm.

İnsanın yarası ailesi olunca, hele de bir kadının yarası annesi olunca hiçbir zaman yara bandı tutmuyor, kabuk bağlamıyor orası.

Tek söyleyeceğim şey yavrunuza sarılın, ondan güç alın. Çok çok geçmiş olsun.

Genişletmek için tıkla...

Başınız sağolsun. Ne güzel yokluğunu derinden hissettiren bir annenin varmış.

Ben doğumdan bir hafta önce annemi çağırdım yanıma. Geldi sağolsun. Her gün söylendi. Doğur artık, ben çok sıkıldım bunaldım bilmem ne diye. Erkenden çağırdın beni daha varmış doğuma dedi ki son hafta çağırmıştım çok fazla ödem oluştuğu ve hareket etmekte zorlandığım için çağırdım.

Bir gece mutfağın camına dayanıp ağlayarak "Allahım ne olur bu gece gelsin bebeğim de kimseye minnet etmeyeyim" diye dua ettim. Ömrümde ettiğim en içten duaydı sanırım. Beş adım attım ve suyum geldi :)

Hastanede doğumdan çıkıp yatağa geçtiğimde annem bir şeylere kızmış garip garip söyleniyordu. Kayınvalidemin bir hareketine takılmış... Doktor geldi istersen bir gece istirahat et dedi kabul etmedim. Eve gitmek ve annemin beni sokacağı stresten kurtulmak istiyordum. İki aile yan yana kalmasın istiyordum. Doğumdan bir saat sonra ayağa kalkıp eve geldim. Kardeşlerim doğuma gelmedi. Ayıpmış :) ancak yeğenlerimin doğumuna gittiler o ayıp değildi.

Bir gün sonra babam ve kardeşlerim geldiler eve. Bu arada hiç oturmadım, dinlenmedim. Şişmeye devam ediyordum. Öyle ki artık terlik bile ayağıma olmuyordu. Oğlumun sarılığı abo uyuşmazlığı sebebiyle 18e çıktı. Babam ısrarla bir şey yok geçer geçer diye hastaneye gitmemmizi engelliyordu. Eşimin abisi oğlumu görünce siz deli misiniz çocuk sapsarı hadi hastaneye dedi ve çıktık. Hala kendime kızarım babamı dinlediğim için. Kendisi laborant ya, bilir sandım.

Hiç uyumadan ve dinlenmeden iki gün boyunca hastanede oğlumun başında bekledim. Vajinal dikişler o kadar zorladı ki beni bir ara baygınlık geçirdim. Annem hastaneye gelmedi. Benim evimde bana yemek hazırlıyordu. Yemek mühim çünkü. Kardeşlerim ve babam da gelmedi.

Hastaneden çıktık şükür oğlum fototerapi sonrası düzeldi kan değişimine gerek kalmadı. Annem birkaç gün yanımda kaldı ve gitmesini istedim. Gitmesi daha hayırlıydı. Eşime ve bana laf sokmaları beni strese sokuyordu. Sütüm kesilsin istemedim. Bir haftalık tazecik anneyken tek başıma desteksiz büyüttüm oğlumu şükür. Kimseden yardım istemedim onlar da teklif etmedi zaten.

Şimdi ben güçlü durmaya çalıştığım için mi suçluyum, yoksa onlar beni güçlü olmak zorunda bıraktıkları için mi suçlu? Haykırmak mı gerekiyordu bana yardım edin diye.

Yok, benim ömrüm yettiği sürece oğluma annelik yapacağım. 40 derece ateşle sürünerek yaptığım anneliği, yine yaparım. Sadece ateş biraz duygusallaştırdı sanırım :) bu da geçer.

Feslegen Kokulu Nane .!.:

Farzet ki yaşadığın şehirde hiçbir yakının yok. En yakın mesafe 1500 km. O zaman kimseyi beklemiyorsun. Duygusallaşmıyorsun. Mecburen kendi göbeğini kendin kesiyorsun.

