Böyle ihtimallerle yaşanmaz ki işten çıkmayı geçin adam öledebilir her türlü hal var.
Ya ben zaten çocuk için buraya geldim. Adamı zorla ikna ettim de gönderdim onun gidesi yoktu. Hatta ailesi karşı çıktı. Ben ister miyim onca para harcadım buraya gelebilmek için. Evraktı kürekti bilmem ne. Ama işte şu an yapamıyorum. Evet terapiye yeniden başlamam gerekiyor haklısın kendime gelmeliyim. Ama düşünsene eşinden umudu kestiğini. O kadar kötü hissediyorum ki. Boşuna uğraşmışım gibi. Şu ana dönüp enerjimi toplayıp mutlu olmam gerekiyor farkındayım. Boşanırsam saçmalık olacak farkındayım. Ama en azından ailem asla gelme bir şekilde kal orada deyince kendimi kimsesiz hissettim. Yaşananları yazıya döküp anlatamıyorum kusura bakmayın ama kolay şeyler değildi.
Adım attım zaten dil kursu için cevap bekliyorum. Dil öğrenmem lazım ki işe gireyim. Ama yazdıklarınız iyi geldi. Terapiye yeniden başlamam gerekiyor sanırım. Teşekkür ederim
Ailenin bunu demesi sana sırt çevirmesinden değil onlar da iyiliğiniz için bunu demiş benim ailem bana canını verir her zaman arkamdadır ama aynı durumda olsam sakın gelme derler çok net hatta daha da fena konuşurlar ortada olay yok çünkü.. ortada çocuk olmasa boşan derdim ben bu arada amann boşver derdim gerçekten de işte çocuk var boşanmak için sebep yok ilk o düşünülmeli suan.. fevri hareket edemezsin önce bir bak işe gir para kazan kenara at vs az büyüsün duruma bakarsın olmuyorsa ayrılırsın elbette suan çok acımasızca olur pişmanlık olur.. öz babası dışında kimse kızına iyi olmaz maalesef
Selam arkadaşlar,
Buraya daha önce eşimin sorumsuzlukları vs hakkında yazmıştım. Almanya’da yaşıyoruz 1 buçuk yaşında kızımız var kreşe başladı. Eşim şu an çalışıyor Allah’a şükür maddi bir sıkıntımız yok. Ama ben iyi değilim. Ev işi yapmak içimden gelmiyor ki her gün evimin işini eksiksiz yapan bir insandım. Çocukla yeterince ilgilenmediğimi düşünüp her gün kendimi suçluyorum. Eşimle iletişim bile kurmuyorum. Günümün çoğunu sigara içip telefona bakarak geçiriyorum. Sanırım çok ağır depresyondayım. Dil kursu için başvurdum cevap bekliyorum ama inanın içimde hiç bir şey için gram istek yok. Evden gerekmedikçe asla markete bile çıkmıyorum. Eşimden ayrılmak istediğimi çocuğumu alıp geri dönmek istediğimi anneme anlattım. Asla dönme ayrılacaksan da bir şekilde Almanya’da kal dedi annem. Ailemin de beni bu hayata mecbur bıraktığını hissedince iyice bunalıma girdim. Önceden eşim yeter ki çalışsın maddi sıkıntımız olmasın ben kursa gidip dil öğreneyim her şey iyi güzel olur diye düşünüyordum. Şu an her şey o kadar anlamsız ki. Neden uğraşmışım ki ne manası varmış diyorum. Sadece çocuğumu da alıp Türkiye’ye dönmek istiyorum. Parası da pulu da yerin dibine batsın. Kocam bir derdimiz yok Allah’a şükür neden böylesin deyip duruyor. Açıklama bile yapmıyorum. Sesini duymak istemiyorum yeter ki sussun. Kendimi kapana kısılmış gibi hissediyorum. Ben neden ülkeme dönemiyorum ailem sırf almanyadayım diye beni bu hayata neden zorluyor? İçimi dökmek istedim sadece
Bence siz terapi alın tekrar. Ondan sonra değerlendirin hayatınızı.
Evet terapi alacağım bi kendime gelmem gerekiyor. Tam depresif oldum şu aralar bi toparlanmam gerekiyor doğru söylüyorsun. Sanırım kursa başlarsam o süreç bana iyi gelecek çünkü ben kendimi biliyorum dil öğrenme süreci bana hep iyi geliyor. Ve sanırım sosyal ortamım olmamasından dolayı dedim ya dışarı çıkmıyorum psikolojim bozuldu.
Kesinlikle ilk iş bir de çevre edinmek.. Türk ailelerle tanışın arkadaşlık çok önemli çocuğu olan bebeği olan kişilerle aktivite de yaparsınız eve tıkılıp kalmışsınız ha orası ha burası dört duvardan anlamazsınız bisey zaten
Çocuğu kreşe verdim oryantasyon sürecini de atlattık. Kurs ücretsiz olsun diye BAMF’a mektup attım cevap bekliyorum. 5 senelik oturumum var eşim Bulgaristan vatandaşı.
Ne alaka yaaa niye aç olalım
O çocuk sadece sizin değil götüremezsiniz babanın izni olmadan tatile bile gidemezsinizSelam arkadaşlar,
Buraya daha önce eşimin sorumsuzlukları vs hakkında yazmıştım. Almanya’da yaşıyoruz 1 buçuk yaşında kızımız var kreşe başladı. Eşim şu an çalışıyor Allah’a şükür maddi bir sıkıntımız yok. Ama ben iyi değilim. Ev işi yapmak içimden gelmiyor ki her gün evimin işini eksiksiz yapan bir insandım. Çocukla yeterince ilgilenmediğimi düşünüp her gün kendimi suçluyorum. Eşimle iletişim bile kurmuyorum. Günümün çoğunu sigara içip telefona bakarak geçiriyorum. Sanırım çok ağır depresyondayım. Dil kursu için başvurdum cevap bekliyorum ama inanın içimde hiç bir şey için gram istek yok. Evden gerekmedikçe asla markete bile çıkmıyorum. Eşimden ayrılmak istediğimi çocuğumu alıp geri dönmek istediğimi anneme anlattım. Asla dönme ayrılacaksan da bir şekilde Almanya’da kal dedi annem. Ailemin de beni bu hayata mecbur bıraktığını hissedince iyice bunalıma girdim. Önceden eşim yeter ki çalışsın maddi sıkıntımız olmasın ben kursa gidip dil öğreneyim her şey iyi güzel olur diye düşünüyordum. Şu an her şey o kadar anlamsız ki. Neden uğraşmışım ki ne manası varmış diyorum. Sadece çocuğumu da alıp Türkiye’ye dönmek istiyorum. Parası da pulu da yerin dibine batsın. Kocam bir derdimiz yok Allah’a şükür neden böylesin deyip duruyor. Açıklama bile yapmıyorum. Sesini duymak istemiyorum yeter ki sussun. Kendimi kapana kısılmış gibi hissediyorum. Ben neden ülkeme dönemiyorum ailem sırf almanyadayım diye beni bu hayata neden zorluyor? İçimi dökmek istedim sadece
Pardon ama ne mülakatı anlamadım. Eşim Almanya’da kargoculuk ve depo elemanlığı yaptı hangi kalifiye iş. Yaptığı işler Almanca bilmediği için yapabileceği en iyi işler ben asla hor görmüyorum hatta kıymetini bilsin çalışsın istiyorum ama o sabah akşam kendi yaptığı işleri ayak işi olarak görüp şikayet ediyor. Yazılımcı olmak istiyormuş. Ama diploması turizm üstüne. Almanya’da her şey evraka bakar diploman yokken bu işi yapamazsın yazılımcı olamazsın diyorum anlamıyor. Bana çalış dedi ama çocuğa ben baktığım için çalışamadım kreşe verdim yarım günlük başlattılar şu an kurs ayarlamaya çalışıyorum yani boş durmuyorum. Çaba harcamadığımı kim söyledi. Şu ana kadar maddi yönden hep destek oldum ona Türkiye’deki evimin kirası ile. Manevi yönden de evrak işleriyle de hep ben ilgilendim. Ve tabii ki ben ilgileneceğim o çalışıyor benim vaktim var gocunmuyorum.
Dilini bilmedigin yabanci bir ulkede oldugun icin depresyondasin. Ve bunu yasayan ne ilk ne de so'n kisisin.Selam arkadaşlar,
Buraya daha önce eşimin sorumsuzlukları vs hakkında yazmıştım. Almanya’da yaşıyoruz 1 buçuk yaşında kızımız var kreşe başladı. Eşim şu an çalışıyor Allah’a şükür maddi bir sıkıntımız yok. Ama ben iyi değilim. Ev işi yapmak içimden gelmiyor ki her gün evimin işini eksiksiz yapan bir insandım. Çocukla yeterince ilgilenmediğimi düşünüp her gün kendimi suçluyorum. Eşimle iletişim bile kurmuyorum. Günümün çoğunu sigara içip telefona bakarak geçiriyorum. Sanırım çok ağır depresyondayım. Dil kursu için başvurdum cevap bekliyorum ama inanın içimde hiç bir şey için gram istek yok. Evden gerekmedikçe asla markete bile çıkmıyorum. Eşimden ayrılmak istediğimi çocuğumu alıp geri dönmek istediğimi anneme anlattım. Asla dönme ayrılacaksan da bir şekilde Almanya’da kal dedi annem. Ailemin de beni bu hayata mecbur bıraktığını hissedince iyice bunalıma girdim. Önceden eşim yeter ki çalışsın maddi sıkıntımız olmasın ben kursa gidip dil öğreneyim her şey iyi güzel olur diye düşünüyordum. Şu an her şey o kadar anlamsız ki. Neden uğraşmışım ki ne manası varmış diyorum. Sadece çocuğumu da alıp Türkiye’ye dönmek istiyorum. Parası da pulu da yerin dibine batsın. Kocam bir derdimiz yok Allah’a şükür neden böylesin deyip duruyor. Açıklama bile yapmıyorum. Sesini duymak istemiyorum yeter ki sussun. Kendimi kapana kısılmış gibi hissediyorum. Ben neden ülkeme dönemiyorum ailem sırf almanyadayım diye beni bu hayata neden zorluyor? İçimi dökmek istedim sadece
