2 yillik evlilik bitiyor ve akla ihtiyacım var

Burda insan sadece kendi yanlarını anlatıyor yoksa dediğim gibi kendimi ezdirme yok efendim aileye gelinlik etme gibi varoslugun içine çekilmedim
Ama kendimden başkasını önemsediğim tek bir an olmadı gibi keskin bi yaşam anlayışım da yok açıkçası..saplantı değil de çocukluk travmaları işte haklısınız
Ben senin namina konusuorum zaten senin yasadigin kayiplar mesele. Hak etmeyen insanlara gereginden fazla deger vermek mesele. Artı, hasta insanlar da insani hasta edio. Boyle seylere ileri yaşlarda maruz kalmayacak kadar bencillesio insan normalde. Ama sen verici olmaya devam etmissin sebepsizce.
 
Çok canım yanıyor ama ..bi De sanki zavallı kelebeğe bi ben ve annem üzüldük..eşim üzüldüm dedi, ağladı da ama akşamına benim defol hayatımdan eylülde görüşürüz demem üzerine beni narsist ilan edip üzülmeyi bıraktı örneğin
Kelebeğim uçarken aç miydi acaba ? Susuz gitti ama biliyorum, kurtaj icin 4 saat susuz kaldım çünkü..Ben neden ölmüyorum ki çok ağır
Bu yaptığınız çok yanlış ama bir karar vermişsiniz sonuçta doğru yanlış simdi aldirdiginiz bir bebekle bağ kurmaya çalışıyorsunuz kendinize işkence ediyorsunuz. Siz zaten normal bir psikolojide değilmişsiniz şu an hiç değilsiniz tedaviye devam edin aradan bir kaç ay geçsin o aileden kurtulduğunuza sevineceksiniz.


Birde malesef surdaki yazıdan anlaşılan birşey var. Siz verdiğiniz kararların sorumlulugunu alamıyorsunuz. Önce eşinizin cocugunun tüm sorumlulugunu istemissiniz. Şimdi kürtaj olmuşsunuz ve ikisinin de sonuçlarına katlanamiyorsunuz. Yaşınız kırka gelmiş bu şekilde olmaz
 
Kullanıcı isminizi değiştirir misiniz? Bu kendinize eziyet etmekten başka ne ise yarıyor?

Bakın acı ve yas yarıştırmak istemen ama sizden çok daha ağır şeyler geldi başıma. Tabiki boğulma hissi vs çok normal..benim de ihtihar girişimim oldu. Ama kendi acımı körüklemeye çalışmadım hiç.

Çocuklu ve çocuksuz evliliği genelde hüsranla sonuçlanır. Ve dogrudan ya da dolaylı bir şekilde evliliğin bitmesinde çocuk etkilidir.

Şimdi olan oldu. Bunların yaşanacagi varmis. Buraya kadar okuyarak geldim. Konuyu ele alışınız ve bakis acinizdan akli selim , okumuş etmiş olgun bir kadın oldugunuz belli. Buna göre de davranmanız gerekiyor.

Mecburen boşanacaksınız. Başka yol yok... bu sizin elinizde olan bi şey değil. Bu evililik en baştan hiç olmamalıydı.

Eşinizin çocuğunu nun size zaman zaman batmasi da normal. Insana bazen kendi çocuğu bile batabiliyor.

Son olarak size dua edeceğim. Cünkü o bogulma hissini,o nefes alamama anlarını o kadar iyi tanırım ki... sizi çok iyi anlıyorum.

Ah keşke dünya bu kadar dar gelmese insanlara ama ne yapalim ki her şey insanlar için.

Allah sizinle.olsun. acinizi paylaşıyorum
 
Öncelikle sakin olun. Herşey ustuste gelmiş. İyi bir psikiyatriniz olsun.
Sizin olmayan çocuğa annelik yapmışsınız. Bunu da laf olsun diye değil cani gönülden yapmışsınız. Eline sağlık yerine bir de bu pittisik es ailesinin talebi. Sanki bu varoslarla her hafta görüşüp ne yapacaksanız. Hafta bir kurallı yani. La havle...
Sonra kendi çocuğuna bakamayip anasına iteleyen dumbuk evliliğiniz çözümünü iş yerinde sizi hiç görmeyen psikologa anlatmis. O da narsist demiş öyle mi? ( Kimse görmediği kişiye tanı koyamaz, psikolog değil klinik psikolog yorum yapabilir zaten, ki ben zaten kişisel olarak bir rahatsizligim olsa sosyal bilimler bitiren psikologa gitmem tıp doktoru psikiyatriste giderim)
Bebek konusu üzücü olmuş. Herşey ustuste gelmiş.
Adam demiş ki biz senin etinden, sütünden herseyinden yaralanacagiz.
Şimdi güzel bir hayat önünde. Sakince psikiyatriniz git. Hobi bul, terapini al, bu varoslardan kurtuldugun için de şükret.
 
