Eşim bana destek olsaydı tek çocuk konusunda kafamda hiç kuşku olmazdı. Ama eşimde isteyince bi acabaya düştüm işte. Eğer 2. Bebek yaşasaydı aralarında 2 buçuk yaş olacaktı. Ama engelli ve zaten yaşama şansı görülmeyen bi bebeği dünyaya getirmeye diretmek bana doğru gelmedi. Ne yapacağımı bilmiyorum bende
Oğlum şu an sağlıklı. Ailelerimizde bildiğimiz kanser hastası yok. Bizde bu bebekte neden kanser hücrelerini baskılayan genin olmadığını anlamadık. Zaten ağır engelliydi gerçi genetik test temiz çıksa da yaşayamazdı. Ama en azından benim aklımda kuşku kalmazdı. Şimdi biz sağlıklı mıyız oğlumda da var mı endişesi çok yorucu.2. Çocuk ben de çok istiyordum. Ama birkaç ay korunmadan denedik olmadı. Bunun dışında oğlumun bebekliğinden bir rahatsızlığı vardı ve bunun genetik olduğunu nadir görülen bir hastalıkla ilişkili olduğunu öğrendik genetik testler sonucu. Doktorumuz bize de korunmamızı ve tüp bebek dışında gebelik yaşamamam gerektiğini söyledi.
Ben de allak bullak oldum bu konuda. Tüp bebekle uğraşacak enerjim yok. Ama bebek istiyorum da.
Zor kararlar…
öyle olunca da üzülüyor. 
İkinci çocuk için kesin karar verdiyseniz, eşinizle birlikte. Bence beklemeyin. Maddi durumunuz da iyiymiş. Hem sizin açınızdan hem Oğlunuzun açısından, beklemenin anlamı yok. Çünkü hem sizin yaşınız ilerliyor, hemde aradaki yaş farkı açılacak. Emin olun, 24 yas ile 30 yaşta doğum yapmak, arasında dünya fark oluyor. Yaş ilerledikçe tahammül azalıyor, vücut elastik yapısını kaybediyor vs
Ay ne zor soru ilkine hamileyim 14 hafta oldu ve bu bitsin diye gün sayıyorum. Öyle kötü geçiyor ki hamilelik. Üstelik bulantı kusma vs değil tamamen etrafımızdaki düşüncesiz bencil hadsiz insanlar sebebiyle ölmeyi istediğim oluyor.
Benimkinin hiç yaşıtlardan daha doğrusu çocuklardan kıskandığı olmadı ama mesela amcama sarılıyorum onu kıskanıyorHerkesin durumu kendine göre farklı tabii ki ama fikir oluşturması açısından yazacağım. Eşim de ben de memuruz, memurların ne kadar kazandığı da ortada. İki oğlum arasında beş buçuk yaş var, büyüğüm ikinci sınıfta küçüğüm iki yaşında. Yeni yeni birlikte oynamaya başlıyorlar, o da çok kısa süreli. Bence beş buçuk yaş çocuklar için fazla. Evet benim için iyi, büyük çocuğum kendini kurtardı, ikinci çocuğum öyle oldu falan filan. Ama onlar açısından baktığım zaman yaş aralığı fazla diye düşünüyorum. Benim çocuğumun hastalığı nedeniyle böyle olmak zorunda oldu, eğer ikinciyi düşündüğüm dönem oğlum rahatsızlanmasaydı ve Pandemi olmasaydı yaş aralıkları 3-3,5 olacaktı. Böyle bir durumda yaş aralığı daha az olacağı için daha iyi anlaşırlardı diye düşünüyorum. Bariz bir zorluk çekmiyorum ama büyüğüm küçüğümü çok kıskanıyor ve bunu idare etmesi daha zor oluyor. Atıyorum küçüğü havaya atıyorsun, büyük de istiyor ama onu atmam mümkün değil. Olmuş 28-29 kilo, kaldıramıyorum bile
ama sadece beni değil kardeşimde amcama ya da çok sık görmediği birine sarılınca aynı. Arada bi eşimle el ele tutuşmamızı kıskanıyo ama hangimiz kıskandığını bilmiyor önce bi bakıyor sonra geniş bi yer bulup ağlanarak kendini yere atıyor yalandan ağlıyor bırakana kadar kıskanması bile çok komik. Doktor Ocak ayında benle eşimi çağırdı. Onun için bişey demedi ama ben randevu alırken oğluma da alıcam. Yapmazlarsa yapmasınlar kaydı olsun da. Yani doğal yoldan hamile kalabildiğim için testin temiz çıkmasını tercih ederim. Ama sağlıklı bi bebek için tek şansımsa yapmaktan da çekinmemOğlunuza da yaptırdınız mı gen testi?
