çok teşekkür ederim. bebeği ben çok istemiştim eşim de istedi tabi. bu kadar olumsuz düşünceye rağmen ben ikinci çocuk da istiyorum dedim geçen gün ne kadar tuhaf kadınım:)hepsi lohusalıktan kaynaklı ,
senın yaşadıklarının benzerlerini yaşadım bende
ki ben süt vermeyi bile reddettim , kocamla kavga ettim ben senın yüzündemn bu çocuk yüüznden bu hale geldim diye kıyametleri kopardım , evden kovdum
ee ne oldu benım ergen şimdi 14 yaşında her lafın sonuna yaaaaekliyor ,
demem o ki bir kaç saatliğine bir zaman ayır kendine 40 çıktıktan sonra , kuaföre git saçlarını kestir makinür yaptır ,
bana çok iyi gelmişti , sütün olsun diye saçma sapan herşeyi yeme az ye bol su iç, eşin gelince sadece 10 dk yürü gel
o soğuk yüzüne vursun , kendine gelirsin ,
bol bol kimyon çayı iç gazın olmasın ,
bak bir çırpıda bir sürü şey yazdım sana , sağlıkla büyüt bebegını
çok teşekkürler. geçici ise katlanabilirim kendi kendimi iyi şeylerle telkin etmeye çalışıyorum savaşıyorum olumsuz düşüncelerimle.Lohusalik bu işte
Kara bir bulut gibi
Karamsarlik umutsuzluk pişmanlık
Ama zamanla dagiliyor o kara bulutlar
Insanin guveni yerine geliyor
Siz 37 yasinda akli basinda kadin
Siz mi bakamayacaksiniz cocugunuza
Gul gibi de bakarsiniz
Merak etmeyin
çok sağ olun, yavrum biraz ele avuca gelince çıkmak istiyorum, arabam var, araba koltuğu da alıcam, bir de bebeğe araba alırım, yoksa iyi olmam zor gibi geliyor çıkmam gerekiyor.Her şey geçecek. Düzen beklemeyin. Akışa bırakın kendinizi. Ben zorlanmadım yalan yok. Ama kendimi sokaklara atıp plansızca gezen biriydim. Doğurana kadar mutlaka cıkardım. Şimdi hiç çıkamıyorum. Kimseye birakamıyorum. Bensiz durmuyor. Birlikte de çıkamıyoruz huysuzlanıyo. Koynumdan ayrılmayacakmış. Ama geçecek. Geçiyor. Astronotunu bile giydirecek kadar kucağımdan bırakamıyordum. Şimdi yerde yuvarlanmaya çalışıyor on dakika da olsa
Ağlamalarınız artarsa destek alın mutlaka.
Merhaba hanımlar. rahatsızlıklarım olduğu için zor bir hamilelik sürecinden sonra 17 gün önce sezeryan doğum yaptım. hamileliğimden önce pandemi başlamıştı sokak yasakları, eve hapsolma vs. arkasından hamile kaldım yine eve hapsoldum hamileyim virüs bulaşmasın diye dışarı pek çıkamadım ama yine de psikolojik olarak gayet iyiydim sıkıldıkça kardeşlerime anneme markete falan gittim internette takıldım kitap falan okudum, bebeğin alışverişlerini yaptım internetten heyecanla yavrumu bekliyordum. Yaşım 37, kamuda memurum, ilk çocuğum, isteyerek planlayarak hamile kaldım ancak çok garip duygular içindeyim bu duygulardan kurtulmam mümkün mü, sizler de yaşadınız mı, geçer mi ne yapmam lazım? Şöyle ki: ben bu bebeğe bakamayacağım diye karamsarlaşıyorum birisi istese al götür diyecek gibiyim ama bir taraftan da çok seviyorum asla kimseye vermem hissindeyim. ağlayınca ağlıyorum en ufak bir rahatsızlığı olsa acısına dayanamayacak gibiyim, bir taraftan da hayatım kısıtlanmış gibi hissediyorum yıllarca bekardım rahatça gezdim yedim içtim doyasıya uyudum arabama atlayıp istediğim yere gidiyordum şimdi markete bile gidemiyorum bebeğimi bırakıp. Bir daha asla eski hayatıma dönemeyeceğimi, beni çok daha zor günlerin beklediğini düşünüyorum. Nasıl büyüteceğim, dertleri olursa ben nasıl dayanacağım, bu fani dünyaya niye bir canlı getirdim, bu ona haksızlık değil mi falan ilginç şeyler düşünüyorum. Birden büyüyecek bugünler geçecek diyorlar, o zaman da onun büyümesi benim yaşlanmam demek, annemin babamın sevdiklerimin birer birer gitmesi demek diye iyice batıyorum. İlk günler sütüm gelmedi o zaman yanımda annem ablam da vardı bu kadar saçma şeyler düşünmemiştim sadece sütüm gelsin diye ağlıyordum çok şükür geldi. sadece 2 gece kalabildi annem, gündüzleri arada kardeşlerim geldi kısa süreliğine herkes çalışıyor onların da çocukları var zaten, sonra eşimle biz kaldık eşim de gündüz hiç yok yoğun çalışıyor işi bıraksa en çok ben sevineceğim. Bebeğim geceleri uyumuyor bir yeri mi ağrıyor bilemiyorum ağlıyor sürekli kucağıma alıyorum sezeryan yerlerim sızlıyor ama onu düşündüğüm yok Allaha bana bir evlat verdiği için her gün şükrediyorum sağlıklı olsun iyi olsun diyorum. çocuğu olan kadınları şimdi çok iyi anladım desem yeridir bekarken çok abarttıklarını düşünüyordum, annem hep kıymetlimdi ama bravo annecime 4 çocuk büyütmüş kıymeti iyice arttı bende. Karmakarışık duygular yaşıyorum karamsar olsam da bebeğimden bazen uzaklaşsam da yine de her şeyini en iyi şekilde yapmaya çalışıyorum 1 yıl boyunca çalışmayıp ona sadece kendim bakmak istiyorum ama bir taraftan da ben anneliği beceremeyecek miyim acaba düşüncesi mevcut. nasıl baş edebilirim şu ruh haliyle lohusa sendromu mu bu? Dengesiz, bir iyi bir kötü, karamsar, her akşam sebepsizce bebeğime bakıp ağlayan bunalımlı bir durumdayım. Güzel şeyler duymaya ihtiyacım var, ablam ve yengelerim doğum yaptıklarında benim yaşadıklarımı yaşamamışlar onlara benim bu halim tuhaf geliyor.