Merhabalar
Ben 37 yaşında ücretli öğretmenlik yapan bir kadınım. Eşimin ikinci evliligiyim ve ilk eşinden oğlumuz bizimle yaşıyordu. Evliligimin ilk yılı oğlumun beni , benim de onu kabullenme süreciyle geçti.. eşimin ailesi yakın olduğu halde benim "onun evi burasıdır " gibi fazlaca büyük söz etmiş olmamla beraber eşimle hiç özgür alanimizin olmadığı, o zamana kadar çocuğa bakan babaannenin hemen diğer şehirdeki oğlunun yanına gitmesiyle cehenneme döndü.. zaten 2 yıl boyunca da pek evin içinde özgür olamadım
2. Yıl çocukla birbirimize alıştık derken bu sefer eş ailesi ile sorun yaşamaya başladım. Rutin bir şekilde görüşme talepleri vardı ve bunu kabul etmedim. Eşimin oğlunu buyuttukleri için olsa gerek patolojik bir bağlılığı var onlara ..herkesin kolayca kaldırabilecegi örneğin hafta bir görüşme isteği bana battı. Zaten evde özgür değilim bi de aileni çekemem dedim Bu arada ya çok aşık ya çok düşmanlık. Aklınıza gelecek karşılıklı her türlü rezilliği yaşadık. Şiddet, küfür, kavga. Ev terk etme.. böyle zamanlarda çocuğu alt sokaktaki ailesine yollamaya çalışmama rağmen şahit olduğu zamanlar oldu ki zaten annesi ile görüşmediği için sevgi adı altında çocuğa hiç sınır ogretilmemis( benle beraber öğrenmişti ve bunu sevgi yoluyla öğrettim)
Korunmama rağmen geçen hafta hamile kaldigimi öğrendim. Eşim sevinmedi ben ağladım mutluluğumuz ailene bağlı kene gibiler dedim ve kıyamet koptu ..Bebeğin karnımda olduğu bi hafta eşim eğer ailesi ile iyi olursam evliligimizin kurtulacağını ama zaten antidepresan kullandığım için bebegi istemediğini söyledi. Siz deyin hormonlar ben diyim can acısı tüm.sulalesini arayıp şikayet ettim (tam rezillik) , ailesini arayıp ilk torununuz annesiz bu ise babasız büyüyecek sizin yüzünüzden dedim ..eşimin babası şerefsiz haysiyetsiz hamile olsan kaç yazar ne idugu belirsiz karnındaki dedi (onlara göre hamile olduğun bile yalandır demek istemismis)
Tak dedi avukat tutup Eylül 14'e bosanma davası açtım zira eşim blöf yaptigimi düşünüyordu..bu esnada bebeğimi aldırdım o soğuk kanlı kadin gitti tüm hastanenin bakıp ağladığı bebeğimi öldürmek istemiyorum diyen kadın geldi fakat kullandığım ilaçların sonuçlarını biliyordum (şu anki soğuk kanliligim da sanırım psikoloji bozukluğu) eşimle konuşamıyoruz , sorun çözemiyoruz, daha önce cift terapisi isteyen adam dün yoruldum istemiyorum terapi dedi ben de o halde eşyaları tamamen alayım ve eylülde de bitmiş olur dedim beni narsist ilan edip (işlerinden psikolog arkadaşı öyle demiş) artık uzulmedigini söyledi (zaman kavramim karıştı bunu daha önce de söylemiş olabilir)
Velhasıl nefes alamıyorum arkadaşlar. Annemde yaşıyorum maddi zorluğum çok olmayacak ama annem yaşlı ve gelenekçi ne kadar inkar etse de çevreden çok utanacak ..biraz görüşmeyelim sonra son kez oturup konuşuruz dedik ama ben duramıyorum ölme isteği sık sık tetikliyor(psikolojik destek alıyorum ama yetmiyor) zaman geçmiyor ve canım yanıyor..BEN BOĞULUYORUM
Bebeğe çok üzüldüm.Bebegimin ölmesine sebep olan adamı asla affetmezdim.Bebeklerinize kıymayın ya evliliginiz iyi değilse korunun.Ben üzülüyorum can taşıyan bir varlık.
 
