Merhaba arkadaslar,
ben tuba, 24 yasindayim evliyim ve 4 yasinda bir kiz cocugu annesiyim.
almanyada dogup buyudum, babamin isleri yuzunden kucuk yasta iki ulke degistirmek zorunda kaldik. iki yil turkiyede yasadiktan sonra Fransaya yerlestik. 17 yaslarinda babam tarafindan kuzenimle zorla evlendirildim. Cok buyuk hasarlar yikimlar yasadim, en kotusude Okulum heveslerim hissiyatlarim hayallerim amaclarim, baba dedigim insan tarafindan zorla alindi.. Hayat aski gonlumde yasan biriydim, insanlari insan olduklari icin, yaratilan ve var olan herseye nazarla bakan biriydim.
Dusunun ki Size babaniz tarafindan birisi sunuluyor ve daha sonra seceneksiz evlenmeniz emrediliyor siz kendinizi oldurmeye kalkiyorsunuz durum hic degismeden dugun gunune kadar gidiyor.. yillar geciyor, karsi taraf ne sizi anliyor nede siz onu, surekli kavgalar hakaretler, acilar, goz yasi, kurtulma cabasi, arayislar, sirtiniza binen yuk hic azalmiyor.
Ben 18 yasinda daha cok tecrubesizdim, ne evliligi nede kari kocaliga dair hic bir bilgim yoktu. ne acidir ki, bu saf temiz ilk ve cok ozel seyleri istemeyerek istemedigim biriyle tarifsiz acilarla yasadim..
bugune baktigimizda, evli oldugum kisi yillardir kufurbaz aileme ve sahsima hakaret eden, kufuru siddeti eksik olmayan ve beni buna mecbur kilan birisi. Kizim artik buyu ve herseye akli yetir anliyor ve ister istemez yasantisina yansiyor bu herseyden cok agir basmaya basladi. kendime yapilanlar ve simdi buna sahit olan kizimi iki ay once alip evi terk ettim. Terk edip gittigim yer babamin eviydi, uc hafta kalabildim, babam yuzume bakmadi resmen geri git dedi..
dondum ve hersey oldugundan da beter, karsimdaki insan beni asagilamaktan yargilamaktan kufur etmekten piskolojik siddetten vazgecmiyor ve ben gittikce tukeniyorum. Bu evliligin nereye kadar dayanacagini bilmiyorum. Tek anladigim ailemden bana bir fayda yok onlar hatalarini goremeyecek kadar korler..
Sizlerin nacizane belkide tecrube sahibi insanlardan fikir almak istiyorum cunku buna gercekten cok ihtiyacim var..
Evli oldugum insan, evet cok zor bir insan ve karakter aliskanlik davranis yonunden cok zayif.
Bosanmak ona gore asla kabul edilemez ve toplumda yadirganacak manada kotu. Kendisiyle konusmaya calistiysamda cok kez bunun bir faydasini malesef goremiyorum. ben onun gozunde dunyada var olabilecek en kotu varligim adim sanim yok ..
cocugumu alip gitmeyi dusunuyorum, ama sonra vicdanim devreye giriyor, ve babasinin cocugunu gormesine engel olmaya hakkim yok diyorum,
kalip resmi yollarla cozelim diyorum, bu kez surekli rahatsiz edecegini dusunuyorum,
bana cok kez cocugu alip gidersem sonum olacagini soyledi, korkularimda var.
lutfen bana icime su serpecek fikirler verin cok ihtiyacim var
hepinize simdiden cok tesekkurler, yazsam sayfalar surerdi belki bu kadariyla umarim anlasilirim.
sevgiler
ben tuba, 24 yasindayim evliyim ve 4 yasinda bir kiz cocugu annesiyim.
almanyada dogup buyudum, babamin isleri yuzunden kucuk yasta iki ulke degistirmek zorunda kaldik. iki yil turkiyede yasadiktan sonra Fransaya yerlestik. 17 yaslarinda babam tarafindan kuzenimle zorla evlendirildim. Cok buyuk hasarlar yikimlar yasadim, en kotusude Okulum heveslerim hissiyatlarim hayallerim amaclarim, baba dedigim insan tarafindan zorla alindi.. Hayat aski gonlumde yasan biriydim, insanlari insan olduklari icin, yaratilan ve var olan herseye nazarla bakan biriydim.
Dusunun ki Size babaniz tarafindan birisi sunuluyor ve daha sonra seceneksiz evlenmeniz emrediliyor siz kendinizi oldurmeye kalkiyorsunuz durum hic degismeden dugun gunune kadar gidiyor.. yillar geciyor, karsi taraf ne sizi anliyor nede siz onu, surekli kavgalar hakaretler, acilar, goz yasi, kurtulma cabasi, arayislar, sirtiniza binen yuk hic azalmiyor.
Ben 18 yasinda daha cok tecrubesizdim, ne evliligi nede kari kocaliga dair hic bir bilgim yoktu. ne acidir ki, bu saf temiz ilk ve cok ozel seyleri istemeyerek istemedigim biriyle tarifsiz acilarla yasadim..
bugune baktigimizda, evli oldugum kisi yillardir kufurbaz aileme ve sahsima hakaret eden, kufuru siddeti eksik olmayan ve beni buna mecbur kilan birisi. Kizim artik buyu ve herseye akli yetir anliyor ve ister istemez yasantisina yansiyor bu herseyden cok agir basmaya basladi. kendime yapilanlar ve simdi buna sahit olan kizimi iki ay once alip evi terk ettim. Terk edip gittigim yer babamin eviydi, uc hafta kalabildim, babam yuzume bakmadi resmen geri git dedi..
dondum ve hersey oldugundan da beter, karsimdaki insan beni asagilamaktan yargilamaktan kufur etmekten piskolojik siddetten vazgecmiyor ve ben gittikce tukeniyorum. Bu evliligin nereye kadar dayanacagini bilmiyorum. Tek anladigim ailemden bana bir fayda yok onlar hatalarini goremeyecek kadar korler..
Sizlerin nacizane belkide tecrube sahibi insanlardan fikir almak istiyorum cunku buna gercekten cok ihtiyacim var..
Evli oldugum insan, evet cok zor bir insan ve karakter aliskanlik davranis yonunden cok zayif.
Bosanmak ona gore asla kabul edilemez ve toplumda yadirganacak manada kotu. Kendisiyle konusmaya calistiysamda cok kez bunun bir faydasini malesef goremiyorum. ben onun gozunde dunyada var olabilecek en kotu varligim adim sanim yok ..
cocugumu alip gitmeyi dusunuyorum, ama sonra vicdanim devreye giriyor, ve babasinin cocugunu gormesine engel olmaya hakkim yok diyorum,
kalip resmi yollarla cozelim diyorum, bu kez surekli rahatsiz edecegini dusunuyorum,
bana cok kez cocugu alip gidersem sonum olacagini soyledi, korkularimda var.
lutfen bana icime su serpecek fikirler verin cok ihtiyacim var
hepinize simdiden cok tesekkurler, yazsam sayfalar surerdi belki bu kadariyla umarim anlasilirim.
sevgiler
