- 14 Aralık 2018
- 343
- 195
- 29
İşte, gücüm kalmadı artık. Teslim olmuş gibiyim. Onlardan tamamen ayrı kalmadan da bu sorun çözülmeyecek gibi, inanmiyorum çünkü...
Çirkefleşiceksin mücadele edeceksin.bende aynıydım hatta farkında bile değildim sürekli annem manipüle etti beni.sırf olay çıkmasın diye alttan aldım onların istediği gibi davrandım.sonra baktım benlikten çıkmışım annemin istediği insan olmuşum.
Sözde bize seçim hakkı tanıyor, kardeşime de öyle diyor. Mesela almak istediği kazağın rengini seçmesi gibi.
Ama tabii bunlar her şeyde geçerli değil maalesef.
Anneme göre anne anne, çocuk da cocuk gibi davranacak. Anne ile çocuğun arkadaş gibi olacağına inanmıyor, arada her daim bir seviye olmalı. Tabii ben hastalığım yüzünden abuk subuk hareketler yapıyorum, o ayrı. Tabii artık eskisi gibi yapmıyorum, o da apayrı.
Tabi ki de normal değil. Bence kendi sınırlarını biraz aşman gerekiyor. Mesela lise arkadaşlarınla buluşup gece boyunca takılabilirsin. Eve gelince de hiçbir şey anlatmayıp iyi geçti eğlendik deyip detay vermezsin.
İnsanları güldürmek için çaba harcama. Olgun bir insan nasıl olunur bunu araştır. Özgüven üzerine kitaplar oku
Ben 10 yaşındaki kızım sürekli bana danışınca bile deliriyorum.Ama benim kızımda da kendi kararlarını almama durumu var.Saçmalığını görünce malesef bende müdahele ediyorum.Yoksa çarşıya pijamalarıyla gidecekBuna bana kalırsa ananesi sebep oldu.Aşırı şefkat ve merhametle herşeyine el atılarak tembelliğe alıştırıldığı için diye düşünüyorum.Keşke kendi kararlarını alabilse ama mantıklı kararlar..Pijamayla avm ye gitmek istemese mesela (
keşke kendi istediğini yapsaydın..bir yerden başlaman gerek.
sende kabullenip kaderine razı gelmişsin.
bir daha ki iş görüşmesine yalnız git. söyleme görüşmen olduğunu.
ayrıca sadece senin destek alman yetersiz annenin de alması lazım.
Ben 24 yaşındayken tam tersi her şeyi bana sorarlardi ailem. Bir şey alınacak, bir karar verilecek, bana danisirlardi. Yıllardır böyle bu, annem hala arar danışır kafası karıştığında. O saygınlığı siz kazanacaksınız, size gümüş tepsiyle sunulmaz.
Şimdi size gelince. Sizdeki onaylanma ihtiyacı. Yani bunun için yardım almalı ya da kendi kendinizi telkin etmelisiniz başka yolu yok.
Bu ben mi acaba 24 yaşında bir ikizler yükseleni de ikizler olarak bu benim ya. Karar vermek işkenceeMerhaba.
Başlıkta da anlaşıldığı gibi, ben 24 yaşındayım, ve kendi kararlarımı kendim vermekte çok zorlanıyorum. Başka şeyler de var tabii, aşağıda anlattım.
En küçük bir karar almada annemden (çoğunlukla) veya babamdan (bazen) akıl alma ihtiyacı hissediyorum.
Kendime ait bir kararım, neredeyse hiç yok. Saygı maygı da duyulmuyor tabii bana doğal olarak...
Örnek vermek gerekirse, evde en ezik, en aptalca, komik hareketleri yapan kişiyim. Bunları tamamen aile bireylerinin neşesini yerine getirmek ve modunu yükseltmek için yapsam da, genelde annemden hep "Çocuk gibi davranma" azarini işitip, küçük kız kardeşimin gözünde sayginligimi o an için kaybediyorum.
Özgüven falan da kalmadı bende doğal olarak.
Kimseye yaptığı haksızlıkları için karşı koyamıyorum evde. Babama karşı koyma gücüm zaten yok. Anında çirkefleşip üste çıkıyor. Kendini haklı çıkarıyor. Annem de "zeytinyağı gibi üste çıkma, ben ne yaptıysam senin iyiliğin için yapıyorum" diyor.
Kararlarımı alma durumuma ilişkin örnek vermek gerekirse... Mesela şu anda bir iş bulma sürecindeyim, ve gittiğim mülakatları hemen anneme anlatıp, ondan akıl alma ihtiyacı hissediyorum.
Veya en küçük arkadaşımın dediği bir lafı dahi ona anlatma ihtiyacı hissediyorum.
İçimde tutamıyorum hiçbir şeyi. En küçük şeyi kadıncağıza anlatıp kafasını şişiriyorum.
Belki de memnundur halinden, bilmiyorum. Benim hakkımdaki her şeyi bildiği için.
Diğer arkadaşlarımın anneleri ile ilişkisi daha farklı oysaki, kendilerine ait bir dünyası var.
Benim ise dünyam, 4 duvar arasından ibaret.
Zaten şu anda çalışmıyorum, yeni mezunum. Bütün gün evde oturuyorum, dış dünya denilen şey bende yok.
Ne arkadaşlarla kafeye gitme, ne de bir sinema,tiyatro,vb. yok.
Bir de, mesela giyim ve makyajımı annemin onayladığı şekilde yapmak durumundayım.
Yoksa, yani kendi bildiğimi okuduğum takdirde, hemen babamı bahane ediyor, veya bana yakışmadığını söylüyor, veyahut geçmişte psikolojik rahatsızlığımın had safhada olduğu dönemlerde de bu tip hareketleri sergilediğimi, o zamanlarda yaptığım şeylerin aynısını yaptığımı söyleyip beni korkutarak vazgeciriyor. Veya "bir gün annen olmayınca anlayacaksın" deyip ajitasyon yapıyor. Buna da "gerçeklerle yüzleş artık" diyor, gerçek adı altında ajitasyonunun üstünü kapatıyor.
(Sahi, sizin anneniz de böyle ajitasyonlarla dilediğini yaptırır mı size?)
Onların haklı çıkmasından nefret ediyorum çoğu kez. Belki de bu yüzden çoğu zaman onların dediklerini yapma ihtiyacı hissediyorum.
Şimdi bahse giriyorum ki cevaplar gelmeye başlar başlamaz anında anneme göstereceğim bu postu ve ondan azar işiteceğim. Elimde değil, kendimi huzursuz ve yanlış bir şey yapmış gibi hissediyorum anlatmazsam. Sanki gizli kapaklı bir iş yapmışım gibi.
O kadar ezik ve özgüvensizim ki, kendime saygı duymuyorum. Kendimden nefret ediyorum hatta.
Sizde de böyle bir sorun var mı(ydı) ; nasıl aştınız???
Burcu nedir kızınızın?22 aylik evet evet 22 aylik kizim kendi kararlarını kendi veriyor. Cunku kendi kararini vermesine izin veriyorum. Hos izin vermedigim zamanda kendi bildiğini okuyor ama o ayri.
Anneniz helikopter anneligi cok abartmis.
Annen mi baban mı seni küçükken görmezden geldi de onları neşelendirmek istiyorsun bu yaşta hala kıyamam sana
Hem bakma sen anlattığın için sana güveniyorlardır içi dışı birsin işte hangi anne istemez kızı böyle olsun?
Burcu kova. Anasinin kizi. Nuh diyor pergamber demiyorBurcu nedir kızınızın?
Burçlara ilgiliyim de.
Akrep olabilir mi mesela?
Veya Koç, Oğlak...
Genelde bu burçlar bildiğini okumaları ve inatçılıkları ile ünlüdür.
Ya demeyin öyle
Sonuçta anne, kopsanız kopamazsınız...
Sadece biraz fazla korumacı. Bazen aşırı düzeylere varabiliyor.
Tabii annem gibi seven de başka bir insan yoktur belki de çocuğunu, o ayrı.
Mesela bir kere bile kafama terlik attığını hatırlamıyorum
Atmaması gerekir, o ayrı. Ama atan anneleri görünce halimize şükrediyoruz
Ben 24 yaşındayken tam tersi her şeyi bana sorarlardi ailem. Bir şey alınacak, bir karar verilecek, bana danisirlardi. Yıllardır böyle bu, annem hala arar danışır kafası karıştığında. O saygınlığı siz kazanacaksınız, size gümüş tepsiyle sunulmaz. Ben hep mantıklı kararlar verdiğim için ilk adres ben olurum evin en küçüğü olmama rağmen üstelik.
Şimdi size gelince. Sizdeki onaylanma ihtiyacı. Yani bunun için yardım almalı ya da kendi kendinizi telkin etmelisiniz başka yolu yok.
Yıllardır bÖyle devam etmişsiniz biraz daha sıkın dişinizi bence. Annenizin de katılımıyla gittiğiniz iş görüşmelerinin birinden illa ki olumlu yanıt çıkınca rüzgar tersine dönmeye başlar. İş ortamı, yeni insanlar, sorumluluklar, sabah erken çık akşam geç dön derken derken üzerinizde bu kadar baskı kurmaya vakit bulamayacaklar görürsünüz. Bence bol bol mesaiye kalabileceğiniz bir iş tercih edin hatta, ki böylece bir arada geçireceğiniz süre azalacağı için onu kaliteli geçirmeye çalışmak zorunda hissetsinlerMerhaba.
Başlıkta da anlaşıldığı gibi, ben 24 yaşındayım, ve kendi kararlarımı kendim vermekte çok zorlanıyorum. Başka şeyler de var tabii, aşağıda anlattım.
En küçük bir karar almada annemden (çoğunlukla) veya babamdan (bazen) akıl alma ihtiyacı hissediyorum.
Kendime ait bir kararım, neredeyse hiç yok. Saygı maygı da duyulmuyor tabii bana doğal olarak...
Örnek vermek gerekirse, evde en ezik, en aptalca, komik hareketleri yapan kişiyim. Bunları tamamen aile bireylerinin neşesini yerine getirmek ve modunu yükseltmek için yapsam da, genelde annemden hep "Çocuk gibi davranma" azarini işitip, küçük kız kardeşimin gözünde sayginligimi o an için kaybediyorum.
Özgüven falan da kalmadı bende doğal olarak.
Kimseye yaptığı haksızlıkları için karşı koyamıyorum evde. Babama karşı koyma gücüm zaten yok. Anında çirkefleşip üste çıkıyor. Kendini haklı çıkarıyor. Annem de "zeytinyağı gibi üste çıkma, ben ne yaptıysam senin iyiliğin için yapıyorum" diyor.
Kararlarımı alma durumuma ilişkin örnek vermek gerekirse... Mesela şu anda bir iş bulma sürecindeyim, ve gittiğim mülakatları hemen anneme anlatıp, ondan akıl alma ihtiyacı hissediyorum.
Veya en küçük arkadaşımın dediği bir lafı dahi ona anlatma ihtiyacı hissediyorum.
İçimde tutamıyorum hiçbir şeyi. En küçük şeyi kadıncağıza anlatıp kafasını şişiriyorum.
Belki de memnundur halinden, bilmiyorum. Benim hakkımdaki her şeyi bildiği için.
Diğer arkadaşlarımın anneleri ile ilişkisi daha farklı oysaki, kendilerine ait bir dünyası var.
Benim ise dünyam, 4 duvar arasından ibaret.