Merhabalar
Ben 37 yaşında ücretli öğretmenlik yapan bir kadınım. Eşimin ikinci evliligiyim ve ilk eşinden oğlumuz bizimle yaşıyordu. Evliligimin ilk yılı oğlumun beni , benim de onu kabullenme süreciyle geçti.. eşimin ailesi yakın olduğu halde benim "onun evi burasıdır " gibi fazlaca büyük söz etmiş olmamla beraber eşimle hiç özgür alanimizin olmadığı, o zamana kadar çocuğa bakan babaannenin hemen diğer şehirdeki oğlunun yanına gitmesiyle cehenneme döndü.. zaten 2 yıl boyunca da pek evin içinde özgür olamadım
2. Yıl çocukla birbirimize alıştık derken bu sefer eş ailesi ile sorun yaşamaya başladım. Rutin bir şekilde görüşme talepleri vardı ve bunu kabul etmedim. Eşimin oğlunu buyuttukleri için olsa gerek patolojik bir bağlılığı var onlara ..herkesin kolayca kaldırabilecegi örneğin hafta bir görüşme isteği bana battı. Zaten evde özgür değilim bi de aileni çekemem dedim Bu arada ya çok aşık ya çok düşmanlık. Aklınıza gelecek karşılıklı her türlü rezilliği yaşadık. Şiddet, küfür, kavga. Ev terk etme.. böyle zamanlarda çocuğu alt sokaktaki ailesine yollamaya çalışmama rağmen şahit olduğu zamanlar oldu ki zaten annesi ile görüşmediği için sevgi adı altında çocuğa hiç sınır ogretilmemis( benle beraber öğrenmişti ve bunu sevgi yoluyla öğrettim)
Korunmama rağmen geçen hafta hamile kaldigimi öğrendim. Eşim sevinmedi ben ağladım mutluluğumuz ailene bağlı kene gibiler dedim ve kıyamet koptu ..Bebeğin karnımda olduğu bi hafta eşim eğer ailesi ile iyi olursam evliligimizin kurtulacağını ama zaten antidepresan kullandığım için bebegi istemediğini söyledi. Siz deyin hormonlar ben diyim can acısı tüm.sulalesini arayıp şikayet ettim (tam rezillik) , ailesini arayıp ilk torununuz annesiz bu ise babasız büyüyecek sizin yüzünüzden dedim ..eşimin babası şerefsiz haysiyetsiz hamile olsan kaç yazar ne idugu belirsiz karnındaki dedi (onlara göre hamile olduğun bile yalandır demek istemismis)
Tak dedi avukat tutup Eylül 14'e bosanma davası açtım zira eşim blöf yaptigimi düşünüyordu..bu esnada bebeğimi aldırdım o soğuk kanlı kadin gitti tüm hastanenin bakıp ağladığı bebeğimi öldürmek istemiyorum diyen kadın geldi fakat kullandığım ilaçların sonuçlarını biliyordum (şu anki soğuk kanliligim da sanırım psikoloji bozukluğu) eşimle konuşamıyoruz , sorun çözemiyoruz, daha önce cift terapisi isteyen adam dün yoruldum istemiyorum terapi dedi ben de o halde eşyaları tamamen alayım ve eylülde de bitmiş olur dedim beni narsist ilan edip (işlerinden psikolog arkadaşı öyle demiş) artık uzulmedigini söyledi (zaman kavramim karıştı bunu daha önce de söylemiş olabilir)
Velhasıl nefes alamıyorum arkadaşlar. Annemde yaşıyorum maddi zorluğum çok olmayacak ama annem yaşlı ve gelenekçi ne kadar inkar etse de çevreden çok utanacak ..biraz görüşmeyelim sonra son kez oturup konuşuruz dedik ama ben duramıyorum ölme isteği sık sık tetikliyor(psikolojik destek alıyorum ama yetmiyor) zaman geçmiyor ve canım yanıyor..BEN BOĞULUYORUM
Kendi kendine zor işlerin altına girmişsin.Ama bundan sonrası senin elinde bilinçli olup daha iyi bir geleceğe sahip olabilirsin.Boyle düşün tecrübe say Rabbim yardımcın olsun
 
Hem çocuklu adamla evlenip hem evde bunalıyorum demek de ne oluyor..eşimin ailesi haftada 1 görüşmek istemesi fazla mi. Sizde de hata var..onlarin yaptıkları zaten cahillik.
 
