Merhaba herkese.
Şu an saat 04:50..Ve ben 50 dkdır ağlıyorum.Hırsımı alamayınca da pc başına oturdum.Sorunum kızımın uyku düzeni..Hikayem de şu:
2013 eylül doğumlu 18 aylık bi kızım var.Doğduğundan beri odasında uyur.Ne sallama,ne emzirme ne de başka bi uyku sorunumuz oldu.Gaz çıkardıktan sonra iyi uykular annem diyip yatağına bırakırım o da sabaha kadar uyurdu 4.ayından sonra.Çok nadirdir kalkması.O da sadece su içmeye.Ne gece emmesi,ne yanımda uyumak istemesi oldu.Uyku rutinimizi de oturttuk.Tabi bu düzen diş çıkarma dönemlerinde birkaç haftalığına bozulurdu,normal olarak.Ama 16.aya kadar hep düzenliydi.Ta ki eşim işin içine girene kadar.Şu an 12 haftalık hamileyim.Ve bulantılarım başlayıp gece kalkmaları zulüm olmaya başlayınca eşim bana destek vermeye çalıştı.Sözde destekmiş meğerse.Amaan nolcak kucağımda uyusunlar zamanla yerde beraber uyumaya sonrasında oturma odası koltuğuna hatta bizim yatağımıza gelmeye kadar gitti.Konuşmak yok,kucaklamak yok,beraber uyumak yok."Suyunu,emziğini eline ver sende koltuğa otur uyuyormuş numarası yap.İki mızıldanır yatar uyur.Seni kandırmasına izin verme "demekten dilimde tüy bitsede uykunun esiri olan eşim hiçbirini dinlemedi."Babaaam niye uyandın sen"le başlayıp kucaklayıp yatağından indirmeyle beraber uyumayla biten geceler başladı.Çok savaştım ilk haftalarda.Yattığım yerden şunu yapma bunu yapma demekten bıktım.Yeri geldi yatağımı ayırdım eşimle.Ne haliniz varsa görün dedim güya.Ama ağlamakla sabahı ettiğim,emeklerimin heba oluşunu izlemekle bugune geldim.Şimdi kızım gece baba diye ağlar oldu.Ve o yanına gelmediğinde morarıncaya kadar ağlamaya başladı.O pırıl pırıl çocuk gitti,uyku düzeni bozuk,gece en az 3 kez uyanan (babasıyla uyursa sabaha kadar deliksiz uyuyor o başka), annesine düşman,gergin ve hamile bi annesi oldu.
İlk çocuğum,hatalarımı en aza indireyim diye hamileliğimi öğrendiğimden beri kitaplar okudum,tavsiyeler aldım,ajanda dolusu notlarım var.Uyguladığım yöntemlerde gayet başarılı oldum.Eşim de dahil kimseden takdir görmedim yapabildiklerim için.İhtiyacım da kalmadı artık buna.Ama köstek olmaları da canımı yakıyor artık.Hem çalışan,hem de boş duramayan bi anneyim ben.Buna rağmen çocuğum için en iyisini yapmaya çalıştım.Herşey de yolundaydı.Gelişimi,uykusu,beslenmesi,huzuru.. Şimdi odasında yerde babasıyla uyuyan,o kalktığında 10 dk içinde yaygarayı basan bi kızım var.
Ne yapmam gerekiyor bilmiyorum.Kendimi hiç bu kadar çaresiz hissetmemiştim.2 gecedir ben kalkıyorum kızımın ağlamalarına eski yöntemimize dönmeye çalışıyorum,nafile.Kucağıma bile gelmiyor baba diye ağlamaktan.Morarıyor babası gelmediğinde.O gelince 20 sn.de uyuyor.Ama onun kucağında.
Lütfen bi yol,bi yöntem gösterin.En yakın arkadaşıma,anneme,kardeşime kime anlattıysam "amaan boşver,böyle gitsin" dediler.Ya derdim gece kesintisiz uyumak değilki.Büyüdüğünde uyku sorunları olan bi birey olmasın istiyorum.Kaliteli uyku,kaliteli zihin demek.Ömrümüzün sonuna kadar bebekken alıştığımız rutinlerle yaşarız.Bu ne kadar bozulursa bozulsun huzur o düzendedir.Yavrum için en iyisini istedim her anne gibi.Uykuya bayılan biri değilimdir zaten.6-7saatten fazla uyumam hiçbir zaman.En geç 7de ayaktayımdır kendimi bildim bileli.Sabaha kadar oturup,akşama kadar uyuyan biri olmadım hiçbir zaman.Olmak da istemedim.Kızım da olsun istemiyorum.Rabbim'in yarattığı düzen mükemmel.Neden uymayayımki.
Anneler çocukları için sabaha kadar uykusuz kalır benim sebebime bakarmısınız?
( Sinirlerim harap olmuş durumda artık.Dokunmasalarda ağlıyorum.Akşam olup da çocuğum uyuduğunda geriliyorum ister istemez.Mutlu değilim çünkü.Her gece aynı şeyi yaşamaktan yoruldum.Yaşamadığımda da mutlu değilim.Çünkü bu bir düzen değil,tesadüf.
Bulunduğum şehirde uyku eğitimi,uyku danışmanı varmı onu araştıracağım yarın. Kitaplarda bizim sorunumuzun çözümü yok.Mükemmel bir düzenden mükemmel bir huzursuzluğa geçiş yaptık babamız yüzünden. Canım yanıyor bu kadar yok sayılmaktan.Emeklerimin bikaç ayda heba olmasından çok canım acıyor.Eşimden tiksinme noktasına geldim.Uykusuna 5dk ara verip söylediklerimi uygulasaydı ne kendi ne çocuğum ne de ben heba olacaktık.Dikbaşlılığı,ben bilirim-bişey olmaz havaları yüzünden herşeyi mahvetti.Aylarca,hatta hamileliğimi de katarsam 2 yıldan fazla süren çabalarımı bikaç ayda mahvetti.Hamile bi kadına destek olunur benim bildiğim.Psikolojim bu kadar altüstken ikinci bebeğime de kızıma da nasıl iyi bi anne olacağım bilmiyorum.
Kasımdan sonra zaten herşeye yeniden ve 2 kat zor olarak başlayacağım.Bunu tek başımayken daha iyi yapabileceksem BEN NEDEN EVLİYİM?
Yorum yapacak olanlardan RİCA ediyorum.Lütfen haddinizi aşmadan yorum yapın. Beni,hayatımı,hayatımdaki zorlukları bilmeden fütursuzca kalp kırmanın anlamı yok. 4 /4lük bi hayatı yok hiçkimsenin.Yaşanmışlıklar,alışkanlıklar,huylar,karakter farklılıkları var herkeste. 2 saattir ağlayan ve çaresizlik içinde sorununa çözüm arayan bi anneyim ben.Hormon dengesizliklerimin, hayatımdaki diğer sorunların da tuz biber olmasıyla büyük hemde çok büyük bi sorunumu yazdım sizlere.Ekstra tartışmalara ihtiyacım yok.O yüzden lütfen saygınızı yitirmeyin yorum yaparken.