Öncelikle uzun olacağı için şimdiden herkesten özür dilerim . Ama detaylı anlatırsam anlamanız daha kolay olur gibi geldi .Tavsiyelerinize ihtiyacım var . Ve burayı yıllardır takip ediyorum görüşleriniz önemli.25 yaşında bir bireyim. Daha önce 3 kez üni. kazanıp maddi sebeplerden okuyamadım ve vazgeçtim çalışmaya başlamıştım.
Eşimle Biz birbirimizi internette tanıyıp görüştük ve ilk günden ciddi bir ilişki olacaksa olsun olmayacaksa görüşmenin anlamı yok dedik .Gel zaman git zaman 2.5 ayı beraber geçirdik ve sonra tayini çıktı doğuya. Bu 2.5 ay içinde bir kaç defa ayrılık ailemden birinin bizi ayırmaya çalışması gibi saçma sapan şeylerle uğraşıp yolumuza devam ettik . Ve ilişki uzaktan devam etti görüntülü konuştuk hergün ,6. ayımızda görüştük tatile gittik ,evlenme teklif etti . 10. ayda nişan yapıldı ve tam 1 yıl 3 aylıkken biz evlendik doğuya geldim . Onu 1 yıl boyunca gözümün ucuyla bile birine bakmadan bekledim sadece tek istediğim ona kavuşmaktı .
Evleneli 3,5 ay olacak ama ben kendimi o kadar yalnız hissediyorum ki.. Burda kimsem yok . İstanbul'da güzel bir kariyerim vardı iyi bir markada makeup artist olarak çalışıyordum kazancım iyiydi ve işlerim açılmaya başlamıştı.Herşeyi bir kenara bırakıp sevdiğim adam için doğunun köyüne geldim.Ne olursa olsun arkamda o var dedim . Bu arada balayımız da ve bundan bir ay öncede boşanma konusu açıldı.(farklı kavgalar yüzünden ) .Ve ben babasıyla arası hiç bir zaman iyi olmayan sevgiye ilgiye muhtaç biri olarak büyümek zorunda kaldım babamın vermediği sevgi eksikliğini hep başkasında aradım genel de de hep terk edildim ve bu korkuyla yaşadım. Üstüne anksiyete depresyon yaşadım ve hep kendim çalışıp ettim kimseden 1 TL almadım kendi kendime yettim ama istedim ki bir adam olsun ,beni sevsin yeri gelsin babam gibi olsun kol kanat gersin ailem olsun ama anladım ki hata yapmışım .
Şimdi soruna gelelim ;biz anlaşamıyoruz ben istiyorum ki beni anlasın beni sevsin duygusal olarak bana bunu hissettirsin her kavga da bana kapıyı göstermesin . Ama kendisi ben elimden geleni yaptım vicdanım rahat diyor ben küsüp odaya geliyorum trip atsam bile bir kez olsun gelip de konuşmaya çalışmadı benle sakinleşince bunun nedenini sordum. Gelsem konuşsam da çözüme kavuşmuyor bende saldım artık diyor böyle birşey olabilir mi kızlar ? Ben iskele babası mıyım ? Duygularım düşüncelerim yok mu ? Az önce konuşurken de zaten ''erken evlendik , keşke evlenmeseydik , hata yaptık artık yapcak birşey yok gibi söylemlerde bulundu o söyledikçe bende haklısın evet bence de diye onayladım . 2.5 ayın üzerine evlendik diyor iyi de bir 1 yıl 3 ay ilişki yaşadık . 1 yıl içinde hergün konuştuk mesajlaştık planlar yaptık ve 3-4 ayda bir görüştük ben geldim o geldi vs.
Ona göre birbirimizi tanıyamamışız. Ben evlendikten sonra değişmişim . Değiştim evet özgüvenim sıfırlandı kendime saygım sevgim kalmadı . Sevildiğimi zaten hissetmiyorum . Benim mi beklentim çok yüksek anlamıyorum . Ne yapayım nasıl göstereyim diyor birde bana.. Ben annemin sıcak evini bıraktım kariyerimi bıraktım evlendim geldim ama yanlış yaptım. Eşimi seviyorum ama onun beni ,benim onu sevdiğim gibi sevdiğini düşünmüyorum . Aşık olduğunu da düşünmüyorum . Benden önceki kuşlara vermiş tüm aşkını bana birşey kalmamış .Ben ayrılsam gitsem üzüleceğini dahi düşünmüyorum . Kendisi zaten bana sürekli nankör bencil der . Ama bir kez olsun kendi egosuna bakmaz.Bende hata ettim demez demiyor adam işte .Ben onu çok sevdiğimi belli edip onu göklere çıkarmışım hata bende aslında. Kendisine güvenim kırıldı çok fazla kırıldı. Gece rüyalarımda bile hep beni terk ettiğini görüyorum anksiyete ataklarım geri gelmeye başladı çünkü sürekli korku panik halindeydim beni anlamıyor sürekli ne zaman terk edileceğimi düşünüyorum . Kaygı ve endişelerim tavan durumda . Ama bir yandan da çöp gibi hissediyorum kendimi onun hayatında ve 2020 ye gözümde yaşlarla girdim . Pişman olunmuş bir evlilik , keşke evlenmeseydim sözleriyle 2020 bana pek hoşgelmedi.