Merhabalar
Ben 37 yaşında ücretli öğretmenlik yapan bir kadınım. Eşimin ikinci evliligiyim ve ilk eşinden oğlumuz bizimle yaşıyordu. Evliligimin ilk yılı oğlumun beni , benim de onu kabullenme süreciyle geçti.. eşimin ailesi yakın olduğu halde benim "onun evi burasıdır " gibi fazlaca büyük söz etmiş olmamla beraber eşimle hiç özgür alanimizin olmadığı, o zamana kadar çocuğa bakan babaannenin hemen diğer şehirdeki oğlunun yanına gitmesiyle cehenneme döndü.. zaten 2 yıl boyunca da pek evin içinde özgür olamadım
2. Yıl çocukla birbirimize alıştık derken bu sefer eş ailesi ile sorun yaşamaya başladım. Rutin bir şekilde görüşme talepleri vardı ve bunu kabul etmedim. Eşimin oğlunu buyuttukleri için olsa gerek patolojik bir bağlılığı var onlara ..herkesin kolayca kaldırabilecegi örneğin hafta bir görüşme isteği bana battı. Zaten evde özgür değilim bi de aileni çekemem dedim Bu arada ya çok aşık ya çok düşmanlık. Aklınıza gelecek karşılıklı her türlü rezilliği yaşadık. Şiddet, küfür, kavga. Ev terk etme.. böyle zamanlarda çocuğu alt sokaktaki ailesine yollamaya çalışmama rağmen şahit olduğu zamanlar oldu ki zaten annesi ile görüşmediği için sevgi adı altında çocuğa hiç sınır ogretilmemis( benle beraber öğrenmişti ve bunu sevgi yoluyla öğrettim)
Korunmama rağmen geçen hafta hamile kaldigimi öğrendim. Eşim sevinmedi ben ağladım mutluluğumuz ailene bağlı kene gibiler dedim ve kıyamet koptu ..Bebeğin karnımda olduğu bi hafta eşim eğer ailesi ile iyi olursam evliligimizin kurtulacağını ama zaten antidepresan kullandığım için bebegi istemediğini söyledi. Siz deyin hormonlar ben diyim can acısı tüm.sulalesini arayıp şikayet ettim (tam rezillik) , ailesini arayıp ilk torununuz annesiz bu ise babasız büyüyecek sizin yüzünüzden dedim ..eşimin babası şerefsiz haysiyetsiz hamile olsan kaç yazar ne idugu belirsiz karnındaki dedi (onlara göre hamile olduğun bile yalandır demek istemismis)
Tak dedi avukat tutup Eylül 14'e bosanma davası açtım zira eşim blöf yaptigimi düşünüyordu..bu esnada bebeğimi aldırdım o soğuk kanlı kadin gitti tüm hastanenin bakıp ağladığı bebeğimi öldürmek istemiyorum diyen kadın geldi fakat kullandığım ilaçların sonuçlarını biliyordum (şu anki soğuk kanliligim da sanırım psikoloji bozukluğu) eşimle konuşamıyoruz , sorun çözemiyoruz, daha önce cift terapisi isteyen adam dün yoruldum istemiyorum terapi dedi ben de o halde eşyaları tamamen alayım ve eylülde de bitmiş olur dedim beni narsist ilan edip (işlerinden psikolog arkadaşı öyle demiş) artık uzulmedigini söyledi (zaman kavramim karıştı bunu daha önce de söylemiş olabilir)
Velhasıl nefes alamıyorum arkadaşlar. Annemde yaşıyorum maddi zorluğum çok olmayacak ama annem yaşlı ve gelenekçi ne kadar inkar etse de çevreden çok utanacak ..biraz görüşmeyelim sonra son kez oturup konuşuruz dedik ama ben duramıyorum ölme isteği sık sık tetikliyor(psikolojik destek alıyorum ama yetmiyor) zaman geçmiyor ve canım yanıyor..BEN BOĞULUYORUM
Lütfen içindeki ölme isteğini unut. Sen herseye ragmen ayakta kalabilmis güçlü bir kadınsın.sende istemezdin bunları yaşamayı. Bebegin icin üzüldüm antidepresan dan sağlıklı bir gebelik olmayabilirdi zaten. Kendini bırakma dilerim bundan sonrası güzel bir hayatin olsun
 
Psikoljik destek vermeyeceğim zaten aliyorsunuzdur.Takildigim konu neden akil istiyorsunuz. Size kimse barisin demeyecek. Bir cana malolmus bir iliski icin cabalamaya dusunmeye degecek ne kaldı ki?Esinizin cocuguna ise birakin annesi dusunsun babasi dusunsun .Siz elinizden geleni yaptiniz.Bir hayatiniz var öğretmensiniz psjkoljinizi ruhunuzu acilen onarmali silkelenmelisiniz.gerekirse psikologu degisin gerekirse tatile gidin sehor degisin.Ama guclu kalin.Belki guzel bir evliliginiz olacak ve yeniden anne olabileceksiniz.Neden bu yeni hayagi kendinize layik görmüyorsunuz?Kavgadan yorulmus olmalısiniz.Biraz dinlenmek iyi gelmez mi bedeninize ruhunuza? Kendinize dönün.Acinizdan beslenmeyi birakin nickide desigin.Yarinin ne getireceğini bilemezsiniz.Hadi toparlanma vakti
 
Çok zor

Çok zor işler yüklenmişsiniz kısa sürede. Başka bir annenin çocuğunu kendi çocuğunuz gibi benimsemiş, problemli başka bir ailenin çocuğunu da kocanız olarak almışsınız.
Herşey bitmiş gitmiş sanırım, evler ayrılmış ve sadece dava kalmış geriye..

Annenizin içini rahatlatmaya çalışın. İlk evliliğim bittiğinde benim annem de çok dert edinmişti, "ele güne ne deriz" diye. Her gün konuştum onunla, her gün. Boşanma davası sonuçlandığında, o "elalem" endişelerine kapılan kadın gitmiş, artık etrafa "Benim kızım güçlü bi kadın, hayatının iplerini eline alabilecek cesareti olduğu için gurur duyuyorum" diyen bi kadın gelmişti. Annelerimizin tek baktığı yön biziz, kıblesi biziz. Biz iyi olursak güçleniyorlar.

Size özel mesajla birkaç video yollayabilir miyim? Boğulma hissi geldiğinde bunu yönetebilmeyi öğrenmek isterseniz..
bana da atabilir misiniz video
 
Hem çocuklu adamla evlenip hem evde bunalıyorum demek de ne oluyor..eşimin ailesi haftada 1 görüşmek istemesi fazla mi. Sizde de hata var..onlarin yaptıkları zaten cahillik.
Buna çok karşıyım ya. Haftada 1 aileyle görüşmek ne demek yahu, abartmayın. Haftaiçi zaten çalışılıyor. Bi haftasonu var, onda da kendin mi dinleneceksin, çocuğu sinemaya tiyatroya mı götüreceksin, evinin çamaşırını temizliğini mi yapacaksın, eşinle bi romantik yemek mi yiyeceksin.. Neye vakit var?
Aileler artık bu "biz biz biz biz" demeyi bırakacaklar. Bitti o dönemler.
 