Ben şu an tam da anlattığım durumdayım. Ana yok baba yok. Bekleyeceğim kimse yok. O yüzden hiç duygusallaşmıyorum. Evladımı da iki üç gün göndermem okula. Benimle beraber evde durur. Yapacak birşey yok

Genişletmek için tıkla...

Aslında ilk gün göndermedim okula. Ama baktım ki çocuğum aç kalıyor. Yemek ısıtırken bile ellerim titriyor. En azından okulda yemek yer ilginenen birileri olur diye göndermek istedim. Daha çok küçük ben baygın vaziyette yatarken tek Kalamaz ki.

idrakyollariiltihabi .!.:

Başınız sağolsun. Ne güzel yokluğunu derinden hissettiren bir annenin varmış.

Ben doğumdan bir hafta önce annemi çağırdım yanıma. Geldi sağolsun. Her gün söylendi. Doğur artık, ben çok sıkıldım bunaldım bilmem ne diye. Erkenden çağırdın beni daha varmış doğuma dedi ki son hafta çağırmıştım çok fazla ödem oluştuğu ve hareket etmekte zorlandığım için çağırdım.

Bir gece mutfağın camına dayanıp ağlayarak "Allahım ne olur bu gece gelsin bebeğim de kimseye minnet etmeyeyim" diye dua ettim. Ömrümde ettiğim en içten duaydı sanırım. Beş adım attım ve suyum geldi :)

Hastanede doğumdan çıkıp yatağa geçtiğimde annem bir şeylere kızmış garip garip söyleniyordu. Kayınvalidemin bir hareketine takılmış... Doktor geldi istersen bir gece istirahat et dedi kabul etmedim. Eve gitmek ve annemin beni sokacağı stresten kurtulmak istiyordum. İki aile yan yana kalmasın istiyordum. Doğumdan bir saat sonra ayağa kalkıp eve geldim. Kardeşlerim doğuma gelmedi. Ayıpmış :) ancak yeğenlerimin doğumuna gittiler o ayıp değildi.

Bir gün sonra babam ve kardeşlerim geldiler eve. Bu arada hiç oturmadım, dinlenmedim. Şişmeye devam ediyordum. Öyle ki artık terlik bile ayağıma olmuyordu. Oğlumun sarılığı abo uyuşmazlığı sebebiyle 18e çıktı. Babam ısrarla bir şey yok geçer geçer diye hastaneye gitmemmizi engelliyordu. Eşimin abisi oğlumu görünce siz deli misiniz çocuk sapsarı hadi hastaneye dedi ve çıktık. Hala kendime kızarım babamı dinlediğim için. Kendisi laborant ya, bilir sandım.

Hiç uyumadan ve dinlenmeden iki gün boyunca hastanede oğlumun başında bekledim. Vajinal dikişler o kadar zorladı ki beni bir ara baygınlık geçirdim. Annem hastaneye gelmedi. Benim evimde bana yemek hazırlıyordu. Yemek mühim çünkü. Kardeşlerim ve babam da gelmedi.

Hastaneden çıktık şükür oğlum fototerapi sonrası düzeldi kan değişimine gerek kalmadı. Annem birkaç gün yanımda kaldı ve gitmesini istedim. Gitmesi daha hayırlıydı. Eşime ve bana laf sokmaları beni strese sokuyordu. Sütüm kesilsin istemedim. Bir haftalık tazecik anneyken tek başıma desteksiz büyüttüm oğlumu şükür. Kimseden yardım istemedim onlar da teklif etmedi zaten.

Şimdi ben güçlü durmaya çalıştığım için mi suçluyum, yoksa onlar beni güçlü olmak zorunda bıraktıkları için mi suçlu? Haykırmak mı gerekiyordu bana yardım edin diye.

Yok, benim ömrüm yettiği sürece oğluma annelik yapacağım. 40 derece ateşle sürünerek yaptığım anneliği, yine yaparım. Sadece ateş biraz duygusallaştırdı sanırım :) bu da geçer.

