Hasta anneciğimle tek başıma hayat mücadelesi veriyorum.
Büyük bir sorumluluğun altında eziliyorum.
Babamı kaybettiğim 5 yıl oldu ..
Hayatıma birini almak istiyorum ama işte bu diyebileceğim kimse olmadı.
Üzülüyorum çok fazla .. bayramlar da düğünlerde aileleri görmek canımı acıtıyor..
Gözyaşlarım istemsizce akıyor..
Yaşım 37 .. bir evlilik yapmıştım..
Çok zor günler geçirdim.. sanki hiç yüzüm gülmeyecek gibi..
Hiç bir şey dışarıdan göründüğü gibi . Herkes bir şeye tutunup mutlu olmaya çalışıyor bence . Siz de kendiniz için vakit ayırın, bir şeyler yapın .
Hobi, dil ,spor vs kurslara katılın. Sosyalleşin