Katılıyorum. Ama ben ilk kez burda dile getiriyorum ailemle ilgili bu sıkıntıları, bir de yaşadığım yerdeki bi arkadaşıma. Tabiki bu kadar detay vermiyorum nolur nolmaz diye. Ama kendimi suçlu hissediyorum aslında. Ama bazı şeyleri dile getirince de rahatlamış hissediyorum.
İlk kez bikaç gün önce eşime anlattığım bi şey var. Yaklaşık bir yol kadar önce babam ; annemin doldurmasıyla bana söyledi bunu. Konu su; kız kardeşim ilk evliliğinden boşanmıştı ; bizimkiler bir kere bile kıza sormadı bi şeye ihtiyacın var mı diye . İkinciye evlendi, iyi bir insanla iyi bi evliliği var, ama eşi biraz cimri ama bizi ilgilendirmez. Kardeşimden yine para istemişler , bende bizimkileri azarladım. Siz bu kız boşandığında bir kez yardımcı olmak için sormadınız, o da sizden istemedi arı yüzünden dedim ; ama sizde ondan istemeyin yazık dedim. Dedem o kadar parasız kaldı, ekmek portakal yedi ama yine de sizden istemedi; siz bu kadar gururlu bi adamın evladı olarak nasıl yapıyorsunuz fln diye. Bunu anneme söylemiştim, tabi gücüne gitti. Babama arattı beni; babam da bana dedi ki; sen kendini iyi bi insan gibi görüyorsun ama hiç de öle mükemmel değilsin. Bi keresinde 4-5 yaşındayken , seni arabada biraktım ve bir saat sonra geldiğimde arabada soyunmuştun dedi. Yani diyeceğim o ki; sen kendini bi şey sanma dedi bana. Kısacası direkt bel altı vurdular beni anne baba olarak. Bunu eşime iki gün önce anlattım ağlayarak. Tek sebep de kız kardeşime acımış olmam. Ama su an rahatladı bi yanım; bunu yediremedim kendime uzun süre.
Erkek kardeşim ergenlikte su an, onu kötülüyor annem sürekli, ben savununca da kötü şeyler söylüyor. Yani anne olarak birleştirici olmak yerine ; ayrıcı güç olmayı seçiyor her zaman. Ama bu huy değişmeyecek. Biliyorum.
Ama iyileşilir mi tam emin değilim aijıom