32 yaşıma girdim , dün akşam rüyamda 40 yaşındayken öldüğümü gördüm. Baya öldüm ve acı cekıyordum. Ben hiç yaşamadım filan diye agladığımı hatırlıyorum.Bizim bebeğin aglamasına uyandım o sıra.
Büyük olan 9 yaşında 4.sınıfa gidiyor(bu sene not sıstemı oldugu ıcın derslerı asırı yogun gecıyor , bır oncekı konumda bahsetmıstım ), diğeri ise 1 yaşına girecek 10 gün sonra.
İşe başlayalı(mecburiyetten başlamadım ) 2.5 ay filan oldu. 4 gün çalışıyorum , 3 gün evdeyim.Eşimde çalışıyor, o 2 hafta hafta içi tam gün , 2 hafta bir gün gidip bir gün gitmiyor. Son zamanlarda hafta sonları mesaiye gidiyor, eğitim veriyor.Eve temizlikci geliyor, oglana öğretmen geliyor , hafta içi 3 gün annem yemek yapıyor, eşimde hafta içi mutfagı topluyor.
Ama zaman yetmiyor. Bu sabah zaten böyle kötü uyandım ama aslında hafta sonundan beri kafam atıktı. Cumartesı günü , ufaklıgı uyutamadım , baya saatlerce ugrastım uyutamadım . Tam uyudu , büyük olanın yapamadığı dersi vardi,ona yardım ettim.
Kursa gideceği için yemeğini hazırladım , yedi hazırlandı çıktı . Ve bebeğimiz uyandı
Gülüyorum ama o gün agladım buna , baya bacak kıllarım serce parmagımın yarısı kadar olmuş. Saçlarımı boyattım , bu hafta da bir işlem yapılması gerekiyordu .Annemi aradım , benı cagırmayacaksın dımı dıye actı telefonu , yok dedım kıvırdım kapadım. Manikür yaptıramıyorum , en son 5 hafta( 1 aydır mahalle sınırlarından cıkmıyorum , servısle ıse gıdıp gelıyorum - arada kuafore gıttım geldım dumduz arabayla, cıkısta dogru eve dondum) önce cocuklara aldıgım kıyafetlerı cıkıp degıstıremedım elimde kaldılar.
İşe baslayana kadar böyle değildi, sureklı ben baktıgım ıcın etrafımdan cok rahat yardım alabılıyordum. Zaten yazın istanbulda bile değildim, cocuklarla nasıl gezebılırım napabılırım gayet farkındayım. ve idare edebilir yapıdayım. Ama sımdı kıs , havalar cok sogudu .Dısarı cıksam evdekı tempoyu kacırıyorum , burnumdan gelıyor ve telafı edecek zamanım olmuyor.
Evde, evde olduğum günler napıyorum pekı ;ıste her gun evı supuruyorum , cunku ufaklık agzına atıyor. Yemek yapıyorum , çamaşır makineye atıyorum , topluyorum katlıyorum , yerlestiyorum. Evi toplu tutuyorum. Yanlız böyle dediğime bakmayın , ne tezgahtan bulaşık eksik oluyor , ne yerden oyuncak. Bende birikmesin diye anında mudahale edıyorum . Cocuklarla tamamen ilgileniyorum , büyüğün dersi oluyor, veya oyun oynamak istiyor. Ona o zamanı veriyorum , küçüğün zaten tamamen oturmus oldugu bır duzen var ona ayak uydurmaya calısıyorum.
Neyse daha fazla yapabılecek bıseyım yok galıba , 2 gun cocuklarla oynamak dısında tamamen bana aıt kalan zamanda koltuga oturamadan gectı,geçiyor. Çalıştığım için ,annem baktığı için annemden yardım alamıyorum , eşimin bu hafta sonlarıda işe gitmesi durumu herşeyi birbirine soktu. Zaten zordu , sımdı daha zor.
Ne zaman gececek bu gunler, tam olarak ne zaman rahatlıyoruz. Tamamen içimi dökmek istedim , kötü hissediyorum kendimi, kendime ait zaman dilim kalmadı.
