Yeni doğum yaptım, zor günler geçiriyorum

gulu_gulu .!.:

teşekkür ederimö.emzik alıyor ama 5-10 dakikada bir düşürdüğü için başında beklememiz gerekiyor o yüzden vermekten vazgeçtik.

Genişletmek için tıkla...

Sibelim84 .!.:

Yanlis yapmışsın emzik çok büyük nimet inan bana. Alıyorsa ver mutlaka...seni emzik olmaktan kurtaracak o bu arada bende bir yıl ücretsiz izin aldım...Tek farkımız benim birde büyük var 8 yaşında masallah

Genişletmek için tıkla...

gulu_gulu .!.:

Merhaba hanımlar. rahatsızlıklarım olduğu için zor bir hamilelik sürecinden sonra 17 gün önce sezeryan doğum yaptım. hamileliğimden önce pandemi başlamıştı sokak yasakları, eve hapsolma vs. arkasından hamile kaldım yine eve hapsoldum hamileyim virüs bulaşmasın diye dışarı pek çıkamadım ama yine de psikolojik olarak gayet iyiydim sıkıldıkça kardeşlerime anneme markete falan gittim internette takıldım kitap falan okudum, bebeğin alışverişlerini yaptım internetten heyecanla yavrumu bekliyordum. Yaşım 37, kamuda memurum, ilk çocuğum, isteyerek planlayarak hamile kaldım ancak çok garip duygular içindeyim bu duygulardan kurtulmam mümkün mü, sizler de yaşadınız mı, geçer mi ne yapmam lazım? Şöyle ki: ben bu bebeğe bakamayacağım diye karamsarlaşıyorum birisi istese al götür diyecek gibiyim ama bir taraftan da çok seviyorum asla kimseye vermem hissindeyim. ağlayınca ağlıyorum en ufak bir rahatsızlığı olsa acısına dayanamayacak gibiyim, bir taraftan da hayatım kısıtlanmış gibi hissediyorum yıllarca bekardım rahatça gezdim yedim içtim doyasıya uyudum arabama atlayıp istediğim yere gidiyordum şimdi markete bile gidemiyorum bebeğimi bırakıp. Bir daha asla eski hayatıma dönemeyeceğimi, beni çok daha zor günlerin beklediğini düşünüyorum. Nasıl büyüteceğim, dertleri olursa ben nasıl dayanacağım, bu fani dünyaya niye bir canlı getirdim, bu ona haksızlık değil mi falan ilginç şeyler düşünüyorum. Birden büyüyecek bugünler geçecek diyorlar, o zaman da onun büyümesi benim yaşlanmam demek, annemin babamın sevdiklerimin birer birer gitmesi demek diye iyice batıyorum. İlk günler sütüm gelmedi o zaman yanımda annem ablam da vardı bu kadar saçma şeyler düşünmemiştim sadece sütüm gelsin diye ağlıyordum çok şükür geldi. sadece 2 gece kalabildi annem, gündüzleri arada kardeşlerim geldi kısa süreliğine herkes çalışıyor onların da çocukları var zaten, sonra eşimle biz kaldık eşim de gündüz hiç yok yoğun çalışıyor işi bıraksa en çok ben sevineceğim. Bebeğim geceleri uyumuyor bir yeri mi ağrıyor bilemiyorum ağlıyor sürekli kucağıma alıyorum sezeryan yerlerim sızlıyor ama onu düşündüğüm yok Allaha bana bir evlat verdiği için her gün şükrediyorum sağlıklı olsun iyi olsun diyorum. çocuğu olan kadınları şimdi çok iyi anladım desem yeridir bekarken çok abarttıklarını düşünüyordum, annem hep kıymetlimdi ama bravo annecime 4 çocuk büyütmüş kıymeti iyice arttı bende. Karmakarışık duygular yaşıyorum karamsar olsam da bebeğimden bazen uzaklaşsam da yine de her şeyini en iyi şekilde yapmaya çalışıyorum hamileliğimden beri ona duygularımı yaşadıklarımızı yazıyorum anı defteri gibi, ayrıca 1 yıl boyunca çalışmayıp ona sadece kendim bakmak istiyorum ama bir taraftan da ben anneliği beceremeyecek miyim acaba düşüncesi mevcut. nasıl baş edebilirim şu ruh haliyle lohusa sendromu mu bu? Dengesiz, bir iyi bir kötü, karamsar, her akşam sebepsizce bebeğime bakıp ağlayan bunalımlı bir durumdayım. Güzel şeyler duymaya ihtiyacım var, ablam ve yengelerim doğum yaptıklarında benim yaşadıklarımı yaşamamışlar onlara benim bu halim tuhaf geliyor.

