Ya ben kötü okuyunca üzülüyorum tabiki, iyi okuyunca da seviniyorum ama aklımda hiç acabaaaa diye başlayan endişeler oluşmuyor. Yani olussa bana ne faydası var? Daha çok zararı var diye düşünüyorum, hemen aklımdan uzaklaştırıyorum. Cahillik mutluluk diyorlar da ben o kafada hiç olamadım ya. Fazla bilgiye güvendim hep. Bilip kontrol etmek ve bunu farkında olmak bana daha huzur veriyor mesela. Tabi bu kişilik meselesi biraz da. Kimi bilmek istemez ben her ayrıntısını ıncık mıncık önemsiz detayları da bilmek isterim ki her koşula hazır olup sonradan birseyle karşılaştığımda nasıl olur yaaa! moduna düşmek yerine evet bundan sebep olmuştur diye kendimi teselli edip yola devam edeyim.
Ya en basit örnek vereyim mesela kızım ilk doğduğunda ben kızımı 4 doktora aynı anda götürdüm kaç ay( cocukla ilgili hiçbir bakım bilgisine sahip değilim) hepsinden farklı bir bilgi öğrendim ve bir müddet sonra her ay bilgisi, davranışı , cocukla ilgilenmesi beni tatmin etmeyen doktoru bıraktım tek doktordan devam ediyorum halen mesela. Bır açıklama beni tatmin etmiyorsa (genel olarak) onun kendi aklıma mantigima yatan kısmını bulmak için haftalarimi verebilirim evet biraz takıntı modunda ama öyle mesela.
Ya evet burda sohbet etmek çok iyi geliyor gerçekten. Benim ilk grubumda böyleydi çok güzel bir enerji yakalamıştik
bir süre sonra aileden biri gibi oluyorsun her şeyini konuşuyorsun gün geliyor ailene anlatamadığın sıkıntını burda paylaşıyorsun rahatlıyorsun
ayni süreçlerden geçince hepimiz birbirimizin halini anlıyoruz