Merhabalar
Ben 37 yaşında ücretli öğretmenlik yapan bir kadınım. Eşimin ikinci evliligiyim ve ilk eşinden oğlumuz bizimle yaşıyordu. Evliligimin ilk yılı oğlumun beni , benim de onu kabullenme süreciyle geçti.. eşimin ailesi yakın olduğu halde benim "onun evi burasıdır " gibi fazlaca büyük söz etmiş olmamla beraber eşimle hiç özgür alanimizin olmadığı, o zamana kadar çocuğa bakan babaannenin hemen diğer şehirdeki oğlunun yanına gitmesiyle cehenneme döndü.. zaten 2 yıl boyunca da pek evin içinde özgür olamadım
2. Yıl çocukla birbirimize alıştık derken bu sefer eş ailesi ile sorun yaşamaya başladım. Rutin bir şekilde görüşme talepleri vardı ve bunu kabul etmedim. Eşimin oğlunu buyuttukleri için olsa gerek patolojik bir bağlılığı var onlara ..herkesin kolayca kaldırabilecegi örneğin hafta bir görüşme isteği bana battı. Zaten evde özgür değilim bi de aileni çekemem dedim Bu arada ya çok aşık ya çok düşmanlık. Aklınıza gelecek karşılıklı her türlü rezilliği yaşadık. Şiddet, küfür, kavga. Ev terk etme.. böyle zamanlarda çocuğu alt sokaktaki ailesine yollamaya çalışmama rağmen şahit olduğu zamanlar oldu ki zaten annesi ile görüşmediği için sevgi adı altında çocuğa hiç sınır ogretilmemis( benle beraber öğrenmişti ve bunu sevgi yoluyla öğrettim)
Korunmama rağmen geçen hafta hamile kaldigimi öğrendim. Eşim sevinmedi ben ağladım mutluluğumuz ailene bağlı kene gibiler dedim ve kıyamet koptu ..Bebeğin karnımda olduğu bi hafta eşim eğer ailesi ile iyi olursam evliligimizin kurtulacağını ama zaten antidepresan kullandığım için bebegi istemediğini söyledi. Siz deyin hormonlar ben diyim can acısı tüm.sulalesini arayıp şikayet ettim (tam rezillik) , ailesini arayıp ilk torununuz annesiz bu ise babasız büyüyecek sizin yüzünüzden dedim ..eşimin babası şerefsiz haysiyetsiz hamile olsan kaç yazar ne idugu belirsiz karnındaki dedi (onlara göre hamile olduğun bile yalandır demek istemismis)
Tak dedi avukat tutup Eylül 14'e bosanma davası açtım zira eşim blöf yaptigimi düşünüyordu..bu esnada bebeğimi aldırdım o soğuk kanlı kadin gitti tüm hastanenin bakıp ağladığı bebeğimi öldürmek istemiyorum diyen kadın geldi fakat kullandığım ilaçların sonuçlarını biliyordum (şu anki soğuk kanliligim da sanırım psikoloji bozukluğu) eşimle konuşamıyoruz , sorun çözemiyoruz, daha önce cift terapisi isteyen adam dün yoruldum istemiyorum terapi dedi ben de o halde eşyaları tamamen alayım ve eylülde de bitmiş olur dedim beni narsist ilan edip (işlerinden psikolog arkadaşı öyle demiş) artık uzulmedigini söyledi (zaman kavramim karıştı bunu daha önce de söylemiş olabilir)
Velhasıl nefes alamıyorum arkadaşlar. Annemde yaşıyorum maddi zorluğum çok olmayacak ama annem yaşlı ve gelenekçi ne kadar inkar etse de çevreden çok utanacak ..biraz görüşmeyelim sonra son kez oturup konuşuruz dedik ama ben duramıyorum ölme isteği sık sık tetikliyor(psikolojik destek alıyorum ama yetmiyor) zaman geçmiyor ve canım yanıyor..BEN BOĞULUYORUM
Bunlar geçecek ve sen daha iyi olacaksın. Hakkında hayırlısı olsun.
 
Bazen hayatımızın altı üstünden daha güzel olabilir. Unutma canım olur mu
 
Ne uçurumu ne ölümü her gun yuzlerce çift bosaniyor miss gibi ohg cocuk da yok baba derdi de olmayacak otur anneciginle bir ise gir dengini bulursun ileride zaten çocuklu adamla evlenmek saçma.
 