Zaten şu anda çalışmıyorum, yeni mezunum. Bütün gün evde oturuyorum, dış dünya denilen şey bende yok.
Ne arkadaşlarla kafeye gitme, ne de bir sinema,tiyatro,vb. yok.
Bir de, mesela giyim ve makyajımı annemin onayladığı şekilde yapmak durumundayım.
Yoksa, yani kendi bildiğimi okuduğum takdirde, hemen babamı bahane ediyor, veya bana yakışmadığını söylüyor, veyahut geçmişte psikolojik rahatsızlığımın had safhada olduğu dönemlerde de bu tip hareketleri sergilediğimi, o zamanlarda yaptığım şeylerin aynısını yaptığımı söyleyip beni korkutarak vazgeciriyor. Veya "bir gün annen olmayınca anlayacaksın" deyip ajitasyon yapıyor. Buna da "gerçeklerle yüzleş artık" diyor, gerçek adı altında ajitasyonunun üstünü kapatıyor.
(Sahi, sizin anneniz de böyle ajitasyonlarla dilediğini yaptırır mı size?)
Onların haklı çıkmasından nefret ediyorum çoğu kez. Belki de bu yüzden çoğu zaman onların dediklerini yapma ihtiyacı hissediyorum.
Şimdi bahse giriyorum ki cevaplar gelmeye başlar başlamaz anında anneme göstereceğim bu postu ve ondan azar işiteceğim. Elimde değil, kendimi huzursuz ve yanlış bir şey yapmış gibi hissediyorum anlatmazsam. Sanki gizli kapaklı bir iş yapmışım gibi.
O kadar ezik ve özgüvensizim ki, kendime saygı duymuyorum. Kendimden nefret ediyorum hatta.
Sizde de böyle bir sorun var mı(ydı) ; nasıl aştınız???
Normal, sinirlariniza saygili anne baba ile dogup buyumussunuz, kucuklugunuzden beri belli ki konu sahibi gibi sorunlariniz olmamis, ana babaniz konu sahibininki gibi asiri kontrolcu korumaci baskici filan degilmis iste belli ki. Burda gelip "ben ailemin saygisini kazandim her seyi bana sorarlar sen kazanamadin cunku ben senden daha saygideger daha mantikli daha zekiyim" altmetnini vurgulamanin konu sahibine ne faydasi var????
Konu sahibi sema terapi/ boyun egme semasini arastirmanizi oneririm. Bu konuda uzman degilim tabi ki ama anlattiklarinizla cok ortusen bir sema… Sevilmek ve suclu hissetmemek icin surekli mutlu etmek ve uyum saglamak egilimindesiniz. En ufak bir catismada surtusmede cok yogun sucluluk duygunuz aktive oluyor. Aile icinde en ufak istekleriniz buyuk tepki ile karsilastigi icin kendi ihtiyaclarinizi dile getiremiyorsunuz.
Ilerde evlenirseniz baskici bir es secmeniz veya onu o konuma getirmeniz mumkun. Yine sosyal iliskilerde herkese evet diyen ve bu yuzden sevilen ama cok da ezilen insan olabilirsiniz.
En ufak ihtiyaci disa vurmayi bencillik olarak algiliyorsunuz, baskasina hayir demek ise vicdansizlikla esdeger sizin icin.
Kendinize karsi sefkatli olun isteklerinizi duygularinizi, mesela ofkenizi disa vurmasaniz bile en azindan kabul edin.
Anne babaniz kotu insanlar demiyorum yanlis anlamayin, onlarin da bir takim sebepleri vardir veya yanlis inanislari vs. Ama yanlis davraniyorlar. Degistirmek mumkun mu bilmiyorum ama iste bir sekilde bu konuya egilirseniz bence devami gelir.
Benim bir arkadaşım vardı aynı böyle annesiyle yapışık ikiz gibi bir bağımlılıkları vardı. Kızla arkadaşlığımı kestim çünkü normal değildi.