gündüzleri baya uyuyor ben de 1 saat kadar uyuyorum onun dışında ev işlerini yapıyorum internetten bir şeyler bakıyorum bebeğe alışveriş yapıyorum. özellikle akşam karamsarlaşıyorum. yanıma birileri gelip gitse daha iyi hissediyorum, ama herkesin kendi telaşı işi gücü var. birkaç günde bir anca gelen oluyor.Merhaba yeni anne, yaşadıklarının aynısının belki de 1000 kat fazlasını yaşadım.
Hatta kendimi hiç anne gibi hissedemediğim için vicdan azabı çekiyordum, çünkü herkes annenin kutsallığından bahsederken kimse lohusalık ya da o rahat hayata alışıp sonrasında gelen bağımlılık korkusunu anlatmadı.
Konuşmaya çalıştığımda da ayıplanıyordu şükür et bir çocuğun var vs diye.
Sonuç çok fazla kişinin aynısını yaşadığını öğrendim.
Tek diyeceğim "Geçecek" , büyüdükçe her şey daha kolay olacak. Anne-bebek bağın artacak , olabildiğince ten tene kalmaya çalışın.
Kendine banyo yapmak için bile olsa zaman yarat.
Göreceksin bir süre sonra her şey yerine oturacak
teşekkür ederim o günleri bekliyorumBebeginiz hayirli olsun gozunuz aydin.
Ben 27 yasimda anne oldum.
İsteyene yemin bile edebilirim ki ben kendimi bebegimden sadece bir gun once dogmusum kadar yetersiz beceriksiz ve bilgisiz hissediyordum ajdjfjf :)
Hepsi geciyor heeepsi geciyor
Sadece bir sure boyle gidecek
Buyudukce bagimsizlastikca keske gelse elimi tutsa gogsume sokulsa yine diye dusuneceksiniz :)
teşekkür ederimö.emzik alıyor ama 5-10 dakikada bir düşürdüğü için başında beklememiz gerekiyor o yüzden vermekten vazgeçtik.Ilk gebeligimde benzer şeyler yaşamıştım.. öncelikle sakın ol cnm sadece kendin yaşamıyorsun bunları...birçok anne ilk günler çok bunalıyor..öncelikle havalar ısınmaya başlayacak koyacaksin bebek arabasina geziceksin..biz 4 aylik olduk hava gunesliyse mutlaka çıkartıyorum.. ama ilk iki ay bende çıkmadım tam kisti..Sen şanslısın bahara giriyoruz...bebekle çıkılmaz diyenleri takma sakın...markete gitmenin bile lüks olduğu zamanlardasin farkindayim ama büyüdükçe oda dsariyi çok sevecek zaten.. Bu kadar zorlanmayacaksin..emzik alıyorsa daha da sanslisin. Benimki almıyor emzirip çıkarıyorum ki yolda ağlamasın
Bu arada bende 37 yaşındayım kamuda çalışıyorum aktif çalışma hayatından sonra bebekli hayatın zor gelmesi çok normal...sadece geçici zamanlar olduğunu unutma ve eğer yakının varsa bir saat bile olsa bırak eşinle kahve içmeye git..cok iyi geliyor
En kısa sürede bile kendine zaman ayır, depresif dönemlerde şahsi fikrim instagram insanı daha da mutsuz ediyor. Kim ne giymiş onun vücudu diğerinin tatili derken o lohusalık üstüne üstüne geliyorgündüzleri baya uyuyor ben de 1 saat kadar uyuyorum onun dışında ev işlerini yapıyorum internetten bir şeyler bakıyorum bebeğe alışveriş yapıyorum. özellikle akşam karamsarlaşıyorum. yanıma birileri gelip gitse daha iyi hissediyorum, ama herkesin kendi telaşı işi gücü var. birkaç günde bir anca gelen oluyor.
Beklemeyin sarın sarmalayın çıkın. Ben belki soğuk diye çekindim de şimdi rahatsız oluyo bilmiyorum.çok sağ olun, yavrum biraz ele avuca gelince çıkmak istiyorum, arabam var, araba koltuğu da alıcam, bir de bebeğe araba alırım, yoksa iyi olmam zor gibi geliyor çıkmam gerekiyor.
Bende lohusadan yeni çıktım diyebilirim :) 4 aylık bi bebeğim var bi de abi var 5 yaşında demem o ki lohusalıktan geçiyor benim ki sürpriz oldu bi de tam abiyi büyüttüm rahat edecen derken ufaklık doğdu bu düşünceler hepimizde oluyor,40 ınız çıkınca bu düşünceler yavaş yavaş dağılacakçok teşekkürler. geçici ise katlanabilirim kendi kendimi iyi şeylerle telkin etmeye çalışıyorum savaşıyorum olumsuz düşüncelerimle.