Merhabalar
Ben 37 yaşında ücretli öğretmenlik yapan bir kadınım. Eşimin ikinci evliligiyim ve ilk eşinden oğlumuz bizimle yaşıyordu. Evliligimin ilk yılı oğlumun beni , benim de onu kabullenme süreciyle geçti.. eşimin ailesi yakın olduğu halde benim "onun evi burasıdır " gibi fazlaca büyük söz etmiş olmamla beraber eşimle hiç özgür alanimizin olmadığı, o zamana kadar çocuğa bakan babaannenin hemen diğer şehirdeki oğlunun yanına gitmesiyle cehenneme döndü.. zaten 2 yıl boyunca da pek evin içinde özgür olamadım
2. Yıl çocukla birbirimize alıştık derken bu sefer eş ailesi ile sorun yaşamaya başladım. Rutin bir şekilde görüşme talepleri vardı ve bunu kabul etmedim. Eşimin oğlunu buyuttukleri için olsa gerek patolojik bir bağlılığı var onlara ..herkesin kolayca kaldırabilecegi örneğin hafta bir görüşme isteği bana battı. Zaten evde özgür değilim bi de aileni çekemem dedim Bu arada ya çok aşık ya çok düşmanlık. Aklınıza gelecek karşılıklı her türlü rezilliği yaşadık. Şiddet, küfür, kavga. Ev terk etme.. böyle zamanlarda çocuğu alt sokaktaki ailesine yollamaya çalışmama rağmen şahit olduğu zamanlar oldu ki zaten annesi ile görüşmediği için sevgi adı altında çocuğa hiç sınır ogretilmemis( benle beraber öğrenmişti ve bunu sevgi yoluyla öğrettim)
Korunmama rağmen geçen hafta hamile kaldigimi öğrendim. Eşim sevinmedi ben ağladım mutluluğumuz ailene bağlı kene gibiler dedim ve kıyamet koptu ..Bebeğin karnımda olduğu bi hafta eşim eğer ailesi ile iyi olursam evliligimizin kurtulacağını ama zaten antidepresan kullandığım için bebegi istemediğini söyledi. Siz deyin hormonlar ben diyim can acısı tüm.sulalesini arayıp şikayet ettim (tam rezillik) , ailesini arayıp ilk torununuz annesiz bu ise babasız büyüyecek sizin yüzünüzden dedim ..eşimin babası şerefsiz haysiyetsiz hamile olsan kaç yazar ne idugu belirsiz karnındaki dedi (onlara göre hamile olduğun bile yalandır demek istemismis)
Tak dedi avukat tutup Eylül 14'e bosanma davası açtım zira eşim blöf yaptigimi düşünüyordu..bu esnada bebeğimi aldırdım o soğuk kanlı kadin gitti tüm hastanenin bakıp ağladığı bebeğimi öldürmek istemiyorum diyen kadın geldi fakat kullandığım ilaçların sonuçlarını biliyordum (şu anki soğuk kanliligim da sanırım psikoloji bozukluğu) eşimle konuşamıyoruz , sorun çözemiyoruz, daha önce cift terapisi isteyen adam dün yoruldum istemiyorum terapi dedi ben de o halde eşyaları tamamen alayım ve eylülde de bitmiş olur dedim beni narsist ilan edip (işlerinden psikolog arkadaşı öyle demiş) artık uzulmedigini söyledi (zaman kavramim karıştı bunu daha önce de söylemiş olabilir)
Velhasıl nefes alamıyorum arkadaşlar. Annemde yaşıyorum maddi zorluğum çok olmayacak ama annem yaşlı ve gelenekçi ne kadar inkar etse de çevreden çok utanacak ..biraz görüşmeyelim sonra son kez oturup konuşuruz dedik ama ben duramıyorum ölme isteği sık sık tetikliyor(psikolojik destek alıyorum ama yetmiyor) zaman geçmiyor ve canım yanıyor..BEN BOĞULUYORUM
Fazla sorumluluk almışsınız bence

Sakinleşin

Yalnızlığın tadını almaya başlayın yalnızlığın verdiği bir huzur var zamanla onu bulursunuz