Genişletmek için tıkla...

Çok üzgünüm, diyecek birşey bulamıyorum. hemen iyileşin inşallah.

deepsimply .!.:

Geçmiş olsun ,ağrıdan acıdan hastanede ağladığımı biliyorum ki canım hiç tatlı değildir ,Bir ara bende böyle oluyordum ,senede 1 olunca sorun yok bol su ,meyve suyu c vitamini alın ateş 40 dereceye gelince kalp kapakçığını bozuyor ,onca ilaç vs böbreği doktorun demek istedipi bu ,
Benim en son 2 ayda bir şişmeye başladı bademciğimi aldılar bitirdik,
Korkmayın siz yılda 1 bişi olmaz ,ailenizide aramayın uzak kalsınlar

Genişletmek için tıkla...

Çok teşekkürler evet şükür senede bir oluyor sadece. Daha fazla olsa mahvolurum zaten. Düzelecek ise alsınlar bademciği yahu.

Çok geçmiş olsun idrakcim Insaallah hemencecik iyilesirsin.

Eşinizle birbirinize sarılmışsınız bu çok güzel bir gelişme değil mi mutlu oldum adınıza.

Yabanelma .!.:

Yavrum ya maşallah, çocuklardaki merhamet çoğu yetişkinde yok maalesef dediğiniz gibi.

40 derece ateş ve ailenin tavrının dışında bu hastalıkta eşinizle aranızdaki buzları eritmeye vesile olur umarım yazmadan geçemeyeceğim İşte sorun yaşamasına rağmen destek olmaya çalışmış size ne güzel.

Genişletmek için tıkla...

Hastalık konusunda çok hassastır eşim. Ne kadar kavgalı olursak olalım destek olur. O konuda hakkını yiyemem. Bu kez anladım ki asıl tutunmam gereken aile, çekirdek ailem. Kendi ailemin travmaları ile çekirdek ailemi yok yere yıkıyorum.

idrakyollariiltihabi .!.:

Hastalık konusunda çok hassastır eşim. Ne kadar kavgalı olursak olalım destek olur. O konuda hakkını yiyemem. Bu kez anladım ki asıl tutunmam gereken aile, çekirdek ailem. Kendi ailemin travmaları ile çekirdek ailemi yok yere yıkıyorum.

Genişletmek için tıkla...

Ben bunu bütün konularınızda seziyorum. Sizin bir türlü mutluluğa adım atamayışınız kendi ailenizdeki travmalar sebebiyle bence.
Bence siz boşanmamalısınız. Birbirinize tutunmalısınız. Eminim siz bir adım gitseniz eşiniz 10 adım gelir.

Allah acil şifalar versin.
Ben de bazen korkuyorum acaba çocuklar yetişkin olunca değersizleşiyor mu diye?
Biz de mi böyle olacağız?

Ben de 40 yaşımdan sonra aileme rest çektim. Hala canım sıkılıyor ama beklenti olmayınca hayal kırıklığı da olmuyor.

Allah şifa versin inşallah, insan bazen ailesinden tuhaf tepkiler alabiliyor. Ya da böyle saçma alinganliklar, aramamalar, ama işte insanın ailesi. Büyükleri. Sonradan insan, affediveriyor herşeyi. Arkadaşın olsa silersin, uzaklasirsin ama aile de çok zor. Inşallah Allah onlara da anlayış verir. Siz de inşallah biran önce iyileşir, şifa bulursunuz .

idrakyollariiltihabi .!.:

Halam aradı annene haber vermedim şimdi üzülür çocukları bırakıp gelmezse, panikler dedi. Hee öyledir dedim ben de. Annem kendini dünyanın en zayıf en hassas insanı olarak tanıttığı için mühim olan onun sağlığıdır. Aman o panikleyip bayılmasın. Çok da panikler ya benim hastalığıma.

