Auralee , nam-ı diğer bayan pollyanna...ne oldu sana böyle? bu süreçten bir hayli hasar alarak geçen bir anne olarak sna şunları yazayım.oğlumu büyütürken hep korkarak geçirdim en güzel günlerini.aslında haksız da değildim.ben de yalnızdım, korumak,beslemek, sevmek ev ve okul, okulun işleri....çok yoğun stres.oğlum 8.5 aylıkken yürüdü.seninki de yakında yürür çünkü sıralamaya başlamış bile.baya erken aslında.sıralama ve yürüme dönemlerinde sürekli düşüyorlar.dengelerini kazanmaları zor.her düşmeden korkma yoksa korkudan helak olursun.evi güvenli hale getirmek en önemli mesele.yerde bir çekirdek tanesi kalsa gözünü çevirdiğinde ağzına atar ve...Allah korusun....bebeklerin en tehlikeli dönemleri emeklemeyle başlıyor, 3 yaşa kadar devam ediyor.evet, çileli bir süreç ve geçecek....eşlere gelince, hepsi aynı.oğlum çok küçükken yürüdüğünden balkonlara yöneliyordu ve maalesef kapıları açabiliyordu.ben sabahçı, eşim de öğlenciydi.ama yatardı.....bebek evde dönüyor, eve geldiğimde oğlumu salonda, eşimi yatakta yatarken buluyordum.aklım çıkıyordu balkondan düşecek diye....çoooook kavga ettim.her tenefüste aradım, uyandırdım.yaşadığım korkuyu hayal dahi edemezsin ama değişmedi.Allah a hamd olsun ki oğlum çok akıllı.o zaman bile banyo, balkon ve mutfağa yasak derdim.anlardı:))balkona gelince dönüp bna bakar izin isterdi ve ben hep yasak derdim.asla çıkmazdı bu eğitim sayesinde.34 yaşındayım canım.evlendiğimde bir tane beyaz saçım yoktu, şimdi siyah saçım yok.bembeyaz,nineler gibiyim.boyamıyorum da süte geçer diye...ama oğlum büyüdü olan bana oldu.tadını çıkar canım bu dönemlerin.endişelerini yenmeye çalış, benim gibiolma.