İmkan varsa annenizle yaşamayın tek yaşayın
 
Merhabalar
Ben 37 yaşında ücretli öğretmenlik yapan bir kadınım. Eşimin ikinci evliligiyim ve ilk eşinden oğlumuz bizimle yaşıyordu. Evliligimin ilk yılı oğlumun beni , benim de onu kabullenme süreciyle geçti.. eşimin ailesi yakın olduğu halde benim "onun evi burasıdır " gibi fazlaca büyük söz etmiş olmamla beraber eşimle hiç özgür alanimizin olmadığı, o zamana kadar çocuğa bakan babaannenin hemen diğer şehirdeki oğlunun yanına gitmesiyle cehenneme döndü.. zaten 2 yıl boyunca da pek evin içinde özgür olamadım
2. Yıl çocukla birbirimize alıştık derken bu sefer eş ailesi ile sorun yaşamaya başladım. Rutin bir şekilde görüşme talepleri vardı ve bunu kabul etmedim. Eşimin oğlunu buyuttukleri için olsa gerek patolojik bir bağlılığı var onlara ..herkesin kolayca kaldırabilecegi örneğin hafta bir görüşme isteği bana battı. Zaten evde özgür değilim bi de aileni çekemem dedim Bu arada ya çok aşık ya çok düşmanlık. Aklınıza gelecek karşılıklı her türlü rezilliği yaşadık. Şiddet, küfür, kavga. Ev terk etme.. böyle zamanlarda çocuğu alt sokaktaki ailesine yollamaya çalışmama rağmen şahit olduğu zamanlar oldu ki zaten annesi ile görüşmediği için sevgi adı altında çocuğa hiç sınır ogretilmemis( benle beraber öğrenmişti ve bunu sevgi yoluyla öğrettim)
Korunmama rağmen geçen hafta hamile kaldigimi öğrendim. Eşim sevinmedi ben ağladım mutluluğumuz ailene bağlı kene gibiler dedim ve kıyamet koptu ..Bebeğin karnımda olduğu bi hafta eşim eğer ailesi ile iyi olursam evliligimizin kurtulacağını ama zaten antidepresan kullandığım için bebegi istemediğini söyledi. Siz deyin hormonlar ben diyim can acısı tüm.sulalesini arayıp şikayet ettim (tam rezillik) , ailesini arayıp ilk torununuz annesiz bu ise babasız büyüyecek sizin yüzünüzden dedim ..eşimin babası şerefsiz haysiyetsiz hamile olsan kaç yazar ne idugu belirsiz karnındaki dedi (onlara göre hamile olduğun bile yalandır demek istemismis)
Tak dedi avukat tutup Eylül 14'e bosanma davası açtım zira eşim blöf yaptigimi düşünüyordu..bu esnada bebeğimi aldırdım o soğuk kanlı kadin gitti tüm hastanenin bakıp ağladığı bebeğimi öldürmek istemiyorum diyen kadın geldi fakat kullandığım ilaçların sonuçlarını biliyordum (şu anki soğuk kanliligim da sanırım psikoloji bozukluğu) eşimle konuşamıyoruz , sorun çözemiyoruz, daha önce cift terapisi isteyen adam dün yoruldum istemiyorum terapi dedi ben de o halde eşyaları tamamen alayım ve eylülde de bitmiş olur dedim beni narsist ilan edip (işlerinden psikolog arkadaşı öyle demiş) artık uzulmedigini söyledi (zaman kavramim karıştı bunu daha önce de söylemiş olabilir)
Velhasıl nefes alamıyorum arkadaşlar. Annemde yaşıyorum maddi zorluğum çok olmayacak ama annem yaşlı ve gelenekçi ne kadar inkar etse de çevreden çok utanacak ..biraz görüşmeyelim sonra son kez oturup konuşuruz dedik ama ben duramıyorum ölme isteği sık sık tetikliyor(psikolojik destek alıyorum ama yetmiyor) zaman geçmiyor ve canım yanıyor..BEN BOĞULUYORUM
Bende bosandim.eger olmuyorsa kendinizi yipratmayin.bosanip bebeginize bakin.arrik bosanmalar cok siradan.
 
Bence ailesi ile görüşmesini reddetmeniz biraz yanlış benim eşimin de aile bağları kuvvetli değil aksine her gün ben derim hadi babanın yanına gidelim kayinbabam tek yaşıyor günlük giderim yemeğini temizliğini yapar gelirim aynı şekilde bir abisi var hadi abinlere gidelim hadi abinleri ara gelsinler diye ben baskı yaparım kendi ailenize karşı tarafın nasıl davranmasını bekliyorsanız sizde o şekilde davranmalisiniz bence illa ki aileler arasında sıkıntı olur ama bu şekilde yaptığınız zaman ailesinin yanlışlarını da söylediğiniz zaman eşiniz de size hak verecektir sıkıntı olmayacaktır diye düşünüyorum sizin adınıza üzüldüm tabi ki başkasının çocuğuna annelik yapma bu görevi almak çok büyük cesaret ama kayinbabanizin o iması asla kabul edilemez sizi baştan beri kabullnememisler galiba sadece o şekilde davranmislar olan oldu bence eğer düzelmiyor ve buna inandiysaniz dünyanın sonu gelmiş gibi davranıp el alemi de düşünmeyin o sıkıntıları sorunları yaşarken el alem yok sizinle beraber. Önünüze bakn güzel günlere inanın hakkınızda hayırlısı olsun
 
Çocuklu adamlarla evlenmeyin lütfen.
Böyle deyince taşlanıyorum ama sonuç bu oluyor.
Bu olgunluk gerektiren bir şey.
Bence boşanmanız hayırlı olur kavga hakaret şiddet falan gerçekten çok yorucu bir hayat olsa gerek.
 