Genişletmek için tıkla...

yast .!.:

En kısa sürede bile kendine zaman ayır, depresif dönemlerde şahsi fikrim instagram insanı daha da mutsuz ediyor. Kim ne giymiş onun vücudu diğerinin tatili derken o lohusalık üstüne üstüne geliyor

Genişletmek için tıkla...

gulu_gulu .!.:

Alıyor ama düşünce ağlıyor sabaha kadar başında durmamız lazım en fazla 10 dakika tutabiliyor birkac hafta sonra deniycem belki büyüdükçe daha rahat tutar

Genişletmek için tıkla...

Blackmoon123 .!.:

Emzik ilerde meme reddi yapabiliyor bu defa bide onun zorluğu olur doktora sorup versen daha iyi

Genişletmek için tıkla...

Blackmoon123 .!.:

Bebegim 6 gün hastanede kaldı ben kovit pozitif oldugum için ona geçmesin diye 6 gün sonunda geldiginde geceleri aglıyor sürekli aglıyordu, yeni dogan bebeklerin çogunda ilk 3 ay bu yaşanıyor normal ama hastaneden geldikten sonra onun böyle aglamasına çözüm bulamamak beni çökertti yemek yiyemedim o agladıkça oturup bende aglıyordum. 48 saat hiç uyumadan kucagımda emzirdigim oldu ilk zmanlar çok zor 10 insanın 8 i bunları yaşıyor geri kalan kısım için de yardım edeni çoktur diye düşünüyorum, benim yoktu ki ben tecrübeli biriyim 6 yegen büyüttüm herşeylerini yaptım bebek bakmayı biliyordum neyle karşılaşıcagım farkındaydım çocuk gelişimi okudum buna ragmen o ilk 3 ay sizin gibi hissettigim çok oldu ama bu geçiyor inanın.. lohusa psikolojisi başka o an insan yapabilecek olsa bile başaramazmış gibi geliyor kötü hisler peşinde oluyor insanın. Hepsi geçici 3 ay sonunda herşey rayına oturmuş olacak bebegin çok aglaması gaz problemi olabilir damla kullanın gaz msjı yapın rahatlar kendiniz için de soguk vs demeyin bebeginizi kanguru sling vs bişeye koyup çıkın bi müzik dinleyip yürüyüş yapın, aralıkta dogum yaptım o sogukta bile çıktım dışarı bebegi kanguru ya koyup üstünden battaniye örtünce hiç üşümez korkmayın. kendinize motive edici şeyler düşünün bunu yaşayan tek siz degilsiniz çok kişi var bebegine bakmak istemeyen onu kucagına alamayacak kadar lohusa depresyonu yaşayanlar var.. bu anların tadını çıkarmaya çalışın insan özlüyor zor da olsa özlüyor, o minik elleri gün gün avucunun içinde büyüyecek ve sen bu güzel ana şahit olacaksın ben hep emerken severdim ellerini bazı geceler uyurken hala seviyorum, koynuna al uyu ben sarılıp uyurdum kucakta olunca uyuyordu biraz şimdi 15 aylık artık ona da izin vermez kendi döne döne yatmak ister. herşey geçici bu günler zorda olsa ilerde arayacak özleyeceksin onun için kıymetini bilip tadını çıkarmak için herşeyi yap. Bide bebekler çevrelerindeki negatif enerjiyi algılar ve huzursuz olurlar senin bu negatif durumu üstünden atman lazım ben mesela bazı geceler kucakta gezdirip uyusun diye çabalarken psikolojik olarak kötü hiseettigimde kulaklığı takar sevdigim bi müzik açardım o moralimi düzeltince bebekte huzursuz durum azalırdı

Genişletmek için tıkla...

gulu_gulu .!.:

Doktor cok da önermedi aslında.

Genişletmek için tıkla...

Alys .!.:

bence gunumuzde bir sorun var ya,

ben ilk cocugumun 40ini doldurdugu gunu hatirliyorum da, esimle oh oldurmedik cocugu hala yasiyor bak diyerek sevinmistik.

