Lütfen etkileneceğini düşünenler bu yazımı okumasın. Hangi başlığa yazacağımı bilemedim, başlık açmayı da bilmem. Uğraşacak hevesim de yok. Şimdiden özür diliyorum.
Ben pek şiddetli bulantı yaşamadım. İştahsızlığım vardı. Ama 11. Haftada bulantım oldu şimdi. Hatta kusuyordum boğazım mide asidinden yanar die balkonda yattım derin nefes alıorum 1 bucuk saattir.
Bi de ağlamaya başladım. Annem içeride çekirdek yiyor, kokusu geliyo burnuma tiksiniyorum. onun umursamazlığı, eşim iş için uzakta onun üzüntüsü, hadi o yarın gelecek. ama 81 yaşında namazında niyazında tonton bir dede kendini astı bugün. Neden diye düşünüp duruorum. Şuursuzca ürüyoruz neden? Ben de dahil Herkes neden dünyadaki ilk ve tek hamile kendisiymiş gibi davranıyor? Bu doktorlar neden bu kadar aksi? Ben öğretmenim acaba ben de mi çocukları üzüyorum böyle diyorum. Bir sınıfı dolduracak 35 kişi varken nüfus burnumuzdan fışkıracakken neden üreyip duruyoruz biz? o dedem niye ölmeyi seçti? Ben inançsızım, takılıp kaldığım çok zaman oldu yaşamımda. belki ondan daha çok düşündüm ölmeyi ama o dede cehennemden korkarken nasıl vazgeçebildi yaşamından aklım almıyor. Benim yaşımda torunu vardı. Evlere bakıyorum iç içe daireler, ışıklar, insanlar. Bu kadar insan nereye sığacağız biz? Başka kimseyle pylaşamadım bunları mazur görün lütfen. Doluyum.