Bizimkinde de nadir görülen genetik bir hastalık çıktı.
Aynı hastalıktan da dayımı kaybettim 2 ay önce.
Büyük sorun çıkaracak bir şey olmamasını umuyoruz dayımın hastalık hakkında bilgisi yoktu teşhis tedavisi yoktu. Son anda teşhis edildi. O yüzden böyle oldu ve ona rağmen 65 yaşına kadar da sağlıklı yaşadı aslında.
Yine de göz göre göre ikinci çocuğu tüp bebeksiz yapamam…
Başka bir konuda ileride oğlumun nakil ihtiyacı olursa kardeşinin olması avantaj olurmuş. Ama 2. Çocuğa böyle bir sorumluluk yüklemek ayrı bencillik geliyor.
Delirmelerdeyim ben de.
Tüp bebek yapacak enerjiniz varsa yapın gitsin kardeşlik güzel şey.
Evet sanırım bende bu pişmanlığı yaşamak istemiyorum. Belki oğlum okula başlayınca benimde gözüm yemeyecek ve vazgeçicem. Eşim kesin olmalı diyor da zamanını bana bıraktı. Ben 26yım ama eşim 33 oğlum okula başlarken yapmak istesem eşimde nerdeyse 40 yaşında olcak. Oun için şimdiye kıyasla geç bi yaş sonuçta. Bakalım genetik testler sorunsuz olursa o anki durumumuz nasıl ilerletirse öyle hareket ederiz. Tüp bebek gerekiyosa birşeyler satmak lazım olur. Öyle kafadan o kadar parayı çıkarıp veremeyiz. Onu da bekleriz falan derken 4 yaş falan olur arada heraldeİkinci çocuk için kesin karar verdiyseniz, eşinizle birlikte. Bence beklemeyin. Maddi durumunuz da iyiymiş. Hem sizin açınızdan hem Oğlunuzun açısından, beklemenin anlamı yok. Çünkü hem sizin yaşınız ilerliyor, hemde aradaki yaş farkı açılacak. Emin olun, 24 yas ile 30 yaşta doğum yapmak, arasında dünya fark oluyor. Yaş ilerledikçe tahammül azalıyor, vücut elastik yapısını kaybediyor vs
Şartlar uygunsa, hem ruhsal hem fiziksel olarak ne kadar erken o kadar iyi.
Çocuk içinde aynı durum geçerli. Yaş aralığı açıldıkça durum zorlaşacaktir. Arada 6-7 yaş olan kardeşlerin birarada zaman geçirmesi her dönem icin zor olacaktır. Yaş farkı ne kadar azsa o kadar iyi.
Benim kızım bu sene ilkokula başladı, çalıştığım için biraz da maddi durumdan ötürü hep erteledim ikinci çocuğu. Şuan pişmanım. Şu saatten sonra da gözüm yemiyor açıkçası.
Hayırlı olsun bebeğiniz
Saglıklı bı dogum yapmadın mı kuzu sen, hikayende travmatik Bi durum yok ki dramatikleştirme böyle içinde
Hem oğlum hem ben sağlıklıyız çok şükür. Ama ameliyat ve sonraki bir haftalık süreçte hayatımdaki tüm acıların toplamından daha fazla acı çektimSaglıklı bı dogum yapmadın mı kuzu sen, hikayende travmatik Bi durum yok ki dramatikleştirme böyle içinde
Pek destekli bi durumum yok. He hastane işi falan olursa annem izin alır ama onun dışında destek bekliyicek kimse yok. Eşim evde elinden geldiğince birşeyler yapıyo zaten. Bi bez değiştirmeye el atmadı. Geri kalan her şeye yardımcı olur çocuk konusunda. Kısmetimizde ne varsa o olur artık
Şu yarım kalan hamilelik olmasaydı bu kadar korkmazdım. O süreçte yaşadığım sıkıntılar yüzünden endişeliyim yoksa ne bebeğim zor bi çocuk ne hamileliğim zordu