Etraktan herkes yok bebek icin su cok tehlikeli, bu cok tehlikeli, aman soyle emzirmeli, aman boyle tutulmali vs vs derken o kadar cok kurala maruz kaliyoruz ki kendi icgudumuzu dinlemeyi unutuyoruz.

Halbuki her anne cocuguna bakabilir.
evet bilincli bir anne cok daha iyi bakar da bilincli olucam diye bence cok kendimizi unutuyoruz.

Maddi durumunuz iyiymis, izin alip cocugunuza bakabiliyormussunuz. Sagliginiz sihhatiniz yerindeymis.
Aslinda dunyadaki bir cok insandan sanslisiniz.

Ben de ayni hisleri yasadim, ve farkina vardigimda cok uzuldum. Simdi daha kendime guveniyorum, hallederim diyorum. Hem halledemesem ne olacak. Cocuk icin anne mukemmel olmali diye bir kural yok ki. Biz elimizden geleni yapalim, imkanlarimiz olcusunde cocuklarimizi iyi yetistirmeye calisalim, ama insaniz, hata da yapabiliriz, cocuklarimizi sevdigimiz surece onlar da bunu anlayacaklardir.

Yani biraz rahatlayin ve surecten keyif almaya odaklanin.

Genişletmek için tıkla...

gulu_gulu .!.:

Alıyor ama düşünce ağlıyor sabaha kadar başında durmamız lazım en fazla 10 dakika tutabiliyor birkac hafta sonra deniycem belki büyüdükçe daha rahat tutar

Genişletmek için tıkla...

gulu_gulu .!.:

Merhaba hanımlar. rahatsızlıklarım olduğu için zor bir hamilelik sürecinden sonra 17 gün önce sezeryan doğum yaptım. hamileliğimden önce pandemi başlamıştı sokak yasakları, eve hapsolma vs. arkasından hamile kaldım yine eve hapsoldum hamileyim virüs bulaşmasın diye dışarı pek çıkamadım ama yine de psikolojik olarak gayet iyiydim sıkıldıkça kardeşlerime anneme markete falan gittim internette takıldım kitap falan okudum, bebeğin alışverişlerini yaptım internetten heyecanla yavrumu bekliyordum. Yaşım 37, kamuda memurum, ilk çocuğum, isteyerek planlayarak hamile kaldım ancak çok garip duygular içindeyim bu duygulardan kurtulmam mümkün mü, sizler de yaşadınız mı, geçer mi ne yapmam lazım? Şöyle ki: ben bu bebeğe bakamayacağım diye karamsarlaşıyorum birisi istese al götür diyecek gibiyim ama bir taraftan da çok seviyorum asla kimseye vermem hissindeyim. ağlayınca ağlıyorum en ufak bir rahatsızlığı olsa acısına dayanamayacak gibiyim, bir taraftan da hayatım kısıtlanmış gibi hissediyorum yıllarca bekardım rahatça gezdim yedim içtim doyasıya uyudum arabama atlayıp istediğim yere gidiyordum şimdi markete bile gidemiyorum bebeğimi bırakıp. Bir daha asla eski hayatıma dönemeyeceğimi, beni çok daha zor günlerin beklediğini düşünüyorum. Nasıl büyüteceğim, dertleri olursa ben nasıl dayanacağım, bu fani dünyaya niye bir canlı getirdim, bu ona haksızlık değil mi falan ilginç şeyler düşünüyorum. Birden büyüyecek bugünler geçecek diyorlar, o zaman da onun büyümesi benim yaşlanmam demek, annemin babamın sevdiklerimin birer birer gitmesi demek diye iyice batıyorum. İlk günler sütüm gelmedi o zaman yanımda annem ablam da vardı bu kadar saçma şeyler düşünmemiştim sadece sütüm gelsin diye ağlıyordum çok şükür geldi. sadece 2 gece kalabildi annem, gündüzleri arada kardeşlerim geldi kısa süreliğine herkes çalışıyor onların da çocukları var zaten, sonra eşimle biz kaldık eşim de gündüz hiç yok yoğun çalışıyor işi bıraksa en çok ben sevineceğim. Bebeğim geceleri uyumuyor bir yeri mi ağrıyor bilemiyorum ağlıyor sürekli kucağıma alıyorum sezeryan yerlerim sızlıyor ama onu düşündüğüm yok Allaha bana bir evlat verdiği için her gün şükrediyorum sağlıklı olsun iyi olsun diyorum. çocuğu olan kadınları şimdi çok iyi anladım desem yeridir bekarken çok abarttıklarını düşünüyordum, annem hep kıymetlimdi ama bravo annecime 4 çocuk büyütmüş kıymeti iyice arttı bende. Karmakarışık duygular yaşıyorum karamsar olsam da bebeğimden bazen uzaklaşsam da yine de her şeyini en iyi şekilde yapmaya çalışıyorum hamileliğimden beri ona duygularımı yaşadıklarımızı yazıyorum anı defteri gibi, ayrıca 1 yıl boyunca çalışmayıp ona sadece kendim bakmak istiyorum ama bir taraftan da ben anneliği beceremeyecek miyim acaba düşüncesi mevcut. nasıl baş edebilirim şu ruh haliyle lohusa sendromu mu bu? Dengesiz, bir iyi bir kötü, karamsar, her akşam sebepsizce bebeğime bakıp ağlayan bunalımlı bir durumdayım. Güzel şeyler duymaya ihtiyacım var, ablam ve yengelerim doğum yaptıklarında benim yaşadıklarımı yaşamamışlar onlara benim bu halim tuhaf geliyor.

