Yeni doğum yaptım, zor günler geçiriyorum

gulu_gulu .!.:

Merhaba hanımlar. rahatsızlıklarım olduğu için zor bir hamilelik sürecinden sonra 17 gün önce sezeryan doğum yaptım. hamileliğimden önce pandemi başlamıştı sokak yasakları, eve hapsolma vs. arkasından hamile kaldım yine eve hapsoldum hamileyim virüs bulaşmasın diye dışarı pek çıkamadım ama yine de psikolojik olarak gayet iyiydim sıkıldıkça kardeşlerime anneme markete falan gittim internette takıldım kitap falan okudum, bebeğin alışverişlerini yaptım internetten heyecanla yavrumu bekliyordum. Yaşım 37, kamuda memurum, ilk çocuğum, isteyerek planlayarak hamile kaldım ancak çok garip duygular içindeyim bu duygulardan kurtulmam mümkün mü, sizler de yaşadınız mı, geçer mi ne yapmam lazım? Şöyle ki: ben bu bebeğe bakamayacağım diye karamsarlaşıyorum birisi istese al götür diyecek gibiyim ama bir taraftan da çok seviyorum asla kimseye vermem hissindeyim. ağlayınca ağlıyorum en ufak bir rahatsızlığı olsa acısına dayanamayacak gibiyim, bir taraftan da hayatım kısıtlanmış gibi hissediyorum yıllarca bekardım rahatça gezdim yedim içtim doyasıya uyudum arabama atlayıp istediğim yere gidiyordum şimdi markete bile gidemiyorum bebeğimi bırakıp. Bir daha asla eski hayatıma dönemeyeceğimi, beni çok daha zor günlerin beklediğini düşünüyorum. Nasıl büyüteceğim, dertleri olursa ben nasıl dayanacağım, bu fani dünyaya niye bir canlı getirdim, bu ona haksızlık değil mi falan ilginç şeyler düşünüyorum. Birden büyüyecek bugünler geçecek diyorlar, o zaman da onun büyümesi benim yaşlanmam demek, annemin babamın sevdiklerimin birer birer gitmesi demek diye iyice batıyorum. İlk günler sütüm gelmedi o zaman yanımda annem ablam da vardı bu kadar saçma şeyler düşünmemiştim sadece sütüm gelsin diye ağlıyordum çok şükür geldi. sadece 2 gece kalabildi annem, gündüzleri arada kardeşlerim geldi kısa süreliğine herkes çalışıyor onların da çocukları var zaten, sonra eşimle biz kaldık eşim de gündüz hiç yok yoğun çalışıyor işi bıraksa en çok ben sevineceğim. Bebeğim geceleri uyumuyor bir yeri mi ağrıyor bilemiyorum ağlıyor sürekli kucağıma alıyorum sezeryan yerlerim sızlıyor ama onu düşündüğüm yok Allaha bana bir evlat verdiği için her gün şükrediyorum sağlıklı olsun iyi olsun diyorum. çocuğu olan kadınları şimdi çok iyi anladım desem yeridir bekarken çok abarttıklarını düşünüyordum, annem hep kıymetlimdi ama bravo annecime 4 çocuk büyütmüş kıymeti iyice arttı bende. Karmakarışık duygular yaşıyorum karamsar olsam da bebeğimden bazen uzaklaşsam da yine de her şeyini en iyi şekilde yapmaya çalışıyorum hamileliğimden beri ona duygularımı yaşadıklarımızı yazıyorum anı defteri gibi, ayrıca 1 yıl boyunca çalışmayıp ona sadece kendim bakmak istiyorum ama bir taraftan da ben anneliği beceremeyecek miyim acaba düşüncesi mevcut. nasıl baş edebilirim şu ruh haliyle lohusa sendromu mu bu? Dengesiz, bir iyi bir kötü, karamsar, her akşam sebepsizce bebeğime bakıp ağlayan bunalımlı bir durumdayım. Güzel şeyler duymaya ihtiyacım var, ablam ve yengelerim doğum yaptıklarında benim yaşadıklarımı yaşamamışlar onlara benim bu halim tuhaf geliyor.

Genişletmek için tıkla...

tomvejerry .!.:

Konu bir kac aylik ama yine de ayni durumda olan anneler vardir diye yaziyorum.

Ilk cocuk gercekten zor. Özgur bir hayati bir anda geride birakip, rahatca tuvalete bile gidemeyecegin bir hayata gecise hic birsey insani hazirlayamiyor. Tuhaf tarafi, insan anne olmadan bu konuda pek empati de yapamiyor. Ne kadar empati yapip, tahmin etmeye calissan da basina gelince fark ediyorsun dunyanin kac bucak oldugunu :))

Zor olsa da insan alisiyor. Bir kac sene surebilir. Yardim kabul edin. Cocugu tutmak isteyene tutturun, insanlarin tecrubelerinden faydalanin. Cogu yeni anne nedense baskalarindan tavsiye almaktan nefret ediyor. Tecrube kadar degerli baska biesey varmis gibi..

Neyse annelige de alisacaksiniz, cocugunuza da.. hepsi zamanla olan seyler.

Genişletmek için tıkla...

