1 yıl olmadan bezdik, tavsiyelerinize ihtiyacım var.

zlt8 .!.:

Ben mi eksik okudum acaba. Eşinizin işe gireli 20 gün oldugunu söylemişsiniz. Eşiniz iş mi değiştirdi yoksa öncesinde çalışmıyor muydu? Eğer ikincisi ise 2 aylık tatilinizde ,eşinizde çalışmıyorsa, neden illa bayram tatili diye ısrar ettiniz diyesim geldi.

Genişletmek için tıkla...

Mrymak .!.:

Siz gerçekten özel olan insanlardan birisiniz. Beni tanımadan beni anlatıyorsunuz.
Eşim de öyle söylüyor, pikniğe gideriz, bisiklete bineriz vs. Bunları şirket arabası varken hep yaptık ama dediğiniz gibi ben hep tatile çift gidenlere özenip bu kadar yıl hayal kurdum, sanırım her şeyin istediğim gibi olmayacağını kabullenmem gerekiyor. Zaten son 3 yıldır ailemle gittiğim hiç bir tatilde zevk almak bir yana, denize bakarak intihar düşüncelerimi kontrol etmeye çalıştım, belki bu yıl da öyle olacaktı dediğiniz gibi.

Psikoloğumun tavsiyesiyle ilk tam kan tahlili yaptırdım. Bütün değerlerim çok güzel çıktı, doktor ara sıra kan vermelisin, böyle kan bulunmuyor bile dedi.

Size hayat anlamsız geldiğinde ya da sabah kalktığınızda nasıl motive olup, yataktan fırlıyorsunuz? Günlük işlerinizi yapıp, sürekli bunları yapıp bir gün öleceğinizi biliyorsunuz, nasıl özeniyorsunuz? Dakikalardır profilinizdeki yemek tariflerine bakıyorum, çok imrendim size, maşallah. Bense midem ağrımasın diye yiyorum ancak özensizce. Allah razı olsun sizden bu arada. Çok iyi geldiniz, bütün dualarınız kabul olsun.

Genişletmek için tıkla...

Mrymak .!.:

Vajinusmus için ne diyor biliyor musunuz; kendini üzme benim senden öyle bir beklentim yok! Tek başıma doktor dolaşmaktan, onun bu durumu umursamazlığından bezdim artık. Cinsel olarak da çok istekli, ama o konuda beni hiç yönlendirmiyor. Zaten içimden de gelmiyor artık afedersiniz ağlayarak parmak sokuyorum çok gece.
Bilemiyorum, yanına gitmek değil, yüzünü görmek istemiyorum, çok şaşkın ve üzgünüm.. ne oldu bize

Genişletmek için tıkla...

Mrymak .!.:

Merhaba, ben 11 aylık evliyim. Bu süreçte eski konularım da var, söz, nişan, düğünüm hatta ilk gecem bile çok olaylı geçti kv dem yüzünden.

Eşim dünya iyisi biriydi ya da ben öyle zannediyorum artık bilmiyorum. Çok sık kavga ettik, haftada 4 kez diyim siz anlayın. Bu süreçte kp imin, annemin, babamın hastalıkları, kp i kaybetmemiz ve herkesin hıncını benden alması, eşimin işsiz kalması vs..Evliliğimizden hiç bir şey anlamadığımız gibi eşimle saygımızı yerle bir ettik.

Ben psikolojik olarak tedavi görüyorum, 4 yıldır. Anksiyete hastasıyım. Benim de çekilmez, kötü yönlerim var. Eşim çok da destek oldu, ailesine zorla götürmez, onları susturmayı başardı hatta geç olsa da benim için hepsini karşısına almayı da başardı. Ama ben tükendim.

Artık her kavgamızda küslükler 1 haftayı buluyor, eskisi gibi ne o ne de ben çaba göstermiyoruz barışmak için.

Son tartışmamız; bayramda ailesine gittik, yeni işe girdiği için izni ve maaşı yok. Ona yalvardım son 3 gününde tatile gidelim diye, maaş kartımı önüne koydum, sen nereye istersen gidelim dedim, çok ihtiyacımız var daha hiç 2 gün bir yere gitmedik dedim. Tamam dedi. Ancak bayramın 4. günü zorla artık bilet bakmaya başladık ve tabi hiç bir yer için yer bulamadık. Zaten istekli de değildi.

Bu arada ben vajinusmusum. Tatilin her açıdan iyi geleceğini düşündüm 2 gün de olsa. Tedaviye başlayacağım ve bebek de istiyordum. Eşimle tatil yapmadan bebek doğurmayacağım derdim hep. 2 ay iznim var öğretmenim. Ve olmadı yine.. bu sefer kendimi tutamadım, çok hakaret ettim, resmen öfkeden deliye döndüm. Bayramda ailesinin yanına gittim, onca şeye rağmen 4 gün güleryüzümü eksik etmedim. Ve sonuç..

Geçen haftadan beri 1 kelime etmedik birbirimize. Çok öfke doluyum. Önceden hatam olduğunda gidip zorla sarılır, gönlünü hemen alırdım. Artık çok doldum ona, ailesine, beni anlamamasına, yaşadığım bunalımlara..Nasıl barışırız, nasıl eskisi gibi oluruz bilmiyorum. Gün değil saat geçtikçe içimde bir alev büyüyor.. Nasıl barışacağız? Ben adım atarsam tanıştığımızdan beri en çok istediğim şeyi yapmamasını kabullenmiş gibi olacağım. Yediremiyorum.