Genişletmek için tıkla...

umutvenese .!.:

Hızlıcq okudum hiç eşinizden bahsetmemişsiniz. Umarım olabildiğince yanınızdadır ve sorumlulukları paylaşıyordur.

Hergün 3,4 saat gelebilecek birini bulun maddi sıkıntı yoksa, o süreçte dinlenin duş alın bi yürüyüş yapın bakım filan kitap okuyun uyuyun bunlar sizi hayata bağlar

giderek başka başka anlamlarda zorlaşacak ama siz de güçleneceksiniz. ve en önemlisi alışacaksınız. evet artık hiçbirşey eskisi gibi olmayacak. kolay gelsin.

Genişletmek için tıkla...

umutvenese .!.:

Hızlıcq okudum hiç eşinizden bahsetmemişsiniz. Umarım olabildiğince yanınızdadır ve sorumlulukları paylaşıyordur.

Hergün 3,4 saat gelebilecek birini bulun maddi sıkıntı yoksa, o süreçte dinlenin duş alın bi yürüyüş yapın bakım filan kitap okuyun uyuyun bunlar sizi hayata bağlar

giderek başka başka anlamlarda zorlaşacak ama siz de güçleneceksiniz. ve en önemlisi alışacaksınız. evet artık hiçbirşey eskisi gibi olmayacak. kolay gelsin.

Genişletmek için tıkla...

beyazbeyzam .!.:

Öncelikle bebeğinizi Allah bağışlasın .ne mutlu size ki annelik duygusunu tatmışsınız.ben 23 yaşındayım yedi ay önce doğum yaptım.tam da sizinki gibi zor bir hamilelik süreci geçirdim.korona yasaklar eşimin bana vakit ayırmaması uzakta olan annemi görememek vs zor geçen bir dokuz aydan sonra sezaryen oldum canım çok yanıyordu ama bebeğime kavuşmanın sevincini yaşamıştım.siz şu an lohusalık sendromunu yaşıyorsunuz.bu her yeni doğum yapan kadında oluyor.ama hamileyken zor günler geçirmişseniz daha da zor geçiyor bu kırk gün.ben de sizin gibi zorlu bir kırk gün geçirdim ruh halim çok dengesiz olmuştu bir mutlu bir ağlak bir sinirli karman çormandım yani ama kırkımı çıkardıktan sonra hiçbiri kalmadı kuş gibi hafifledim Ameliyat ağrılarım çok geç iyileşti ama her acıdığında ben bebeğime bakıp mutlu oluyorum inanın kırktan sonra herşey çok daha rahat çok daha güzel olacak.size en yakın kişi eşiniz herşeyinizi onunla paylaşın ve ondan destek alın hepsi de geçecek inşallah

Genişletmek için tıkla...

gulu_gulu .!.:

Bir de zaten gündüz uyuyor yani dediklerinizi yapma fırsatım oluşuyor mesela bugün duş aldım çamaşırları serdim yemek yaptım tv'ye baktım. sadece dışarı çıkamıyorum ama önümüzdeki günlerde bebek arabasına koyup çıkmak istiyorum en azından annemlere gidebiliriz 1km kadar anca evleri. Gece pek uyumuyor tabi gündüz uyuduğu için