Kardeşim 25 yaşında. Böyle bir şaka yapmayacağımı bilir. Gayet idrak etmiştir ciddi olduğumu ki, yazıda da dalga geçtiğim şaka yaptığım tek bir cümle dahi yok. Önemsememiş işte. Dün gece 1de abim aramış ben uyuyordum. Bu sabah geri aradım açmadı. Bir daha da aramadı zaten :)

Haberlerinin olmadığını sanmıyorum. Otu boku sorun edip saatlerce üzerine konuşan, saçma sapan mevzuları uzattıkça uzatan insanlar bunu mu duymayıp öğrenmeyecek.

Eşim benim hastanede üzülüp ağladığımı görünce "üzülme ben yanındayım" dedi sadece. O müdahil olmak istemez aile mevzularına. Beni kırmamak için. O yüzden aramadı kimseyi. Destek oluyor kendisi sağolsun elinden geldiğince. Öğlen işten çıkıp lahmacun alıp getiriyor. Akşam gelip yemek ısıtıyor falan. Temizliği beceremiyor o yüzden evi bok götürüyor şu anda :)

Genişletmek için tıkla...

Elbette bir gün arayacaklar. Durum buysa, sanırım ben de o zaman o telefonları cevapsız bırakırdım. En az 1-2 ay ne bana ne eşime ulaşamazlardı. Belki bişey dank eder azıcık. Bahanelerle geldiklerinde, telefona cevap verme. Çalsın dursun ama açma. Vicdanlarını rahatlatacak fırsat bulamasınlar.

idrakyollariiltihabi .!.:

Hastalık konusunda çok hassastır eşim. Ne kadar kavgalı olursak olalım destek olur. O konuda hakkını yiyemem. Bu kez anladım ki asıl tutunmam gereken aile, çekirdek ailem. Kendi ailemin travmaları ile çekirdek ailemi yok yere yıkıyorum.

Genişletmek için tıkla...

Bence buna farkına varmanız bile çok iyi ..inşallah tez zamanda iyileşirsiniz ve ailenizin size yaşattığı travmalardan kurtulmak için tedavi olursunuz,çünkü bence evliliğiniz de ancak o zaman kurtulacak..Sanırım bu durumun tıpta bir adı vardı ama aklıma gelmedi,belki bilen arkadaşlar yazar..Tekrar çok geçmiş olsun

çok geçmiş olsun size.ilerde asla öyle bir anne olmazsınız hassas bir insansınız yazdıklarınızdan onu anladım.ben de anlamıyorum bu aileler nasıl böyle vurdumduymaz oluyor..birde kendileri hasta olunca yardım beklerler hangi yüzle beklerlerse..benimkiler de sizinkiler kadar olmasa da çok rahatlar merak etmezler.ama özellikle evlenirken eşimi çok istemediler ondan böyleyiz diye düşünüyorum. acaba sizde de geçmişte bişey yasandı mı da böyle oldular?bu halde sizi üzmek istemiyprum ama bu durumun gerçekten mantıklı bir açıklaması yok mu..siz inadına oğluna düşkün ilgili olun gerisi boş.yalnız değilsiniz oğlunuz var çok sükür

Şu aile takıntından bi kurtulamadim idrak bu yüzden de hiç mutlu olamiyorsun ya bırak istemiyorlar demek gelmiyor içlerinden bende babama karşı birsey hissetmiyorum birşey olsa gene ben gidiyorum ediyorum ama ondan birşey beklemiyorum mümkünse benden uzak olsun çok daha mutluyum.
Sadece baba benim için ne yokluğunu ariyorum ne özluyorum. Senin ailen zaten var birde oğlun var hala ne bekliyorsun zorla değil ya bırak valla ben bu takıntına anlam veremiyorum

Şu değersizlik hissi varya, 40 derece ateşe bile bana mısın der. Ruhen çökertir insanı ki, ruhu çökenin kafası da kalkmaz. Bunun tek ilacı da sıfır beklenti.
Her işini tek başına yapan, üstesinden gelen, ağlamayana meme verende olmaz zaten. Aman boşver olmasınlar, duygusala bağlama kendini. Hem insanlar ve tutumları değişmeyecek, hem olan sana olacak. Kalan sağlar bizimdir de, yürü yolunu.
Bir gün oğlun büyüyecek, kendi hayatını arşınlamaya başlayacak. Sende o gün özgürlüğünü ve yaşadıklarından aldığın dersle kendi keyfinin kahyası olacaksın. Ne eyvallahın olacak, ne beklentin, ne de ödenmesi gereken borcun. Önce kafanı özgürleştir, gerisi çorap söküğü.

Çok geçmiş olsun, bir an önce sapa sağlam, dipçik gibi olman dileğiyle.

En dip not: Yazdıklarından anladığım kadarıyla eşin zor gün sınavını geçmiş, bir yeşil ışık yak şu adama.

idrakyollariiltihabi .!.:

Aslında ilk gün göndermedim okula. Ama baktım ki çocuğum aç kalıyor. Yemek ısıtırken bile ellerim titriyor. En azından okulda yemek yer ilginenen birileri olur diye göndermek istedim. Daha çok küçük ben baygın vaziyette yatarken tek Kalamaz ki.

Genişletmek için tıkla...

Kalır kalır merak etme.
Geçen sene ayağım kırıldı. 4 yaşındaydı o zaman. Ayagi kalkmam yasak. Bana kızım baktı inanabiliyor musun?

Bir an önce iyileş. Rabbim kimseyi kimseye muhtaç etmesin

idrakyollariiltihabi .!.:

Başınız sağolsun. Ne güzel yokluğunu derinden hissettiren bir annenin varmış.

Ben doğumdan bir hafta önce annemi çağırdım yanıma. Geldi sağolsun. Her gün söylendi. Doğur artık, ben çok sıkıldım bunaldım bilmem ne diye. Erkenden çağırdın beni daha varmış doğuma dedi ki son hafta çağırmıştım çok fazla ödem oluştuğu ve hareket etmekte zorlandığım için çağırdım.

Bir gece mutfağın camına dayanıp ağlayarak "Allahım ne olur bu gece gelsin bebeğim de kimseye minnet etmeyeyim" diye dua ettim. Ömrümde ettiğim en içten duaydı sanırım. Beş adım attım ve suyum geldi :)

Hastanede doğumdan çıkıp yatağa geçtiğimde annem bir şeylere kızmış garip garip söyleniyordu. Kayınvalidemin bir hareketine takılmış... Doktor geldi istersen bir gece istirahat et dedi kabul etmedim. Eve gitmek ve annemin beni sokacağı stresten kurtulmak istiyordum. İki aile yan yana kalmasın istiyordum. Doğumdan bir saat sonra ayağa kalkıp eve geldim. Kardeşlerim doğuma gelmedi. Ayıpmış :) ancak yeğenlerimin doğumuna gittiler o ayıp değildi.

Bir gün sonra babam ve kardeşlerim geldiler eve. Bu arada hiç oturmadım, dinlenmedim. Şişmeye devam ediyordum. Öyle ki artık terlik bile ayağıma olmuyordu. Oğlumun sarılığı abo uyuşmazlığı sebebiyle 18e çıktı. Babam ısrarla bir şey yok geçer geçer diye hastaneye gitmemmizi engelliyordu. Eşimin abisi oğlumu görünce siz deli misiniz çocuk sapsarı hadi hastaneye dedi ve çıktık. Hala kendime kızarım babamı dinlediğim için. Kendisi laborant ya, bilir sandım.

Hiç uyumadan ve dinlenmeden iki gün boyunca hastanede oğlumun başında bekledim. Vajinal dikişler o kadar zorladı ki beni bir ara baygınlık geçirdim. Annem hastaneye gelmedi. Benim evimde bana yemek hazırlıyordu. Yemek mühim çünkü. Kardeşlerim ve babam da gelmedi.

Hastaneden çıktık şükür oğlum fototerapi sonrası düzeldi kan değişimine gerek kalmadı. Annem birkaç gün yanımda kaldı ve gitmesini istedim. Gitmesi daha hayırlıydı. Eşime ve bana laf sokmaları beni strese sokuyordu. Sütüm kesilsin istemedim. Bir haftalık tazecik anneyken tek başıma desteksiz büyüttüm oğlumu şükür. Kimseden yardım istemedim onlar da teklif etmedi zaten.

Şimdi ben güçlü durmaya çalıştığım için mi suçluyum, yoksa onlar beni güçlü olmak zorunda bıraktıkları için mi suçlu? Haykırmak mı gerekiyordu bana yardım edin diye.

Yok, benim ömrüm yettiği sürece oğluma annelik yapacağım. 40 derece ateşle sürünerek yaptığım anneliği, yine yaparım. Sadece ateş biraz duygusallaştırdı sanırım :) bu da geçer.

Genişletmek için tıkla...

ayıp valla aileyi gectim bir anne nasıl böyle olur aklım almıyor..kızım bu anlattığınız durumda olsa bir an yanından ayrılmam gözünün içine bakarım iki elim kanda olsa gelirim.. Allah sabır versin siz güçlüsünüz

neutral .!.:

Şu değersizlik hissi varya, 40 derece ateşe bile bana mısın der. Ruhen çökertir insanı ki, ruhu çökenin kafası da kalkmaz. Bunun tek ilacı da sıfır beklenti.
Her işini tek başına yapan, üstesinden gelen, ağlamayana meme verende olmaz zaten. Aman boşver olmasınlar, duygusala bağlama kendini. Hem insanlar ve tutumları değişmeyecek, hem olan sana olacak. Kalan sağlar bizimdir de, yürü yolunu.
Bir gün oğlun büyüyecek, kendi hayatını arşınlamaya başlayacak. Sende o gün özgürlüğünü ve yaşadıklarından aldığın dersle kendi keyfinin kahyası olacaksın. Ne eyvallahın olacak, ne beklentin, ne de ödenmesi gereken borcun. Önce kafanı özgürleştir, gerisi çorap söküğü.

Çok geçmiş olsun, bir an önce sapa sağlam, dipçik gibi olman dileğiyle.

En dip not: Yazdıklarından anladığım kadarıyla eşin zor gün sınavını geçmiş, bir yeşil ışık yak şu adama.

Genişletmek için tıkla...

Bunlara ek olarak, bir şeyi farkettim ki, kırgınlıkları da içimize atmadan söylemek yada ima etmek gerekiyormuş. Seni yiyeceğine karşındakini yesin. İleride bir gün, sen aynı tutumu gösterdiğinde, sırtını dönmene kendilerinin sebep olduğunu anlarlar.

Cok gecmis olsun uzuldum durumunuza. Insan saglikliyken bile ailesinden sevgi ve ilgi beklerken hastalandiginda daha cok ariyor ailesini. Ama aile sadece biyolojik bir bagliliktan olusmuyor. Aile demek fedakarlik demek sahiplenmek kol kanat germek demek. Sizin aile fertlerinizin size karsi boyle duygulari yokmus malesef. Bu durumla bas etmenin ne kadar zor oldugunu tahmin edebiliyorum. Sizin kalbiniz ailenize karsi hala yumusak oldugu icin bu durum zorunuza gidiyor yaraliyor sizi. Size tavsiyem duygusalliginizi yenmeye calisin. En zor zamaninizda size bir tlf etmeye bile tenezzul etmeyen insanlari aile de olsa kendinizden uzaklastirin. Sadece fiziki anlamda degil manevi acidanda uzaklastirmaya calisin. Kendinizi evinize yuvaniza adayin. Birakin gerisini onlar dusunsun.