Genişletmek için tıkla...

Mrymak .!.:

Tedavi olacağım ama şimdi de hiç içimden gelmiyor. Zaten kendi kendime bir şeyler yapmaya çalıştım, çok kötü bir durum
İşsizlik döneminde de hep destelk oldum. Eve almayacağım şeyleri bile aldım sırf eksiklik hissetmesin diye. Kirası, faturası elletmedim bile.
Ama 2 gün tatil çok muydu . Bütün ay harcamadım bile sırf tatile gideriz diye maaşımı

Genişletmek için tıkla...

EmiraSalih .!.:

Canım benim inşallah sen de en kısa zamanda aradığın iç huzurunu bulursun

Bak benim iki buçuk yaş küçük bir kız kardeşim var biz onunla aynı anne baba tarafından büyütüldük. Neredeyse aynı hayatı yaşadık. Universiteyi bile beraber okuduk yani aramızdaki tek fark dış görünüşümuz ama öyle değil işte.. biz ailecek zor dönemler geçirdik şimdi çok şükür güzel günler yasiyoruz ama yasanilanlar kız kardeşimde anksiyete bozukluğu olarak kaldı. Ben hep kendime ailenin en güçlü kızı derim biliyor musun :) ben hiç herkesten gizli bağıra bağıra aglamiyor muyum? Ölmek istemiyor muyum? Tükenmiyor muyum? Hepsine de evet... Ama beynimiz o kadar aptal ki kendi kendime sen güçlüsün dedikçe beni güçlü yaptı galiba... Bı hocamız depresyon ile ilgili olarak bilinç altına atılanlarin bilinç duvarına baskı yapması tanımını kullanmıştı. Sanırım benim bilinç duvarım kız kardeşinden daha kuvvetli :)
Mesela baska birinin panik olacağı bir durum yaşandığında ben hemen olaya uyum sağlayıp çözüm arayışına girerim. İnsanlar bazen soruyor nasıl bu kadar soğuk kanlı olabiliyorsun diye. Aslında soğuk kanlı filan değilim iç dünyamı görmüyorlar. Sadece beynimi kandırıyorum. Heyecanli değil rolü yapıyorum ve gerçekten bir süre sonra o heyecan gidiyor. Bir de uyum sağlama meselesi var işte. Küçükken mesela gözlerimi bağlayıp bir gün kör olursam nasıl yaşarım diye prova yapıyordum geceleri annem babam ölürse ne yaparım diye düşünür ağlardim. Belki bu yüzden babamı kaybettiğimde bu denli metanetli olabildim. Hani şair demiş ya baglanmayacaksin. Elim kolum bile benim demeyeceksin. Evet bir gün annem de gidebilir. Evladım da gidebilir. Eşim de gidebilir. Engelli de olabilirim. Hiç biri dünyanın sonu değil. Önemli olan en kısa sürede duruma adapte olup bundan sonrasını en az hasarla nasıl atlatacagina bakmak. Ah vah ederek ağlayarak sizlayarak evlere kapanarak sorun çözülecek mi? Hayır. Ee o zaman vakit kaybından başka birşey değil :)

Mutlu olmak veya olmamak biraz da bizim seçimimiz. Mesela babam vefat ettiğinde 22 yaşındaydım. Kendime dedim ki çok şükür babamla 22 sene yaşayabildim. Ya babası bebekken ölenler ne yapsın?
Şükür ve nimetin kıymetini bilmek cokkk önemli.
Mesela ben 155 boyundayım belki başkası olsa kafasına takardi ama ben mutluyum. Pek çok kişinin estetik yaptırmak isteyeceği bir burnum var ama burnumu da seviyorum. Belki kusur görmek istesem eşimde ne bileyim kayinvalidemde yüzlerce şikayet edecek yön bulurum ama ben iyi şeylere odaklanmayı tercih ediyorum. Öğretmenler odasında bakıyorum herkes şikayet ediyor ama ben kadrolu öğretmen olarak atama bekleyen yüzlerce kişinin hayalini yaşadığımı düşünüp sıkıntılara da sukrediyorum. Hani bir söz var ya "senin şikayet ettiğin hayat belki başkasının hayallerini süslüyor" :)
Ben ben olmaktan mutluyum. Olduğum kişiden gurur duyuyorum. Bu dünyadan göçüp gittigimde ardımda güzel bir iz bırakmak istiyorum. Olabildiğince çok kişiye yardım etmek istiyorum. Gecenin beşinde sana o mesajlari da bu yüzden yazdım belki :) son olarak ahirette de babamla yeniden karşılaşacağıma inanıyorum. O gün geldiğinde babamın benimle gurur duyduğunu söyleyeceğini hayal edip ona göre bir hayat yaşıyorum...
Evet bunların hepsi gelip geçici şeyler. Evet öleceğiz. Yine de bu sürede yaşadıklarımızın boş olduğu anlamına gelmez. Madem yaşamaktan başka caremiz yok zevk almaya bakalım dimi

Genişletmek için tıkla...

SedaGretchen .!.:

Sen nasil tatli bi insansin..Tanimiyorum seni ama bu yazini okuyan (ben dahil) kac kisiye pozitif enerji yukledin biliyo musun sen?
Eksik olma EmiraSalihimizzz :)

Genişletmek için tıkla...