ben anne seviğisini, şevkatini çok ama çok özluyorum.. bazen içimden anneme sarılıp uyumak istedigim oluyor.. anne kokusunu özluyorum... annemın dizlerinde yatabilmeyı özluyorum.. ben hiç annemın dilzerinde yatmadım.. annem benı evladım diye hiç sarılmadi.. o kadar buyuk eksiklık ki bu içimde.. zaman geçtıkçe b açlıgın buyudugunu gun ve gun daha çok anlıyorum.. evlat ne olursa olsun anneye hep muhtaç imiş derler.. ben muhtaç olmamayı, direnmeyı ögrendim.. bu sıkıntılı gunlerimde bana tesllı veren bır annem olmasını çok isterdim... ama annem hiç böyle istemedi beni..
o kadar çok ihtiyacım oldugu anlar oldu ki.. hep yanlızdım.. öyle derin yanlızlık vardı ki içimde.. yanımdakıler bunu dolduramıyordu.. canım çok yanıyor bazen..
bebegım ilk dogdugu zamanlarda aglayınca, uyumayınca onu gögsume yatırıdım.. o an susar ve orada uyurdu.. onun nefes alışını dinlerdim.. dinlemeyı çok severdim.. o gögsumde uyudugunda uyanıncaya kadar kıpırdamaz beklerdim.. çunku benım en çok ihityac duydugum yer annemın gögsunde yaslanıp uyumaktı.. mınık kuzum burada susuyorsa bana çok ihtiyacıvar dıye onu rahatsız etmezdim.. kaç gece koltukta bu şekıl uyudugumu bilirdim.. çok ama çok mutlu olurdum.. kızımın nefes alışlarını duydukça içim giderdi.. bazen hemen almazsam, kucagıma aldıktan sonra kısa sure içini çeke çeke aglayınca bende aglardım.. kısa sürelıde olsa senı kokumdan mahrum ettım diye üzülürdüm..
daha 8 yaşındaydım anne... aynı bınadakı komşunun kızı bırlıkte dişarda gezerken annemıze çıçek toplayalım dedik, ve buldugumuz çıçege benzer ne varsa bır demet yaptık.. sen kapıyı açınca ben anne bak sana çiçek topladım diye elimdeki demeti uzattım... sense bana, herkesin bastıgı yerlerdekı otu çöpü toplamışşınız git onu çöpe at dıye kızmıştın.. ben bıraz üzülmüştüm.. artesi gun arkdaşımin evıne gittigimde onun topladıgı çıçegın salonda vazoda oldugunu gördum..annesi suya koymuş onun topladıgı çıçegi.. oysa benım çiçekle aynı sayılırdı.. aynı yerlerden toplamiştik.. biliyormusun anne ben çok üzülmüştüm.. sonra sokaktakı kavgayı bahane edıp saatlerce aglamiştim...
öz annem... bana hamıleyken, amcasının çocugu olmuyormuş. onlara eger kız olursa sıze verelım demiş anlaşmiş.. ve ben olmuşum.. annem vermek istemiş ancak baba tarafım karşı çıkmiş.. ve yıllarca onlar benı sen bızım kızımız olacaktın.. ama baban vermedi dıyerek sevdiler benı.. ama bu sözler benı ne kadar yaraladıgını kımse düşünmedi tabi..
Kız olursa mı? Ailede kızlara yönelik bir şey mi var acaba? Yani kızlar mı değer görmüyor? Bir de merak ettiğim bir nokto var: Babanızın bu davranışlara tepkisi neydi, size ve kardeşinize nasıl davranıyordu?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?