- 26 Eylül 2007
- 15.120
- 17.869
Uzun yıllar sonra ilk konum, çok heyecanlıyım 
Benim derdim araba kullanma ya da kullanamama konusu. 36 yaşındayım 20 yaşında ehliyet aldım , düz vites çat-pat kullandım.Sonra babam devreye girdi yeni araba aldı çarparım vs diye arabayla aramıza mesafe girdi.Acemiliğim çıkmadan öyle kaldım. Sonra evlendim araba aldık, denemedim gerek olmadı. Sonra otomatik vites bir araç aldık. Çocuk oldu büyüdü işe dönmem gerekti araç kullanmam gerekti.Denedim ama istanbul trafiği çok yoğundu. Bilen bilir mesafeyi avcılar- büyükçekmece arası gittim geldim. En uzak mesafem bu. Sonra ne oldu bilmiyorum yine koptum evi taşıdık , arabaya mecburiyetim bitti. Şimdi istanbul'dan taşındık,otomatik daha üst segment arabamızı sattık ev aldık.Ekonomik segment düz vites bir arabaya geçtik. Ve artık araba kullanmaya mecburum.Evi çalıştığım kurumdan uzak bir yerden aldık kızım kuruma servisle geliyor okul da malum 2 ay sonra açılıyor. Birlikte eve gitmemiz gerekiyor eşimin çalışma saatleri karışık. Yaşadığım şehirde trafik az ancak insanlar arıza. Dolmuş minibüs otobüs vs tacizci değil,ama dandun kullanıyorlar. Ben hayatta gerçekten ne istesem üstünden geldim. Ama araba konusunu yıllardır çözemedim, acaba ben de bir eksiklik mi var ? Bir kaza yaşamadım, eşim " uçakta pilot kalp krizi geçiriyorum sen al kontrolü dese alırsın , araba kullanmayı istemiyorsun" diyor. Cabbar bir tip olduğunuzda beceremiyorum diyerek sıyrılamıyorsunuz.Yeteneksiz olabilir miyim ? Ama mantıklı düşünme mekanizması olmayanlar bile kullanıyor. Korkmuyorum da yani hani bazı arkadaşlar diyor kalbim pır pır falan bende öyle şeyler yok.Her gün eşimle ne kadar çalışsak pratiğe dönerim ? Bugün 30 dk kullandım, eve sen götür dedi eşim gitmek istemedim. İş -ev gidip geleceğim yok hepitopu 2+ 2 km yol ama stresi beni çok geriyor.
Benim derdim araba kullanma ya da kullanamama konusu. 36 yaşındayım 20 yaşında ehliyet aldım , düz vites çat-pat kullandım.Sonra babam devreye girdi yeni araba aldı çarparım vs diye arabayla aramıza mesafe girdi.Acemiliğim çıkmadan öyle kaldım. Sonra evlendim araba aldık, denemedim gerek olmadı. Sonra otomatik vites bir araç aldık. Çocuk oldu büyüdü işe dönmem gerekti araç kullanmam gerekti.Denedim ama istanbul trafiği çok yoğundu. Bilen bilir mesafeyi avcılar- büyükçekmece arası gittim geldim. En uzak mesafem bu. Sonra ne oldu bilmiyorum yine koptum evi taşıdık , arabaya mecburiyetim bitti. Şimdi istanbul'dan taşındık,otomatik daha üst segment arabamızı sattık ev aldık.Ekonomik segment düz vites bir arabaya geçtik. Ve artık araba kullanmaya mecburum.Evi çalıştığım kurumdan uzak bir yerden aldık kızım kuruma servisle geliyor okul da malum 2 ay sonra açılıyor. Birlikte eve gitmemiz gerekiyor eşimin çalışma saatleri karışık. Yaşadığım şehirde trafik az ancak insanlar arıza. Dolmuş minibüs otobüs vs tacizci değil,ama dandun kullanıyorlar. Ben hayatta gerçekten ne istesem üstünden geldim. Ama araba konusunu yıllardır çözemedim, acaba ben de bir eksiklik mi var ? Bir kaza yaşamadım, eşim " uçakta pilot kalp krizi geçiriyorum sen al kontrolü dese alırsın , araba kullanmayı istemiyorsun" diyor. Cabbar bir tip olduğunuzda beceremiyorum diyerek sıyrılamıyorsunuz.Yeteneksiz olabilir miyim ? Ama mantıklı düşünme mekanizması olmayanlar bile kullanıyor. Korkmuyorum da yani hani bazı arkadaşlar diyor kalbim pır pır falan bende öyle şeyler yok.Her gün eşimle ne kadar çalışsak pratiğe dönerim ? Bugün 30 dk kullandım, eve sen götür dedi eşim gitmek istemedim. İş -ev gidip geleceğim yok hepitopu 2+ 2 km yol ama stresi beni çok geriyor. Son düzenleme:
kadınlar her şeyi başarabilir. Biz insan doguruyoruz insan . Yetiyo mu yetmiyo onu bir de yetiştiriyoruz. Bizim yapamayacağımız şey mi varmış
araba kullanmayı baskıyla öğrenmedim kursta öğrendim araba altımdaydı vurkır kimse bişey demedi. Hani psikolojik baskı yaşamadım. Ama o koltuğa oturunca amiyane tabirle salağa bağlıyorum 
bak kırmızı konusunu hiç düşünmemiştim 
bir daha araba sürmedim. Cesaretimde kalmadi.
