Aynen bende travma bu durum. İçimi hissettiklerimi, bunları hissettiğim için kendimi ne kadar suçladığımı, bebeğimi çok sevdiğim halde ağladıgında vs sakin kalamamamın beni ne kadar yordugunu anlatamam.. çelişkiler içinde boğuluyorum. Korkular ve endişeler.. kızıma bir zarar gelmesin asla diye dua ederken, o herşeyin en iyisine sahip olsun diye çabalarken nasıl kendimi annelik yüzünden bu kadar rahatsız ve çaresiz hissettiğimi çözemiyorum. O benim kalbim, dünyam, nefesim, herşeyim ama ben mutsuzum çaresizim yorgunum. Mahvoluyorum her geçen gün
