Pepikcim her çocuk başka türlü... hepimizin sabrı da farklı... ben beceriksizim o konuda....aynı böyle ciyak ciyak "uykum gözümden akacak ama kafamı koymayacağım, ama oynamayacağım da süründüreceğim"" günlerinden bolca yaşadım, sonra baktım her öğlen kabus çöküyor akşam ne yapacağım diye.. bir de huyunu öğreniyor sıpacımlar başlıyolar önce evir, sonra devir, yetmedi oyna, olmadı salla,emme, memme, emzik, gömme, tövbe demeye.. e uykusu da fena gelmiş bi yandan ağla ağla.. bir de mercan öyle yanına yatsın desen yatmaz, ayakta sallamaya kalksan sallanmaz, pışpışlamayla sakinlemez, seni görmesi yetmez... nasıl olsa dünyanın gözyaşını döküyor her gece bir de bunu deneyelim dedim.. ilk gün 50 dk ağladı.. (sorma nasıl geçti) sonraki gün 10 dk.. sonraki gün 5 dakika ( oda sadece mızır tonu) bir daha da ağlamadı... biraz benim de sabırsızlığımdan heralde.. çünkü tarifsiz geriliyorum uyutma mevzuuna ... inan hırpalamamamın tek sebebi sadece okuduklarım-duyduklarım.... yani hislerle değil bilgilerle..... sağduyu filan kalmıyordu ne yazık ki.. bi sarssam kendine gelir mi diyordum içimden... denir mi böyle, ne biçim annesin diyeceksin... malesef öyle hissediyordum...umarım "deli bu kadın" dememişsindir... gerçekten hissettiğim haliyle anlatmaya çalıştım:)
arada ben yapiyorum min 45 uyuyun diye diretiyorum o da ayri komik geliyor gunduz uykusunda bile arada uyutuyorum sanki gece uykusu gibi
( bende özledim bendeee :) )