La fontaine .!.:

Cnm bende yeni dogum yaptim sayilir
Mayis annesiyim bende ama benim ilk cocugum olmadigi icin biraz daha deneyimliyim acikcasi
Ama ilk cocugumda hem yasim kucuktu hem karisan coktu hemde tecrubesizdim
Senin anlattigin bir cok seyi bende yasadim
Esim evde olsa batiyordu biran once gitsin istiyordum
İse gitse gelsin istiyordum
Kizimi benimseyememistim bir turlu,sanki hala hamileyim saniyordum,oysa dogsun diye gunlerce beklemistim.
Ama gecti cok sukur,seninkide gececek ozellikle kirkin cikinca biraz daha rahatliyorsun
Kirkli kelimesi bile beni hala bunaltir
Simdiden gecmis olsun cnm
Rabbim evladina hayirli uzun omur wersin

Genişletmek için tıkla...

tomvejerry .!.:

Konu bir kac aylik ama yine de ayni durumda olan anneler vardir diye yaziyorum.

Ilk cocuk gercekten zor. Özgur bir hayati bir anda geride birakip, rahatca tuvalete bile gidemeyecegin bir hayata gecise hic birsey insani hazirlayamiyor. Tuhaf tarafi, insan anne olmadan bu konuda pek empati de yapamiyor. Ne kadar empati yapip, tahmin etmeye calissan da basina gelince fark ediyorsun dunyanin kac bucak oldugunu :))

Zor olsa da insan alisiyor. Bir kac sene surebilir. Yardim kabul edin. Cocugu tutmak isteyene tutturun, insanlarin tecrubelerinden faydalanin. Cogu yeni anne nedense baskalarindan tavsiye almaktan nefret ediyor. Tecrube kadar degerli baska biesey varmis gibi..

Neyse annelige de alisacaksiniz, cocugunuza da.. hepsi zamanla olan seyler.

Genişletmek için tıkla...

gulu_gulu .!.:

Merhaba hanımlar. rahatsızlıklarım olduğu için zor bir hamilelik sürecinden sonra 17 gün önce sezeryan doğum yaptım. hamileliğimden önce pandemi başlamıştı sokak yasakları, eve hapsolma vs. arkasından hamile kaldım yine eve hapsoldum hamileyim virüs bulaşmasın diye dışarı pek çıkamadım ama yine de psikolojik olarak gayet iyiydim sıkıldıkça kardeşlerime anneme markete falan gittim internette takıldım kitap falan okudum, bebeğin alışverişlerini yaptım internetten heyecanla yavrumu bekliyordum. Yaşım 37, kamuda memurum, ilk çocuğum, isteyerek planlayarak hamile kaldım ancak çok garip duygular içindeyim bu duygulardan kurtulmam mümkün mü, sizler de yaşadınız mı, geçer mi ne yapmam lazım? Şöyle ki: ben bu bebeğe bakamayacağım diye karamsarlaşıyorum birisi istese al götür diyecek gibiyim ama bir taraftan da çok seviyorum asla kimseye vermem hissindeyim. ağlayınca ağlıyorum en ufak bir rahatsızlığı olsa acısına dayanamayacak gibiyim, bir taraftan da hayatım kısıtlanmış gibi hissediyorum yıllarca bekardım rahatça gezdim yedim içtim doyasıya uyudum arabama atlayıp istediğim yere gidiyordum şimdi markete bile gidemiyorum bebeğimi bırakıp. Bir daha asla eski hayatıma dönemeyeceğimi, beni çok daha zor günlerin beklediğini düşünüyorum. Nasıl büyüteceğim, dertleri olursa ben nasıl dayanacağım, bu fani dünyaya niye bir canlı getirdim, bu ona haksızlık değil mi falan ilginç şeyler düşünüyorum. Birden büyüyecek bugünler geçecek diyorlar, o zaman da onun büyümesi benim yaşlanmam demek, annemin babamın sevdiklerimin birer birer gitmesi demek diye iyice batıyorum. İlk günler sütüm gelmedi o zaman yanımda annem ablam da vardı bu kadar saçma şeyler düşünmemiştim sadece sütüm gelsin diye ağlıyordum çok şükür geldi. sadece 2 gece kalabildi annem, gündüzleri arada kardeşlerim geldi kısa süreliğine herkes çalışıyor onların da çocukları var zaten, sonra eşimle biz kaldık eşim de gündüz hiç yok yoğun çalışıyor işi bıraksa en çok ben sevineceğim. Bebeğim geceleri uyumuyor bir yeri mi ağrıyor bilemiyorum ağlıyor sürekli kucağıma alıyorum sezeryan yerlerim sızlıyor ama onu düşündüğüm yok Allaha bana bir evlat verdiği için her gün şükrediyorum sağlıklı olsun iyi olsun diyorum. çocuğu olan kadınları şimdi çok iyi anladım desem yeridir bekarken çok abarttıklarını düşünüyordum, annem hep kıymetlimdi ama bravo annecime 4 çocuk büyütmüş kıymeti iyice arttı bende. Karmakarışık duygular yaşıyorum karamsar olsam da bebeğimden bazen uzaklaşsam da yine de her şeyini en iyi şekilde yapmaya çalışıyorum hamileliğimden beri ona duygularımı yaşadıklarımızı yazıyorum anı defteri gibi, ayrıca 1 yıl boyunca çalışmayıp ona sadece kendim bakmak istiyorum ama bir taraftan da ben anneliği beceremeyecek miyim acaba düşüncesi mevcut. nasıl baş edebilirim şu ruh haliyle lohusa sendromu mu bu? Dengesiz, bir iyi bir kötü, karamsar, her akşam sebepsizce bebeğime bakıp ağlayan bunalımlı bir durumdayım. Güzel şeyler duymaya ihtiyacım var, ablam ve yengelerim doğum yaptıklarında benim yaşadıklarımı yaşamamışlar onlara benim bu halim tuhaf geliyor.

Genişletmek için tıkla...