Ben ne yapayım kızlar? Şimdi böyle mi sürecek ? Ne o ne ben geçer eder düzeltiriz gibi adımda atmıyoruz. Ona göre hep o atıyor bana göre de ben. Ben yatak odasında bu konuyu yazarken kendisi içerde dizi film izlemekle meşgul . Hayatındaki yerim bu kadar mı önemsiz ?
Herşeyi geçtim boşansam baba evine dönsem benim için hayat gene zor olacak . Ailemden annem kardeşlerim dışında babamdan destek göremem zaten . Ama yine de boşanıp baba evine dönmek o kadar korkutucu geliyor ki . Ama hayat da böyle geçer mi ? Her seferinde hayata sil baştan başlamaktan çok yoruldum şimdi yine sıfırdan başlamaya gücüm kalmadı yıprandım çok yıprandım sadece sevgi istedim sevilmek istedim ama hata yaptım...
GÜNCELLEME : Eşimle barıştık öncelikle tecrübeli evli arkadaşlara teşekkür ederim evliliğin ilk yılının zor olduğunu bazı şeylerin normal olduğunu alışma süreci olduğunu ve hemen kestirilip atılmaması gerektiğini tekrar hatırlattığınız için iyi ki varsınız.
Eşime kavga etmek istemediğimi çözülmeyecek sorunlar olmadığını ve mutlu olmak istediğimi dile getirdim konuşacak birşeyi varsa konuşmasını istedim o akşam da gayet iyi zaman geçirdik yemek birlikte film vs. Evliliğimizden mutlu olduğunu ve hiç bir sorunu olmadığını söyledi uzun bir konuşma olmadı o akşam bende uzatmadım
Eşimle Biz birbirimizi internette tanıyıp görüştük ve ilk günden ciddi bir ilişki olacaksa olsun olmayacaksa görüşmenin anlamı yok dedik .Gel zaman git zaman 2.5 ayı beraber geçirdik ve sonra tayini çıktı doğuya. Bu 2.5 ay içinde bir kaç defa ayrılık ailemden birinin bizi ayırmaya çalışması gibi saçma sapan şeylerle uğraşıp yolumuza devam ettik . Ve ilişki uzaktan devam etti görüntülü konuştuk hergün ,6. ayımızda görüştük tatile gittik ,evlenme teklif etti . 10. ayda nişan yapıldı ve tam 1 yıl 3 aylıkken biz evlendik doğuya geldim . Onu 1 yıl boyunca gözümün ucuyla bile birine bakmadan bekledim sadece tek istediğim ona kavuşmaktı .
Evleneli 3,5 ay olacak ama ben kendimi o kadar yalnız hissediyorum ki.. Burda kimsem yok . İstanbul'da güzel bir kariyerim vardı iyi bir markada makeup artist olarak çalışıyordum kazancım iyiydi ve işlerim açılmaya başlamıştı.Herşeyi bir kenara bırakıp sevdiğim adam için doğunun köyüne geldim.Ne olursa olsun arkamda o var dedim . Bu arada balayımız da ve bundan bir ay öncede boşanma konusu açıldı.(farklı kavgalar yüzünden ) .Ve ben babasıyla arası hiç bir zaman iyi olmayan sevgiye ilgiye muhtaç biri olarak büyümek zorunda kaldım babamın vermediği sevgi eksikliğini hep başkasında aradım genel de de hep terk edildim ve bu korkuyla yaşadım. Üstüne anksiyete depresyon yaşadım ve hep kendim çalışıp ettim kimseden 1 TL almadım kendi kendime yettim ama istedim ki bir adam olsun ,beni sevsin yeri gelsin babam gibi olsun kol kanat gersin ailem olsun ama anladım ki hata yapmışım .
