40 derece ateş mi daha kötü ailem mi bilemedim.

Durum
Mesaj gönderimine kapalı.

İşte o zamanlar aşırı suçlu hissettim. Neyse ki annem suçluluk duygumu hamilelik haberimi duyduğunda vediğö tepkiyle bir nebze azaltmıştı. "ben hasta olmuşum sen o işi mi yaptın ne gerek vardı şimdi hamile kalmaya tamam neyse hadi kapat" diyerek karşıladı torun haberini ahsjsjs. Valla gülüyorum ama telefon elimde kalmıştı, donmuştum. Yıllar geçtikçe ilk hamileliğimde bana verdiği bu tepkiyle üzülür pişman olur sandım, hani o zaman hastaydı bilinçsiz yaptı sandım ama daha geçen ay bir konu arasında gülerek, sözde espri yapıyor. "valla kızım bana çok düşkündür. Ben hastayken hamile kalmayı başardı ahahs nasıl içi aldıysa a ahhaha" dedi. Sinirden dişimi kırdım. Ki bunu diyen de babaannemin cenazesinden üç gün sonra babamla sevişen insan. Ay neler yazıyorum tövbe ya. Evde durmaktan iyice açıldı çenem.
 
 

Ne desem şimdi bilemedim ki :) dondum azıcık. Mum ışığı olmaz aydınlık seviyorum ben ve peluş oyuncaklardan gerçekten nefret ederim. Dünyanın en manasız nesneleri. Düşününce bile tüyler diken diken. Konuyu dağıtmayı başaramadıysam hala, çok çok haklısınız.

Annemin son iki kozu vardır köşeye sıkışınca. Sondan bir önceki, haklısın ben çok kötüyüm affet senin kadar zeki olamadık biz, aptalız biz tabi sen profesörsün tabi deyip konunun orta yerine sçmak. Bu da işe yaramazsa hastanelik olmak :) işte o son kozda yapacağım hiçbir şey kalmıyor. Hop idrak koş hastaneye. Nasıl başarıyorssa tansiyonu da yükseltiyor. Müthiş yetenekli.

Bir şey daha ekleyeyim annemle tanışıp ay ne kadar sempatik, içten, canayakın merhametli bir insan demeyen bir kişi bile yok. Tanısanız siz de böyle dersiniz.
 

Her anne ayni degil. Tonlarca anne çoçuklarina fiziksel siddet uyguluyor. Ebeveyn tarafindan psikolojik siddet neredeyse kültürümüz ile harmanlanmis.

Bir insan sirf anne diye, masum olmuyor. Sirf anne diye hakli olmuyor. Idrak hasta, kadin sormuyor bile. Amelyattan sonra bir çorba yapmiyor bile. Hiçbir sekilde idrakin yaninda degil annesi. Tam tersi psikolojik siddet uyguluyor, manipüle ediyor. Ve herseyin farkinda. Eger bir anneysen, kaybetme korkusu degil, çoçugun için dogru olani yapman lazim. Cocugun sagligini düsünmen lazim.

Annesi çaresiz degil yani. Herseyi gayet bilerek, isteyerek yapiyor.

Idrakyollariiltihabi Evet 30 yil hapisten sonra, o kelepçeleri atmak çok zor fakat yapiliyor. Ben senden daha az seyler yasadim ve 1 aydir annem ile konusmuyorum. Ve benim içinde zor. Ömrüm boyunca becerksiz, ise yaramaz gibi his ettim. Anneme bagli degil, bagimliydim. Ve bende kendimi psikolojik siddetine razi olarak gördüm. Cünkü bagimliydim.

Ancak degiliz, gerçekten degiliz. Asil güç bagimsiz olmakta. Kendi kararlarini uygulamakta. Onlara rest çekmekte. Evet biolojik olarak bir nebze programlandik, anne ve aileye bagli olmayi fakat bu bagli olmak, bagimli olmak degil. Hayat o kadar kisa ki, psikolojine iyi gelmeyen insanlari neden insan hayatinda barindirir? Bu anne bile olsa, dur demek lazim.

Evet ilk basta huzursuz ve mutsuz olacaksin fakat sonrada bu duruma alisacaksin. "Ben niye yillardir birsey demedim, rest çekmedim" diye kendine kizacaksin. Bunu kendinden daha çok, çekirdek ailen için yapmalisin.
 
Belki annenizin hikayesinden çıkmak için onunla yüzleşmek ve hatalarını ona kabul ettirmek dışında yapabileceğiniz başka şeyler de vardır. Her ne kadar o size aksini kabul ettirmeye çalışsa da, onun "haksız" olduğunu, hataları olan biri olduğunu kabullenebilir ve tüm bunları affetmeyi deneyebilirsiniz. Evet onu affetmek. Asla "hak verin, vardır kendine göre sebepleri" demiyorum. Burada ki bağışlama anneniz için değil, kendiniz için. Annenize hala kırılabiliyorsanız, sebebi; hatalarını kabul edip değişeceği umudu ve onu affederek erişeceğiniz huzuruna olan arzunuz olabilir. Fakat onun değişmesi, bi şeyleri kabul ve telafi etmesi çok zor gibi görünüyor. Onu affetmek demek aslında, kendi kusurlarını görmemeniz için size ördüğü duvarları yıkıp "hayır ben değil sen hatalısın ve ben bunu sana asla kabul ettiremeyeceğimi biliyorum. Kendim için, bu yükten kurtulmak için seni usulca affediyorum, böyle kabulleniyorum" demek olabilir. İçinizdeki küçük kız çocuğuna "senin bi suçun yoktu, kendini sev, kendinle barış" demenin bir yolu da olabilir. Yanılıyor da olabilirim elbet fakat denenebilir :)
 
Biz 40 kişiyiz,birbirimizi biliriz diye bir söz var ya,biz de az çok tanıdık burada birbirimizi.
Benim bir mesajimda"Ben içimdeki küçük kızı iyileştirdim artık"gibi bir şey yazmıştım da demistin ki,ben de iyileşmek istiyorum.
İyilesememenin 2 nedeni var bence.
1cisi,annen manipulelerine hala devam ediyor,benim annem ben el altından kayıp gidince baltaları gömdü.
Yeni bir sayfa açtı tabii hemen olmadı bu.
Ben uzun yıllar sonra senin gibi sorunun bende olmadigini anladığında sağlam durdum.

2cisi O her durumu annesinin lehine çeviren,yollarına kaldırım taşı döşeyen,her sorunu kendinden bilen Deniz'e "sen bir çekil"dedim.
Ben ben oldum zamanla.Kendime alan bıraktım.
Haklılık alanı.
Örneğin çocuklarım küçük,annem komşularıyla oturmaya gelecek,evim eski ve elverissiz.
Üstelik asla hayatımda gamsız ve rahat olmamışken beni uyarıyor"bak komşularım bir kusurunu görürse affetmez,hazırlığını iyi yap,evin temiz olsun"
Ki biz adeta çerkeslerin bir alt versiyonu gibi disiplinli yetistirilmisiz,hazırlıkta olsun,ağırlamakta ve değer vermekte olsun.
Bu yükü üzerimde uzun yillar hissettim,o da bunun farkında olduğu için evimde müfettiş gibi gezerdi.
Sonra sonra kenara köşeye baktığında,toz mu var,e vardır,almadım epeydir diyebilmeye başladım.
Baktım ben boyle yaptıkça,tabi ya,yapamazsın,telâşın çok senin,olsun olur arada demeye başladı.
O manevi ağırlık çok yoruyor insanı,bırak yere hafifle,inan nasıl taşımışım bunca zaman diyeceksin.
 
Böyle yazınca da sanki anneniz çok kötülük yapmış gibi olmuş ama kesinlikle kastettiğim bu değil. Neyse siz beni anlamışsınızdır.
 

Af edince bu bir ödül olmuyormu anneye? Af etmek, susmak ile aynisi degil mi? Ki hatasini kabul etmeyen insan, sürekli kendini magdur gören bir insani nasil af edeceksin? Ortada suç yok :)

Ben rest çekmek, küsmek ve hayattan men etmekten yanayim. Bu sekildede annenin degismeyecegini kabul ediyorsun. Asla kendini hatali olarak görmeyecegini kabul ediyorsun fakat ayni zamanda, görmedigin ve duymadigin için artik yaralanmiyorsun. Yargilanmiyorsun.
 

Aslında affetmekten kastım karşındakini haklı bulmak ve bunu ona bildirmek demek değil. Ki sizin de dediğiniz gibi karşısında kendini suçlu gören biri yok zaten. Eğer İdrak'ta annesini hayatından çıkarabilme gücü olsaydı bunu çoktan yapardı galiba. Bunu yaptığında mutlu olacağının da bi garantisi yok. Belki "affetmek" yerine "kabullenmek" kelimesi de kullanılabilirdi. İdrak bunu kendi içinde kabullendiğinde de, beklenti içinde olmamayı, gördüğü yada duyduklarından yara almamayı öğrenebilir belki. İlk yorumumda ben de neden rest çekmiyor diye sorguladım fakat hasta olduğunda dahi merhamet edip kendini suçlayan birinin, annesini tümden hayatından çıkarmasının zor olacağını düşündüm. O sebeple böyle bi öneri de bulundum.
 

Ben kendi anneme resti çektim anacak bu yazdigin sey asla gerçeklesmiyor. Gerçekleseceginden umudumu kestim. O beklentiyi kesemiyor insan. Ne kadar çokta bilsem annem suçunu kabul etmezdiye, yine en çok istedigim seylerden biri. Suçunu görüp, gerçekten özür dilemesi ve yeni bir sayfa açmasi.

Bunu psikologumda bana dedi "sen daha halen annenin onayini bekliyorsun, ve ne yazikki o hiç gelmeyecek". Dedigim gibi en azindan mesafe aldigim ve rest çektigim için, sürekli onun negatifligi, onun yargilamasi ile ograsmiyorum. Ondan dolayi rest çekmek gibi bir radikal karar önerdim.

Cünkü rest çektiginde bile kabullenmesi zor, kalmis ki o kisiyi halen hayatinda tutarsan. Ancak kisir döngü ve depresyona yol açar.
 
çok geçmiş olsun
allahtan eşiniz yaninda izin alip gelmiş senin için müdürü ile tartişmiş bence seni çok seviyor.
o yüzden kendi ailenizi birinci siraya tutun.
annenizi hergün ariyormusun kızım hasta bi bakayım diyip hiç düşünmeden eve gelmeleri lazim...
nasıl bir anne nasıl bir aile ...
sende onlarin hasta olduğunda gidersin. onlar gelmez.. sen igdersen utancindan yüzüne bakamazlar.
en kötüsü bu
çok üzüldüm
Allah şifalar versin en kısa zamanda iyileşirsin inşaallah.
 
1 aydir hastayiz bizde inanin. Önce gida zehirlenmesi. Sonra havale... Simdi ben hastayim ve hamileyim. Çok zorlaniyorum ama Allah guc versin hepimize. Sizede cok gecmis olsun. Ateş denilince cok endiseleniyorum artik sizin yada oğlunuzun atesi yukselirse sakin ihmal etmeyin
Bu arada kizim havale gecirdigi gun sabah 7 idi. Ve kaynanam o gun ise gitti, telefonda arayip ağlayıp durdu.. kotu gunler asla unutulmuyor oz anne babalar ne yaparsa yapsin unutulmuyor
 
Anlıyorum hissettiğiniz duyguyu haklı da buluyorum o zaman sizde biraz zayıf olun sadece biraz kimseyi kırmadan ama kendini düşünerek yaşamaya çalışın bence .. hersey gönlünüzce olsun
 
İlk kolunda sigara söndürdüğünde nefret etmen gerekiyordu.ilk defa nefret ettim demişsin. Takma kafana. Nötr ol artık yaptıkları yapacakları seni şaşırtmasın. Acil şifalar dilerim. Rabbim sıhhat versin. Doktorla tekrar görüşmeyi ihmal etme. Eşinle yakınlaşmana da çok sevindim. Rabbim sana güç kuvvet feraset versin.
 
Geçmiş olsun,acil şifalar dilerim.
Ben ailenin senin hep güçlü ve dik durmandan dolayı,durumunun ciddiyetini anlamadıklarını düşünüyorum ama anlamadığım şu,eşin neden arayıp haber vermedi "idrak hastanede "diye.
Bilemedim,eşim ambulansla hastaneye kaldırılırken,önce kendi annemi(gelip kızımı alsınlar eve gitsinler,çocuk sürunmesin hastanede diye)sonra eşimin ailesini aramıştım,haberleri olsun diye.
Acaba arayıp durumun aciliyetini anlatsaydı eşin farklı olurmuydu herşey diye düşündüm.
Başka durumlar varsa bilemem tabi.
 

Haklısın ama sırf bunlar için uzak durmalısın işte

Ya Cidden uzak ol ve huzurlu ol
 
Durum
Mesaj gönderimine kapalı.
Bu siteyi kullanmak için çerezler gereklidir. Siteyi kullanmaya devam etmek için onları kabul etmelisiniz. Daha Fazlasını Öğren.…