Genişletmek için tıkla...

gulu_gulu .!.:

Merhaba hanımlar. rahatsızlıklarım olduğu için zor bir hamilelik sürecinden sonra 17 gün önce sezeryan doğum yaptım. hamileliğimden önce pandemi başlamıştı sokak yasakları, eve hapsolma vs. arkasından hamile kaldım yine eve hapsoldum hamileyim virüs bulaşmasın diye dışarı pek çıkamadım ama yine de psikolojik olarak gayet iyiydim sıkıldıkça kardeşlerime anneme markete falan gittim internette takıldım kitap falan okudum, bebeğin alışverişlerini yaptım internetten heyecanla yavrumu bekliyordum. Yaşım 37, kamuda memurum, ilk çocuğum, isteyerek planlayarak hamile kaldım ancak çok garip duygular içindeyim bu duygulardan kurtulmam mümkün mü, sizler de yaşadınız mı, geçer mi ne yapmam lazım? Şöyle ki: ben bu bebeğe bakamayacağım diye karamsarlaşıyorum birisi istese al götür diyecek gibiyim ama bir taraftan da çok seviyorum asla kimseye vermem hissindeyim. ağlayınca ağlıyorum en ufak bir rahatsızlığı olsa acısına dayanamayacak gibiyim, bir taraftan da hayatım kısıtlanmış gibi hissediyorum yıllarca bekardım rahatça gezdim yedim içtim doyasıya uyudum arabama atlayıp istediğim yere gidiyordum şimdi markete bile gidemiyorum bebeğimi bırakıp. Bir daha asla eski hayatıma dönemeyeceğimi, beni çok daha zor günlerin beklediğini düşünüyorum. Nasıl büyüteceğim, dertleri olursa ben nasıl dayanacağım, bu fani dünyaya niye bir canlı getirdim, bu ona haksızlık değil mi falan ilginç şeyler düşünüyorum. Birden büyüyecek bugünler geçecek diyorlar, o zaman da onun büyümesi benim yaşlanmam demek, annemin babamın sevdiklerimin birer birer gitmesi demek diye iyice batıyorum. İlk günler sütüm gelmedi o zaman yanımda annem ablam da vardı bu kadar saçma şeyler düşünmemiştim sadece sütüm gelsin diye ağlıyordum çok şükür geldi. sadece 2 gece kalabildi annem, gündüzleri arada kardeşlerim geldi kısa süreliğine herkes çalışıyor onların da çocukları var zaten, sonra eşimle biz kaldık eşim de gündüz hiç yok yoğun çalışıyor işi bıraksa en çok ben sevineceğim. Bebeğim geceleri uyumuyor bir yeri mi ağrıyor bilemiyorum ağlıyor sürekli kucağıma alıyorum sezeryan yerlerim sızlıyor ama onu düşündüğüm yok Allaha bana bir evlat verdiği için her gün şükrediyorum sağlıklı olsun iyi olsun diyorum. çocuğu olan kadınları şimdi çok iyi anladım desem yeridir bekarken çok abarttıklarını düşünüyordum, annem hep kıymetlimdi ama bravo annecime 4 çocuk büyütmüş kıymeti iyice arttı bende. Karmakarışık duygular yaşıyorum karamsar olsam da bebeğimden bazen uzaklaşsam da yine de her şeyini en iyi şekilde yapmaya çalışıyorum hamileliğimden beri ona duygularımı yaşadıklarımızı yazıyorum anı defteri gibi, ayrıca 1 yıl boyunca çalışmayıp ona sadece kendim bakmak istiyorum ama bir taraftan da ben anneliği beceremeyecek miyim acaba düşüncesi mevcut. nasıl baş edebilirim şu ruh haliyle lohusa sendromu mu bu? Dengesiz, bir iyi bir kötü, karamsar, her akşam sebepsizce bebeğime bakıp ağlayan bunalımlı bir durumdayım. Güzel şeyler duymaya ihtiyacım var, ablam ve yengelerim doğum yaptıklarında benim yaşadıklarımı yaşamamışlar onlara benim bu halim tuhaf geliyor.

Genişletmek için tıkla...