Kızlar dedim ya ihtiyaç duyanı anlarım
çok normal ama ben duymuyorum.
İlk doğumumda annem birkaç gün önceden geldi. başladı normal doğum yap diye doktoru da darladı bi sürü, doktor uyuz oldu. 9 aylık sürecimizi gerginlikle kapatacak diye tırstık. 41 hafta bebek gelmiyordu olmuştu 4200 gr. Normal diye beni eşimi doktoru gece gündüz darladı. Gece tuvalete kalkarken odamıza geliyordu yok mu sancı diye :))
bebek doğdu emzirirken pür dikkat mememe bakıyordu ki ben çok utanırım
yalnız bırakayım kafamı çevireyim diye düşünmedi. Kızmıyordum ona farkında değil ama ben soyleyemiyordum rahatsızlığımı.
Bebek her ağladığında alırdım kızardı kucağa alıştırma diye. Ev kirliyi temizlemezdi ben de diyemezdim. Yemek yapardı sağ olsun bulaşık vs. Bebeğin ilk banyosunda çok ağlattı onu banyo sonrası ağlamış sakinleşsin diye kucağıma almak istediğimde gene bağırıp kızardı alıştırma “banyo sonrası çocuk emzirilmez” diye. Bir hafta sonra gitti kayınvalidem geldi elinde on tane bilezik çocuğu tutarken batıyordu bilezik izi yüzünde çıkıyordu. İkide bir dua okuyorum diye çocuğun yüzüne üflerdi tuvaleti pis kullanırdı klozet var diye küvete girer orda taharetlenirdi. Süreki çocuğu kucağa alıp öpmek isterdi. Vs vs
Şimdi diyorum ki kimse umurumda değil ben kırılıp daralacagıma onlar anlayış göstersin. Elli kez doğurmuyoruz bi zahmet anlasınlar. Şimdi anneme de dedim. Ben gergin olcm kimsenin kalmasını istemiyorum. Eşimle birlikte sakince geçirmek istiyoruz bu süreci diye. Bugün bozulsa da bi süre sonra anlar anlamak zorunda.