Merhabalar
Ben 37 yaşında ücretli öğretmenlik yapan bir kadınım. Eşimin ikinci evliligiyim ve ilk eşinden oğlumuz bizimle yaşıyordu. Evliligimin ilk yılı oğlumun beni , benim de onu kabullenme süreciyle geçti.. eşimin ailesi yakın olduğu halde benim "onun evi burasıdır " gibi fazlaca büyük söz etmiş olmamla beraber eşimle hiç özgür alanimizin olmadığı, o zamana kadar çocuğa bakan babaannenin hemen diğer şehirdeki oğlunun yanına gitmesiyle cehenneme döndü.. zaten 2 yıl boyunca da pek evin içinde özgür olamadım
2. Yıl çocukla birbirimize alıştık derken bu sefer eş ailesi ile sorun yaşamaya başladım. Rutin bir şekilde görüşme talepleri vardı ve bunu kabul etmedim. Eşimin oğlunu buyuttukleri için olsa gerek patolojik bir bağlılığı var onlara ..herkesin kolayca kaldırabilecegi örneğin hafta bir görüşme isteği bana battı. Zaten evde özgür değilim bi de aileni çekemem dedim Bu arada ya çok aşık ya çok düşmanlık. Aklınıza gelecek karşılıklı her türlü rezilliği yaşadık. Şiddet, küfür, kavga. Ev terk etme.. böyle zamanlarda çocuğu alt sokaktaki ailesine yollamaya çalışmama rağmen şahit olduğu zamanlar oldu ki zaten annesi ile görüşmediği için sevgi adı altında çocuğa hiç sınır ogretilmemis( benle beraber öğrenmişti ve bunu sevgi yoluyla öğrettim)
Korunmama rağmen geçen hafta hamile kaldigimi öğrendim. Eşim sevinmedi ben ağladım mutluluğumuz ailene bağlı kene gibiler dedim ve kıyamet koptu ..Bebeğin karnımda olduğu bi hafta eşim eğer ailesi ile iyi olursam evliligimizin kurtulacağını ama zaten antidepresan kullandığım için bebegi istemediğini söyledi. Siz deyin hormonlar ben diyim can acısı tüm.sulalesini arayıp şikayet ettim (tam rezillik) , ailesini arayıp ilk torununuz annesiz bu ise babasız büyüyecek sizin yüzünüzden dedim ..eşimin babası şerefsiz haysiyetsiz hamile olsan kaç yazar ne idugu belirsiz karnındaki dedi (onlara göre hamile olduğun bile yalandır demek istemismis)
Tak dedi avukat tutup Eylül 14'e bosanma davası açtım zira eşim blöf yaptigimi düşünüyordu..bu esnada bebeğimi aldırdım o soğuk kanlı kadin gitti tüm hastanenin bakıp ağladığı bebeğimi öldürmek istemiyorum diyen kadın geldi fakat kullandığım ilaçların sonuçlarını biliyordum (şu anki soğuk kanliligim da sanırım psikoloji bozukluğu) eşimle konuşamıyoruz , sorun çözemiyoruz, daha önce cift terapisi isteyen adam dün yoruldum istemiyorum terapi dedi ben de o halde eşyaları tamamen alayım ve eylülde de bitmiş olur dedim beni narsist ilan edip (işlerinden psikolog arkadaşı öyle demiş) artık uzulmedigini söyledi (zaman kavramim karıştı bunu daha önce de söylemiş olabilir)
Velhasıl nefes alamıyorum arkadaşlar. Annemde yaşıyorum maddi zorluğum çok olmayacak ama annem yaşlı ve gelenekçi ne kadar inkar etse de çevreden çok utanacak ..biraz görüşmeyelim sonra son kez oturup konuşuruz dedik ama ben duramıyorum ölme isteği sık sık tetikliyor(psikolojik destek alıyorum ama yetmiyor) zaman geçmiyor ve canım yanıyor..BEN BOĞULUYORUM
Sevgili konı sahibi sizi tebrik ediyorum size ait olmayan cocuğa annelik yapmaya calısmıssınız. Ne kadar oldugunu elestirmek kimsenin haddine değil.
Bir diger konuda burada bosanma asamsına gelen tüm kadınlar konularında kocam beni kullandı diye acıtasyonlu mesajlar verirken siz kendi hatalarınızı da objektif bir sekilde yazmıssınız. İnanın sabah bi konu okudum, esi daha fazla kazanmaya basladıgı icin bosanmak istediğini ve kullanıldıgınu yazmıstı hayret içinde kaldım. Burada iyi niyeti kullanılmış konu sahibi bi tek sizi gördüm ben. Cünkü baskasından olan cocuga baktırmıs, normalde bakıcı tutması gerekirdi. Kimse kendinden olmayan cocuga bakmak zorunda asla değil. Size bu yük ağır gelmis cok normal. Bana bazen köpeğim ağır geliyor. Sonuc değismez siz iyi bi anne olmussunuz
Zira kan bağınızın olmadıgı bir cocuga annelik yapmaya cabalamak o cocugun değisim sürecine ayak uydurmaj ve yeni evliyken özel hic bi alanın yokken bunu yapmaya çabalamak yüce gönüllülük
Fakat es ailesinin haftada 1 ailesi ile görüsmesinde cıkarttıgınız huzursuzluk bence size yakısmayan tavır olmus. Bu cok anlamsız ve yakısıksız.. Yaptıgınız güzelliklere gölge düsürmüş
Biraz yardım alıp kendinizi dinler ve dinlenirseniz toparlayacağınızı düşünüyorum
Sevgiler
 
X