Herkese selamlar, hepiniz iyisinizdir umarım.
Ben buraya biraz da olsun iç dökmeye geldim bugün o kadar zor günler geçirdim ve hala da geçiriyorum ki buraya yazmak dertleşmek bir nebze olsun belki iyi gelir diye umuyorum. Daha önce de yazmıştım burada tabii yazdığım zamanlar minik mucizelerim benimleydi şimdi iki kızım da cennette onları o kadar çok özlüyorum ki içim yanıyor resmen...
16.haftamda açılma nedeniyle serklaj oldum ve sadece yattım serklajdan sonra, 19.haftamdan sonra her dr kontrolünde bebeklerimin ikisinin de sularının azaldığını söyledi takibinde olduğum dr, başka bir Dr a daha muayene oldum o da aynı şeyi söyledi maalesef suları bitmeye yakındı dr iki seçenek sundu ya dikişleri alıp beni doğurtmak ya da amniyoinfüzyon işlemi yani dışarıdan su takviyesi yiyapmak ki bunun da kesin olarak işe yarayıp yaramayacağının net olmadığını su vererek 1 ay daha bebeklerimi içerde tutmaya çalışıp daha sonra doğum olabileceğini ama o kadar erken doğunca da yaşama ihtimallerinin çok çok düşük olduğunu yaşasalar bile bebeklerim de ağır hasar olabileceğini söyledi biz tabii dr un yanında ayrılırken perperişan haldeydik eşimle ağlaya ağlaya eve gittik ve aklımızda kesin olarak dışarıdan su verme işlemi yaptırmak vardı ama yine de başka bir hastane başka bir Dr unda fikrini almak istedik ve aynı gün başka özel bir hastaneye gittik. Oradaki dr da maalesef durumun hiç iç açıcı olmadığını suların bitmeye yakın olduğunu ve bunun benim için de çok sakıncalı olduğunu söyledi ve o da dikişleri aldırıp doğum yapmam seçeneğini sundu aksi takdirde bebekler en fazla 1 2 hafta sonra suları kalmadığı için kendileri çıkmak isteyecek ve bu durumda dikişleri patlatıp çıkacak dedi çünkü bir tane bebeğim resmen dikişin dibindeydi ve dikişleri patlarsa rahim ağzı diye bir şey kalmayacak rahmin alınmasına kadar gidebilir bu durum dedi, dışarıdan su verme işlemi için de asla böyle bir işlemi yapmadığını ve önermediğini açık açık söyledi çünkü bu işlem riskli,enfeksiyona çok açık bir işlemmiş ki benim zaten kanda enfeksiyonum 45 lere kadar çıkmıştı 2 hafta antibiyotik serum ile anca 17 ye düşmüştü. Bu işlemle enfeksiyonun artıp beni yoğun bakıma kadar götürebileceğini, rahmimin alınabileceğini, bebeklerim doğsa bile organlarına ciddi zararlar verebileceğini söyledi. Karından verilen su alttan tekrar geri gelir o su durmaz dedi hatta muayene sırasında farklı bir dr u daha da çağırıp görüşünü aldı ve ikisi de hemfikirdi dikişler alınmalıydı. Bebeklerimin yaşayabileceğine dair %5 ihtimal bile sunmadılar resmen. Ağlaya ağlaya ordan çıktık ve eve geldik yol boyunca eşimde bende sadece ağladık.
Ertesi gün dikişleri aldırmak için hastaneye yatışım yapıldı dikişler alınmadan önce farklı bir dr daha muayene etti ve bebeklerden bir tanesinin doğum kanalına girdiğini söyledi. Bebeğim benden ayrılmak için yola çıkmış bile...
Yatış yapıldığı gün dikişlerim alındı akşamına bir fitil verdiler gece 3.30 da sancılarım başladı ertesi gün öğlen 1 de meleklerim doğdu görmeyi çok istedim ama görmeye cesaret edemedim. Elim kolum karnım boş kalbimde kocaman bir pişmanlık ve vicdan azabı ile o hastaneden çıkışımı o doğum anını ölsem unutmam. Şimdi o kadar çok keşkelerim var ki ölsem bile dikişleri aldırmayıp sonuna kadar gitseydim diyorum ama öte yandan bebeklerim suları bittiği için zaten can çekişiyordu karnımda onlar daha da acı çekecekti. 13 gün oldu bugün ama her gün ağlıyorum acısı hala ilk günkü gibi içimde. Bu pişmanlık bu vicdan azabı beni yiyip bitirecek. Beni affedin meleklerim canım kızlarım beni affedin...
Ben buraya biraz da olsun iç dökmeye geldim bugün o kadar zor günler geçirdim ve hala da geçiriyorum ki buraya yazmak dertleşmek bir nebze olsun belki iyi gelir diye umuyorum. Daha önce de yazmıştım burada tabii yazdığım zamanlar minik mucizelerim benimleydi şimdi iki kızım da cennette onları o kadar çok özlüyorum ki içim yanıyor resmen...
16.haftamda açılma nedeniyle serklaj oldum ve sadece yattım serklajdan sonra, 19.haftamdan sonra her dr kontrolünde bebeklerimin ikisinin de sularının azaldığını söyledi takibinde olduğum dr, başka bir Dr a daha muayene oldum o da aynı şeyi söyledi maalesef suları bitmeye yakındı dr iki seçenek sundu ya dikişleri alıp beni doğurtmak ya da amniyoinfüzyon işlemi yani dışarıdan su takviyesi yiyapmak ki bunun da kesin olarak işe yarayıp yaramayacağının net olmadığını su vererek 1 ay daha bebeklerimi içerde tutmaya çalışıp daha sonra doğum olabileceğini ama o kadar erken doğunca da yaşama ihtimallerinin çok çok düşük olduğunu yaşasalar bile bebeklerim de ağır hasar olabileceğini söyledi biz tabii dr un yanında ayrılırken perperişan haldeydik eşimle ağlaya ağlaya eve gittik ve aklımızda kesin olarak dışarıdan su verme işlemi yaptırmak vardı ama yine de başka bir hastane başka bir Dr unda fikrini almak istedik ve aynı gün başka özel bir hastaneye gittik. Oradaki dr da maalesef durumun hiç iç açıcı olmadığını suların bitmeye yakın olduğunu ve bunun benim için de çok sakıncalı olduğunu söyledi ve o da dikişleri aldırıp doğum yapmam seçeneğini sundu aksi takdirde bebekler en fazla 1 2 hafta sonra suları kalmadığı için kendileri çıkmak isteyecek ve bu durumda dikişleri patlatıp çıkacak dedi çünkü bir tane bebeğim resmen dikişin dibindeydi ve dikişleri patlarsa rahim ağzı diye bir şey kalmayacak rahmin alınmasına kadar gidebilir bu durum dedi, dışarıdan su verme işlemi için de asla böyle bir işlemi yapmadığını ve önermediğini açık açık söyledi çünkü bu işlem riskli,enfeksiyona çok açık bir işlemmiş ki benim zaten kanda enfeksiyonum 45 lere kadar çıkmıştı 2 hafta antibiyotik serum ile anca 17 ye düşmüştü. Bu işlemle enfeksiyonun artıp beni yoğun bakıma kadar götürebileceğini, rahmimin alınabileceğini, bebeklerim doğsa bile organlarına ciddi zararlar verebileceğini söyledi. Karından verilen su alttan tekrar geri gelir o su durmaz dedi hatta muayene sırasında farklı bir dr u daha da çağırıp görüşünü aldı ve ikisi de hemfikirdi dikişler alınmalıydı. Bebeklerimin yaşayabileceğine dair %5 ihtimal bile sunmadılar resmen. Ağlaya ağlaya ordan çıktık ve eve geldik yol boyunca eşimde bende sadece ağladık.
Ertesi gün dikişleri aldırmak için hastaneye yatışım yapıldı dikişler alınmadan önce farklı bir dr daha muayene etti ve bebeklerden bir tanesinin doğum kanalına girdiğini söyledi. Bebeğim benden ayrılmak için yola çıkmış bile...
Yatış yapıldığı gün dikişlerim alındı akşamına bir fitil verdiler gece 3.30 da sancılarım başladı ertesi gün öğlen 1 de meleklerim doğdu görmeyi çok istedim ama görmeye cesaret edemedim. Elim kolum karnım boş kalbimde kocaman bir pişmanlık ve vicdan azabı ile o hastaneden çıkışımı o doğum anını ölsem unutmam. Şimdi o kadar çok keşkelerim var ki ölsem bile dikişleri aldırmayıp sonuna kadar gitseydim diyorum ama öte yandan bebeklerim suları bittiği için zaten can çekişiyordu karnımda onlar daha da acı çekecekti. 13 gün oldu bugün ama her gün ağlıyorum acısı hala ilk günkü gibi içimde. Bu pişmanlık bu vicdan azabı beni yiyip bitirecek. Beni affedin meleklerim canım kızlarım beni affedin...