Şimdi soruna gelelim ;biz anlaşamıyoruz ben istiyorum ki beni anlasın beni sevsin duygusal olarak bana bunu hissettirsin her kavga da bana kapıyı göstermesin . Ama kendisi ben elimden geleni yaptım vicdanım rahat diyor ben küsüp odaya geliyorum trip atsam bile bir kez olsun gelip de konuşmaya çalışmadı benle sakinleşince bunun nedenini sordum. Gelsem konuşsam da çözüme kavuşmuyor bende saldım artık diyor böyle birşey olabilir mi kızlar ? Ben iskele babası mıyım ? Duygularım düşüncelerim yok mu ? Az önce konuşurken de zaten ''erken evlendik , keşke evlenmeseydik , hata yaptık artık yapcak birşey yok gibi söylemlerde bulundu o söyledikçe bende haklısın evet bence de diye onayladım . 2.5 ayın üzerine evlendik diyor iyi de bir 1 yıl 3 ay ilişki yaşadık . 1 yıl içinde hergün konuştuk mesajlaştık planlar yaptık ve 3-4 ayda bir görüştük ben geldim o geldi vs.
Ona göre birbirimizi tanıyamamışız. Ben evlendikten sonra değişmişim . Değiştim evet özgüvenim sıfırlandı kendime saygım sevgim kalmadı . Sevildiğimi zaten hissetmiyorum . Benim mi beklentim çok yüksek anlamıyorum . Ne yapayım nasıl göstereyim diyor birde bana.. Ben annemin sıcak evini bıraktım kariyerimi bıraktım evlendim geldim ama yanlış yaptım. Eşimi seviyorum ama onun beni ,benim onu sevdiğim gibi sevdiğini düşünmüyorum . Aşık olduğunu da düşünmüyorum . Benden önceki kuşlara vermiş tüm aşkını bana birşey kalmamış .Ben ayrılsam gitsem üzüleceğini dahi düşünmüyorum . Kendisi zaten bana sürekli nankör bencil der . Ama bir kez olsun kendi egosuna bakmaz.Bende hata ettim demez demiyor adam işte .Ben onu çok sevdiğimi belli edip onu göklere çıkarmışım hata bende aslında. Kendisine güvenim kırıldı çok fazla kırıldı. Gece rüyalarımda bile hep beni terk ettiğini görüyorum anksiyete ataklarım geri gelmeye başladı çünkü sürekli korku panik halindeydim beni anlamıyor sürekli ne zaman terk edileceğimi düşünüyorum . Kaygı ve endişelerim tavan durumda . Ama bir yandan da çöp gibi hissediyorum kendimi onun hayatında ve 2020 ye gözümde yaşlarla girdim . Pişman olunmuş bir evlilik , keşke evlenmeseydim sözleriyle 2020 bana pek hoşgelmedi.
Ben ne yapayım kızlar? Şimdi böyle mi sürecek ? Ne o ne ben geçer eder düzeltiriz gibi adımda atmıyoruz. Ona göre hep o atıyor bana göre de ben. Ben yatak odasında bu konuyu yazarken kendisi içerde dizi film izlemekle meşgul . Hayatındaki yerim bu kadar mı önemsiz ?
Herşeyi geçtim boşansam baba evine dönsem benim için hayat gene zor olacak . Ailemden annem kardeşlerim dışında babamdan destek göremem zaten . Ama yine de boşanıp baba evine dönmek o kadar korkutucu geliyor ki . Ama hayat da böyle geçer mi ? Her seferinde hayata sil baştan başlamaktan çok yoruldum şimdi yine sıfırdan başlamaya gücüm kalmadı yıprandım çok yıprandım sadece sevgi istedim sevilmek istedim ama hata yaptım...
GÜNCELLEME : Eşimle barıştık öncelikle tecrübeli evli arkadaşlara teşekkür ederim evliliğin ilk yılının zor olduğunu bazı şeylerin normal olduğunu alışma süreci olduğunu ve hemen kestirilip atılmaması gerektiğini tekrar hatırlattığınız için iyi ki varsınız.
Eşime kavga etmek istemediğimi çözülmeyecek sorunlar olmadığını ve mutlu olmak istediğimi dile getirdim konuşacak birşeyi varsa konuşmasını istedim o akşam da gayet iyi zaman geçirdik yemek birlikte film vs. Evliliğimizden mutlu olduğunu ve hiç bir sorunu olmadığını söyledi uzun bir konuşma olmadı o akşam bende uzatmadım
Son düzenleme: